Vísir - 22.12.1960, Síða 10

la
VÍSIR
Fimmtudaginri 22. desember 1960,

Lozania Prole
11
E6 Lem í Luöíd
u
43
Og hann þerraði svitann af enni sinu, lítilli, feitri hendi, sem
titraði enn meira en venjulega.
„Eg leita hjálpar yðar.“
„Vitanlega er ég hneykslaður, dóttir góð, en það er hægt að
bæta úr þessu. Það er hægt að veita ykkur blessun kirkjunnaf,
þótt seint sé. Hinn Heilagi Faðir mun sjá um málið.“
■ „Keisai-anum kann að virðast það óþarfi, að hjónaband okkar
fái blessun kirkjunnar.“
„Uss, uss, dóttir góð,“ og hann lyfti aftur litlu feitu hcndinni
og hún skalf enn meira en áður.
Hempa hans straukst við mahonyborðið við hlið hennar og
Jhann gerði krossmark yfir höfði hennar.
„Trúðu mér, dóttir góð, það er guðs vilji, að þetta verði lag-
fært.“
„Eg bið þess.“
Og litli klerkurinn skundaði burt með talsverðum hempuþyt,
enn undrandi yfir játningu keisarafrúarinnar. Og brátt kom
Kiunkur til þess að sækja hana á fand Hans heilagleika. Hún
reis á fætur og gerði sér grein fyrir, að viðræðan sem hún nú
mundi eiga við hinn Heilaga föður mundi hin mikilvægasta fyrir
líf hennar og framtið. Allt var í veði.
Hún gekk eftir göngum Tuilieres-halíar til íbúðar páfa og
kraup á kné fyrir framan hann, þar sem hann sat á stól, sem
rvar líkur hásæti. Henni skildist, að mál voru þegar komin á
úrslitastig, því að Napoleon stóð fyrir aftan stól páfans, þung-
búinn mjög og tillit augna hans bar því vitni, að stormur var
hið innra fyrir. Hún gerði sér grein fyrir því, að hann myndi sér
ofsareiður fyrir að hafa farið á bak við hann. Hann hafði tekið
sér stöðu þannig, að hann hélt höndunum fyrir aftan bakið og
höfuð lians slútti fram, svo að ekki sá í hálsinn. Þannig stóð
hann jafnan á alvörustundum. Hann var ákveöinn á svip, en
ekkert varð lesið úr svip hans og hann mælti ekki orð af vörum.
Hún leit undan, því að hún óttaðist tillit þessara augna. Svona
leit hann út, þegar hann horfði á hermenn sína og kraföist alls
af þeim, og ef hann nú setti sig upp á móti páfa, var ólán yfir-
"vofandi. Hún féll skælandi á kné, en Ilans heilagleiki páfinn var
Miikill maður. Hann lyfti liönd sinni eins og í blessunar skyni og
því næst hjálpaði hann henni á fætur og talaði til hennar. Hann
hafði stórhneykslast á því ástandi hlutanna, sem honum hafði
borist vitneskja um, og hafði þegar krafist nærveru keisarans,
sem staöfesti að þetta væri í raun og veru svo, sem páfi hafði
heyrt.
i Fyrir aftan hann hékk veggteppi mikið með mynd af Mærinni
frá Oreleans, þar sem hún gekk til bálkastarins, til þess að vera
forennd á báli af hinum vondu Englendingum.
„Heilagi faðir,“ sagði hún og fór aftur að gráta.
, „Keisarinn hefur veitt samþykki sitt, dóttir mín,“ sagði páfi.
„og í kvöld verður hjónaband ykkar veitt páfaleg blessun í einka-
kapellu Tuileries-hallar.“
Hún gat varla trúað sínum eigin eyrum — trúað því, að svo
auðveldur sigur hefði unnist. Aldrei mundi hún íá vitneskju um
að Napoleon hafði mælt ofsalega gegn þessu, en vald kirkjunnar
íeyndist sterkara en hans, og ætti hann krýndur að verða á
morgun, varð hjónaband hans að hljóta blessun í kvöld. En þegar
Jósefína nú leit til hans, hjarta hennar fullt þakklætis, var sem
hún liti steinlíkan en ekki mann. Þetta var hermaðurinn, sem
hafði leitt heri sína um Evrópu þvera og endilanga, sigrast á
hverri þjóðinni af annarri, látið kaghýða menn til bana. Hann
Var ekki eiginmaður hennar. Hafði hún unnið giftingarhring og
glatað eiginmanni? Hún var ekki viss um neitt.
Hún mælti til páfa: t
„Og ekki blakkan giftingarhring, heilagi Faðir, ég bið yður —“
Hún óttaðist, að beiðnin kynni að verða misskilin, en liann
beygði sig fram og samúð og skilningur var í svip hans:
„Klæðið yður til hjónavígslu, dóttir mín — klæðið yður undir
hina kirkjulegu athöfn og verið tilbúnar innan stundar."
Hún fór til herbergja sinna og kallaði á Louise. Hún bað hana,
koma með hvítan kjól, gullinn linda og siæða. Vissulega var þetta' Er kaupakonan þín fullkom-
sigurs og hátíðarstund. Demantarnir glitruðu á hálsi liennar. inn ^venmaður? spurði nágrann
Fesch kardínáli átti að gefa þau saman og þegar hún var komin inn Jón bónda» sem var nýkom-
inn í kapelluna heyrði hún hvernig marraði í ryðguðum hjör- inn nr kauPstað-
jr-
A
KVOLDVÖKUNNI
!@§i* - =---■= =
unum, er dyrnar lukust að baki hennar, því að athöfnin átti
fram að fara með hinni mestu leynd. Málverk blasti við af
Heilagri móður með Jesúbarnið, sem hún þrýsti að brjósti sér.
Hún átti son. —
Jósefína varð fyrir miklum áhrifum af að koma í kapelluna,
sem hafði verið undirbúin í skyndi undir athöfnina. Nú hraðaði
hún sér þangað, þar sem Napoleon beið hennar, en hann var enn
með steingrímuna, því að hann var reióur yfir, að páfa hafði
verið sagt með leynd frá öllu, — hann, hershöfðinginn mikli,'
hafði verið lokkaður í þá stöðu, að hann varð að íallast á kirkju-,
lega hjónavígslu. Nú gerði hann sér grein fyrir hvað hún mátti’
sín. I
Hún titraði af tilhugsuninni um hugsanir hans í hennar garð
á þessari stundu. Orgeltónarnir ómuðu og kórdrengirnir sungu.
Kertaljósin blöktu og angan af reykelsi barst af vitunum. Hún
hlaut blessun kirkjunnar og nú bar hún ekki blakkan hring,
heldur gullinn. Eg geng hrein til krýningar minnar, hugsaði hún,
en Napoleon leit aldrei á hana.
Síðar mundi hann vissulega koma til hennar ?
í húsgarðinum fyrir utan herbergi hennar sló klukka í turni
12 högg. Það var komið miðnætti. Hún heyrði, er varðmanna-
skipti fóru fram, — heyrði að fyrirskipanir voru gefnar, að
flokkur kom og annar gekk burtu. En Napoleor. kom ekki til
hennar. Hann er enn reiöur, hugsaði hún með sér, — henni leið
illa og var ofarlega í hug henni, að fara og reyna að sættast
við hann. Og nú reis hún á fætur og sveipaði um sig skikkju.
Hún ætlaði að laumast eftir göngunum og fara um leynistigann
niður til herbergja hans. Við endann á göngunum sá hún varð-
mann tala við stúlku, en er hún kom hvarf stúlkan, og her-
maðurinn heilsaði drottningu, er hún kom. Henni virtist svo
— Nei, hún mjólkar ekki,
svaraði Jón um hæl.
★
Það er nú orðið eins með list-
ina og siðferðið — einhves stað-
ar verður að draga línuna.
★
McLean, prestinum í þorpi
nokkru í Skotlandi, blöskraði
hversu áhugalítill söfnuðurinn
var orðinn um kirkjusókn.
Hann tók þá það ráð, að lauma
• pundsseðli í eina sálmabókina.
Nú er kirkjusókn þar til fyr-
irmyndar öðrum söfnuðum í
landinu.
Ohuskip með 39 manna
áhöfn brotnar í stórsjó.
Enfjri björgun enn rid
kuntiö suiiir veöumfsa.
olíuskip, Pine' gæzlunni flaug yfir þessar sióð-
R. Burroughs
— TARZAM —
Þegar þeir komu aftur á
búgarðinn fór Sam að sýna
Tarzan górilluna sem var
þar í búri. Þessi górilla er
Tvær góðar
bækur.
Ferðbúinn til Mars heitir
unglingabók, sem bókaútgáfan
Hildur gefur út núna fyrir jól-
in, og er fyrir nokkru komin á
markaðinn.
Sala bókarinnar í vei’zlunum
er ef til vill bezti mælikvarðinn
á hana, en hún mun hafa runn-
ið út síðustu dagana. Þetta er
góð og vel skrifuð drengjabók,
fyrir hrausta og hugmyndaríka
drengi, og fjallar um þá tíma,
sem framundan eru, þegar
menn þjóta milli himinhnatta
líkt og við nú millum landa.
Bókin lýsir skólaveru Tomma
Corbett og félaga hans, þegar
þeir eru að undirbúa sig undir
siglingar í háloftunum. Svo kem
ur að því að þeir fari sína fyrstu
Bandarískt olíuskip, Pine' gæzlunni flaug yfir þessar sióð- °S lenóa þá í ýmsum ævin-
Ridge, 10 þús. lesta klofnaði í ir og segir, að skipverjar all- týrum og mannraunum, og að
gær í tvennt úti fyrir austur- margir, sem yfirgefið höfðu' ^otcum verða þeir að nauðlenda
strönd Bandaríkjanna í ofviðri skipið, hefðu sést nálægt skip-'u Mars. Þar stingst eldflaugin
og stórsjó. Gerðist þetta undan inu, og höfðu þeir að því er u r eyðimerkursandinn og
Hattershöfða á slóðum, sem oft virðist hrokkið útbyrðis eða Í*eir verða að finna ráð til að
eru kallaðar „kirkjugarður varpað sér fyrir borð, Ekki var k°mast þaðan út og til
skipanna“. I getið neitt um að þeir hefðu ,,Í3^ SS®a • Risinn frá Venus
Á skipinu er 39 manna áhöfn. komist í bátana. Mörg skip fóru re>'mst seigur í þeim átökum,
Skut-helmingur skipsins var á vettvang en gátu ekki að- aiit en<iar Þetta vel, og síð-
sagður á reki er síðast fréttist hafst sakir veðurofsans. Þyrlum ar taum _e- t* v. að lesa
og einhver hluti skipverja á varð heldur ekki við komið til meira um ^a félaga, því að
þetta er aðeins fyrsta bók í
! bókarflokknum um Tomma
Corbett.
Ást og auður. Þetta er nafn
á nýrri skáldsögu eftir danska
rithöfundinn Henrik Cavling,
sem er einhver afkastamesti og
vinsælasti skáldsagnahöfundur
í Danmörku um þessar mundir.
Fyrir jólin 1 fyrra kom út á
ísler.zku eftir hann bókin „Hér-
aðslæknirinn", og mun hafa
orðið vinsæl eins og í heima-
landi höfundar, því að hún
seldist upp að heita má.
í þessari bók tekst Cavling
sú list, sem öður fremur mun
hafa ráðið vinsældum hans, að
hræra hjörtu lesenda sinna og
spinna söguþráð, sem fæstir
vilia sleppa fyrr en hann er
rakinn til enda. Aðalpersónur
sögunnar eru fjórar: hjúkrun-
arkona og aðstoðarlæknir,
einkaritari yfirlæknis og ung-
ur auðmannssonur. Örlög þess-
ara fjögurra ungmenna flétt-
i ast á undarlega og flókinn hátl
saman, og verður af þeirri
flækju saga, sem flestum mun
' verða hugstæð.
honum, en flugvél frá strand- björgunar.
4730
það bezta sem ég hefi náð í, I
sagði hann. Hún er líka mjög J
hættuleg. Við skulum vona
að hún losni aldrei út.