Vísir - 19.06.1961, Blaðsíða 15

Mánudagur 19. júuí 1961
V I S I R

13
ið ataður auri, meðan ég var
í burtu. Og það tekst aldrei
að þvo af sér öll merki þess“.
„Þér hafið hreinsað yður
fullkomlega, Easton. Blöðin
neyðast til að éta hvert orð
ofan í sig aftur. Þau hafa alls
ekki haft neina ástæðu til
þess að sverta fullkomlega
saklausan foringja á þennan
hátt. Þér hafið verið rægður
á hinn svívirðilegasta hátt.
Þér ættuð að fara í mál við
blöðin. Já, þegar ég hugsa
nánar út í þetta, þá sé ég, að
þetta er það eina rétta. Blöð-
in verða að fá að læra á þessu,
láttu þeim blæða og það ríku-
lega“.
Það hlakkaði í Max, þegar
hann heyrði aðmírálinn segja
þetta. „Meinið þér þetta í
raun og veru? muldraði hann.
„Einmitt", staðhæfði Gra-
ham. „Það er kominn tími til,
að blöðin geri sér grein fyrir
því, að þau geta ekki komið
svona fram gegn foringja í
flotanum".
Rétt i .þessu var barið að
dyrum og lögregluþjónn
stakk inn höfðinu. „Það er
beðið eftir ykkur, það er allt
tilbúið,“ sagði hann.
„Það er rétt, þakka yður
fyrir“. Graham snéri sér aft-
ur að Max. „Haldið þér ekki
að þér hafið náð yður það
mikið nú, að þér getið rætt
við blaðamenn? Það er allt
fullt af þeim niðri og þeir
bíða eftir að fá að tala við
yður“.
„Þarf ég þess endilega?"
„Það er áreiðanlega það
bezta, þér þurfið ekki að
segja mikið“, sagði aðmíráll-
inn.
„Mig langar litið til að tala
við þá sömu menn og svívirtu
mig sem ákafast fvrir stuttu
síðan“.
„Auðvitað skil ég tilfinn-
ingar yðar, en þér verðið að
muna það, að það eru ekki
sömu mennimir, sem skrif-
uðu illa um yður og sitja
þarna niðri“.
Max kinkaði kolli. „Ef yð-
ur finnst, að ég eigi að tala
við þá, þá geri ég það auð-
vitað“. Hann leit óöruggur á
Graham. „Hvað í ósköpun-
um á ég að segja þeim?“
Aðmírállinn klappaði vin-
gjamlega á öxl hans. „Sann-
leikann, ekkert nema sann-
leikann, kæri Easton".
Hafi hvarf Max Eastons
verið matur fyrir blöðin, þá
var afturhvarf hans með eðli-
lega skýringu á hvarfi sínu,
ekki minna æsiefni. Öll blöð-
in, sem höfðu keppzt við að
finna skýringar á hinu dul-
arfulla hvarfi hans, kepptuzt
nú við að hrósa honum. Það
hafði eðlilega sínar afleiðing-
ar, að flöskupóstur skyldi
verða til að bjarga honum og
frásagnirnar urðu litríkari
með hverju tölublaði.
Charles Holland hafði rétt
lokið við að lesa kvöldblöð-
in, þegar Virginía kom inn í
dagstofuna og leit rannsak-
andi í kringum sig.
„Á ég að blanda þér
drykk?“ spurði Holland mjög
vingjarnlega. Þegar Virginía
lét sér nægja að kinka kolli
og hélt áfram leit sinni, bætti
hann við: „Ertu að leita að
einhverju“.
„Já, kvöldblöðunum, em
þau ekki héma einhversstað-
ar?“
Charles brosti dauflega.
„Hefur þú ekki séð þau enn?
Guð má vita, hvers konar
flaska þetta hefur verið“.
Virginía horfði rugluð á
hann og benti síðan á flösk-
una, sem hann hélt á. „Þetta
er gin, er það ekki?“
„Það var ekki þessi flaska,
sem ég átti við, heldur flask-
an, sem þú settir bréfið í. Það
er talað um hana í öllum blöð-
um, en enginn minnist á
hverskonar flaska það hafi
verið“. Hann leit stranglega
á hana. „Þetta er of langt
gengið, Virginía, vissir þú
hvar hann var ajlan tímann?“
* Virginíujeið eins og skóla-
'télpu, sem er gripin í því að
teikna skopmynd af kennar-
anum á skólatöflxma. „Ég
vissi það ekki upp á víst, en
ég gat getið mér til“.
Charles leit vonleysislega á
hana. Hvað gat þetta þýtt
fyrir framavonir hans ? Menn
í utanríkisþjónustunni ættu
SkYTTURIMAR ÞRJAR
11
D’Artagnan skýrði nú frá at-
burðunum í Meung, og lýsti að-
alsmannimim svo vel fyrir de Tre-
ville, að hann þekkti hann strax
aftur. En þar sem hann var enn
á báðum áttum með hinn unga
Gascognara, skrifaði hann aðeins
meðmælabréf til forstöðumanns
hinnar konunglegu akademíu. Allt
i einu leit d’Artagnan út um
gluggann og hrópaði upp: „Guð
veri með mér, þarna fer hann nið-
ur”.
„Seinasta hálmstrá hugleys-
ingjans til að draga sig til baka“,
umlaði foringinn. D’Artagnan
stökk niður stigann og hljóp á
Athos, sem kom í þann mund út
úr stofu læknisins. „Afsakið mig,
mér liggur á“, en með járnkruml-
um greip Athos í hann. „Yður
liggur á, segið þér, og svo hrind-
ið þér bara", sagði Athos illilega.
„Þér eruð ekki kurteis. Ég baðst
afsökunar, og tek þar að auki
ekki við kennslu í lifnaðarháttum
frá yður, svaraði d’Artagnan, „og
ef mér lægi ekki svona á....Von-
andi hafið þér þá tíma klukkan
12 bak við Dechaux-klaustrið",
sagði Athos. „Ég mun áreiðan-
lega verða þar“, mælti d’Artagn-
an og hljóp í tíurt. — I garðin-
um stóð Porthos og ræddi við
vörð nokkurn, d’Artagnan reyndi
árangurslaust að hlaupa á milli
; þeirra og keyrði Porthos því um
; koll. Hann fékk aðra áskorun um-
svifalaust. — Klukkan eitt við
L,uxemburg, stefnumót, sem hann
| lagði ekki mikið upp úr, því fyrr
j bjóst hann við að vera dauður
I af völdum Athos.
aldrei að verða ástfangnir.
Einkum og sér í lagi ekki í
ungum amerískum stúlkum,
sem greinilega höfðu ekki
hugmynd um hvað má gera
og hvað ekki — og hvaða
skyldur maður hafði gagn-
vart unnusta sínum. „Viltu
svara einni spurningu, það er
allt sem ég bið um. Hvers
vegna í ósköpunum gerðir
þú þetta?“
Virginía yppti öxlum.
Hverju átti hún að svara hon-
um ? Myndi hann skilja hana,
ef hún segði, að henni hefði
fundizt hún vera bandamað-
ur Max, vegna þess, að hann
gerði þetta hennar vegna?
„Þú sagðir sjálfur, að eitt-
hvað yrði að gera til þess að
Max kæmi aftur, áður en
blöðin slepptu sér alveg“.
„Það getur vel verið, en
gerirðu þér grein fyrir hvað
þú hefur gert?“ Charles rétti
úr sér og leit föðurlega á
hana. „Þú ert orðin meðsek í
stórkostlegu svindli. Og ég
get bætt því við, að ég. kem
til með að eiga fullt í fangi
með að halda nafni þínu ut-
an við þetta, þrátt fyrir öll
mín áhrif, þó held ég, að ég
geti það, ef ég tek næturlest-
ina til Londoi;“.
Virginía brann í skinninu
eftir að slengja nokkrum
staðreyndum í andlitið á
Charles, en þegar hún leit í
andlit hans, skildist henni að
betra væri að láta það vera.
Hann mundi hvort sem er
aldrei skilja það.
Max leit með velþóknun í
kringum sig, þar sem hann
sat í skrifstofu sinni í flota-
málaráðuneytinu og brosti
vingjarnlega til John Bates,
flotadeildarforingja, sem sat
andspænis honum. Max var
nýkominn frá fundi við flota-
foringjann, sem auðsjáanlega
hafði verið ákafur að láta
hina leiðinlegu atburði, sem
gerðust áður en Max var
bjargað gleymast. „Hann
endaði með að gefa mér
aukaleyfi, og mig mundi ekki
undra það neitt, þó að ég yrði
hækkaður í tign“, sagði Max.
„Hvað færðu langt leyfi
núna?“ spurði Bates.
„Ekki nema 3 vikur“, svar-
aði Max.
„Ekki nema 3 vikur“, end-
urtók Bates fullur öfundar.
Rétt í þessu stakk fröken
Price inn höfðinu og sagði:
„Graham aðmíráll vill gjam-
an hitta yður, áður en þér
farið heim, Easton“.
„Ágætt“, svaraði Max og
kvaddi Bates. Augnabliki
síðar barði hann að dyrum
hjá aðmírálnum og gekk inn-
fyrir. „Vilduð þér tala við
mig?“
„Þér þekkið Gregson, um-
K V I $ T
— Konan mín getur komið heim af uppboðinu á hverri
stundu, og ég hef enga trú á að hún hafi keypt nokkuð,
sem komi mér á óvart. .

<DPI8

.M/t' 33*/
Þú ættir ekki að vinna svona mikið í garðinum, mamma,
— bíddu a. m. k. þangað til pabbi kemur heim.