Vísir - 26.09.1961, Blaðsíða 15

VÍSIR
15
Þriðjudagur 26. sept. 1961
Ástin sigrar
IVIary Burchell.
Hún varp öndinni er hún
hugsaði til Carol. Hún varð
að finna hana. Hún þurfti
huggunar hennar við, þurfti
að finna til vináttu hennar
og heyra heilbrigt brjóstvit
hennar.
Bara að það væri ekki orð-
ið of seint að fara þangað
núna! hugsaði hún með sér.
Með titrandi fingrum
kveikti hún á náttlampanum
og leit á klukkuna. Þetta var;
ótrúlegt! Klukkan var ekki
nema átta! Þessir tveir
hræðilegu fundir höfðu ekki
staðið nema tvo tíma!
Jú, það# sem mestu skipti
þessa stundina var að hún
gæti fundið Carol. Bara að
hún væri ekki svona hræði-
lega þreytt. En það varð að
hafa það.
Hún fór í kápuna og gekk
hægt niður. Hún sá enga
manneskju og því varð hún
fegin. En hún vildi síður
hringja á bíl. Hún varð að
treysta því að hún rækist á
bíl á götunni.
En hún varð að ganga lengi
þangað til hún rakst á bíl. Þá
var hún orðin svo þreytt að
við lá að hún dytti inn í hann.
— Sæl og blessuð! sagði
Carol glöð. — En hvað þetta
var gaman! Svo tók hún eftir
svipnum á Erieu, og brá í
brún.
Erica sagði ekki orð. Hún
lét Carol leiða sig inn í stof-
una og að stól við arininn.
Carol tók af henni hattinn
og hanzkana og hneppti frá
herini kápunni. Svo flýtti hún
sér fram í eldhús og hitaði
bolla af sterku tei, sem hún
lét Ericu drekka.
— Líður þér ekki betur
núna? spurði Carol. Hún
hafði sezt á stólbríkina og
hélt utanum hana.
— Jú, þakka þér fyrir.
Miklu betur. — Mér varð svo
— kalt á leiðinni hingað.
— Já, þessu trúi ég, sagði
Carol.
Þögn varð um stund en svo
sagði Erica:
— Þetta hefur verið hræði-
legt uppistand . . .
— Milli þín og Olivers?
— Fyrst milli Dredu og
nín og síðan milli Olivers og
mín.
— Dredu ? spurði Carol
ieð öndina í hálsinum.
— Já, en það skiptir varla
i.okkru má,li. Að minnsta
kosti kom það ekki að neinu
gagni. É3g get strikað yfir það
og haldið áfram . .. Erica
mdvarpaði og hallaði höfð-
mu að Carol.
Carol leit ástúðlega til
hennar en spurði einskis. Svo
hélt Erica áfram:
— Oliver hitti mig hjá
henni. Og þegar við komum
heim varð hann ævareiður,
og... það var ég líka. Ég
sagði hræðileg orð við hann.
Það var alveg eins og að
horfa á sótthitakast.
— Sagðir þú hræðileg orð
við Oliver? hrópaði Carol. —
Því trúi ég ekki. Það er of
gott til að vera satt.
. — Æ, nei, sagði Erica og
hristi höfuðið. — Ég sagði að
hann ^æri grimmur og sjálf-
um sér ósamkvæmur — og
drambsamur, tíu sinnum
verri en faðir hans.
— Sagðirðu það? Bara að
ég hefði getað hlustað á það!
sagði Carol brennandi af á-
huga.
— Hvers vegna segirðu
þetta? Það var allt annað en
gaman að þessu, Carol, sagði
Erica þreytulega.
!— Fáftnst þér það? Ég
hefði haft gaman af að sjá
framan í smettið á honum
þegar hann uppgötvaði að
ánamaðkurinn gat breytt sér
í skellinöðru.
Erica gat ekki stillt sig um
að brosa. Og án þess að hún
gæti að því gert breyttist
brosið í grát, svo skerandi
SKVTTURIMAR ÞRJÁR 84
Eitt vissi Mylady. D’Artagnan
mátti ekki finna Constance Bona-
cieux á lífi. Þær yrðu að flýja, og
hún kallaði á ungu stúlkuna. t
sama bili heyrðist hófadynur við
hlið klaustursins. Mylady leit út:
og greip andann á lofti. Þetta
voru d’Artagnan og vinir hans.
„Við verðum að flýja", hrópaði
hún til Constance, „verðir kardí-
nálans eru komnir til að hafa okk-
ur á brott með sér. . . komið,
drekkið þetta vínglas og fylgið
mér eftir“. Constance tæmdi glas-
ið og ætlaði að rísa upp, en seig
aftur í stólinn. „Flýjið einar”,
hvíslaði hún, „fætur mínir eru
lamaðir af ótta." Hliðinu var lok-
'ið upp og heyra mátti hringi í
sporum á tröppunum . . . Einhverj
ir kölluðu nafn hennar. Hún ætl-
aði að hlaupa til móts við þá, en
hneig niður á gólfið. Skytturnar
sprengdu upp hurðina og óðu inn
í herbergið. D’Artagnan kraup
niður við fætur hennar. „Hver
var konan, sem flúði?" hrópaði
Athos.
„Þjáningarsystir min, hún hélt
ykkur vera verði kardinálans",
stundi Constance náföl. „Hvað
heitir hún?" kölluðu hinir. „Ég
man það ekki . . . jú annars, Win-
ter greifafrú." Athos tók upp
glasið, sem hún hafði drukkið úr
og hrópaði upp yfir sig. „Guð sé
oss næstur. Drukkuð þér þetta,
frú?" „Já", hvíslaði hún, og allur
líkami hennar skalf. Svo hneig
höfuð hennar niður... hún var
dáin.
grát að Carol varð hrædd.
— Gráttu ekki svona, Er-
ica! sagði Carol. — Þú mátt
ekki gráta, skilurðu! Þú hef-
ur lent í miklum raunum. En
hann er ekki verður þess.
Engir karlmenn eru tára
verðir.
— Ég sleppti mér alveg —
og ég hef verið flón að leggja
nokkurn tíma út í þetta,
kveinaði Erica milli gráthvið-
anna.
— Já, ég veit það, væna
mín. En farðu nú ekki að á-
fellast sjálfa þig. Og reyndu
að gráta ekki svona, sagði
Carol.
Erica varð rólegri eftir
nokkra stund og hætti að
gráta. Hún hallaði sér aftur
í stólnum, föl og þögul. En
hún virtist ekki vera eins
uppvæg og áður.
Loks sagði Carol: — Nú
ætla ég að finna eitthvað
handa okkur að borða. Þér
veitir sjálfsagt ekki af að
fá þér bita.
Erica sagðist ekki vera
svöng. En Carol sagðist þver
taka fyrir að borða ein, og
þá lét Erica undan.
— Ég ætti að koma fram
og hjálpa þér, sagði hún hik-
andi.
— Hvaða bull. Þú verður
kyrr hérna. Ég skal verða
eldfljót.
N Erica hallaði sér út af í
stólnum og horfði á eldinn.
Þegar Carol kom inn með
matinn horfði Erica nokkurn
veginn róleg á hana.
— Ertu betri núna ? spurði
Carol brosandi.
Erica svaraði ekki. Hún
virtist ekki hafa heyrt það
sem Carol sagði.
— Ég hef verið að hugsa,
Carol, sagði hún hægt. — Og
ég sé að það er aðeins eitt
sem ég get gert.
— Og hvað er það, Erica?
— Ég verð að fara frá hon-
um, sagði Erica rólega.
Carol svaraði ekki strax.
Hún beit á vörina og var
hugsandi.
— Ertu viss um að þér sé
alvara með það? sagði hún
alúðlega. — Að þetta sé ekki
einskonar örvæntingarhug-
mynd, sem þú mundir iðrast
eftir.
— Jú, auðvitað iðrast ég j
eftir það, svaraði Erica. —!
Maður iðrast alltaf eftir 'j
þess háttar að minnsta
kosti við og við. En mér er
nauðugur einn kostur. Það
væru svik við sjálfa mig og
við ást mína, ef ég yrði hjá
honum eftir þetta. Hann
sagðist ekki kæra sig um mig
og ef hann ætlar að hlýða
Dredu, eftir það sem gerzt
hefur, væri rangt af mér að
sætta mig auðsveipin við það,
eins og sjálfsagðan hlut.
i — Hvað sem öðru líður
i þykir mér vænt um að þú
getur reiðzt, sagði Carol.
Erica hristi höfuðið og
I brosti. — Þetta er ekki bein-
i línis reiði, Carol. Að minnsta
! kosti er mér þá runnin reið.
in. En því er svo varið með
mig núna, að ég finn að ég á
að fara. Að vissu leyti var
það mér að kenna að hann
1 giftist mér.
j — Bull, tók Carol fram í.
: — Ég veit ekki betur en hann
jhafi beðið þín.
— Jú, að vísu. En það var
ég sem vissi hvemig í öllu
lá. Ekki hann. Þegar ég lít til
baka grunar mig að ég hefði
átt að vera fyllilega hrein-
skilin við hann forðum ...
Hún varp'öndinni og hélt á-
fram: — Ég veit ekki — það
er erfitt að segja það núna.
En eins og nú er ástatt er
það einmitt sú staðreynd að
ég er á heimilinu, sem veldur
því að hann gerir ýmsa fá-
sinnu, sem honum er ekki
eðlileg.
— Ég get ekki verið þér
sammála um þetta, góða. Og
ég er hrædd um að þú ruglir
óskyldu efni saman. En ef
K V I S T
Þú mátt unifram allt ekki láta hann skilja, að þetta sé
neitt hlægilegt.