Vísir - 09.10.1961, Síða 16

VÍSIR
Mánud r 9. október 1961
Isdlfsskála?
mitt í ísólfsskála,
hafði gefið honum Við það eitt
SEINT á laugardagskvöldið
var lögreglunni tilkynnt að
þjófnaður hefði verið framinn
á öðriun stúdentagarðanna. Var
þegar brugðið við og fóru rann-
sóknarlögreglumenn á staðinn.
Hófst þar þegar frumrannsókn
málsins. Boðuðu lögreglumenn
komu sína til framhaldsrann-
sóknar á sunnudaginn.
Einn stúdentanna taldi, að
bankabók með 10.000 kr. inn-
stæðu hefði verið stolið, svo og
4000 kr. í peningum, sem voru
geymdir í bókinni, og loks
sparimerkjabók með 1600 kr.
Annar stúdent kom meðan ver-
ið var að athuga málið, og
kvaðst sakna 1500 króna.
Þegar málið skyldi tekið upp
aftur á sunnudaginn kom í
ljós, að „rændi stúdentinn“
hafði tekið gleði sín aftur. Allt,
sem hann hélt að stolið hefði
verið frá sér, hafði komið í leit-
irnar, í skáp í herberginu hjá
honum. Og hinn, sem taldi sig
hafa tapað 15Q0 kr. komst að
þeirri niðurstöðu, að pening-
arnir hefði að langsamlega
Átti 16
kærustur.
Sextán snotrar stúlkur í
Leipzig voru viðstaddar rétt-
arhöld um daginn, er „unnusti“
þeirra var dæmdur.
Hann hal'ði trúlofazt þeim
öllum og fengið hjá þeim pen-
ingalán. Hann hlaut 30 mánaða
fangelsi fyrir svikin og að auki j
áminningu um að fá sér heið-
arlega atvinnu, er hann hefði
afplánað dóminn.
Rústir ísólfsskála. — Þó skálinn væri tryggður varð óbætanlegt tjón.
Indriði G.
Þorsteinsson
heiðraður.
SL. laugardag kom stjórn „Móð
urmálssjóðs Bjöms Jónssonar,
saman til fundar. Var þá jafn-
framt tilkynnt, um úthlutun
sjóðsins á þessu ári^ en hann
veitir árlega einhverjum starf-
andi blaðamanni viðurkenn-
ingu fyrir gott málfar og stíl.
Tilkynnti sjóðsstjórnin, að hún
hefði ákveðið að veita Indriða
G. Þorsteinssyni, blaðamanni
við Alþýðublaðið, og rithöfundi
(79 af stöðinni o.fl.) verðlaun
sjóðsins á þessu ári, alls 12
þús.Jkr.
Stutt stund með Dr.
Páli yfir rústunum.
Síðdegis á sunnudagmn
stóð dr. Páll Isólfsson og
kona hans yfir rústum
Isólfsskála, sem var sum-
arbústaður og þeirra annað
heimili. Hann stóS skammt
fyrir austan Stokkseyri.
Eldur gjöreySilagði húsið
snemma á sunnudagsmorg-
un, og er ókunnugt um
eldsupptök. Meðan dr.
Páll var að skoða rústirnar
komu til hans allmargir
Stokkseyringar. Þeir færðu
hinum mæta sym þessa
vingjarnlega sjávarþorps,
húsið að gjöf fyrir allmörg-
um árum. Þeir tóku í hendi
á dr. Páli og lýstu hryggð
sinni yfir hinu mikla og til-
finnanlega tjóni er hann
hafði orðið fyrir. — Eg
var alltaf hræddur um að
svona myndi fara, sagði
Páll.
Það var um klukkan 6 á
sunnudagsmorgun, að tveir
Stokkseyringar þeir Tómas
Dr, Páll og frú Sigrún við brunarústirnar á sunnudaginn.
Stúdentagrikkur á
öðrum Garðanna.
mestu leyti farið í eyðslu á ein-
um skemmtistaða borgarinnar.
— Hitt málið virtist því vera
ósvikinn stúdentagrikkur.
Karlsson á vélbátnum Hólm-
steini 2. og Hörður Pálsson á
Hásteini, voru að fara í róður,
og urðu eldsins varir í „Páls-
húsi“, eins og Stokkseyringar
kölluðu ísólfsskála almennt.
Þeir brugðu skjótt við. Þá virt-
ist húsið orðið alelda, þó ekki
stæðu logar út um glugga. —
En það var aðeins nokkrum
augnablikum síðar, að eldurinn
brauzt út um gluggana. ísólfs-
skáli var timburhús.
Farið var heim til Þorkels
Guðjónssonar, rafstöðvarstjóra
og var hann ræstur. Hann hefur
umsjon með Drunanil þorpsins.
Nokkrir fleiri menn komu
brátt til hjálpar, því svo mikill
(rar eldurinn í húsinu, eftir að
hann hafði brotizt út, að bjarma
lagði yfir þorpið. Slökkvidælan
var sett í gang og leiðsla lögð
niður að sjó. Gegg slökkvistarf
ið allgreiðlega. 30—45 mín.
fóru í það að kæfa eldinn að
mestu. Þá var ísólfsskáli, sem
var mjög fallegur og sérkenni-
legur, ónýtur, þakið að mestu
fallið'. Engu hafði verið hægt
að bjarga. Súðgafl stóð uppi
brunninn og sviðinn.
Það var ömurleg sjón sem
blasti við dr. Páli og konu hans
er þau komu austur laust eftir
nónbil í gær. Blaðamaður frá
Vísi, hitti dr. Pál, er hann stóð
hjá húsarústunum. Hann var
fámáll. Ég fékk að vita um
þetta er ég var búinn að spila
í kirkjunni. Krakkarnir mínir,
Einar og Nini, voru hér í gær.
Þau höfðu gengið vel og vand-
lega frá öllu, skrúfað rafmagns-
öryggin úr, hellt vatni yfir glóð
í kamínunni, eins og við erum
alltaf vön að gera. Þau fóru
um klukkan 1 í nótt. Hvað má
hafa skeð? — Þeir brenndu lít-
inn kofa fyrir konu austur í
Svínahrauni um daginn. —
Hvað á maður að halda?
í húsinu stóð 100 ára. gamalt
orgel, sem ísólfur faðir dr. Páls
voru tengdar miklar endur-
minningar. Það sézt bókstaflega
ekkert af því. Það stóð þarna í
stofunni. Hér undir norðui’vegg
stofunnar stóð píanó, sem lítils-
háttar rústir eru af, sagði dr.
Páll.
— Hvenær vai-st þú hér síð-
ast?
— Það er nokkuð síðan. Ég
var hér mikið í ágústmánuði.
Hér samdi ég að mestu tón-
smíðar mínar fyrir Háskólahá-
tíðina. — Hingað ætlaði ég að
koma næstu daga og vinna. Ég
átti talsvert hér af handritum.
og bókum. Ég ætlaði að vinna
>nikið. því svo margt á ég ógert.
— Hvað má hafa skeð? — Nei,
sjáðu það eina sem ekki hefur
eyðilagzt eru þessi reiðhjól.
Gleymzt hefur að setja þau inn.
Það hefur bjargað. Ég sé ekki
betur en flaggstöngin hafi
svignað af hitanum. — Hún er
sótug hið efra sérðu.
Kona dr. Páls, frú Sigrún
Eiríksdóttir, sagði: — Hann
hefur alltaf verið nánast því
hræddur við eld. -— Oft erum
við búin að snúa við, lögð af
stað heim, til að fullvissa okkur
um að vel hafi verið frá öllu
gengið. — Svo fór þetta svona.
— Ætlarðu að byggja annað?
— Hér er ákaflega fallegt.
Ég veit ekki, ég veit ekki. —
Þó ég væri ekki beinlínis eld-
hræddur, var ég alltaf hræddur
um að svona myndi fara, sagði
Páll. Okkur leið alltaf vel hér.
Jæja, við bjóðum þér ekki upp
á kaffi núna. Hjónin gengu frá
rústum ísólfsskála, að bílnum.
— Um leið heyrði ég Pál segja:
— Maður þarf ekki að setja í
hliðið núna.
Fyrir sjö árum gáfu Stokks-
eyringar dr. Páli ísólfssyni sum-
arbústað þennan. Þar hefur
dr. Páll dvalið langdvölum
við störf sín. Víst er að honum
hefir óvíða þótt betra að vinna
að hugðarefnum sínum en ein-