Vísir - 18.10.1961, Blaðsíða 15

Miðvikud. 18. október 1961
VÍSIR

I51
Ástin sigrar
allt.
Mary Burcfiell.
peninga af honum fyrr. Ég
vildi ekki taka við þeim
handa Bunny heldur. Hann
var minn — aðeins minn. En
nú eignast Oliver hlutdeild í
honum, því að ef nokkuð
bjargar lífi hans þá eru það
peningarnir frá Oliver. Ekki
ást mín — heldur peningar
Olivers!
— Hlustaðu nú á mig, Er-
ica. Við Chester borgum fyr-
ir lækninguna. Þú þarft alls
ekki að fara til Olivers. Við
getum það vel. Og okkur lang
ar til þess. Lofaðu okkur að
gera það!
Erica hreyfði sig ekki.
Fyrst létti henni ósegjanlega
mikið. Hún þurfti ekki að
fara til Olivers.
En svo sá hún allt í einu
Oliver í huganum. Hann hélt
á Bunny í fanginu og horfði
brosandi á hann. Og hann
sagði: Ert þú virkilega dreng
urinn minn?
Og hann var drengurinn
hans Olivers. Ekki Carols eða
Chesters eða neinna annarra.
Hann var Olivers, og Oliver
átti heimtingu á að fá að
hjálpa honum einmitt núna.
Þau buðu þetta í beztu
meiningu, en það væri rapgt
gagnvart Oliver. Það skildi
hún núna.
— Þakka ykkur fyrir, báð-
um, sagði hún. — Hjartans
þakkir. En mér datt allt í einu
í hug a ðhann er sonur Oli-
vers líka, ekki eingöngu son-
ur minn. Ég get ekki neitað
Oliver um réttinn til að bjarga
Bunny.
Og hún rétti fram hönd-
ina eftir símanum.
Erica tók ekki eftir þegar
þau fóru út úr stofynni. En
þegar hún hafði náð sam-
bandi við númer Olivers var
hún ein. Og nú heyrði hún
rödd hans, skýrt og greini-
lega.
— Já, Oliver Leyne hér.
Hvern tala ég við?
— Ó, ert það þú, Oliver?
Þetta er Erica.
— Erica! Hvað var það ?
Er eitthvað að ? .
Hún heyrði kvíðahreiminn
í röddinni og hlýnaði um
hjartaræturnar.
— Já, það er út af Bunny.
Hann er veikur. Óhjákvæmi-
legt að skera hann. Það er að-
eins einn læknir sem er lík-
legur til að geta bjargað, hon-
um, en það kostar mikið að
fá hann til að gera uppskurð-
inn. Ég hef ekki nóga pen-
inga til þess, Oliver — ekki
nærri nóga . ..
— Segðu ekki þetta, Erica!
Þú veizt að þú getur fengið
eins mikla peninga og þú vilt.
Sjáðu um að drengurinn fái
K V * *
— Vertu ekki alltaf svona fúll, Kolbeinn. Leyfi ég niér
kannske nokkum annan lúxus en að eyða peningum ?
eins góðan lækni og hægt er.
Ég skal koma til þín í fyrra-
nálið. Og gráttu ekki svona,
blessað bamið. Gráttu ekki
’vona!
Nú fyrst gerði hún sér ljóst
að hún var grátandi, og grát-
urinn varð ákafari þegar Oli-
ver talaði huggunarorð til
hennar — heiman frá henn-
ar eigin heimili. Loks tókst
henni að stöðva grátmn og
hlusta á það sem Oliver
sagði:
— Ég kem með næturlest-
inni, Erica, og kem til þín
eins fljótt og mögulegt er.
Láttu ekki hugfallast, góða.
Það er ótrúlegt hvað lækn-
amir geta gert nú á dögum.
Hvaða skurðlæknir er þetta
— veiztu það?
— Já . . . Nú róaðist hún
dálítið. — Það er sir James
Trevant.
— Hann er snillingur, Er-
ica. Það er ekki hægt að fá
betri mann. Hann bjargar á-
reiðanlega drengnum okkar,
vertu viss um það.
— Þakka þér fyrir. Oliver.
Þakka þér fyrir hvað þú ert
hjálpsamur.
Hann svaraði því engu en
bauð henni góða nótt áður en
þau slitu sambandinu.
Nú var hún innilega glöð
yfir því að hafa ekki tekið
boði Carols og Cliesters, þó
hún væri þeim þakklát fvrir
það. Hún var hrærð yfir því
að Oliver hafði talað um
. ,d ri^ig|ijp. pkkar“. Núna voru
bau'safríemuð, sem móðir og
faðir, í áhyggjunum út af
Bunny.
Eríca svaf ekki mikið um
nóttina. Bunny var sóttur
seint um kvöldið osr sagt að
uppskurðurinn yrði gerður
snemma næsta morgun.
— Þá verður maðurinn
minn kominn, sagði hún a.1-
varleg, og fannst huggun
vera í þessum orðum.
Erica glevmdi aldrei sam-
fundunum við Oliver í dögun
morguninn eftir. Hann kom
beint af brautarstöðinni og
það fyrsta sem hann sagði
var þetta:
— Þakka þér fyrir, Erica,
að þú lofaðir mér að koma.
Hann sagði þetta svo auð-
mjúklega að það hrærði hana
djúpt, og þegar þau komu
inn í anddyrið studdi hún á
handlegginn á honum. Hann
þrýsti hönd hennar fast og
hún sagði:
— Mér þykir svo vænt um
að sjá þig, Oliver. Ósegjan-
lega vænt!
Carol kom út og heilsaði
stutt en vingjarnlega, og svo
fékk hún talið þau á að
borða morgunverð.
Fátt var sagt meðan þau
voru að borða. Oliver spurði
að ýmsu við og við, og Erica
svaraði — og Carol stund-
um. Það var aðeins eitt, sem
þau vildu tala um, og það
efni var fljótt iitrætt.
Kringum klukkan hálftíu
sótti Sallent læknir þau í bíln-
um sínum og ók þeim til
sjúkrahússins. Hann var ekki
sérlega bjartsýnn, en rólegur
og vongóður, og skýrði Oliver
ítarlega frá sjúkdóminum.
— Þér virðist þekkja Bun-
ny og heilsufar hans vel.
sagði Oliver.
— Ja-á, sagði Sallent og
brosti. — Ég hjálpaði honum
inn í þennan heim og hef
fylgzt með honum síðan.
Hann er hraustur og sterkur
og líklegt að hann þoli þessa
læknisaðgerð.
— Það var gott að heyra,
sagði Oliver. — En maður
verður kvíðinn þegar svona
smælingjar eiga í hlut.. .
Þeim var vel tekið í sjúkra
húsinu. Erica og Oliver voru
látin bíða í bjartri, vistlegri
stofu, er ekki líktist neinni
I venjulegri biðstofu. Þar voru
| hvorki snjáðir skinnstólar né
i gömul vikublöð. En þar voru
blóm á borðinu.
| Sir James Trevant kom
og heilsaði þeim áður en
I skurðaðgerðin byrjaði. Hann
var sérstaklega fyrirmann-
legur maður, með sterkar,
liprar hendur og mjög ljós-
grá augu. Ericu óx hugur er
hún sá hann, og hugsaði með
sér:
— Honum þori ég að trúa
fyrir drengnum mínum!
Hann sagði ekki nein fölsk
hughreystingarorð viðvíkj-
andi Bunny. Sagði aðeins að
þetta væri mjög fátítt tilfelli,
I en engan veginn vonlaust, og
ef það stæði í mannlegu valdi
skyldi hann bjarga drengnum
Hann sagði að þeim mundi
finnast langt að bíða á með-
an, en vonaði að hann gæti
I fært þeim góðar fréttir innan
' skamms.
j — Ég veit af reynslu að
frú Leyne er hetja í hverri
raun, sagði Sallent læknir.
j Báðir læknarnir fóru en
Erica og Oliver urðu ein eftir.
— Ég held að það sé alveg
satt, sagði Oliver eftir augna-
blik. — Ég hef aldrei séð þig
öðru vísi en sem hetju.
I — Æ, Oliver .. Hún brosti.
— Ég held þvert á móti að ég
sé mesti heigull. Að minnsta
kosti er ég oft ósköp hrædd.
— Það er alls ekki það
sama. Komdu og seztu hérna
í sófann, Erica. Þú hefur ef-
laust ekki fengið neina hvíld
í nótt.
y
Hún gerði sér enga grein
fyrir hve lengi þau sátu þarna
þegjandi. Svo sagði hann:
— Ég er þér ósegjanlega
þakklátur fyrir að þú lofaðir
mér að gera það litla, sem ég
gat gert.
— Mig langaði alls ekki til
þess að biðja þig um það,
fyrst í stað, sagði hún lágt.
— Ekki það? Nú var það
hann sem brosti. — Mér ferst
varla að áfellast þig fyrir
það. Ég hafði ekki gefið þér
ástæðu til að treysta mér.
— Það var eiginlega ekki
það . . . Röddin titraði dálítið.
— Ekki það, Erica? Hvað
var það þá?
— Það er hræðilegt — ég
skil þáð núna. En það hlýtur
að hafa verið eins konar af-
Jæja, ætlið þér ekki að fara
að koma yður á stað.
— Ne-ei!
♦
brýði. Ég óskaði svo heitt að
ég ætti Bunny ein ...
— En þú átt hann, góða
mín, tók Oliver fram í.
— Já, ég veit það, sagði
hún hikandi. — Þú hefur
sagt það áður, og það var
fallega gert. En — ég held
að þetta hafi komið til af því,
að hann er aleiga mín í ver-
öldinni. Þess vegna langaði
mig til að gera allt fyrir
hann. Og svo kom það á dag-
inn við fyrsta áfallið, að ég
var ekki maður til þess. Ást
mín til hans gat engu áorkað.
Ég varð — varð að biðja þig
um peninga.
— Erica . .. þú mátt ekki
tala svona, sagði hann hrygg-
ur. — Skilurðu ekki hve feg-
inn ég er að geta gert eitt-
hvað fyrir barnið?
• Dag Hammarskjöld er annar
Svíinn í mikilvægu embætti
Sameinuðu þjóðanna, sem látið
hefur lífið i þágu þeirra. Hinn
var Folke Bernadotte greifi,
sem hryðjuverkamenn úr flokki
Gyðinga myrtu í Jerúsalem 17.
sept. 1948, nákvæmlega 13 ár-
um áður en Hammarskjöld lét
líf sitt í flugslysinu. Berna-
dottc hafði gert tilraun til að
sætta Gyðinga og Araba.
Bernadotte' var náfrændi
Gustavs V. konungs og forseti
Sænska Rauða krossins. Hann
starfaði og sem lilutlaus friðar-
erindreki í átökum Þjóðverja og
Bandamanna í síðari heims-
sivrinld.