Vísir - 19.12.1961, Page 3

Þriðjudagur 19. desember 1961
V 1 S I B

MYNDSJÁ
Það árar vel að þessu sinni.
Það er mikið að gera í
öllum prentsmiðjum um
þessar mundir, en þó mun
annríkið hvergi vera eins
mikið og í bókbandsstof-
um, þar sem karlar og
konur leggja síðustu hönd
á bókagerðina, áður en
bækur af öllu tagi, öllum
stærðum og gerðum og um
sundurleitasta efni eru
sendar til bóksala mn land
allt.
'y-'

Ljósmyndari Vísis leit
inn í ísafoldarprentsmiðju
í fyrradag, og þar var
sannarlega handagangur,
því að ísafoldarprent-
smiðja er stærsta forlag
landsins, þótt allar skóla-
bækurnar, sem frá henni
koma, sé ekki mcðtaldar.
Vísir gat þess í sl. viku,
að undanfarna 2—3 mán-
uði hefði forlagið sent frá
sér um 300 arkir á jóla-
markað, og var þá ekki
einu sinni allt farið út,
sem ætlunin hafði verið
að láta í búðir. Sumt verð-
ur jafnvel að bíða betri ■
tíma, af því að nú er orð-
ið svo áliðið.
Það er mál manna, sem j
að bókaútgáfu og sölu j
standa, að bókasala sé
meiri að þessu sinni en
oft áður, að minnsta kosti j
meiri en á tveim síðustu
árum, enda er efnahagur
manna góður, og svo mik-
ið úrval hefir verið und-
anfarna máuði af öðrum
varningi, að menn þurfa
ekki að kaupa hann sér-
staklega vegna jólanna.
Þegar svo stendur, er bók-
in alltaf góð gjöf og
skemmtileg eign.
Stóra myndin, sem hér ,
birtist, . sýnir nokkurn ,
hluta bókbandsstofu ísa-
foldarprentsmiðju. Þar
sjást ellefu manns við
vinnu, sveinar og stúlkur,
einnig hjálparfólk, sem
gripið er til í mesta ann-
ríkinu, en fleira fólk er
annarsstaðar í salnum.
Um eintakafjöldann á
boðunum skal ekkert full-
yrt.
Tveggja dálka myndin
er tekin á bókalager for-
lagsins, og þar heldur Pét-
ur Ólafsson, forstjóri, á
nýjustu bókinni, sem
kom út á laugardag.
Orustunni um Atlantshaf-
ið, og hjá honum stendur
Ragnar Jónsson, sem er
seg/a má að sé einskonar
„bókavörður“, lagermað-
ur, fyrirtækisins. Það má
sjá á svipnum, að báðir
eru ánægðir með viðskipt-
in.
Loks er svo yngismær,
sem blaðið veit ekki nafn
JT
A hverfanda hveli
Framh. áí 1 siðu.
mín bók er líka stórkostleg.
Allir eru sammála um, að ég
fái Pulitzer-verðlaunin fyrir
hana, þegar .. ..“
Það voru þessi storkandi
ummæli, sem urðu til þess,
að Margaret Mitchell afréð
að láta kylfu ráða kasti og
afhenda Latham handritið,
eins og það lá fyrir.
Árangurinn varð líka sá,
að hún fékk Pulitzer-verð-
launin fyrir skáldsögur 1937.
♦
gagnrýnendur voru líka
hrifnir af sögunni — að
minnsta kosti flestir. í Suð-
urríkjunum var henni líkt
við verk Faulkners og Cald-
wells, jafnvel Stríð og frið
eftir Tolstoy og Hégóma-
markaðinn eftir Thackeray.
Og bókin fékk einnig lof
í öðrum hlutum landsins. Til
dæmis sagði J. Donald
Adams í New York Times, að
þetta væri ein bezta skáld-
saga, sem nokkru sinni hefði
komið út í B andaríkj unum
og klykkti út þannig: „Þetta
er bók með óvenjulegu list-
gildi, saga sögð af slíkri
snilld, að enginn, sem yndi
hefir af skáldverkum, má
láta hana framhjá sér fara.“
Rett er að geta þess, að til
voru og þeir, sem töldu bók-
ina harla lítilfjörlega, en
margir þeirra tóku sig þó á
og hugleiddu málið á ný,
þegar hún liafði fengið
Pulitzer-verðlaunin. Þegar
þeir athuguðu hana á ný,
fannst þeim hún heldur
skárri en áður!
♦
J|||argaret Mitchell varð
fræg á augabragði víða
um lönd, en þó varð frægð
hennar margfalt meiri, þeg-
ar kvikmynd hafði verið gerð
af sögu hennar og send út
um heiminn. Hún var tvö ár
í smíðum, og aðalleikendur
voru Clark Gable, Vivian
Leigh, Leslie Howard og
Olivia de Havilland. Frum-
sýning var í desember 1939,
og vitanlega í Atlanta. Þar
með var til orðin fyrsta stóra
litmynd vorra daga, að ýmsu
leyti sú, sem frægust hefir
orðið og það er enn verið að
sýna hana á ýmsum stöðum.
Tekjuhæsta kvikmynd heims
varð hún einnig, því að tekj-
urnar af henni eru nú
komnar á fimmta tug mill-
jóna dollara.
Margaret varði tíma sínum
til að svara bréfum frá aðdá-
endum, gefa skipum nafn,
selja stríðsskuldabréf og til
að gera yfirleitt allt, sem
frægt fólk verður að taka
sér fyrir hendur. Samt hélt
hún víst áfram að vera ein-
ungis húsmóðirin, sem hún
hafði verið. „Ég skrifaði
þessa bók' bara mér til
skemmtunar,“ skrifaði hún
einni vinkonu sinni við eitt-
hvert tækifæri.
♦
•pveim árum eftir að Á
hverfanda hveli kom út,
var Margaret stödd í New
, á, og er hún í óða önn að
smeygja myndaörkum inn
í bók, „Orustuna um At-
lantshafið“.
York, þar sem hún heim-
sótti vinkonu sína Lois
Dwight Cole hjá Macmillan-
forlaginu.
„Á ég að segja þér,“ sagði
hún þá allt í einu, „mér
hefir alltaf þótt vænna um
bók, sem ég sfe-rifaði á und-
an Á hverfanda hveli.“
Frú Cole hlýtur að hafa
verið skjálfrödduð af eftir-
væntingu, þegar hún spurði:
„Og hvar er handritið af
henni?“
„O, ég brenndi það, þegar
ég hafði lokið því. Ég skrif-
aði hana einungis mér til
skemmtunar og hugarhægð-
ar. Mér kom aldrei í hug að
láta gefa hana út.“
j^rið 1949 ók ökuníðingur á
Margaret Mitchell, og
meiðslin drógu liana til
dauða fjórum dögum síðar.
Frá hennar liendi kom aldrei
annað en þessi eina bók.
Forsetabókin
BÓKAÚTGÁFA Menningar-
sjóðs hefir gefið út bókina: For-
setabókin, og er það Birgir
Thorlacíus ráðuneytisstjóri, sem
tók hana saman og skrifar for-
mála. Þar segir Birgir, að bók-
inni sé ekki ætlað að segja
samfellda sögu, en bregða upp
nokkrum myndum frá embætt-
istíð tveggja fyrstu forseta lýð-
veldisins.