Vísir - 24.01.1962, Blaðsíða 15

Miðvikudagur 24. jan. 1962
V I M K
15
Forsaga:
— SAGAN gerist á skemmtiferðaskipinu Sladrigal, sem lét
úr höfn í Gíbraltar og siglir um Miðjarðarhaf liafna m'lli. —
Aðalsöguhetjan, Jane, ung hjúkrunarkona, hefur fengið leyfi
frá starfi sínu í sjúkrahúsi í Boston, til þess að ráðast á skipið
sem hjúkrunarkona í þessari ferð. Jane er glæsileg stúika, sem
vekur mikla athygli, ekki aðeins fyrir sitt fagurrauða hár,
heldur og fyrir óvanalega hreinskilni og einbeitni, sem stund-
um Ieiðir tii árekstra. Hún er læknisdóttir og lítur á starf
sitt sem köllun, og viðbrigðin fyrir hana mikii á hinum nýja
vettvangi. Gömul kynni endurnýjast — og ný koma til sög-
unnar — og Amor með örvamæli sinn ekki langt undan. —
margra ára skeið, að því er ég
hefi heyrt. Ef til vill hafið þér
heyrt hans getið áður fyrr,
dr. James Hamilton. Hann
var mjög vinsæll.
Frú Peterson hristi höfuð-
ið. Nei, hún hafði ekki heyrt
hann nefndan fyrr, en Michi-
gan var stórt ríki, frægt fyrir
góða lækna og margt annað.
Hún geispaði letilega.
— Og ef þið vilduð nú vera
svo væn að fara, svo að ég
geti háttað og farið að hvíla
mig . . .
— Að sjálfsögðu, frú Pet-
erson, sagði Edna og Polly
endurtók: — að sjálfsögðu,
frú Peterson, og báðar fóru
þegar fegnari en frá verði
sagt.
— Þið getið tekið þennan
Sky með ykkur, kallaði hún
á eftir þeim. — Ég skil ekki,
að hann þurfi að vera að
hanga hér lengur. Hvort sem
ég er brotin eða tognuð þá
held ég, að ég geti komist
af án ykkar og hans.
— Að sjálfsögðu, frú Pet-
erson, -endurtóku þær utan
dyranna og Schyler Dawson
fór á eftir þeim, vafalaust
eins feginn og þær.
Og nú voru þau ein eftir
hjá henni Dawson læknir og
hjúkrunarkonan nýja. Og
Dawson brosti þessu brosi,
sem er sérkennandi fyrir
lækna hvar sem er, og varð
svo allt í einu ákveðinn á
svip:
— Og nú ætla ég að snúa
mér að því að binda um ökl-
ann og láta yður fá róandi
meðul undir nóttina .. .
— Og ég held nú ekki, ungi
maður, svaraði frú Carter-
Peterson fullum hálsi. Og
hún bætti þvi við, að sér hefði
aldrei fundið nein nauðsyn til
bera, að taka inn eiturlyf, og
ætlaði ekki að fara að gera
það núna. Og þar á ofan ætl-
aði hún ekki að fara að leyfa
neinum ungum manni, þótt
læknir væri, að fara að binda
um fótinn á sér. Og hún
klykkti út með því að hún
væri gömul kona, kannske
sérvitur og einráð, en þetta
væri betri heimur ef allir
væru eins ákveðnir og hún.
— Þér getið farið þegar yð-
ur líkar, ungi maður, sagði
hún. — Hún Jane hérna hjálp

ai •<& 9
En ég er búinn að segja fyrirgefðu.
ar mér til að binda um ökl-
ann, hátta mig og koma mér
í rúmið. Og kannske situr hún
hjá mér svolitla stund.
— Það skal ég gera með
glöðu geði, frú Peterson,
sagði Jane þegar og taldi rétt
ast að fara að dæmi hinna og
láta að vilja hinnar einráðu,
viljasterku frúar.
Og Jerry Clayton læknir sá
sitt ráð vænst, þótt gramur
væri, að fara sína leið, og
skilja hana eftir i umsjá
Jane.
Jane fannst þegar, að hún
væri nokkurri reynslu ríkari
varðandi erfiða, kenjótta
sjúklinga, sem auðs síns og á-
hrifa vegna telja sig geta
farið sínu fram, hvað sem
aðrir segja, gekk nú að rúmi
hennar og bað hana að segja
sér hvar hún geymdi sjúkra-
bindin.
En frú Peterson brosti og
var nú dálítið skömmustuleg
og játaði, að það gengi ekk-
ert að sér — það væri allt í
lagi með öklann:
— Og ég held næstum, að
þessi læknis-spíra hafi haft
mig grunaða.
Jane sárnaði undir niðri,
en ekki áræddi hún að láta í
ljós hversu henni gramdist
þessi framkoma, og fann til
samúðar með Jerry Clayton,
að verða að stunda slíkt fólk
sem konu þessa. En allt í einu
gat hún ekki stillt sig:
— Eigið þér við, að yður
hafi ekki einu sinni kennt
til? O, þetta er alveg hræði-
legt — og ósanngjarnt gagn-
vart okkur öllum, sem vorum
reiðubúin. Þér megið ekki
halda, þótt þér séuð auðug-
ar . ..
Hún þagnaði skyndilega —
og var nú dálítið vandræða-
leg á svipinn. En þótt furðu-
legt væri reiddist frú Peter-
son ekki. Hún rétti fram
hönd sína og snart við hand-
legg Jane.
— Ég er nú ekki eins slæm
og þér haldið, Jane. Ég er
víst bara gamall kerlingar-
bjálfi, en þegar ég sagði áð-
an, að þegar ég var að dansa,
hefði ég snúið mig um öklann,
varð ég að halda skrípaleikn-
um áfram. Mér gat ekki dott-
ið í hug, að asninn hann Sky
færi að blása þetta upp, kalla
á lækninn og hvað eina.
Jane gat engu svarað, stóð
bara og starði á hana.
— Sjáið þér til ,sagði frú
Peterson, — ég blátt áfram
varð að hætta að dansa. Ég
komst að því allt í einu, að
demantsnistinu mínu hafði
verið stolið. Það var seinasta
gjöfin, sem ég fékk frá mann-
inum mínum. Það er mynd í
því af litlu stúlkunni okkar . .
Hún var allt í einu orðin
klökk og bar æðaberar hend-
ur að augum.
Jane varð allt í einu iðrun-
arfull. En framkoma frúar-
innar var henni ráðgáta. Og
konan sjálf — það var eitt-
hvað sem hún skildi ekki. Og
svo sagði Jane eftir nokkra
þögn af því að henni gat ekki
dottið neitt annað í hug:
— Hafið þér tilkynnt —
þjófnaðinn á ég við?
Nú gerbreyttist svipur frú-
arinnar og hún svaraði snögg
lega:
— Nei, það flögraði ekki
að mér — og ég ætla mér ekki
að gera það. Ef ég á aftur-
kvæmt til Sheboygan mundi
verða masað um það til eilífð-
ar, að ég hefði verið í þing-
um við pilt, — kona á mínum
aldri, sem gæti verið amma
hans — og haft það upp úr
EfNAR SIGURÐSSON, hdl.
Málflutningur — Fasteignasala
Barnasagan Kalli kafteinn
* FLJÓTANDI EYJAN
IngóUsstræti 4. — Simi 16767.
Sigurgeir Sigurjónsson
hæstaréttarlögmaður
Málflutningsskrifstofa
Austurstr 10A. Sími 1104S
GIJSTAF ÓLAFSSON
liæstaróttarlögmaður
Austurstræti 17. — Sími 13354
©Plli
Loksins ákvað
Kalli að gánga
í land á einum
stað, þar sem
blómin litu
friðvænlegar út
Þeir gengu inn
undir þétt lauf-
skrúðið. Alls
staðar uxu hin- j
ar furðulegustu jurtir. Ein-
staka jurt kom þeim kunnug-
lega fyrir, t. d. óx þama eins
konar liljublóm, sem var þó
mörgum sinnum stærri en
þeir sjálfir. Stýrimaðurinn ók
sér og tautaði eitthvað um að
sig væri farið að verkja i lík-
þomið, og að það boðaði aldr-
ei neitt gott og að hann fyrir
sinn hlut... vildi miklu held-
ur......Ææ, þetta blóm hefur
skegg, og það flautar þegar
maður klípur í blöðin á þvi, og
þetta þarna, það bitur mann i
fingurna". Hann gaf hinu uppi-
vöðslusama blómi einn á’ann.
„Ég skal kenna þér að bíta
ekki heiðvirt fólk í fingurna",
sagði hann. I sama bili lyftist
jörðin undir þeim og þeir duttu
allir um koll. „Jarðskjálfti",
emjaði Stebbi stýrimaður, „ég
vissi það, örlagastundin er
komin. „Kalli komst fijótt á
fætur. „Nei", sagði hann hugs-
andi, „þetta var enginn jarð-
skjálfti; einfaldlega vegna þess
að við höfum enga jörð undir
fótum. Eyjan er ekkert nema
plöntur og þetta var aðeins
stór alda, sem kom henni á
hreyfingu.
i 4 l *
í i • -