Vísir - 08.03.1962, Blaðsíða 15

4
Morðingi á næsta leiti
SakamáEasaga
— Vitanlega, sagði hann,
— þér eruð Bandaríkjamað-
urinn frá þ\n — hérna um ár-
ið.
— Og nú ofursta-lautinant
— Evans heiti ég, ef þér
skylduð hafa gleymt hvað ég
heiti.
Og hver skyldi trúa —
skellti ekki Hetzen saman
hælunum og sagði af þurri,
hernaðarlegri virðingu:
— Leyfið mér að óska yð-
ur til hamingju.
’ Þótt Evans hefði óneitan-
lega breytt öllu nokkuð til
batnaðar með framkomu
sinni varð þó ekki sagt, að
þarna væri skemmtilegur
andi ríkjandi. Menn voru
kurteisir, en það voru einhver
þyngslaáhrif á öllu.
Það var eins og fram-
koma Rennie væri þvinguð,
en hann lagði nú orð í belg:
— Það gleður mig, að þér
talið vel ensku, ofursti. Ég
var smeykur um, að við
mundum verða að þýða allt
fyrir yður á þýzku.
— Allsendis óþarft, sagði , yrði þetta í bezta lagi. Menn
Hetzen og brosti kurteislega. gætu munað, að allt bitnaði
— Ég hafði nægan tíma mest á honum — fyrir tíu
til þess að læra málið, þegar árum. \
ég var stríðsfangi á Eng- — Evans er hermaður,
landi. Og ég get í rauninni gleymdu því ekki. Og hann
þakkað Englendingum núver- lítur á allt frá sjónarmiði
andi starf mitt í ferðaskrif- hermannsins. Maður gæti
stofunni. næstum kallað þá stéttar-
— Ágætt, sagði Rennie. — bræður. En þetta bitnaði líka
Þér getið fengið afrit af hand á Frökkum, — franskir menn
ritinu hjá Tony hérna og þá voru drepnir og franskar kon
getið þér lesið það yfir í ur og land þeirra var hertek-
kvöld, — en vitanlega því að- ið. Og það er heitt í Frökkum
eins, að þér séuð ekki þreytt- blóðið að sögn. Og þar sem er
fyllilega ljóst hvernig and-
rúmsloftið var:
— Ég held, að ég verði að
biðja ykkur að hafa mig af-
sakaðan í kvöld, sagði hann.
— Það er sennilega bezt, að
ég dragi mig í hlé nú og neyti
kvöldverðar á herbergi mínu
— og fari svo í háttinn —
með handritið að sjálfsögðu.
Rennie kinkaði kolli ánægð
ur á svip og sneri sér að mér:
— Þetta gengur allt að
óskum, sannaðu til. Eftir
einn eða tvo daga gengur
allt eins og í sögu — allir
verða þá farnir að venjast
þessu.
— Við skulum vona það,
svaraði ég, — en gleymdu
ekki að Odette eða maður
hennar hafa ekki látið sjá
sig, og er það í hæsta máta
kynlegt. Og Pierre, gamli
fiskimaðurinn, fór úr gisti-
húsinu, þegar von var á of-
urstanum.
En Rennie svaraði af sama
þráa, og vanalega:
springi í loft upp.
Ég fór upp og náði i afrit
að handritinu og afhenti Het-
zen, sem þakkaði þurrlega en
kurteislega.
Hann var ósköp einmana-
legur og eins og hann vissi
ekki hvað gera skyldi, en ég
hafði enga löngun til þess að
hughreysta hann, svo að ég
fór aftur niður í veitinga-
stofuna.
II.
Það er annar háttatími á
Sablier-ey en í Hollywood. Á
eynni var alltaf farið skikk-
anlega í háttinn, svona upp
úr tíu. Og ein^ og vanalega
var veitingastofan næstum
tóm, þegar sá tími var kom-
inn, er ég fór upp. Þegar ég
var að hátta leit ég út um
gluggann, en þaðan sást
ströndin vel alllangt til
beggja hliða. Tunglskin var
og hvað skyldi ég sjá nema
karl og konú á gangi þama.
k v i s r
j Þrátt fyrir f jarlægðina
Ef allir' vildu nú taka 1 þekkti ég þau þegar. Það var
ser Evans til fyrirmvndar
ir eftir ferðina.
Hetzen virtist
púðurtunna þarf ekki nema
gera sér ' emn neista til þess að allt
®pi
eon '.h:,:
Þetta starf krefst skarpleika, skipulagsgáfu og iðju-
semi, þess vegna kallaði ég á yður, Karl, þér eruð rekinn.
Ninon Narbonne með sitt
platínuljósa hár — litla
franska smástiarnan okkar
— og að sjálfsögðu var það
David Douglas sem með
henni var.
Ég gat ekki varnað því, að
það leið eins og andvarp frá
þrjósti mér. Ninon var ákaf-
lega falleg og bauð af sér
þennan sérstæða yndisþokka,
sem franskar konur hafa oft
til að bera. Ilún var grönn,
mjúk í hreyfingum, aðlaðandi
ákaflega kvenleg. Ég hafði
sannast að segja þegar eftir
komuna reynt að sannfæra
hana um, að ég væri 10 ár-
um yngri en skrásett er á
vegabréfinu minu, en þetta
var agn, sem hún beit ekki á.
Og þegar Douglas kom
skömmu síðar flaug hún til
hans eins og ör, og eftir það
voru þau saman öllum stund-
um sem þau gátu. Við vorum
farin að kalla þau Rómeo og
Júlíu.
Ég andvarpaði enn nokkr-
um sinnum og reyndi að
sofna. En storminn hafði
ekki enn lægt og gluggahler-
arnir hristust til og vælið í
vindinum barst inn til mín.
Og ég hugsaði um vesalings
þýzka ofurstann einmana-
legan í herbergi sínu. Og ég
hugsaði um hellinn myrka
niðri við ströndina, þar sem
nokkrir vaskir drengir voru
drepnir fyrir 10 árum síðan.
Og nú gengu þau Rómeó
og Júlía eftir þessari sömu
strönd, sem böðuð var í tungl
skini og létu sig engu skipta
þótt hvasst væri. — Ein-
hvern veginn fannst mér
þetta allt varða mig mikið,
en hvernig — fyrir því gat
ég ekki gert mér grein. En
eitt var mér ljóst. Hvað sem
Barnasagan Kaili kaftpinn
m
I dauðans ang
ist köstuðu fé-
lagarnir sér nú
til sunds til
þess að ná sem
fyrst út að
grænu liljublöð
unum, sem síð-
an áttu að
flytja þá út i
skipið. Kalli og Tommi voru
fyrstir að komast upp á blöð-
in, og það var greinilegt, að
tíminn var nú dýrmætur. Litlu
gráðugu plönturnar átu 1 sem
óðar væru, og Kalli gerði þá
uppgötvun, að þessar litlu
FLJOTAftiDI
plöntur gátu ekki aðeins geng-
ið, heldur einnig synt. Von-
andi dræpust þær af sulti, áð-
ur en þær næðu inn á megin-
löndin, hugsaði hann með sér.
Tommi veifaði til hinna: „Flýt
ið ykkur, áður en plönturnar
éta upp liljublöðin líka“. Feiti
stýrimaðurinn blés og stundi
eins og hvalur undan erfiðinu,
en prófessor Blaðgrænn stóð
ennþá á báðum áttum inni á
sinni hjartfólgnu eyju og veigr
aði sér við að yfirgefa hana.
Loks sá hann, að ef hann vildi
halda pífinu, yrði hann að
kasta sér til sunds og síðan
gerði hann það einnig.
\
á gekk var lífinu lifað, þrátt
fyrir styrjaldir, og ungir elsk
endur reikuðu þar sem menn
áður voru vegnir og engum
hefndarhugsunum skaut upp
í hugum þeirra. Það lá við,
að ég öfundaði þau. Mér
fannst ég vera orðinn gam-
all og allt í afturför mig
varðandi. Lífið tilheyrði
þeim, sem ungir voru.
Barið var að dyrum og ég
var þegar aftur horfinn úr
draumaheimum. Virkileikinn
blasti við. Það var orðið al-
bjart. Ég hafði þá sofnað
þrátt fyrir allt. Og bezt af
öllu var, að stormurinn var
um garð genginn og dottið á
dúnalogn. Kannske mundi nú
allt snúast til bezta vegar.
— Köm inn, hrópaði ég
hásri morgunröddu : ..
— Góðan daginn, Tony.
Það var Odette, sem komin
var, taugaóstyrk og skelfd.
— Herra Tony, ég er
hrædd, — þýzki ofurstinn ..
hann er ekki í herbergi sínu.
— Nei, heyrið þér nú, Od-
ette, sagði ég og reis upp við
dogg. — Nú er ég sannast að
segja orðinn dauðleiður á að
heyra um þennan þýzka of-
ursta. Hvað um það, þótt
hann sé ekki á herbergi sínu ?
Kannske hefur hann fengið
sér morgungöngu? Kannske
er hann að rifja upp einhver
gömul kynni ? Og kannske er
hann farinn aftur til Ham-
borgar — og það væri það
albezta, að mér finnst.
— Já, en hann háttaði alls
ekki í gærkvöldi. I svefnher-
berginu er allt eins og það
var í gærkvoldi. Það var ekki
sofið í rúminu.
Hafi ég ekki verið almenni
lega vaknaður þá vaknaði ég
nú í einni svipan.
— Farið og kallið á hina.
Ég smeygi mér í föt á með-
an.
Hetzen fannst hvergi þar
sem leitað var og enginn
hafði séð hann fara úr her-
berginu.
Nú var Rennie meira en
lítið hræddúr.