Vísir - 31.03.1962, Síða 15

CECIL SAINT-LAURENT
(CAROLINE CHERIE)
Þetta lítur nógu merkilega út“.
Káeta prófessorsins var yfir
fullt af alls konar appa-
rötum, sem öll stóðu og suðu
eða tikkuðu.
•■.■.■.V.V.V.V.V.VV.V.V.V.V.V.V.V.VV.V.V.V.V.ViV.ViiV.'.V.V.V.V.W.V.V.V.V.V.V.V.V.VV.W.V.V.V.V.V.V.V.1
★ KALLI OG HAFSÍAIM
Eftir ónæðið
um nóttina
:reið Tommi
abólið
sitt. iTann áleit
að svo sannar-
iega hlyti eitt-
hvað að vera
leyndardóms-
fullt við túrbín
una hans Shefters prófessors.
„Hafsía, eitthvað til að sía haf-
með. Hvað í skollanum skyldi
það nú vera? 'Næsta morgun
sá Tommi prófessorinn yfir-
gefa káetuna sina og fara burt.
Vegna forvitni sinnar, gat
Tommi ekki staðizt að fara inn
i mannlausa káetuna. Iiann
opnaði hurðina gætilega og
skaust inn fyrir. Hann var að
þvi kominn að hrópa upp yfir
sig af undrun, en hann stillti
sig og tautaði með sjálfum sér:
„Taktu nú vel eftir Tommi litli.
Laugardagurinn 31. marz 1962.
VISIR
Barnasagan Kalli kafteinn
veginn fór svo, að hinar glæstu
vonir rættust ekki. Og þegar nú
þessi aðalsmaður, sem kominn
var á sextugsaldurinn, settist að
í París, var honum þrotinn all-
ur sá metnaður, sem ungir og
metorðagjarnir menn eiga í rík-
um mæli meðan bjarmar af von-
um þeirra á brautinni framund-
an.
Til þessa hafði ferðalagið vald
ið honum nokkrum sársauka,
því að margt hafði orðið til þess
að minna hann ónotalega á það,
er hann fyrir 30 árum fór í
fcrðalag nokkurt, en þá hafði
hann yfirgefið föður sinn til að
feta í fótspor eldra bróður. Þá
hafði hann ferðazt ríðandi. Leit
hann svo á, að ferðalagið væri
eins konar forleikur að \ því að
verða Hirðmaður — en átta mán
uðum síðar hafði hann orðið að
fara vonsvikinn sömu leið til
baka, vegna þess að hann hafði
bakað sér meiri útgjöld en hann
hafði getað staðið undir. Hann
hafði komizt að við hirðina að
vísu, en hann bar aldrei sitt
barr eftir niðurlæginguna og auð
mýkingarnar, sem hann varð
þar fyrir vegna fátæktar sinnar.
Og þessum minningum frá dög-
um hirðlífsins hafði hann aldrei
getað hrundið frá sér. — Þegar
hann kom aftur út á landsbyggð
ina til þess að taka aftur í sína
umsjá landsetur sitt var ofur-
huginn orðinn hlédrægur og
hálfgerð mannafæla. Hann ól
grunsemdir í garð manna, —
virtist alitaf vera smeykur um,
að einhver væri að búa honum
nýjar gildrur, engu óhættulegri
en þær, sem hann hafði fallið í,
og klöngrazt upp úr við smán.
Og þar hafði hann svo alið ald-
ur sinn með IasburOa föOur sfn-
um. Til Blois fór hann aidrei
nema á markaðsdögum, og þeg-
ar hann að lokum kvongaðist,
var það vegna þess, að hann
fékk aldrei að vera í friði fyrir
einni frænku sinni, er sótti hart
fram í broddi fylkingar allra
giftingarsjúkra stúlkna í hérað-
inu.
Og af þeim valdi hann fyrir
konu nánast tilviljunarlega —
Önnu de Cambes — og átti með
henni þrjú börn, Luise, Henri
og — Karólínu.
Á þeim tfma, er hér var kom-
ið sögu, mundi fáa hafa getað
rennt grun í að Anna de Cambes
hefði á sínum yngri árum verið
forkunnar fögur. Nú mundu
flestir segja, að andlit hennar
væri ófrítt en athyglisvert. Hún
var fölleit og svipurinn kulda-
legur, og var það í rauninni
ætla ekki að minnast einu orði
á þetta við mömmu eða ung-
frúna. Þið skuíuð fá að segja
allt af létta sjálf!
Hún nam staðar undir grát-
víðinum á bakkanum, en þar
höfðu börnin skilið eftir fötin
sín. Hún vöðlaði þeim saman
og stakk undir handlegg sér og
hljóp af stað og kallaði til þeirra
um leið:
— Góða skemmtun!
Þeim var of seint ljóst, hver
var tilgangur systur þeirra. Svo
hratt gátu þau ekki synt í land
eða hlaupið á eftir henni, er á
land var komið, að nokkur von
væri til þess, að þau gætu náð
henni. Hvorugt áræðir í land.
Þau liggja í vatninu við bakk-
ann, þar sem grunnt er, á mjúk-
um sandkenndum botninum, og
horfa undrandi hvort á annað.
Ailt í einu blossar reiðin upp
í huga Henri, eins og ekki er
ótítt þegar um skapmikla
krakka er að ræða, og hann
óskar systur sinni allra Vítis
kvala. En börn eru líka fljót að
skipta skapi og allt í einu eru
þau bæði farin að hlæja. Og
andartak er þeim skemmt yfir
hvernig komið er fyrir þeim
vegna tiltækis Louise. Þau sjá
nú aðeins hina skoplegu hlið-
ina á málinu og eru hjartans
glöð yfir, og hugsa aðeins um
að nota það tækifæri, sem kom-
ið hefur óvænt, til þess að leika
sér þama sem lengst. Og það
gera þau á aðra klukkustund,
en þá fer Karólína að verða
kalt. Henri ákveður að með-
fæddu riddaralegu eðallyndi, að
bjarga öllu við. Er hugmynd
hans sú, að læðast, þótt alls-
nakinn sé í skjóli trjánna á bakk
anum, að húsi Páls. sem er ekki
ýkja langt 1 burtu, og kalla á
hann, er hann væri kominn hart
nær að húsinu, og biðja hann
að skreppa til hallarinnar og ná
í eitthvað, sem þau gætu klætt
sig í.
Henri hleypur af stað. Hann
j er grannur og brúnn á hörund.
I Það var sem ör væri skotið, —
hann er óðara horfinn. Og Karó-
lína fer upp úr. Hún veltir sér
í sólvermdum sandinum til þess
að þorna fljótt og vel og svo
nýtur hún þess, er geislar síð-
degissólarinnar verma hana. —
Hún næstum skríður á hnján-
um bak við runna, til þess að
bíða eftir Henri. í fjarska heyr-
ist kirkjuklukkum hringt. Svöl-
urnar fljúga yfir Loire í lítilii
hæð. Og himinninn er logagyllt-
ur í vestrinu. Næstum feimnis-
lega virðir hún fyrir sér nakinn
líkama sinn, — næstum eins og
hún væri að gera eitthvað af
sér, þvi að kennslukonan, sem
hefur tileinkað sér strangar sið-
gæðishugsjónir og venjur frá því
er hún var uppalin í klaustur-
skólum, hefur reynt að beita
við hana sömu uppeldisáhrifum.
Hún var nú þeirrar skoðunar,
að litlar stúikurjættu ekki einu
sinni að fara úr skyrtunni, þeg-
ar þær þvægju sér á kvöldin áð-
ur en þeir færu í háttinn. En
Karólína skoðar litlu leerin -sfn,
þau eru að verða dálítið gildari
og á barnsleg kné sín, skrámuð
og rispuð. Og svo á lendar sér,
sem eru að verða dálítið bústn-
ari, og á brjóstin, sem eru áð
byrja að verða hvelfd. Hún hugs
aði um, að fyrir einu ári hefði
brjóstið á henni verið alveg eins
og á Henri. Og nú strýkur hún
höndum um mjúkt hörundið á
líkama sínum, eins og þegar
menn klappa dýri, og hún verð-
ur gripin notalegri kennd í hör-
undinu, sem hún strýkur, og í
lófanum. Hún liggur um stund
sem í draumi og hrekkur upp
við, að hóað er skammt frá. Hún
Hún fer að gægjast og sér ung-
an fjárhirði, sem gengur fram-
hjá runnanum, og henni er það
mikið undrunarefni ,að hún fær
ákafan hjartslátt, og henni er
það nautn, sem hún hafði ekki
áður fundið til, að liggja þarna
nakin í leyni, — í nálægð fjár-
hirðisins unga.
— Hvað er að þér, Karólína,
við erum búin að hringja klukk-
unni, kalla og leita þín hvar-
vetna, og svo siturðu þarna og
þykist ekki hafa heyrt neitt.
Rödd Louise var gremjuleg.
— Ég var ekki að láta sem ég
hefði ekki heyrt neitt. Ég var
bara svo niðursokkin í hugsanir
mínar.
Louise yppti öxlum.
— Og vitanlega varstu að
hugsa um spádóma kerlingar-
nornarinnar. Jeanne hefur trú-
að mér fyrir öllu. Og svo léztu
ófétis kerlinguna steia vasa-
klútnum þínum. Já, þú hefur
heppnina með þér eins og fyrri
daginn.
Karólína gekk á eftir systur
sinni inn í borðstofuna, þar sem
fjölskyldan hafði safnazt sam-
an til þess að neyta fyrstu mál-
tíðar sinnar í París, eftir að hafa
í mörg, mörg ár setið við þetta
sama borð á máltíðum í litlu
höllinni úti á landsbyggðinni.
Þegar það fyrst barst Karó-
línu til eyrna, að í ráði væri að
fjölskyldan fiyttist til Parísar,
hafði hún ekkert verið að hugsa
út í það hverjar væru orsakir til
flutningsins, hvers vegna for-
eldrar hennar ætluðu að flytja
úr höllinni og taka á leigu lít-
ið hús í Faubourg, Saint-Ger-
main. Voru einhver öfl að verki
1— eitthvað, sem minnti á dverg-
inn ijóta í hinum barnsiega æv-
intýraheimi hennar?
Stéttarþingið hafði verið kvatt
samíin tiþ fundar. Náinn vinur
ið fyrir valinu sem fulltrúi að-
alsins. Var það greifi að nafni
de Fondanges. Hann hafði lagt
af stað þegar til höfuðborgar-
innar og beitti áhrifum sínum
við sinn gamla vin, markgreif-
ann, að flytja þangað líka, og
hét honum í staðinn að útvega
honum stöðu við hirðina, en
það mundi gera honum kleift að
búa við skilyrði, sem sæmandi
voru fyrir mann í hans stétt, í
stað þess að búa áfram við efna-
hagslega erfiðleika og basl uppi
í sveit.
De Bivré markgreifi var af
gömlum aðaisstofni, þótt ekki
hefði hann fengið markgreifatit-
ilinn fyrr en Lúðvík XIII. var
kominn til valda. Þegar hann
var ungur maður gat hann með
réttu búizt við, að hann mundi
framast og framabrautin verða
hin glæsilegasta, en einhvern
helzt dapurlegt tillit vatnsblárra
augnanna, sem dró að sér at-
hygli manna. Hún fyrirleit
mann sinn, — kenndi honum
um öil vonbrigði iífs síns. Hún
kenndi honum um, að henni
hafði verið skipað að giftast
honum. Hvorki þetta eða annað,
sem hann hafði gert henni í
móti, gat hún fyrirgefið honum,
ekki heldur það, að hann hafði
lyppazt niður og látið hana fá
algert vald yfir sér smám sam-
an, svo að hún að lokum réð
öllum, einnig öllu, sem varðaði
höllina og fjárhaginn. En þrátt
fyrir fjárskortinn, erfiðleika og
þras með ráðsmenn og þjónustu-
fólk, og að stöðugt seig meira
á ógæfuhlið með fjárhaginn,
hélt hún ávallt vel á virðingu
sinni sem aðalskonu, var stolt
og hrokafull, og alltaf jafnsann-
færð um, að hún mundi ein-
hvern tíma skipa þann sess í
þjóðfélaginu, sem henni bar og
var henni samboðinn. Það var
hún, sem fékk mann sinn til
þess að fara að ráði de Fond-
anges greifa, en til þess að fá
fé til ferðarinnar varð hún að
selja fimm stórgripi og nokkra
demanta, sem hún hafði erft frá
skyldmennum, en enn hafði hún,
þrátt fyrir að hún hafði um
langt' árabil búið á afskekktum
stað uppi í sveit, hið mesta
yndi af að sjá fagra steina
glitra á fingrum sér. Og þegar
þau nálguðust París og hugur
manns hennar var á valdi beygs
og leiðra minninga var mark-
greifafrúin nánast undrandi yfir,
að hún skildi ekki hafa hafið bar
áttuna fyrir flutningum til Par-
ísar fyrir löngu, baráttuna, sem
átti að leiða til auðs og heiðurs.
De Tourviile, kemisluliOUSJP.
var líka hin ánægðasta yfir
flutningunum. Hún kvaðst vera
af gamalli aðalsætt komin og
minnti oft á það. Hún var fædd
á Antille-eyjum, en fluttist til
Frakklands barn að aldri og var
alin upp í klaustri í Saint-
Cloud, og hafði eitt sinn verið
hjá de Castenay greifafrú, en
vegna hneykslis í fjölskyldunni
Biðið þér aðeins augnablik, þá
verður komið með rúm til yðar
Veiðifélagar