Vísir - 13.06.1962, Blaðsíða 15

Miðvikudagur 13. júní 1962.
V'lSIR
15
)
CECIL SAINT-LAURENT
M
(CAROLINE CHERIE)
55
að það vísaði ekki vegfarend-
um á þau, og skrifuðu nöfn
á vegabréfin. Karólína hlaut
nafnið Charles Aimon og sök-
um þess hve andlit hennar var
unglegt og röddin björt var hún
skráð 16 ára.
Hún veifaði vegabréfinu svo
að skriftin þornaði sem fyrst
og stakk því svo á sig.
Hún hafði tekið sína ákvörð-
un, en lét ekkert uppi um hana,
labbaði út í horn og lagðist þar
fyrir, og þótt hún skylfi af
kulda tókst henni að sofna, en
hennar seinasta hugsun, áður en
svefninn seig á augu hennar var
þessi:
— Ég verð að vakna á undan
hinum, taka pyngju Georges og
leggja af stað á eigin spýtur —
og svo geta hin bjargað sér sjálf
úr þeim vanda, sem þau eru
komin í, vegna brjálæðislegra
skoðana sinna og tiltekta.
XVI. kapítuli.
Albancet.
Karólína framkvæmdi ákvörð-
un sína. Hún hafði vaknað
snemma og öll hin sváfu enn
föstum svefni. Hún hikaði dá-
lítið andartak, er hún sá Ge-
orges liggja þarna sofandi og
eiga sér einskis ills • von frá
henni, en tók brátt hiklaust
pyngju hans. Þó skildi hún eftir
helming fjárins, sem í henni var.
T
A
R
Z
A
N
Svo læddist hún út úr skúrnum.
Þegar hún hafði gengið hálfa
klukkustund eða svo fann hún
til svengdar. Hún var enn í út-
hverfi Bordeaux. Klukkan er
orðin hálfsjö og menn voru að
koma á stjá. Hún hugsaði um
það eitt að komast frá Bordeaux
því að henni fannst alltaf sem
ótal augu mændu á sig. Og loks
var Bordeaux að baki. Kippkom
utan borgarinnar fór hún inn í
•krá og bað um kjötrétt, brauð
og vín. Húsfreyja var þarna
sjálf við afgreiðslu og virtist
\ allhnýsin og fór að ræða við
; hana um leið og hún lagði á
borðið.
— Ætlar þú til Libourne,
drengur minn, eða hvað? spurði
hún.
— Já, jú .;. það er þangað,
sem ég ætla.
Húsfreyja horfði á hana —
með grunsemd í augum, að því
er Karólínu fannst. En svo mas-
I aði konan um veðrið og Karó-
I lfna varð rólegri. Hún sat þarna
j alllengi, hlustaði á fuglana, sem
sungu á greinum trjánna fyrir
utan krána, og hlátur og köll
barna, sem voru komin á Istjá
og voru að leika sér. Og eins
og oftast hugsaði hún um Gast-
on. Mundi fundum þeirra bera
saman aftur? Og nú fannst
henni það eitt skyggja á ham-
ingju sína, að hann var hvergi
nálægur.
| Þegar hún hafði matazt og
greitt fyrir sig gekk hún út og
kom þar auga á vagn með hesti
l fyrir. Hún gat ekki stillt sig um
j að ganga að hestinum og klappa
honum.
— Það þýðir nú lítið að vera
að klappa þessari dróg, sagði
ekillinn sem kom út í þessu, ung
i ur, sólbrenndur, hraustlegur ná-
i ungi og góðlegur.
i -— Ég get sagt þér það, bætti
hann við, að það er enginn leið,
i hvorki með góðu eða illu til
þess að fá hana til þess að fara
greitt.
Þau fóru að rabba saman.
Hún komst að því, að hann átti
heima í Bordeaux, og þar átti
hann f akstri milli Bordeux og
Limoges, þar sem hann legði
| sér herbergi til að sofa í.
i — Ég átti annars ágætis hest,
sagði hann, en áhangendur
Marats stálu honum, og nú verð
ég að notast við merarskratt-
ann. Og veiztu hvað, þeir bara
fóru inn í hesthús — og tóku
hestinn. Ég fór á eftir þeim og
sagði kerskinn, að þeir gætu
tekið merina og þyrftu ekki
einu sinni að þakka fyrir, og
svo tók ég sófl og ætlaði að
reka þessa náunga út, en þeir
drógu þá upp skammbyssu, bölv
aðir, og kölluðu mig samsæris-
mann, og hótuðu að varpa mér
í dyflissu í Trompette-kastala.
Og svo létu þeir mig fá plagg
upp á það, að þeir hefðu tekið
hestinn í þágu lýðveldisins. —
Karólína gladdist yfir beiskju
hans. Hún ályktaði, að vegna
hennar mundi hann ekki svíkja
hana, þótt hann kæmist að því
hver hún væri. Hún sagði hon-
um, að hún væri á leið til Par-
ísar, hún væri yngsti sonur, for-
eldra sinna, og þau væru mörg
systkinin, samlyndið ekki gott
og því hefði hún farið að heim-
an upp á eigin spýtur.
Þegar hún hafði sagt honum
þessa skröksögu svaraði hann.
I — Heyrðu, þú þarft ekki að
labba. Þú getur fengið að sitja
f hjá mér til Limoges. Mér þykir
gaman að hafa einhvern að
spjalla við og mér fellur bara
vel við þig.
Karólína fékk sér sæti á kassa
fyrir aftan hann og hugsaði sem
svo, að slíkt tækifæri hefði hún
I aldrei fengið, ef hún hefði ekki
laumast frá Georges og hinum
i — og var mjög fjarri því, að
hún sæi eftir því.
Ekillinn hafði raulað vísu og
sagði svo allt í einu:
— Ég heiti Francois — hvað
heitir þú?
— Charles.
— Ertu með vegabréf?
j — Já.
) — Jæja, það skiptir engu, en
þú ert ekki einu sinni hálfmynd-
ugur, það er ég viss um. Ef
foreldrar þínir létu nú grennsl-
ast eftir þér? — Við skulum
annars ekki vera með neinar
vangaveltur yfir því, ég segi
bara að þú sért frændi minn, og
mig þekkja allir.
Og svo fór hann að raula
sömu vísuna og áður.
Þau neyttu hádegis í krá nokk
urri og héldu svo áfram í áttina
til Coutras. Varðmaður við borg
arhliðið ætlaði að krefjast vega-
bréfs, en hætti við það, þegar
hann sá að það var Francois.
— Hvað, eru búinn að fá þér
aðstoðartnann?
— Hann er frændi minn, pilt-
urinn, og ég ætla að kenna hon-
um ....
— Kenna honum, ha ha . ,. ,
það verður víst eitthvað fallegt
sem hann lærir af þér. Hvernig
er það, eru skrúfur lausar í höfð
um foreldra hans, að fela hann
í umsjá slíks lærimeistara sem
þú ert? Hann verður ekki lengi
að læra sitt af hverju, piltur-
inn ....
Þegar til Coutras kom fóru
þau í krá, þar sem hægt var
að fá bæði mat og gistingu. Karó
'ANP NOWl'
SHOUTEP THE
CHIEP. "SO
TO YOU£
TENTS- KEST
WELL ANF
STKENSTH—‘
FliK
VanBuM4
„ CilAMO
UHK6
Uppnumdir af sjóninni hlustuðu , ingja síns, Zatar Khan. „hgldið þið allir til tjalda ykkar í fyrramálið hefst baráttan“.
nú Mongólarnir áfjáðir á orð for- I „Og nú“, hrópaði foringinn, I og safnjð kröftum, Þvl að snemma I
Barnasagan
Kalli
og
eldurinn
„Þetta er handa j ór, þú ófyrirleitni
þrjótur, hrópaði Kalli, „og mundu
næst að þegja, því eldurinn er svo
sannarlega ekki slokknaður".
„En ég sá það sjálfur með mín-
um eigin augurn", svaraði greifinn.
r& ' "
o
„Húrra“, hrópaði mannfjöldinn.
„Hvar er eldurinn?" Kalli kallaði á
stýrimanninn og skipaði honum að
ganga fram fyrir fólkið. „Hér er
eldurinn" hrópaði Cappy og benti
á pípu stýrimannsins. Mannfjöldinn
hrópaði upp í gleði sinni, og bar
stýrimanninn i gullstól . KRAK.
En nú hafði hinn sífelldi pípu-
reykur borið stýrimanninn ofur-
liðið, honum svimaði, inijsti jafn-
vægið og féll niður. Pípan datt úr
munni hans, og eldurinn hvarf á
svipstundu. Þegar stýrimaðurinn
var hjálpað til að standa upp aftur,
hafði hann ekki minnstu hugmynd,
hvað orðið hafði af pípunni.
lína heimtaði að fá að borga
fyrir matinn, í þakklætis skyni
i fyrir að fá að sitja í, og hreyfði
’ Francois engum mótmælum.
Hann var líka farinn að daðra
jvið aðra frammistöðustúlkuna í
kránni og búinn að setja hana
á kné sér og fór Karolína nú
(að skiljast hvað varðmaðurinn
) hafði átt við, þegar hann ræddi
i um lærimeistarahæfileika hans.
Francois stakk því nú að
„Charles“, að hann hefði „pant-
að herbergi fyrir tvo, því að
það væri billegra“. Karólínu
varð ekki um sel, því að ekki
mátti hann gruna neitt og þegar
þau fóru í háttinn afklæddi hún
sig í dimmasta skotinu á her-
berginu og sneri sér frá honum
— og ekki áræddi hún að fara
úr milliskyrtunni. En eitthvað
hafði hann verið að gefa henni
gætur, því að allt í einu kleip
hann hana í annað lærið.
— Hver skyldi trúa, þú ert
bjartur á hörund og lærin mjúk
sem á ungri mey!
En hann hafði ekki fleiri orð
um og svo lögðust þau til hvíld-
ar, hvort um sig í sínu rúmi.
Daginn eftir risu þau árla úr
rekkju til þess að komast til
Périgueux fyrir kvöldið. Franco-
is sagði henni, að þar yrði mikil
hátíð þennan dag og þegar þau
nálguðust bæinn óku þau fram
á hvern hópinn af öðrum af
ungu fólki, sem var á leið á
skemmtunina.
Þau voru komin þangað um
sexleytið. Þarna var mikill fjöldi
fólks úr nærsveitunum og ekki
verið að fást við neina vega-
bréfaskoðun. Karólína hjálpaði
Francois að spenna frá. Hún
varð þess vör af tali manna, að
áhuginn var lifandi fyrir lýð-
veldinu, og sumar ungu stúlk-
urnar voru enda með stórar af-
skræmislegar brúður, sem áttu
að tákna fjendur lýðveldisins.
Þau settust fyrir utan vínstofu
nokkra er þau höfðu tryggt sér
gistingu og báðu um vín, og
þegar tvær ungar stúlkur gengu
þar fram hjá ávarpaði Francois
þær og bauð ’þeim upp á glas,
og þáðu þær það. Hann virtist
eldfljótt fá áhuga fyrir annarri,
og hún fyrir sitt íeyti var ekk-
ert að aftra því, að hann tæki
utan um hana og kyssti hana.
Og meðan sigurvegarinrt
Francois gaf sig að stúlkunni,
sem svo skyndilega hafði vakið
hrifni hans, virti Karólína hina
betur fyrir sér. Henni þótti gam-
an að leika sitt hlutverk sem
piltur og kyssti hana allt í einu
á hálsinn. Og svo fóru þau öll
brátt niður á bakka Isle, fundu
þar matsölustað og neyttu kvöld
verðar. Það var hlýtt í veðri,
þótt komið væri fram í október,