Vísir - 02.07.1962, Blaðsíða 15

Mánudagur 2. júlí 1962.
VISIQ
ALTHOUGH TEKKIFIEP 5Y
ZATAK, THE NATIVES
KEFUSEI7 TO PLEP'SE
THEIK ALLESIANCE.
A5KUPTLY, THE CKAFTV
MASlClANv SOKKO,
SHUFFLEI7 FOKVVAKF’.
Pntr hv' l'njjfH FfJilur* Synóirttr. jnr
hún hlyti að sigra, Ireppnin
myndi koma aftur, og hún hét
sjálfri sér því, að spila aldrei
framar. ef hún að eins gæti unn-
ið þessi tvö þúsund franka, og
er hún hafði næstum náð mark-
inu aftur, kom óheppnin yfir
hana aftur.
— Já, þetta sagði ég yður,
sagði Boimussy, nú eigið þér
næstum ekkert eftir.
Karólína horfði á borðið fyrir
framan sig. Þar lágu 20 frankar
— aleiga hennar. Þar var hennar
seinasta von. Hún tók þá skjálf-
andi hendi og lagði í borð —
og tapaði þeim líka.
Hún stóð upp, þótt bræðurnir
legðu að henni að vera kyrri
halda áfram spilamennskunni.
— Þau gengu saman út og Boim-
ussy . Hún vissi nú, að öll von
var úti og að á morgun mundi
Belohmme bæta nafni hennar á
svarta lisann.
Það var orðið langt liðið á
kvöldið og Boimussy hélt á
kertástjaka með logandi kerti.
— Það dugar ekki að missa
kjarkinn, þótt menn tapi, sagði
hann. Það er allt af von um að
vinna næst.
Hún horfði beint framan í
hann og fanst svipurinn bera
vott stríðni. Og hún hugsaði sem
svo, að það væri svo sem allt af
möguleiki fyrir hendi, að vinna
upp tapið. Þau höfðu staðnæmzt
við stigann upp á loftið og Karó-
lína hugleiddi hvað gera skyldi.
Hún virtist bíða átekta.
— Ætlið þér ekki upp. Kertið
er að verða útbrunnið — og verð
ur það kannske þegar ég lcern
niður, ef ég fylgi yður upp.
— Mig iangar ekki til þess að
fara að sofa.
Hún sagði þetta, án þess að
hugleiða, hvaða skilning hann
kynni að leggja í orð hennar.
— En það er orðið all fram-
orðið. Og ef við förum ekki aft-
ur í salarkynni þeirra heiðurs-
manna, van Kript bræðranna
hvað annað gætum við þá gert í
þessu hræðilega húsi.
— Nei, mig langar ekkert til
þess að spila. Vinir mínir greiða
kostnaðinn af dvöl minni hér, en
ég fæ enga vasapeninga.
Hún reyndi þannig, að koma
| því að hversu mjög hún væri
fjárþurfi, en hún þurfti ekki að
! vera í vafa um, að Boimussy
| þráði hana ákaft, og vitanlega
gat hún sagt, að hún þyrfti á
2000 frönkum að halda, og farið
með honum til herbergjs hans,
en henni fannst skammarlegt
! að fara þannig að.
I — Þér hafið með örðum orð-
j um ekki ráð á að tapa í spilum,
! sagði Boimussy, og það er sann
ast að segja skammarlegt, að
jafn hrífandi kona og þér eruð
skuli ekki geta fullnægt dutl-
ungum sínum. Vafalaust eru karl
menn hér í húsinu, sem eru fús-
ir til þess að láta yður fá það fé,
I sem þér þurfið.
Um leið og hann sagði þetta
greip hann hönd hennar og kysti
hana. Fát kom á hana og þegar
hann reyndi að kyssa hana á
munninn var mótspyrnu hennar
lokið, en hún hugsaði um það,
að hún yrði að segja honum
hvaða skilmála hún setti.
| En ti! þess kom ekki, að hún
gerði það. Ljósið slokknaði á
kertinu, en Boimussy hafði lagt
kertastjakann frá sér á þrep í
stiganum. Meðan hún sat við
spilaborðið hafði hver vöðvi ver
ið þaninn, hver taug spennt til
hins ítrasta, en nú var sem hún
yrði slöpp og máttfarin, er hann
þrýsti henni að sér og mælti
blíðuorðum í eyru henni, gagn-1
tekihn af sterkri þrá eftir henni, :
og er hann fann hve máttfarin ,
hún var, tók hann hana í faðm ;
sér og bar haha til herbergis
síns og lagði hana á rúmið. Hún
varð þess vör, að hann var að
afklæða sig og hún hugsaði enn,
: að hún yrði að tala við hann
um peningamálin, en svo náði
ástarþrá hennar þeim tökum á
henni, að engar hugsanir um
peninga komust lengur að. og
hún fyrirvarð sig fyrir að hafa.
j verið að hugsa um slíkt, það
j gat beðið næsta dags, nú var að
I elska og njóta, alla nóttina, og I,
að henni lokinni . . .
— Æ, hvers vegna kveikið
þér . . . slökkvið!
Hún ”eis upp ú olnboga og
virti hann fyrir sér, þar sem
hann stóð brosandi við rúmið,
I brúnn á hörund, vel vaxinn og
sterklegur, í flöktandi bjarma
kertaljóssins.
— Ég slekk strax, elskan mín,!
mig langar aðeins að sjá yður!
andartak, og síðan, þegar þér
eruð mín skuluð þér brosa til:
ihín.
— Þér eruð brjálaður, siökkv-
ið, ég held þér getið horft l mig
á morgun, þegar bjart er orðið,
svaraði Karólína, en í þeim tón,
að hann gat ekki gengið þess
dulinn, að henni var ekki eins
leitt og hún lét.
— Nei, Karólína, minnstu ekki
á morgundaginn, — þess eins
bið ég yður. Hugsum aðeins um
líðandi stund.
Karólína svaraði engu og hal!
aði sér aftur og lagði aftur aug-
un og hann lagðist við hlið henni,
og var skemmt af tiltektum |
hans, er hann dró á langinn að
afklæða. hana. Aldrei hafði hún
átt jafn glaðan elskhuga og er,
hún var nakin og ætlaði að
hjúfra sig undir teppinu, greip
hann kertastjakann, til þess að
geta virt fyrir sér andlit hennar.
Þau horfðust í augu og það var
úndarlegt sambland gleði og
djúprar sorgar sem hún las úr
tilliti þeirra, en skildi ekki. Loks
lagði hann frá sér kertastjak
ann og tók hana í faðm sér, og
er hún hvíldi við barm hans
fann hún, að nautn hennar var j
meiri en hún áður hafði notið1
— / jafnvel það sem hún
hafði fundið hjá Gaston stóðst
hér engan samanburð, og enn
greip hann ljósið til þess að
horfa á andlit hennar og svo
lágt, að það var hvísl eitt, sagði
hann:
Elskan mín, brostu til mín.
Undrandi, dálítið hrædd, en [
hamingjusöm, opnaði Karólína
augun og brosti framan í elsk-
hugann, sem horfði á hana gagn
tekinn sorg, og það fór skjálfti
um allan líkama hennar, er hún
nú í fyrsta sinn horfði í augu
manns, sem hún hafði gefið
blíðu sína.
Og stundirnar liðu og loks
fór að birta af degi.
— Það er farið að bregða birtu,!
sagði Karólíná.
: — Já, ég Sé þáð, ságði hann, ’
lágum, hásum rómi.
Hann tók hana enn í faðm
sér og er hann sleppti henni
sofnaði hún vært, en vaknaði
Þegar þetta snýr svona mætti
jafnvel nota það sem stól.
TAKZAN FKOtVNEE-- HE NOW
KEALIZE17 THE KEAL TOWEK
BEHINC7 THE K.HAN! ,0-10 '
VATISNCE, lOKP,1 WHÍSF’EK.EP’
'n, "UNTIL I SHOlV -THE
Þótt hinir innbornu væru ótta-1
slegnir voru þeir tregir til að vinna !
hollustueið. Kraftamaðurinn og
töframaðurinn Sorro gengu hægt
fram.
Tarzan ygldi sig. Hann fór nú
V,V.V.VAV.V.V.V.VA,I
að skilja hver bjó yfir hinu raun-
verulega valdi á bak við höfðingj-
ann.
.V.VW.V.V.V V.V.V.V.V.V.
Verið þolinmóður, herra minn,
hvíslaði Sorro að höfðingjanum,
þar til ég sýni þeim....
.■.■.■.■.•.■.■.v.v.vw.vv.v.v.
Barnasagan
ICalli
og
elduritki.
Slapzky fursti hrærðist af hin-
um innilegu móttökum, sem borg-
ín Tuvtown hafði veitt honum, en
Kalli var alls ekki sannfærður um,
að Rúffíanó hefði hætt við til-
raunina til að slökkva slapzky-eld-
inn. Eftir að þeir höfðu farið fram
hjá eynni, þar sem höll Rúffíanós
stóð, var eins og fargi af honum
létt. Þeir sigldu nú áfram eftir ánni
sem ran nmilli slapzyönsku fjall-
anna inn til Bagatel. En Rúffíanó
bruggaði ný ráð og var önnum
kafinn með þau. Skömmu seinria
sendi hann einn sinna manna af
stað. „Hafðu bor með þér“ hvíslaði
hann, „og mundu, undir vatnsyfir-
borðinu!“ Og Boris klifraði niður
fyrir borðstokkinn með verkfærið
til taks.
við það að barið var harkalega
á dyrnar og að Boimussy svar-
aði:
— Já, ég kem.
Hálfsofandi ætlaði hún að
snerta við elskhuga sínum, en
'varð þess þá vör, að hún var
ein í rúminu, og glaðvaknaði
þegar. — Það var ekki enn orð-
ið albjart, svo að Boimussy hafði
kveikt ljós. Hann stóð á miðju
gólfi og var að klæða sig. Karó-
lína ætlaði að ávarpa hann með
skírnarnefni hans, því að henni
var það ekki kunugt.
— Af hverju ferðu á fætur
svona snemma? Hvert ætlarðu?
Hann kipptist við, — brá sýni
lega.
— O, þú ert vöknuð. Það
var leitt — þú hefðir bara átt að
sofa, Karólína, elskan mín, þú
hefðir ekki átt að vera vakandi
við burtför mína.
— Burtför þína?
Óttaslegin reis Karólína upp
við dogg. Hann horfði á hana
angurvær á svip. Hún flýtti sér
ti! hans og hann faðmaði hana
að sér, klappaði henni blíðlega
og sagði:
— Ég verð að fara héðan af
þeirri einföldu ástæðu, að mig
skortir fé til þess að greiða fyrir
dvöl míns. Ég átti ekki nema
1500 franka og þeim tapaði ég
í gær. Um þig hugsa ég, þegar
ég dey. Lofaðu mér, að gleyma
mér ekki — þú verður að vera
hugrökk — gráttu ekki, — þetts
er kannske ekki svo skelfilegt
Við verðum öll að deyja. Líi
mitt var stutt en það var líi
góðrar gleði, og þér á ég þac
að þakka, að ég get kvatt þenn-
an heim hamingjusamur. Mundu
þann mann, sem var elskhugi
þinn í nótt, og reyndu ekki að
afla þér neinna upplýsinga um
hann og fortíð hans . . .
Hún hjúfraði sig að honum
grátandi. Það var næstum eins
og það væri Gaston, sem fara
ætti með á höggstokkinn.
— Jæja, komið þér í dag eða
á morgun, grenjaði Chabanne
fyrir dyrum úti og barði á hurð
ina.
— Vertu sæl ástin mín, hélt
Boimussy áfram. Ég tek litla
vasaklútinn þinn, má ég það
ekki, gráttu ekki, brostu til mín
eins og í nótt. Þetta voru svo
dásamlegar stundir, sem við átt
um saman, og ef áframhald
hefði orðið hefði kannske allt
.breytzt við hefðum svikið hvort i
annað, hatað hvort annað, en nú
getur enginn eyðilagt það, sem
við áttum sameiginlega í nótt . .
það er betra svona ....
Hann sleit sig af henni, en
áður en hann lokaði dyrunum
kallaði hann til hennar:
— Karólína, ég veit að þú
sleppur úr þessu helvíti. Vertu
glöð og leitaðu hamingjunnar, —