Vísir - 04.07.1962, Síða 15

Miðvikudagur 4. júlí 1962.
VI51R
SLOWLY SOKKO'S VISlONl WM
PAI7Ef ‘STKONO ANI7
Fieece as a lion is
4 THE <HAN'" HE SHEie’<EC7.
Al\ 'WISE ANC7 a'.L-E/WB<ACING
ASTHESEKFENT1. WHO /
xl SHALL PEFY HIW?"
Dislr by Unttfd Fmun»~ Syn?iute.
hræddur. Og nú komu þau með
tilboð, eins og hún var farin að
búast við.
— Okkur hefur dottið í hug,
— við höfum kannske fundið
smugu, sagði Chabanne, — von-
andi fallizt þér á það, sem við
ætlum að stinga upp á.
Karólína reyndi að vera kæru-
leysisleg á svipinn, en tókst það
ekki sem bezt. Hún varð að
fela hendurnar undir borðdúkn-
um til þess að leyna hve skjálf-
hent hún var orðin af tauga-
titringnum. Hafði hún sigrað?
Það mundi koma í ljós ^ næstu
tveimur mínútum.
Chabanne hélt áfram: '
— Því miður getúm við ekki
hindrað, að þér verðið leiddar
fyrir dómstólinn á morgun, en
ef þér nefnið ekki hvíldarstofn-
un okkar, mun Belhomme lækn-
ir sjá um, að fangelsislæknir-
inn skrifi undir vottorð um, að
þér séuð með barni. Þannig get-
ið þér verið öruggar og tímann
getum við þá notað til þess að
koma yður aftur hingað.
— Tilboðið virðist ekki með
öllu forkastanlegt, sagði Karö-
lína.
En þegar þau fóru að ræða
málið frekara veitti hún athygli
tilliti augna þeirra Belhomme og
Chabanne og er þau litu hvort
á annað og brostu, vottaði fyrir
því, að þau hrósuðu happi undir
niðri, og varð hún nú þögul og
hugleiddi hvort þetta væri þá
gildra þrátt fyrir allt. Og allt í
einu var hún alveg viss um hver
, áætlun þeirra var. Hún var mjög
einföld. Hún átti að treysta lof-
orði þeirra í trausti þess, að
þegar ekið yrði með hana á
höggstokkinn mundi ekki til
j hennar heyrast fyrir ópum og
köllum skrílsins.
> — Ég vildi nú gjarnan hug-
leiða þetta betur, sagði hún.
, — Á hvað hætti ég með að
hafna því? spurði hún sjálfa sig.
Hún komst að þeirri niðurstöðu,
i að hún hætti ekki á mikið. Hin
I væru hrædd og mundu láta und-
' an.
j — Þegar ég hugsa nánar um
I þetta gæti ég bezt trúað, að
þannig- hefðuð þið farið að til
þess að fá aðra, sem höfðu í hót
unum við ykkur, til þess að!
þegja. Þeir hafa reitt sig á lof- j
orð ykkar og verið leiddir á
höggstokkinn án þess að geta j
komið upp um ykkur, svipt hul- j
unni af þessu ræningjabæli, i
j þessari svikastarfsemi gegn þjóð
; inni...
i Hún steig tvö skref í áttina i
j til dyra.
— Það þarf ekki meira um I
þetta að ræða. Ég tek ekki til- j
j boðinu. Verði ég að fara segi ég!
allt af létta.
— En ég fullvissa yður um
að ég get ekkert aðhafzt nema
að fá aftökunni frestað.
— Ég endurtek: Það er sorg-
legt, mín vegna — og yðar.
Hún var hrædd, en henni skild
ist að hún yrði að fara á fremstu
nöf með hótanir sínar, ella
myndu þau ná henni í einhverja
gildru. Hún ákvað að láta þau
ekki fá tækifæri til þess að ræða
þetta frekara.
— Ég þakka ykkur þá vin-
semd, að bjóða mér til miðdegis-
verðar, og ég bið ykkur afsök-
unar á því, að ég verð að fara
þegar, en ég vil hvílast vel und-
ir það, að mæta fyrir réttinum.
Ég vil vera sem bezt og undir
það búin að ávarpa dómstólinn.
Að svo mæltu gekk hún út.
Þegar Karólfna kom upp í
kytru sína fór hún þegar að
hátta, kúrði undir sænginni og
hugsaði um það, sem gerzt
hafði og hvað hún gæti til
bragðs tekið til þess að mæta
hverjum nýjum vanda. — Hún
omst að þeirri niðurstöðu, að
Bedhomme og Chabanne hefðu
boðið sér til miðdegisverðar af
tilhugsuninni um afleiðingarnar,
ef hún kæmi upp um þau. En
hve langt mundi ótti þeirra reka
þau? Líklegast mundi Belhomme
hafa strikað nafn hennar af
svarta listanum, ef hann hefði
talið sér það gerlegt. Og lík-
lega væri eina .von hennar nú
að hann fyndi einhverja smugu,
svo að hún gæti verið þarna
áfram. Henni lá aðra stundina
við örvæntingu, en hina hélt hún
í vonina. Óvissan lá á henni eins
og mara og þannig liðu nokkr-
ar klukkustundir.
Allt í einu varð hún þess vör,
að einhver snart við handlegg
hennar. Hún sá að það var Bel-
þomme, sem kominn var, en
daufa birtu lagði frá kerti í
stjaka, sem hann hélt á.
— Komið undir eins með mér,
hvíslaði hann.
— Með yður — hvert?
Ég flýti niér eins og ég get að konia vélinni af stað.
Ný von kviknaði, en samtímis
óttaðist hún að þau væru að
leika í gilinu.
— Til herbergis míns, — ef
allt fer eins og ég vona, verðið
þér brátt frjáls.
— Réttið mig fötin mín —
þau eru þarna fyrir aftan yður.
Svo bað hún hann að snúa sér
undan meðan hún klæddi sig.
— Gangið hljóðlega, sagði
hann, enginn má fá að vita, að
ég hafi komið hingað til þess að
j sækja yður.
Þau læddust niður stigann. —
Karólína hafði ákafan hjartslátt.
j Henni var erfitt um andardrátt,
fannst sér liggja við köfnum
annað veifið, og var þá svo ótta-
slegin, að við lá að hún hlypi
upp í herbergi sitt, en það réð
úrslitum hjá henni, að þótt hún
, væri glötuð, væri réttast að taka
áhættuna, — það kæmi þá út á
eitt.
Hún varð rólegri, er inn- í
herbergi læknisins kom. Þar log-
aði ljós. Chabanne sat við skrif-
borðið og tók strax til máls.
— Við erum að hugsa um að
gera fyrir yður það, sem við
höfum aldrei gert fyrir neinn
vistmann. Og við getum það
vegna þeirra, sepi mundi verða
TA<ZAN IN3TANTLY SP’E.ANG
KEALIZINS HS HA!7
HYFNOTlí?A\. "JT
P&Y WMy'"
HE THUNFEKEF.
ic-.z
5676
TO HIS FEET
BY
Sýn Sorro hverfur hægt. Zafar i
stendur eftir sterkur og ógnandi. i
— Hver býður honum byrginn? [
Tarzan stökk á fætur. Honum 1
var ljóst að þeir höfðu verið I
blekktir með dáleiðslu. „Ég skora |
á hann“, þrumaði hann.
v.v.v.v.v.v.v.v.w.v/.v
Meistarinn var sá fyrsti sem tók
eftir því að skipið var að sökkva.
Hann rannsakaði skipið hátt og
lágt og fann allt í einu vatnsbunu
stefna beint á höfuð sitt. Við hlið-
ina sá hann borinn og skildi þá
að þar var verið að bora nýtt gat.
„Þeir senda okkur niður á hafs-
botn“, hrópaði hann. En Slapzky
yppti öxlum, fyrst þegar hann
heyrði hróp meistarans. „Já, yðar
hátign“, svaraði Ratsov, „ég sá
það með mínum eigin augum, að
það er verið að gera tilraun til að
sökkva okkur“.
„Ég sagði ekki frá því, þvi að
ég áleit að Kalli mundi ekki leyfa
að greifinn boraði gat á skipið“.
Og það var einmitt það sem Kalli
ekki leyfði. „Það skal enginn land
krabbi eyðileggja mitt skip“, sagði
hann.
steypt í glötun, ef þér hélduð á-
formi yðar til streitu. Við ætl-
um að hjálpa yður að flýja til
útlanda.
Það hafði aldrei flögrað að
Karólínu að hún myndi vinna
svo algeran sigur. Henni tókst
að halda leyndri gleði sinni og
lét sem þetía hefði engin áhrif
haft á sig:
— Og hvernig hafið þið hugs-
að ykkur að þetta geti gerzt?
Chabanné reis á fætur.
— Eins og Belhomme hefur
þegar sagt yður, erum vlð til
neydd að senda yður aftur í
fangelsið, þar sem nafn yðar
var komið á svarta listánn. Það
eru aðeins tvær leiðir til þess að
koma í veg fyrir þetta: Lýsa
yfir, að þér hafið komizt undan
á flótta — eða séuð dauðar. Ef
fyrri leiðin væri valin myndi
gerð húsrannsókn og það væri
mjög óheppilegt bæði fyrir okk-
ur og vistmenn okkar. En ef
farin væri hin leiðin ...
— Að drepa mig, stundi Karó-
lína upp. Eins og hundelt dýr
leit hún til dyra, en Belhommé
hafði tekið sér stöðu fyrir fram-
an þær.
— Svona, Chabanne, sagði
hann. Vertu ekki að hræða
hann frekara.
Chabanne fór að hlæja.
— Ég sá hve hendur hennar
titruðu — og gat af því dregið
ályktun um hvernig hennar er
innanbrjóst. En það sem við
höfum í huga er þetta: Þegar
fangelsisvaginn kemur í fyrra-
málið finnum við unga, ljós-
hærða stúlku, sem klædd er föt-
um yðar, uppi á hanabjálka, þ. e.
a. segja lík hennar. Og við segj-
um, að hún hafi hengt sig. Og
meðal annara orða: Hérerlíkið!
Chabanne gekk út í horn og
svifti til fyrirhengi og þar næst
teppi af nöktu líki ungrar stúlku.
Karólína hörfaði aftur á bak ótta
slegin, en Chabanne greip um
úlnlið hennar og neyddi hana til
þess að horfa á líkið.
— Drápuð þið hana?, hvíslaði
óttaslegin.
— Þér hafið of auðugt hug-
j myndaflug, sagði Chabanne, nei,
við drápum hana ekki, en Bel-
j homme er vildarvinur yfirmanns
ins í líkhúsi borgarinnar, og
| hann ■ var svo vinsamlegur að
senda okkur lík þessarar stúlku,
sem fyrirfór sér í gærkvöldi. Við
höfum verið svo forsjál að út-
^ vega okkur óútfyllt vegabréf, og
1 þér getið skrifað á það hvaða
nafn sem yður sýnist og ákvörð
i unarstað. Við erum álíka háar.
Þér getið fengið kjól af mér, og
svo klæði ég líkið í fötin yðar.
Karólína hafði hnigið niður á
stól. Henni fannst allt hringsnú-
ast fyrir augum sér í bili, en