Vísir - 24.07.1962, Qupperneq 15

Þriðjudagur 24. júlí 1962.
VISIR
15
SAKAMÁLASAGA
i
EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
— Blandið yður einn sterk-
an — yður mun ekki af veita.
— Hvað er nú um að vera?
— Maðurinn yðar er fundinn
— dauður, og lögreglan hefur
auglýst eftir yður.
Hún hellti i giasið og Drosti:
— Ég held, að þér séuð hneigð
ur fyrir að leika á íilfinningar
manna.
— Þér trúið mér ekki?
— Alls ekki. — Hver kom —
einn samsæris-samstarfsmanna
yðar?
Ég settist til þess að g?ta
horft út um gluggann.
— Ég vildi geta komið því
inn í höfuðið á yður, að þér er-
uð í hættu staddar. Lögreglan
leitar yðar einnig.
Og ég sagði henni allt af létt.a
meðan hún farðaði sig. Svo
mælti hún rólega:
— Nú er ég reiðubúin að aka
aftur til bæjarins.
— Þér trúið engu, sem ég hef
sagt yður?
— Það væri blátt áfram hlægi-
legt. Þér játið sjálfur, að þér
séuð innbrotsþjófur, lygari og
notið falskt nafn.
j /— Af hverju bætið þér ekki
við, að ég sé konuræningi? Ég
skil ekki í, að þér skulið ekki
hugsa um það framar öðru að
snúa yður til lögreglunnar og
kæra mig.
Hún svaraði engu og ég hélt
áfram:
— Ég ætla mér ekki að hætta
fyrr en ég hef haft upp á pen-
ingunum Verið nú skynsamar.
Einar fáið þér engu áorkað og
enga gleði af þeim, þegar þér
eruð dauðar, en þér eruð í yfir-
vofandi lífshættu, Ég gæti þó
kannske bjargað yður.
— Frá hverju?
— Er útvarpstæki í bílnum
yðar?
i — Já.
— Komizt að raun um hvort
ég segi ósatt, — kannske það
sama verði endurtekið og ég
, hlustaði á úr viðtæki konunnar
! ungu, sem kom hér áðan. Þá
getið þér sjálfar sannfærzt um,
hvort ég sagði ósatt.
i — Kannske það sé verið að
útvarpa núna, sagði hún.
Hún tók veskið sitt vog var
komin út áður en ég gat gert
neitt til að stöðva hana. Hún
leit í kringum sig sem snöggv-
ast á tröppunum og lagði svo
af stað í áttina að bílskúrnum,
j en hafði ekki stigið nema nokk-
ur skref þegar það gerðist, sem
ég hafði óttazt. Veskiö hentist
úr höndum hennar eins og þeg-
ar fárviðri feykir einhverju með
sér. Hún horfði bjálfaleg á svip
| á eftir hví og svo heyrðum við
! bæði smelli eins og eitthvað
lenti í húsveggnum.
j Hún virtist alveg lömuð og
, ég hljóp til hennar. Hún reyndi
j að koma sér undan, en ég náði
11.
henni og bar hana inn gegnurn
opnar dyrnar og var rétt kom-
inn inn og í skjól, þegar nffli
skot splundraði bolla á borðinn.
Ég sparkaði aftur hurðinni. en
áður en mér tækist það kom
annað skot, sem tætti upp vegg-
flís svo að steikarapanna datt
með miklu skrölti.
Við lágum á óhreinu gólfinu.
Onnur kinn hennar var svört af
ryki og það blæddi dálítið úr
skrámu á andlitinu.
Liggið kyrr, sagði ég, þar sem
þér eruð.
Ég gæðist út um gluggann.
Sólin skein og allt var friðsam-
legt, en ég vissi að leyniskyttan
var þarna inni í dimmgrænu
skógarbeltinu.
Það var nokkurn veginn víst,
að hann mundi ekki koma fyrr
en dimmt var orðið, en meðan
bjart var þýddi ekkert að hugsa
um að komast undan.
7. kapítuli.
— Bölvaður asninn, sagði hún.
Ég uppgötvaði, að hún stóð
þannig milli glugganna, að hún
var í yfirvofandi hættu, og kast-
aði mér á hana til þess að forða
henni frá hættunni, og tíenti mér
þannig, að ég mundi koma niður
á öxlina. Um leið og við kút-
veltusmst á gólfinu splundruð-
ust tvær rúður í glugganum.
— Eruð þér brjálaður, maður?
spurði hún. Hún var eins og
villiköttur. í örmum mér, en ró-
aðist brátt, og þá tók ég upp
rúðubrot og henti því gegnum
brotinn gluggann.
— Ó, sagði hún.
—- Ef þér stillið yður upp
þannig á ný, sagði ég, vildi ég
mælast til að þér segðuð mér
áður hvar peningarnir eru. Þá
þurfið þér aldrei á þeim að
halda.
— En hvað getum við gert?
— Ef ég slepp við að passa
yður eins og lcrakka fengi ég
kann'-ke dálítinn tíma til um-
hugsunar. Viljið þér vera þægar
nokkur augnablik.
— Já.
Ég skreið á gólfinu að svefn-
: herbergisdyrunum og sótti þang
; að tvö teppi. Svo notaði ág tæki
j færið um leið og breiddi fyrir
j gluggann þar.
—a Hlífið andliti yðar, sagði
ég við hana, þegar ég kom aft-
ur, — allur er varinn góður.
Ég gat komið teppi yfir gard-
ínustöng yfir glugganum, og í
sömu svifum heyrði ég hvin í
riffilkúlu, en teppið datt ekki
niður og svo lauk ég við að
breiða það fyrir gluggann.
Ég leit í kringum mig. Bak-
dyrnar voru lokaðar og læ har
1 og búið að breiða fyrir glugg-
: ana. Engar dyr lágu út úr birgða
j herberginu. Morðinginn yrði að
j læðast með fram veggjum, en
hann yrði að vara varlega, þar
j sem hann vissi, að ég hafði
skammbyssuna í fórum mínum.
— Er þetta þá í lagi? spurði
hún.
— Nei, sagði ég því annar
glugginn var ekki nægilega
byrgður, og ég bað hana um að
fara úr sloppnum.
— Er þetta staður eða stund
til slíks, spurði hún kuldalega
og settist upp snögglega.
— Eruð þér ekki í neinu
undir?
— Jú, svefnfötum.
— Gerið þá eins og ég segi.
Ég breiddi sloppinn yfir glugg
en
Jæja, þá byrjar nýtt ár,
við því er ekkert sérstakt að segja,
Einu sinn fór ég í mömmuleik
við hana. Þá kynntist ég þvi hvað
hún getur skammazt mikið.
w J
Mjúklega og hljóðlega læddist : hann hafði áformað djarfan leik. i viði — ogsíðan útbjó hann snöru I í tré nokkurt. Gildran var útbúin.
Tarzan í burt frá skeppnunni, bví I Fyrst bjó hann til reipi úr vín-1
Einmitt í þann mund sem greif-
inn var að vlsa gestum sínum til
útihúsa, kom einn af mönnum hans
til hans. „Hvað eruð þér að gera.
Fyrst sýnið þér þeim alla höllina,
og svo látið þér þá sofa annars
staðar."
,,Ég hef lofað greifanum að
slökkva ekki eld hans, en hann
gæti hins vegar neyðzt til að
slökkva hann sjálfur", sagði greif-
inn. „Hann gæti neyðzt til þess að
bjarga lífi sínu. I'ess vegna ætla
ég að láta þá eyða nóttinni í úci-
húsinu".
Því næst hélt greifinn aftur t;i
gesta sinna og vísaði þeim inn
„Hér, yðar hátign, er öruggasti
staðurinn. Hérna er Iykillinn og
svo býð ég góða nótt.“ Þeir heyrðu
allir þegar furstinn lokaði dyrun-
um að innan. Nú sýndist engin
hætta steðja að slapzkynska eld-
inum, en Kalli tók eftir sigur-
glampa í augum Ruffianos greifa.
ann við forstofutröppurnar, en
sloppurinn var svo þunnur, að
birtu lagði inn um hann. Ekki
var hleypt af skoti.
— Hann getur að minnsta
kosti ekki séð inn, sagði ég.
Nú getið þér risið á fætur.
— Hvað gerum við nú?
— Það hef ég ekki hugmynd
um.
Ég gekk út að glugganum og
við athugun sá ég, að eftir voru
tvö skot í skammbyssunni.
— En við getum ekki verið
hérna, sagði hún.
— Yður dettur kannske eitt-
hvað betra í hug, sagði ég.
— Getum við ekki læðzt út
bakdyramegin og náð í bílinn?
— Jú, það gæti hugsazt, en
hvað hafið þér hugsað yður að
gera þegar út á þjóðveginn kem
ur? Það er ekki til sá lögreglu-
maður í landinu, sem ekki hef-
ur lýsingu á yður — og bflnum
yðar.
— En fótgangandi?
— Það eru 30 kílómetrar til
næstu langferðabflastöðvat* og
þar sem þér eruð fögur k'ona
sem vekur eftirtekt allra — að
því sleppíu að þér eruð klædd-
ar svefnfötum einum, svo er
fótabúnaðurinn, — þunnir il-
skór? Nei, þér verðið að láta yð-
ur detta eitthvað betra í hug.
— Þér getið nú verið blátt j
áfram kurteis og uppörvandi, j
þegar þér viljið það við hafa. j
Ætti ég nú ekki að örva yð-
ur dálítið í staðinn.
— Hafið engar áhyggjur af
mér -— ég get bjargað mér, hve-
nær sem er. En ég verð að játa,
að ég hef aldrei fyrir hitt konu
eins „kalda og ákveðna" og yð-
ur. Þér látið ekkert skelfa yður.
Myrtuð þér annars manninn yð-
ar hjálparlaust — eða var þessi
náungi þarna úti hjálparmaður.
yðar?
— Ég veit ekkert um þetta.
— Hvort ykkar hefur pening-
ana?
— Ég hef ekkert um þetta að
Segja.