Vísir - 26.07.1962, Síða 6

VISIR
Fimmtudagur 26. júlí 1962.
Norskur málari kom
til Reykjavíkur á dög-
unum með rúmlega
tuttugu myndir, sem
hann hefir hengt á vegg-
ina í Mokka-kaffi við
Skólavörðustíg, og
stendur sú sýning yfir
fram undir mánaðamót.
Þetta eru pastelmyndir
af ýmsu í heimalandi
málarans, af húsum,
landslagi, mönnum og
dýrum. Fréttamaður Vís
is hitti málarann og
konu hans í gær á Arn-
arhóli, og var ekki nema
sjálfsagt að taka mynd
af honum þar ásamt
fyrrv. landa málarans,
Ingólfi Arnarsyni.
Hafnfirzk og norsk.
Málarinn heitir Oscar Sörr-
eime og kona hans Idun (Ið-
unn), og það kom upp úr kaf-
inu, að hún er hálf íslenzk, móð
ir hennar úr Hafnarfirði, og þar
dveljast þau hjón meðal frœnd-
fólks Iðunnar.
— Eruð þér máske fædd nér
á landi, Iðunn?
— Nei, ég er fædd 1 Noregi,
en elzti bróðir minn fæddist á
Islandi. Pabbi kom hingað ung-
ur, og mamma giftist honum
hér. Hún heitir Helga Sigur-
jónsdóttir, systkini hennar eru
búsett i Hafnarfirði.
— Er þetta f fyrsta sinn, sem
þér komið til íslands?
— Ég hef einu sinni komið
hingað áður. Ég var þá aðeins
sjö ára, og þá var ég sumai-
tíma hjá frændfólki mínu i Hafn
arfirði. Mamma hefir hins veg-
ar aldrei komið heim sfðan hún
fór af landi brott með pabba.
Hann hefir ekki gefið sér tíma
til að fara hingað, og mamma
ekki viljað fara nema pabbi
kæmi með, og svona hefir þetta
dregizt öll þessi ár.
— Hvar búið þið í Noregi?
— í Stavanger og grennd.
Foreldrar mfnir búa í borginni.
Þar kynntumst við Oscar, en
við búum utan við borgina.
Málar, þegar tími gefst
— Hvenær byrjuðuð þér að
mála, Oscar?
— Ég hef haft gaman af þvf
síðan ég var lítill drengur. En
svo var ég orðinn allstálpaður.
þegar ég fór til myndlistar-
náms, byrjaði f Osló. Sfðan hef
ég ekki getað hætt, þótt ég hafi
aldrei getað helgað mig listinni
eingöngu. En ég hef notað
hverja frístund til að mála, og
Iðunn hefir meira að segja unn-
ið úti, til þess að ég fengi betri
tíma til að stunda málverkin.
— Eru annars margir í Stav-
anger, sem geta lifað af list
sinni?
— Nei. Ég man ekki eftir
nema þremur af þeim 15, sem
eru f félagi myndlistarmanna í
Stavanger.
— En eruð þér ekki einmitt
framarlega f því félagi?
— Jú, ég á sæti í stjórn fé-
lagsins, er ritari hennar.
— Eru félög myndlistar-
manna mörg í Noregi. Skiptast
þau. máske eftir stefnum eö i
klíkum?
— Félög eru mörg í landinu
eftir bygðarlögum. En hins veg
ar skiptast þau ekkert eftir þvf,
Oscar og Iðunn Sörreime og landi þeirra Ingólfur Amarson,
heima í Noregi, til allrar bless-
unar. Flestar opinberar bygg-
ingar og einnig einstaklinga og
atvinnufyrirtækja hafa vegg-
skreytingar eftir norska list-
málara, og eru mörg veggmál-
verkin í Osió og víðar meðal
þess, sem gestum og ferða-
mönnum er sýnt og vekur mikla
athygli. Flestar veggmyndirnar
eru að vonum eftir okkar
mestu og frægustu málara, en
ég vona, að í þessu efni hafi
skapazt hefð, og í framtíðinni
þyki sjálfsagt að málarar og
aðrir myndlistarmenn Ieggi
hönd að verki, þegar hús eru
byggð. Hið sama vona ég að
eigi eftir að tíðkast hér og raun
ar í sem flestum löndum verði
leitað til myndlistarmanna i
þessu skyni.
Skólabræður Jóns Stefánssonar.
— Hverjir eru nú elztu og
helztu menn f hópi norskra
myndlistarmanna um þessar
mundir?
— Gömlu meistararnir týna
nú tölunni. Þeir, sem frægastir
urðu á fyrstu árum aldarinnar,
voru Christian Krogh og Ed-
vard Munch. Á öðrum áratugn-
um og fram á síðustu ár voru
frægustu nöfn þeirra, sem voru
nemendur hjá Matisse um 1910
og voru þar skólabræður Jóns
ykkar Stefánssonar. Það voru
þeir Henrik Sörensen, Axel Re-
vold, Jean Heiberg og Per
ÆTLAR AÐ MALA
SUÐUR MEÐ SJO
hvort félagsmenn greinir á eða
hvaða listastefnum þeir fylgja.
Það eru sjálfsagt til klíkur okk
ar á meðal sem annars staðar,
en það hefir ekki orðið til þess
að kljúfa félögin. Þar er auð-
vitað rifizt, eins og gengur en
við stöndum saman f félögunum
og félögin í landssambandinu.
Félög myndlistarmanna eru
ekki svo fjölmenn, að þau séu
til skiptanna.
— Haldið þið oft sýningar i
Stavanger?
— Fyrst og fremst heldur
listamannafélagið eina samsýn-
ingu á ári. öllum er frjálst að
senda myndir og þær berast
alltaf í hundraða tali og sýna,
hvað margir fást við að mála.
En ekki er allt sýnt, sem að
berst. Það er dómnefnd, sem
sker úr um það, og ekki nema
lítill hluti af því, sem að berst,
kemzt á sýninguna. Svo eru að
sjálfsögðu margar sýningar aðr
ar haldnar í borginni, einstakra
málara, heimamanna og gesta.
Það er alltaf að aukast áhugi
ungs fólks á myndlist, ekki
sízt eftir að við komum á fót
vísi að myndlistarskóla fyrir fá-
um árum, þó að enn geti hann
ekki starfað nema stuttan tíma
ársins.
— Hafiö þér haldið margar
sjálfstæðar sýningar áður?
— Heima f Noregi hef ég
haldið þó nokkrar sýningar, í
Stavanger og öðrum helztu
borgum landsins, en fyrsta sýn-
ing mín erlendis er þessi, sen.
nú stendur yfir hér í Mokka-
kaffi. Raunar mála ég mest í
olíu að staðaldri, en lét mér
nægja að taka með mér aðeins
pastelmyndir hingað, af því að
þær eru meðfærilegri.
Málarar skreyta byggúigar.
— Fá myndlistarmenn í Nor-
egi oft verkefni við skreyting-
ar á byggingum?
— Það er víst óhætt að segja
að talsvert sé orðið um það
Krogh. Tveir fyrstnefndu eru
nýíátnir, en Heiberg og Per
Krogh eru enn á lífi. Allir urðu
þeir einhverjir mest metnu og
frægustu málarar okkar á þess-
Framh. á 4. síðu.
„Bátar í höfn“ eftir Oscar Sörreime.