Vísir - 22.12.1962, Blaðsíða 11

VlSIR . Laugardagur 22. desember 1962.
/7
"WE CAW MOVE INLANP
NOVV/'SAir F’KOFESSOS
THE MEN A7VANCEP CAUTIOUSLY.
HCKINS THEIK VVAV THROUGH
THE 7E8KIS-- 4-3-5024-

„Nú ættum við að komast,
leggjum af stað“, sagði Teitur
prófessor. Mennirnir klöngruðust
yfir hrunin björgin og ferðin stórri eyðilegri sléttu. „Engin líf-
gekk hægt, unz þeir komu að, vera getur hafzt við á þessari
auðn“, s^gði Teitur prófessor von
gvikinn. Ekki einu sinni strand-
lópar“.
arástand hennar, er hún steig
út úr vagninum og kallaði á
Peyrodes.
Hún gætti þess, að vekja ekki
kvíða hjá honum, og vék ekki
að því einu orði, að hún mundi
brátt hverfa úr fangelsinu. Hún
kvaðst aðeins hafa verið yfir-
heyrð og bað hann um að kaupa
fallegasta hattinn, sem hann
gæti fengið, skó og sokka ...
— Og hatt, Peyrodes, gleymið
ekki að kaupa hatt!
Hugur hennar var í uppnámi.
Hún snerti vart við matnum. Eft
irvæntingin geislaði frá ásjónu
hennar og það fór ekki fram
hjá hinum föngunum, sem litu
til hennar ófrýnilegir á svip.
Hún gat ekki kyrr verið og
síðdegis fór hún niður í garðinn
og gekk þar eirðarlaus fram og
aftur, og beið þess, að hún
heyrði eitthvað, að eitthvað gerð
ist, sem táknaði að nú væri hún
frjáls á ný. Og svo var allt í
einu kallað á hana. Og Peyrodes
fór með hana í varðstofuna og
þar var allt fullt af flöskum og
sjölum.
Þarna beið hennar svartklædd
ur maður.
— Ég er læknir, sendur hing-
að af Lacosté, sagði hann. Hann
hefur beðið mig að skoða yður.
Tveir fangar komu íneð bað-
ker, sem þeir báru milli sín.
Læknirinn bað hana afklæðast,
tók bursta og neri smyrslum í
hörund hennar. Var af þeim illur
daunn og svo varð hún að liggja
klukustund í baðkerinu. Og með
an hún lá í kerinu hafði hún
eki augun af fatnaði þeim, sem
Peyrodes hafði keypt og lá þar
á borði.
Og loksins — loksins var
þessu lokið. Og meðan hún var
að klæðast nýju, hreinu, fallegu
fötunum varð henni hugsað til
Gastons. í kvöld verð ég frjáls,
hugsaði hún, og þá get ég skrif
að honum. En svo fór hún að
hugsa um, að hún hafði ekki
hugmynd um hvar hann væri —
hvert hún ætti að skrifa honum.
Og mundi hún nú fá frelsið þeg
ar um kvöldið?
Aftur greip hana kvíði, en hún
reyndi að hrinda honum frá sér,
og trítlaði niður tröppurnar úr
varðstofunni.
Fyrir dyrum úti sat Peyrodes
á tunnu, lyfti ljóskerinu, ygldi
sig er hann sá hana og sagði
gremjulega:
— Ég er búinn, að bíða eftir
yður fulla klukkustund, kven-
borgari!
— Ef yður lá svona mikið á
gátuð þér komið og rekið á eftir
mér.
Hann fór með hana í dyra-
varðaríbúðina. Þar var opin
skræða á borði og kertastjaki
hjá með logandi kerti.
— Kunnið þér að skrifa? Ef
svo er, þá skrifið nafn yðar hér.
Karólína greip fjaðrapennann,
en hikaði og horfði á Peyrodes:
— Áður en ég skrifa nafn
mitt, vildi ég gjarnan fá vitn-
eskju um h'vað það er, sem ég
skrifa undir.
— Herra trúr, ef þér viljið
ekki skrifa undir, þá megið þér
svo sem gjarnan vera hér áfram.
Karólína skrifaði undir svo
fljótt og hryssingslega, að blek-
ið slettist úr pennanum, og
Peyrodes urraði af gremju. Þeg-
ar Karólína nú hélt, að ekkert
væri til fyrirstöðu að hún færi,
var sem hann hikaði, og svo
sagði hann:
— Hvað stendur þama?
— Caroline Berthier.
— Berthier? Hvað segið þér,
— þér báruð allt annað nafn,
er þér komuð hingað.
— Ég get ekkert gert að því,
það voru aðrir, sem ákváðu
hvað ég skyldi heita.
— Þetta er hlutur, sem ekki
þýðir að þrefa um, kvenborgari.
Ég verð að hafa skrána í lagi.
Og ef ég verð spurður: Hvar er
Lefort kvenborgari, sem þér tók
uð á móti? Og þessi Berthier
kvenborgari — hvernig getur
hún farið héðan? Samkvæmt
skránni kom hún alls ekki hing-
að.
Karólína varð öskureið og
stappaði í gólfið:
— Nú er sannarlega nóg kom-
ið, — það eina, sem ég hef
áhuga fyrir er að komast héðan
og það f skyndi. Þér hafið í
yðar fórum allmikla fjárhæð
frá mér. Þér megið eiga þessa.
peninga, en ég vil fá að fara.
Á ég að búa til nýja blekklessu,
svo að Berthier sjáist ekki, og
skrifa Lefort í staðinn?
— Get ég treyst því, að ég
megi eiga þessa peninga? spurði
fangavörðurinn tortrygginn. Þér
©PIB
COPENHAGEN
Q?St-
saa
Þér hafið ekki nógu há laun tii að sjá fyrir henni, ungi maður, en
hvað um það, ég hef það heldur e kki — —.
vitið kannske, að vinir yðar
sendu nýjar birgðir í dag. Má
ég líka fá þær?
— Gjarnan. Og gömlu fötin
mín, — aðeins eitt vil ég fá,
pyngjuna, sem ég fékk yður til
geymslu.
Hún hafði verið smeyk um,
að stolið myndi verða frá henni
skartgripum hennar, hárlokki og
mynd af Gaston, sem hún hafði
stungið í pyngjuna og falið
Peyrodes að geyma. Peyrodes
rétti henni nú pyngjuna, og er
hún gáði í hana, sá hún að vant
aði tvo af fimm hringum, sem
í henni áttu að vera. En hún
áræddi ekki að heimta, að hann
skilaði þeim. Aðalatriðið var að
UHTILTHEY EMEKGE7
ONTO A SKOAP,
SAItltEN EXfANSE.
"NOTHING COULP
SUKVIVE IN THIS
PESKT/'SAI? TATE
7ISA7fyiNTE7LY
"NOT bVEN THE
komast burt. Hún gæti selt þá
tvo sem eftir voru og þannig
komizt til Parísar.
— Jæja, ég hypja mig þá,
sagði hún, en vottur af brosi
lék um varir hans, er hann svar-
aði:
— Þessi vagn hefur þegar beð
ið nokkuð lengi eftir yður.
— Verið þér sælar, greifafrú,
— og hittumst heil — því að
það er aldrei að vita ...
Karólínu var skapi næst að
reka honum löðrung fyrir frekj
una, en stillti sig og steig upp
í vagninn með aðstoð ökumanns
ins. Þegar hann bjóst til að loka
vagndyrunum, varð hún gripin
ótta:
— Hver sendi yður eftir mér?
spurði hún.
— Fulltrúi stjórnarnefndarinn
ar, svaraði ökumaðurinn.
— Og hvert ætlið þér að fara
með mig?
Hjarfabókín
Barnasagan
KALLE
og supér-'
filmu-
fiskurinn
Bíllinn, sem Kalli var í, kom
fyrst að brúnni og stanzaði, en
rétt á eftir kom hinn bíliinn að
hinum enda brúarinnar. Hann ók
svo hratt, að hann gaKalIs ekki
Bókin sem allir
unglingar hafa
beðið eftir.
Fæst enn í nokkrum
bókabúðum.
stöðvað sig. Mikill hávaði kvað
við, þegar bílarnir rákust á. Biz-
niz stökk út úr bílnum með
kreppta hnefa, hljóp til andstæð-
ings síns og s*uttu síðar hófst
mikil barátta, . sem bílstjórarnir
tóku einnig þátt í.
„Ef ég á að segja það sem mér
finnst um þetta“, sagði Kalli og
skreiddist út úr ónýtum bílnum,
„þá eru allir þessir landkrabbar
snarvitlausir“. Um leið kom hann
auga á Feita Moby, sem hægt og
rólega flaut undir brúna.
Leikfanga-
markaður