Vísir - 02.01.1963, Blaðsíða 15

s
V í S IR . Miðvikudagur 2. janúar 1963.
Cecil Saint - Laurent:
75
KARÓLÍNU
bliki, sem hann er leiddUr á
höggstokkinn. Þegar við höfðum
fengið tilkynningu um andlát
þitt fórum við Karlotta til
Belhomme í von um, að finna
eitthvað, sem við gætum átt til
minningar um þig. Ég fann þetta
bréf og ég geymdi það lengi án
þess að opna það. Ég barðist
norður frá. Ég bar það jafnan
á mér. Mér fannst eins vænt
um það og allt annað, sem
minnti á þig. Og bréfið var mér
kært vegna þess eins, að nafn
þitt stóð á umslaginu. Og kvöld
nokkurt er ég þráði þig inni-
legar en nokkrun tímann áður
varð mér það á, að opna bréfiðj
— ekki af því að ég byggist við
neinu sérstöku, ef til vill aðeins
að í því væri eitthvað, sem ég
gæti bætt við margar góðar,
minningar um þig. Þetta varl
kvöldið fyrir orrustuna viðj
Fleurhs. Lestur bréfsins vakti|
hinar sárustu tilfinningar í
brjósti mínu. Þann dag leitaði1
ég ekki sigurs, heldur dauðansj
en mér heppnaðist ekki að finnaj
hann, og vann mér í staðinn
ofurstatign fyrir vasklega
frammistöðu. En þrátt fyrir það,
að efni bréfsins kæmi yfir mig
sem reiðarslag, var ég áfram á
valdi sterkrar þrár til þín. Ég
reyndi að hrekja burt minning-
arnar um þig, en þær komu jafn
harðan aftur. Og þegar ég gekk
að eiga Karlottu var það vegna
þess, að hún hafði verið þér
svo nálæg, að það var eins og
þú værir hér hjá okkur, þótt við
hvorki heyrðum þig né sæjum.
Og það sem einkennilegast er
af öllu, að ég nýt þess að vera
með Georges — en við hittumst
oft — af því að hann talar svo
mikið um þig.
— Æ, já, Georges, ég hef ekki
hitt hann enn.
— En hvaðan kemurðu?
Karólína yppti öxlum.
— Ég kem úr fangelsi — en
skiptir það nokkru, eins og kom
ið er? Hve endurfundur okkar
er ólíkur því, sem ég hafði gert
mér í hugarlund. Kannske er
bezt að hvort okkar um sig
hverfi til sinna heima, og að við
hittumst aftur — eftir nokkra
daga, þegar ró er komin á hug-
ina. Ella gætum við átt á hættu
að særa hvort annað svo aldrei
greri um heilt.
Hún þagnaði stundarkorn og
hélt svo áfram:
— Þú skilur þannig alls ekki,
að það sem hélt mér á floti í
öllum hörmungunum, var vonin
um að hitta þig aftur. Ég hefði
blátt áfram ekki getað dregið
fram lífið án þeirrar vonar. Og
móttökurnar sem ég fæ eru þær,
að þú tilkynnir mér, að þú hafir
kvongazt beztu vinstúlku minni
frá unglingsárunum og síðar og
kemur þar á ofan með alls kon-
ar ásakanir í mihn garð.
— Ég ásaka þig ekki, svaraði
hann, — ég legg bara áherzlu
á, að það var ekki nema eðli-
legt að ég kvongaðist, þar sem
ég vissi ekki betur en að þú
værir dauð og framkoma þín
gagnvart þessum Boimussy er
óafsakanleg. Og svo kemurðu og
segist elska mig út af lífinu.
Hún tók ákvörðun um að
verja sig. Undir lestri bréfsins
hafði hún aðeins hugsað um
vesalings Boimussy og að nú
væri hann dauður.
—Hvers vegna heldurðu,
Gaston, að það hafi verið alvara
í þessu milli mín og Boimussy?
— Dirfistu að neita því? Við
öllu hefði ég getað búizt frá þér
frekar en þessu. Finnst þér kann
ske bréfið ekki nógu innilegt
eða nógu vel orðað?? Gott og
vel, — hvað hefurðu að segja
þér til varnar? Getirðu sannað
sakleysi þitt, vildi ég gjarnan —.
— Sannað — hvernig ætti ég
að leggja fram sannanir?
— Það veit ég ekki. Kannske
þessi Boimussy hafi verið öfga-
fullur hugsjónamaður — ég hef
stundum reynt að telja mér trú
um að hann hafi — seinustu
stundirnar áður en hann var
tekinn af lífi — litið á það sem
gerðist ykkar í milli í annarlegu
ljósi, og maður fái ekki hina
sönnu mynd af því sem gerðist
ykkar á milli við að lesa bréf
ihsfháí)’Kéldu'f’ af því, sem hann
sá eins og í draumi ...
Karólína skipti litum. Henni
var sannast að segja hugarkvöl
að því hve Gaston gat verið
einfaldur og auðtrúa. Hún greip
því fram í fyrir honum og sagði:
Góðan daginn forstjóri. Ég þori að sverja að þér fóruð yfii
strikið á árshátíð fyrirtækisins ígærkvöldi, ekki satt - - -
— Horfstu í augu við sann-
leikann, Gaston, — það verður
affarasælast. Það var svona. En
þú veizt ekki hvers vegna ég
gaf mig á vald þessum manni.
Það var spurningin um líf og
dauða. Vertu nú ekki með þessa
afbrýðisemi. Ég elska þig ein-
arj.
— Orð, orð, innantóm orð!
— Orð að vísu, en af hverju
ætti ég að láta þessi orð mér
um munn fara, ef ég meinti ekk
ert með þeim? Og einkanlega
nú, þegar þú hefur kvongazt og
reist múr milli okkar. Þér hefur
kannske ekki verið ljóst heldur,
að mín eina hjartans ósk var
að verða konan þín?
— Kæra Karólína — þú vek-
ur furðu mína. Jafnvel þótt ég
hefði ekki gifzt Karlottu, hefði
þú ekki verið frjáls. Það er engu
líkara en að þú munir ekki eftir
jtví, að Georges sé til. Og þár
að auki eru ásakanir og ástar-
T
A
R
Z
A
N
Tunnurnar sem Tarzan og pró-
fessorinn höfðu skriðið inn í
skýldu þeim fyrir storminum og
THEN, AS SWIPTL.V AS
IT HAF KISEN, THE
STOm SUSSIFEF—
SUT NOT 5EP0R.E IT HAP TA<EN THE LIVES OF
EVEfeyONE ELSE IN THE IMEWATE AKEAÍ f-þ-f&l
sandinum. Skyndilega, eins skyndi
lega og hann kom, lægði storminn.
Þegar kyrrð var komin á skriðu
Tarzan og prófessorinn út og sáu
sér til mikillar skelfingar að allt
sem áður var lifandi var nú dautt.
Barnasagan
6CALL6
og super»
filmu-
féskurmn
Skipunin um að sökkva hvalnum
var mjög kærkomin. því að auka-
leikararmr sem ekki höfðu gert
annað allan daginn en róa fengu
nú eitthvað að gera. Þeir voru
meira að segja svo ánægðir að
þeir tóku að syngja sönginn sem
hafði verið samin til að
syngja í myndinni: „Áfram kapp-
ar af miklum hug og móði — óvin-
irnir skulu synda í blóði“. Kalli og
meistarinn sem voru innan í hvaln
um heyrðu þennan villta söng. —
„Þetta hljómar eins og sambiand
af skipsflautu og þrumum“. sagði
Kalli um leið og hann reyndi að
gægjast út um ginið á hvainum.
„Tíuþúsundhákarlar, þetta eru villi
menn“. „Hvað segirðu hrópaði —
„meistarinn“. „Já, það eru villtir
víkingar með horn á höfðinu" út-
skýrði Kalli, og um leið fékk Feiti
Moby þungt högg á sig.
játningar fram komnar til þess
eins að hylma yfir það sem gerð
ist milli þín og þessa, þessa ...
— Boimussy var valmenni.
Hann er látinn. Lofaðu honum
að hvíla í friði.
— Já, það væri svo sem auð-
veldast. Þú talar um vegg okk-
ar í milli — með því, sem gerð-
ist ykkar í milli hefurðu reist
vegg okkar í milli.
Karólína beit á vör sér. Hún
hafði verið í þann veginn að
hrópa upp yfir sig: En ég hef
eignazt barn og þú ert faðirinn.
En hvort tveggja var, að hún
kunni ekki við að beita svona
bardagaaðferð, og svo var hún
smeyk um að Gaston mundi
ekki ^trúa henni, er hann nú
vissi um það, sem gerzt hafði
milli hennar og Boimussy.
Hún settist, hallaði sér aftur,
því að hún fann til þreytu.
Henni skildist nú grenilegar en
nokkurn tíma fyrr, hver áhrif
það mundi hafa á hana, að
Gaston var í ósátt við hana.
— Hvenær komstu til París-
ar? Og af hverju ertu í þessum
kjól frá löngu liðnum tíma?
LAUGAVE6I 90-92
SALAN ER ÖRUGG
HJÁ OKKUR
Höfum ávallt á biðlista
kaupendur að öllum
smærri og stærri teg-
undum bifreiða.
SALAN ER ÖRUGG
HJÁ OKKUR
Leikfanga-
markaður