Vísir - 04.01.1963, Page 15

V í SIR . Föstudagur 4. janúar 1963.
75
Cec/7 Saint - Laurenf:
NÝ ÆVINTÝRI
Hann vafði hana örmum. Hún I gleymt því, að við erum boðin
gerði enga tilraun til mót-1 til miðdegisverðar hjá Georg-
spyrnu, og samt fannst henni
eins og það væri ekki meira en
es
Karlotta þagnaði og starði á
svo, að hann áræddi að faðma | Karólínu. Hún stóð hreyfingar-
hana að sér, eins og einhver j laus nokkrar sekúndur, svo gekk
beygur væri enn í honum og j hún til hennar og faðmaði hana
hann óttaðist, að hún væri vera I að sér.
úr einhverjum skuggadal — en ' _ Karólína, Korólína, segðu
svo fór honum að aukast styrk-1 ekkert — ég er svo hamingju-
ur, er hann snart við mjúku,1 söm!
hlýju hörundi hennar, en hún pær gettugt á beddann og Kar
var sem borin á vængjum ástar- jotta hélt um hendur Karólínu.
þrár, sem lengi hafði verið nið-, gat gj^j enn attag sjg á
ur bæld og nú brauzt fram j þsssu
með ofsa, og hún þrýsti sér að j — Elskan mín, þetta kemur
honum, lcyssti hann á hálsinn,! syo á ,5vartj
strauk hnakka hans og sagði eitt
hvað samhengislaust og óskilj-
anlegt.
Hann tók hana í fang sér og
bar hana að beddanum og
kyssti brjóst hennar af ástríðu-
ákafa, en allt í einu var sem
mig hefur svo
oft dreymt að þú værir ekki
dáin og kæmir aftur til okkar,
svo að mér finnst, að mig sé
enn að dreyma.
Það vottaði ekki fyrir, að Kar-
lotta hefði orðið vör hugaræsing
arinnar, sem var á Karólínu og
hann stiiðnaði. Hann Iyfti henni, Gaston. Hún fór að spyrja Karó
upp af beddanum og hagræddi: jínu SpjörUnum úr. Hún ætlaði
fötum hennar um leið og hann j strax &g gegja Georges frá
lagði við hlustirnar. þessu. Hún var óstyrk af ein-
Það er Kailotta, sem ei ; siíærrj hamingju og kyssti Karó-
að koma. Eg bið þig um að fara j lfnu hyað eftir annað.
varlega ... Loks ákváðu þau að aka til
Það var barið að dyrum og
þær voru opnaðar áður en Ga-
ston fengi svarað.
— Ég var að leita að þér,
Gaston. Þú hefur víst ekki
hússins við Vivienne-götuna og
að Karólína biði í vagninum
meðan Gaston og Karlotta segðu
Georges frá komu hennar.
Karlotta bað Karólínu að nota
hvað sem hún vildi af fatnaði |
sínum og þær fóru inn í svefn-
stofu hennar og beman kom
j með nýtízku kjóla og annað og
Karólína var svo undrandi yfir
I nýju tízkunni, að hún stóð þarna
| ráðalaus, og endirinn varð sá,
i a ðKarlotta lét þernuna fara og
j hjálpaði Karólínu, til þess að
hafa fataskipti. Og svo tók hún 1
i utan um hana og horfði f augu j
1 hennar og sagði:
— Elsku Karólfna, það er dá- j
lítið, sem mig langar til þess að
spyrja þig um, og ég bið þig
að svara mér af hreinskilni og
reiðilaust — reyna ekki að leyna
mig neinu?
— Því ætti ég að vilja leyna
þig einhverju?", spurði Karólína
dálítið önuglega.
— Kannske vegna þess, að
þú værir smeyk um að gera
mig leiða, en þú verður að skilja,
að ég vil heldur þjást en að farið
sé á bak við mig. Eins og þú
veist er ég nú kona Gastons. Ég
hefi allt af elskað hann — jafn-
vel áður en þið kynntust, en þú
manst kannske, að þegar þið urð
uð ástfangin hvort í öðru gerði
ég ekkert til þess að stía ykk-
ur í sundur — frekar hið gagn-
stæða. Þú ert fegurri og fjörugri
— vekur meiri aðdáun en ég.
Og ég skildi mæta vel, að hann
skyldi taka þig fram yfir mig.
Þegar þú varst í fangelsinu
komst ég að raun um, að til-
finningar þfnar í hans garð áttu
sér dýpri rætur en ég hafði hald

Síðasta aðvörun.
vegna spyr ég: Elskið þið Gast-
on enn hvort annað?
— Óþolinmæði kenndi í fasi
Karólínu.
— Hvers konar skáldsaga er
þetta — ég vil ekki einu sinni
ræða það, sem þú gefur í skyn.
Karlotta reyndi að kyssa
hana:
— Karólína, ég er ekki að
reyna að gefa neitt í skyn —
svaraðu mér hreinskilnislega, —
vegna hamingju minnar og þinn-
ar. Sé grunur minn ekki á rök-
um reistur, þá segðu, það. Því
vildi ég helzt geta trúað.
Karólína hikaði að eins andar
ið. Og nú ert þú, sem allir hugðu ; tak. Hvernig áhrif mundi það
dána, komin aftur. Þú ert mitt
á meðal okkar og það er eins
og kraftaverk hafi gerst, og ég
er mjög glöð. Ég vil ekki að
neinn skuggi falli á vináttu okk-
ar. Ég held næstum, að Gaston
hafi gengið að eiga mig, af því
að ég vxar bezta vinkona þín,
og gat talað við hann um þig.
Ef svo hefur verið horfir ekki
vel um sambúð okkar, og þess
víst ekki haft góð áhrif á þig ...
— Er þá ekkert milli þín og
Gastons? Og ertu mér ekki reið
af því að ég giftist honum?
— Því skyldi ég vera það?
Við skulum nú ekki eyða meiri
tíma í að ræða það, sem einu
sinni var — endur fyrir löngu.
Gaston bíður eftir okkur. Og
Georges ....
— Nú verður Georges glaður,
Karólína, og hamingjusamur.
Karólína svaraði með grát-
ekka í röddinni:
— Já, ég held, að Georges
verði glaður. Það er hans vegna,
sem ég hefi þolað allar þessar
þjáningar. Nú uppsker ég loks
launin.
Karlotta hafði tekið aftur
gleði sína og masaði áfram með
an hún lauk við að aðstoða
Karólínu að hafa fataskipti og
snyrta sig, en Karólína var að
hugsa um stóra rúmið í húsi
þeirra við Vivienne-götuna. þar
sem hún mundi verða að bíða
hans leið í skapi því að vafalaust
T
A
R
Z
A
N
Varlega nálguðust Tarzan og
prófessorinn ströndina. „Við
'itt g«Rnl
hafa á Karlottu, ef hún vissi
sannleikann? Og mundi Gaston
ekki verða æfur af reiði, ef
hún ljóstraði upp við konu hans
um ástir þeirra? Hann mundi
líta á það sem óþokkabragð af
hennar hálfu.
— Þú gerir mig brjálaða með
þessum spurningum þínum. Þú
varst hyggnari og gætnari forð-
um daga. Hjónabandið hefur [ mundi Georges halda sínum
fyrri, þreytandi venjum um
reglubundnar heimsóknir í svefn
stofu hennar.
Á leiðinni til Georges sat hún
mjög hugsi I vagninum og heit-
strengdi að gefa sig aldrei fram
ar á vald Gaston. Henni fannst,
að nú væri ekki lengur neitt,
j sem væri þess vert að berjast
I fyrir, öllu væri lokið, framtíðin
yrði án gleði, án hamingju.
11. kapítuli.

Of*. IHI,Nrw murmttB. IM-T*. n«f O • hlM
Diatr. by UnlUd Keituro 8rndie*U, Ine.
BUT joy TUKNJC7 TO TER.R.OR. WHEN A GUTTURAL SNAK.L SOUNP’EP’
PR.OM BEHINE7 ANP’ THE HIPEOUS STKANP’LOF’EK CHAKGEP’!
erum komnir", hrópuðu þeir
fegnir, en gleðin hvarf þegar
þeir heyrðu óhugnanlegt hljóð
rétt hjá, og stuttu síðar réðst
geysistór strandkópur að þeim.
Barnasagan
KALLI
09 SU|»cr
filinvi'
fiskuriiiirá
Þegar búið var að koma Feita
Moby upp að árbakkanum,
drógu víkingarnir sig í hlé og
fóru til búningstjalda sinna til
að drekka sítrón. Kalli og meist
arinn skriðu varlega út úr
Champs-EIysée
— Gerið svo vel að hella aftur
í glasið mitt.
Gestgjafinn 1 „Rendez-vous
des Cochers“ þurrkaði hendum
ar á svuntu sinni og gekk með
flösku í hendi að borði, sem
tveir menn sátu við. Þeir studdu
olnboganum á borðplötuna og
voru mjög hugsi á svip.
— Vínið er gott, sagði gest-
gjafinn. Ég fæ það beint frá
Vouvray.
hvalnum. „Bara að villimenn-
irnir nái okk'ur nú ekki,“ sagði
meistarinn taugaóstyrkur. —
„Hættu þessum þvættingi um
villimennina," sagði Kalli, „við
þurfum að fara að hugsa um
hvernig við eigum að koma
hvalnum áfram. Komdu með
mér.“ Þeir höfðu ekki farið
langt þegar þeir komu auga á
tjaldbúðirnar sem voru fullar af
annríkum fornaldarmönnum. —
Meistarinn varð að láta undan
og fylgja Kalla eftir, en hann
gekk ákveðinn að tjaldbúðun-
Leikfonga-
markaður
■J
mmmm