Vísir - 08.01.1963, Qupperneq 15

V í SIR . Þriðjudagur 8. janúar 1963.
15

THE ASONIZEP’ STRANP’LOFEK
KEACHEP OUT TO CKUSH HIS
ENEWy, 3UT TAKZAN AGILELY
SLIPPEP AWAY...
. yit-K
V/W SiiR£pJ
JoHiJ
Cs'-ÍScP
WITW THE SPEEP
OFA SAZELLE,
Hc LEAPE7 INTO
THE WAITINS
LIFEBOAT—
DÍatr. bjr Unltod Faaiure Syndícate, Inc.
um, var i rauninni hin styrka
stoð hennar, er hún neitaði Gast
on með öllu um, að hitta hann
með leynd. Og loks, — er hún
sá hve hrifni hans var mikil af
fegurð hennar og þrá hans eftir
henni öflug, sá hún, að þar hafði
hún vopn í hendi, til þess að
eggja hann og örva og fá hann
til að láta að vilja hennar í einu
og öllu, er hin rétta stund kæmi.
Hið endanlega mark hennar var,
að verða eiginkona hans.
fsEsnu-
Ódýr
vinnuföt
Barnasagar
jg
afbrýðisemi þeirra, sem hann
hafði ekki getað bælt niðui^ er
hún sagði honum, að hún hefði
boðið þessum ókunnugu mönn-
um í heimsókn. Karólína var
þrjóskuleg í framkomu við hann
fyrst í stað, en gleðin og til-
hlökkunin yfir að hitta -Gaston
hratt burtu allri þrjósku og
leiða, og hún var brátt í slíku
sólskinsskapi, að Georges taldi,
að sér hefði tekizt að koma
henni í þetta góða skap. Og
þegar þau skildu til þess að hitt-
ast ekki aftur fyrr en á mið-
degisverðartímanum eða undir
kvöld kysstust þau innilega.
Karólína gekk léttum skref-
um upp í svefnherbergi sitt og
fór að skoða kjóla sína. Hún var
að hugsa um hvort hún ætti að
fara í grískan jakkakjól, sem
hún hafði fengið Georges til að
fallast á að hún keypti, en hann
verið tregur til, þar sem hann
taldi hann betur hæfa lausungar
konur en konu embættismanns
í ábyrgðarstöðu. En Karólínu
fannst þessi klæðnaður ákaflega
fallegur, en hann var þannig
gerður, að vart var hægt að
vera í neinu undir honum. Það
var vitanlega ágætt, ag geta ver
ið léttklæddur úti, þegar hlýtt
var í veðri, en hún hafði ekki
gleymt hve ástvinur hennar naut
þess, að klæða hana úr. Hún
var í miklum vafa um hvað gera
skyldi. Gat hún í rauninni verið
þekkt fyrir, að klæðast þannig,
— embættismannskonan? Hún
hengdi hann aftur inn í skápinn
og tók út úr honum tvo aðra
kjóla, en svo tók hún þann
gríska fram á ný, fór í næfur-
þunn nærföt, og svo í þann
grfska. Svo hringdi hún á þern-
una og lét hana hagræða hár-
kollunni. Þar næst dró hún
hugar minir — eða hvað? Ég
vona, að þú farir að sjá hve þú
gerir þig hlægilegan með af-
brýðisemi þinni, og hættir að
ásaka mig fyrir það, sem ég
gerði eða kann að hafa gert á
Englandi? Það fer þannig að lok
um, að ég verð að endurtaka
dag eftir dag, að ég hafi aldrei
gert neitt nema hugsa um þig.
Það var auðséð á svip
Georges, að hún hafði sært
hann, en hann sagði aðeins:
— Fyrirgefðu mér.
Hún brosti til hans og gekk
til stofu sinnar. Hvað sem öðru
leið hafði koma Miranda endur-
lífgað í huga hennar minningarn
ar um hið mikla ævintýri, sem
byrjað hafði í upphafshörmung
um byltingar og endað með því
að kvöld eitt, er allt var kyrrt
og rótt og hlýr blær í lofti, að
Georges faðmaði hana að sér.
Og nú hafði hún lagt á hilluna
margar illar venjur, sem hún
hafði tileinkað sér, oftast af því
að hún . ur til þess knúin, en
einnig hélt hún, — að safna öllu
því fé, sem hún hafði afgangs
; og geyma meðal fatnaðar síns.
. Hún hló oft að sjálfri sér, fannst
; þetta líkast því, er hundur gref?
ur kjötbein í jörðu, til þess að
, geta krafsað það upp síðar og
rraTyroa iM.'yiiw wiwimiihhhmm
Þegar Tarzan og Teitur prófess-
or voru sloppnir frá strandlópnum
sigldu þeír.frá Beinagrindáströnd-
notið þess í ró og næði. Og svo
hugsaði hún:
Þennan fjársjóð þarf ég frá-
leitt nokkurn tíma að nota. Lífi
æskunnar — og ævintýranna —
er lokið, í raun réttri er öllu
lokið — og ég er bara kona
Georges Berthier, áhrifmikils
stjórnmálamanns, kona hans,
sem er heiðursmaður — og þar
að auki hafði orð á sér fyrir
gáfur . j. . .
Hún var alveg hætt við að
fá Gaston til þess að fórna
Karlottu, en þótt hún gerði sér
það ekki ljóst hafði öll hennar
framkoma miðað að þessu
marki. Hún hafði forðazt að
vísu að fá tækifæri til þess að
gefa sig honum á vald, og til
þess lágu margar ástæður, og
hin augljósasta var, að hún
hafði fengið hörundskvilla í
fangelsinu, og vildi ekki, að mað
urinn, sem hún elskaði, sæi hana
nakta þannig útlítandi, né held-
ur lét hún eftir manni sínum,
sem þráði mjög hinar nánustu
samvistir, en hann hafði raunar
orðið mikið illt að þola, og sann
leikurinn sá, áð þau þurftu bæði
að-ná fullri heilsu og kröftum.
Þessi staðreynd, að hún þurfti
að læknast af hörundskvillan-
Svona hafði þessu horft við,
en nú var orðin breyting á. Hún
var búin að glata allri von.
Stöðu sinnar vegna varð Georg-
es að taka þátt í samkvæmis-
og félagslífi stjórnarnefndarinn
ar á þessum tíma, en margir á
þessum vettvangi nutu í fyllsta
mæli frelsis þess, sem þeir nú
bjuggu við. Félagslífið var með
frjálsari blæ — það var enda
ekki tekið til þess, að konur
færu einar ferða sinnar, — það
vakti ekki grunsemdir, nema
sérstakt tilefni væri til, — og
nú hafði Karólína fallist á, að
hitta Gaston með leynd, — þótt
hún hefði heitstrengt einu sinni
að gera það aldrei, því að hún
hafði sett sér það mark, að hann
skyldi verða eiginmaður hennar
— eða. sigla sinn sjó ella. Og
það var þessi mikla von, sem nú
var glötuð.
Það kom henni vægast sagt
mjög óþægilega, að þeir Mirand
og Cadoudal skyldu koma
fram á sjónar-sviðið nú, — og
ekki síður að hún varð að verja
nokkrum dýrmætum mínútum
til 'þess að fá Georges til þess
að sætta sig við heimsókn
þeirra. Hvort tveggja var nefni-
lega í þann veginn að hindra
það, að hún gæti farið á stefnu
mót með Gaston, sem var heima
í orlofi eftir alllanga burtveru.
Þau höfðu hitzt í miðdegisverð-
arboði, sem haldið var honum
til heiðurs eftir heimkomuna,
en þar sem Georges og I^arlotta
voru þar einnig, gátu þau lítið
ræðzt við. Þau gátu þó ákveðið
að hittast f dálítilli veitinga-
stofu við Champs-Elysés — og
það var á þessum sama degi,
sem þeir komu, Miranda og
Gadoudal.
En hver var í rauninni tilgag-
ur þeirra?
Hún velti því fyrir sér með
nokkrum áhyggjum og marg-
sneri upp á vasaklútsbleðilinn,
sem hún hélt á. Enn meiri á-
hyggjur hefði hún þó af því
hvernig fara myndi að því er
varðaði tengsl hennar og Gast-
ons. Ætti hún að hefja örvænt-
ingarsókn til þess að knýja hann
til að skilja við Karlottu? Hún
svaraði þessari spurningu með
því, að hann myndi neita, —
hún myndi bara koma honum í
slæmt skap með því að hamra
á þessu. Ætti hún að gefa sig
honum á vald? Hún svaraði ekki
þeirri spurningu í huga sínum
— Hún varð gripin hömlulaus-
um fögnuði aðeins af þeirri til-
hugsun að vera ein með honum.
Hún gekk niður í borðstof-
una, þar sem Georges beið henn-
ar. Hann var í sólskinsskapi.
Þáð var augljóst, áð með kæti
sinni og alúð reyndi hann að fá
konu sína til að gleyma því, að
hann hafði tapað fullu valdi á
omm
-m

inni ákveðnir að koma þangað Tarzan var í rannsóknarleiðangr- í fangelsi — og þessi maður og
aldrei aftur. Lýkur þar með þessu inum með prófessornum var morð Tarzan áttu eftir að hittast.
ævintýri Tarzans. En á meðan ingi nokkur að taka út dóm sinn

-r-xæs.
Jósep Bizniz frá' Súperskóp
filmufélaginu sat niðurbrotinn í.
' krá einni. „Þeir eru búnir að ná
' honum, t^utaði hann, en' sú ó-
heppni að Visiorama skuli vera
1 að taka kvikmynd einmitt á þess-
um stað“. Hann bað um eitt glas
:ini i viðbót. „Með marga bel
iaka i sinni þjónustu. Með horn
á höfðinu. í hundraða tali. Og að-
eins einn fiskur. Æ, Æ“. Bizniz
bað um þriðja glasið. „Og allir
mínir menn eru fjarverandi. Ph
— Ph“. Herra Bizniz bað nú um
tvö glös í einu, úr því að menn
irnir sem áttu að flytja Feita
Moby til Foilywood voru horfnir
var ekki annað að gera en
drekkja sorgum sínum í vínglös-
um. Þegar dyrnar á kránni voru
opnaðar tók það hann nokkurn
tíma að gera sér grein fyrir að
mennirnir sem komu inn voru ein
mitt mennirnir hans sem hann
hélt að væru farnir burtu. „Tíu
þúsund hákarlar, hrópaði annar
þeirra, þarna er hann“.