Vísir - 05.03.1963, Side 15

V í SIR . Þriðjudagur 5. marz 1963.
75!
BEATRICE HERZ:
SYSTURNAR
Framhaldssaga
Dóra hefði átt að
fara ...
— Ég hef sagt þeim að annast
þig vel, sagði Nóra frænka háum,
mjóun\rómi. Svo sannarlega skulu
þeir fá að láta í té þjónustu fyrir
peningana. Og mundu mig um, að
vera ekki að gefa þeim þjórfé,
Helena.
Ég lofaði því og hún klappaði
saman lófunum, og fáeinum augna
blikum slðar hafði þjónninn, Stav-
ros að nafni, tekið sér stöðu fyrir
aftan stólinn minn, og tautaði eitt-
hvað í kurteisisskyni, en mér
fannst kenna þreytu hjá honum, er
hann endurtók hvað eftir annað:
„vitanlega, frú“, „já, frú“, „nei,
frú“ og annað því um líkt. Hann
var sá eini af starfsfólki gistihúss-
ins, sem talaði ensku sæmilega, og
þegar við sátum að morgunverði
fyrsta daginn, ákvað Nora frænka
að ég held, að hann skyldi fá það'
hlutverk, að gæta mín, og taka
þannig á sig nokkurn hluta þeirrar
ábyrgðar, sem henni fannst hvíla
á sér vegna mín.
Nóra frænka þurfti alltaf að
sinna einkaviðskiptum og fjármál-
um, og nú var eitthvað flókið á
döfinni, sem hún gat ekki leyst úr,
nema hún færi sjálf með fyrstu
ferð til Aþenu til þess að tala við
einhvern bankamann, og hún þurfti
sannarlega að segja fyrir um allt
mig varðandi meðan hún væri fjar-
verandir~ Og Stavros fékk sínar
fyrirskipanir og hvarf.
Nóra lagði gaffalinn á diskinn
svo harkalega, að glamraði f — en
það kom vitanlega ekki fyrir nema
henni væri mikið í hug að hún
gleymdi borðvenjum kurteiss fólks,
og tók til máls:
— Það, sem ég furða mig á mest
af öllu er hve mjög þetta fólk
skortir sjálfsvirðingu. Það gefur sig
algerlega á vald taumlausri pen-
ingagræðgi. Það nennir ekki að
taka til höndunum við ærleg störf,
vill dansa og syngja og hafa lítið
fyrir lífinu — láta ferðamennina
borga, rýja þá inn að skinni. Já,
svona er það, þetta hyski.
Ég anzaði henni engu, þóttist
vera að leita að sfgarettum í tösk-
unni minni. Annars, — ef ég hefði
ekki lært af reynzlunni að betra
er að hafa taumhald á tungu sinni,
hefði mér getað orðið það á að
minna hana á, að hún hefði aldrei
difið hendinni í kalt vatn. Og kann
ski væri erfitt að heimfæra það
undir „ærlegt starf“, að hún
hafði þrívegis gifzt efnuðum mönn-
um, ekkert hjónaband hennar átti
sér langan aldur, en hún hagnaðist
peningalega á þeim öllum, því að
hún féllst ekki á skilnað fyrr en
hún fékk framgengt öllum sínum
kröfum. Sá sfðasti, Felix, hafði
reynzt tryggastur allra, og var
ekki nema ár síðan leiðir þeirra
skildu, en það varð raunar með
þeim hætti, að hann hvarf í aðra
og betri tilveru. En í þakkarskyni
fyrir útheldnina gekk Nóra frænka
enn svártklædd og talaði oft um
„veslings Felix" og hve allar ferð
irnar sem þau fóru saman hefðu
verið dásamlegar.
— Ég hefði beðið Stavros að
fylgja þér niður á baðströndina
að morgunverði loknum og ég hef
fengið honum peninga til þess að
leigja sólhlíf. Þú hefur fataskipti
áður en ég legg af stað. Skipið
fer eftir hálfa klukkustund. Og
ég vona, að ég verði komin aftur
f seinasta lagi eftir tvo daga.
Að vanda kenndi nokkurrar ó-
þohnmæði í roddinm. Ég hef alltaf| ^ . Iegt um að_hugsa, að
a tilfinnmgunm að henm hefð! þó«<» væri Önnum kafin, — þessi
miklu skemmtilegra ef það hefði
verið Dóra systir mín, sem hefði
farið í ferðina með henni. Og
vitanlega var það f rauninni Dóra,
sem hefði átt að fara þessa ferð
en ekki ég.
Samt var ég ein ...
Þegar skeytið kom og við höfð-
um lesið það sátum við agndofa
fyrst í stað, mamma og ég. Það
var stílað til mömmu og var þess
efnis, að hún mætti senda aðra
hvora okkar, Dóru eða mig, til
Parísar, til þess að fara með Nóru
Nóru frænku í skemmtiferð til
Miðjarðarhafsins. Ennfremur að
greitt hefði verið fyrir flugfarið til
Parísar. Dóra var um þessar mund-
ir farin að starfa sem tízkuteikn-
ari, og hafði farið til Kaliforniu
nokkrum dögum áður starfs síns
vegna, og við vorum þvf einar
heima, mamma og ég.
Mamma minntist svo ekki frek
ar á símskeytið fyrr en morguninn
eftir þá sagðist hún hafa sent
svarskeyti og þegið boðið með
þökkum, og ég mundi koma með
fyrstu flugferð eftir að ég væri
tilbúin. Ég komst í slíka hugar-
æsingu, að ég gat engu svarað
fyrst í stað, en loksins fékk ég mál
ið:
— En, mamma — Dóra ...?
— Nóra minntist ekki á það í
skeytinu, að hún vildi Dóru frekar
en þig — nefndi sannast að segja
hvoruga ykkar á nafn. Vertu ekki
með neinar grillur út af þessu.
Og eins og þú veist — Nora þarf
að hafa einhvern sér við hlið, sem
hlustar á hana af þolinmæði.
Ég flaug frá New York án þess
að geta kvatt systur mína, sem var
þrem árum eldri. Mamma bað mig
ekki einu sinni.um að skrifa Dóru
og segja henni, að ég færi f þessa
ferð. Hún sagði, að þess væri eng
in þörf, og Dóra hefði svo mörgu
að sinna í nýja starfinu. ,
Sannast að segja fanst mér það
skapmikla, ævintýragjarna sýstir
mín, sem var afbragðs reiðkona,
synd sem selur, vissi allt og gat
allt, og fékk ávalt vilja sínum fram
gengt. Allir í kringum hana virtust
fúslega lúta boði hennar og banni.
Sannast að segja mundi ég hana
betur en sjálfa mig, hina dökku,
fögru systur mína, örugga og hand
sterka, sem hélt í járngreipum
öllu, sem var hennar, — og svo
hafði það verið: frá því hún var
barn, allt frá bernsku hafði hún
jafnt traust hald á öllu og taum-
hald hennar var, þegar hún fór að
temja óstýrláta fola. Það var engin
furða þótt pabbi sæi ekki sólina
■w-.-'&r-wqp'
Hef ég ekki alltaf veriö að brýna fyrir þér aö ekki nálægt
þrýstiloftsvélum - - - ?
fyrir henni. Ég man hve aðdáunin
var innilega .og gagnkvæm, þegar
þau horfðu hvort á annað. Hún
varð alltaf að horfa upp, þvf að
hann var höfðu hærri. Og svona
var það hvort sem þau voru að
rabba saman, hlógu eða þögðu.
Hún var miklu lagnari og áræðnari
við hesta en ég. í fyrstu var ég
með — en einhvern veginn fór það
svo; að brátt voru þau ein, pabbi
og hún í reiðtúrunum
Pabbi var rithöfundur og bækur
hans fengu góða dóma, þótt hann
næði aldrei því marki að verða
í hópi hinna frægu. Umræðu efni
Dóru og pabba virtist alltaf óþrjót
andi — og það var sem þeim
gleymdist oft og tíðum, að aðrir
voru viðstaddir, að taka yrði til-
lit til þeirra. Þau voru á sinn hátt
fagrar og aðlaðandi manneskjur
svo að af bar. Dóra þótti for-
kunnar fögur allt frá 10 ára aldri.
Pabbi var hár vexti og dökkur,
allir andlitsdrættir skarpir.augun
blá og tillit þeirra oft dálítið ögr-
andi, hlátur hans smitandi, svo að
allir komust í gott skap. Og Dóra
var honum lík að þessu leyti og í
mörgu öðru og hún hafði karl-
manns þrek og skap, og kom því
kvenlegur yndisþokki, sem hún
átti til sjaldnar f ljós en ella. Ég
held næstum, að hún hafi búið yf-
ir meira þreki og verið skapmeiri
en pabbi. En á mig leit pabbi eins
og brúðu, sem handleika yrði með
gætni. Hann kallaði mig stundum
litlu, gullinhærðu brúðuna sína,
þegar hann lék sér við mig, sem
eftir ýmsu að dæma var á heimili
hans eins og af einhverri tilviljun,
og stundum gat verið gaman að
hafa nálægt sér. En svo gat liðið
SISHOP TURNE7 AWAY,
SMOLPEKING IN ANGEK
AFTEK 5EING HUMILIATE7
5Y THE
Bishop gekk burt, og reiðin sauð
í honum eftir að leikkonan hafði
auðmýkt hann. „Þú ert ekki laus
"yOU HAVEN'T 5EEN PISMISSE7
YET/ ivy A77E7 HAUGHTILY.
"NOW I WANT YOU TO
7RE7ARE A\Y 5ATH!"
ennþá“, bætti Ivy við hrokafull. Bishop: Við Zukoff: „Nú er nóg
„Nú áttu að útbúa bað handa komið“, hrópaði hann fokvondur.
mér“. „Ég er farinn. Þú og þessi krakka-
' iriAT 717 "!'JOE
EX7L07E7 VlOLENTLY.
"I OL"”1 YOU AN7
THAT i70ILE7 SRAT
CAN STAY HE7E AN7
FORALLI CARE!"
n Ó
7975
kjáni þinn megið rotna hér í friði
fýrir mér“
langur tfmi svo, að það var serr
hann hefði gleymt því, að ég vai
til. Og samt atvikaðist svo, af
það varð hlutskipti hans að deyja
mér við hlið.
— Helena þú verður að fara að
flýta þér. Ég ætla að fara upp
með þér. Farðu I sundbolinn þinn
og gleymdu ekki baðsláinu þfnu.
Stavrós fylgir þér svo niður á
baðströndina...
Nóra var því vön að endurtaka
allt að minnsta kosti tíu sinnuro
— sennilega vanist á það að vera
sýknt og heilagt á ferðalagi —
kannske var þetta líka tengt því,
að málkunnátta hennar var af
mjög skornum skammti, og hafði
þvf takmörkuð skilyrði til þess að
svala þeirri löngun sinni, að tala
við fólk, að þeim undanteknum,
sem alltaf voru í kringum hana.
Ef til vill fór hún enn frekar í
taugarnar á mér en ella, af því
að ég var blind, og leið oft illa
af tilhugsuninni um, að fólki kynni
að finnast ég hlédræg og óaðlað-
andi kannske vera illa vaxin ög
ófríð. Þegar ég sat við gluggann
minn á kvöldin og ég heyrði óm
af hlátri unga fólksins á leið í
veitingastofuna, til þess að fá sér
hressingu, dansa og syngja, varð
ég klökk af þrá — ekki vegna þess
að mig langaði til þess að slást
í hópinn, heldur var þrá mfn eftir
samvistum við einhvern, sem þætti
vænt um mig og mér gæti þótt
vænt um, — eftir að þurfa ekki
að vera einmanna, þvf að þótt all
ir hefðu samúð með mér og allir
vildu hjálpa mér, fannst mér ég
vera ein, einmanna, yfirgefin.
— Þú ert líkust móðir þinni,
Helena. Hún var ljómandi falleg
þegar hún var ung stúlka. Kannske
fullgrönn og fíngerð, en ákaflega
aðlaðandi. Ég man alltaf hvað hún
dansaði vel.
ERRA
ATTAR
L
^ANDHREINSAÐlR
EFNAUUGIN BJöRG
Sólvallagötu 74. Simi 13237
Barmohlíð 6. Simi 23337
Nælonsokkar
aðeins kr. 25.00