Vísir - 14.03.1963, Síða 15

V í SIR . Fimmtudagur 14. marz 1963.
15
BEATRICE HERZ:
10
STURNAR

Framhaldssaga

Og hvað vildlr þú verða,
Helena?
— Mamma hefir verið svo veik
fyrir hjartanu í seinni tíð, Helena.
Það er bezt, að þú vitir það. Maður
verður að vera við öllu búin. Ég
býst ekki við, að hún minnist á
þaðj svo að þú lætur það vera
okkar í milli.
Dóra þagnaði sem snöggvast,
eins og hún væri mjög hugsi.
— Stundum liggur við, að ég
skammist min fyrir að vera evona
hraust — mamma veik fyrir hjart-
anu — og Helena.
— Helena er ekki veik, Dóra,
sagði Filippus.
Ég þakkaði honum í hljóði fyrir
að hafa svarað henni og dálítið
hvasslega. Og nú fannst mér að
eihs votta fyrir, að hann væri far-
inn að gruna hvað fyrir henni
vekti.
Þetta fór ekki frarri hjá Dóru,
því hún skipti þegar um umræðu-
efni. Fyrst fór hún að tala um sjón
leik, sem hún hafði séð í New
York, og þótt gaman að, og þar
næst um málverk, sem hún hafði
séð í listverkasafni. Filippus svar-
aði, — dálítið ertnislega, þar til ég
heyrði hana segja:
— Filippus, viltu leggja jakkann
á axlir mér, — mér er orðið svalt á
hálsinum.
—- Þarftu að stýra með báðum
höndum? Ég hélt næstum, að þú
gætir stýrt með því einu að ein-
beita sterkum vilja.
Það var engu líkara en honum
væri skemmt. Dóra hló hátt, en ég
kreppti hnefana, læsti nöglunum í
holdið, og beit á varirnar, til þess
að æpa ekki. Nú hallaði hún- sér
að honum — lítið eitt.
— Mér finnst alveg dásamlegt
að aka bíl, sagði Dóra í léttum tón.
Ég veit nú sannast að segja ekki
mikið um bíla, hreyfla og hestöfl
og það allt, en hraðann elska ég, að
hafa fullt vald á sér, á.hestbaki á
þeysireið, við stýrið -— fullt vald á
huga sínum, og hönd, öllum líkam-
anum, líka eins og þegar maður
dansar. Einu sinni ætlaði ég að
verða Ballett-dansmær — fræg vlt-
anlega.
— Og þú, Helena, hvað vildir þú
vepða?
Filippus hafði snúið sér að rpér
og ég hugsaði örvæntandi að ein-
hverju yrði ég að svara,
g gat ekki sagt þarna, að ég
vildi bara vera hjá honum, svo
nærri að ég fyndi andardrátt hans,
svo nærri, að ég væri örugg, af
því, að hann átti þrek fyrir okkur
bæði, af því að ég var sæl hjá
honum og örugg.
En Dóra varð fyrri til að svara:
— Helena óskaði sér þéss að
giftast einhverjum úti á lands-
byggðinni og eignast sæg af börn-
um.
— Hvers vegna bætti húr. ekki
við: Helena hefði átt að giftast ein-
hverjum hjartagóðum, rólegum, en
leiðinlegum náunga — ekki manni
eins og þér, Filippus. Þú ert mín
týpa. Þú átt heima á allt öðrum
vettvangi.
—- Mér þótti líka gaman að
dansa, \Filippus ...
Þetta var víst ósköp kjánaiegt,
en það Var komið yfir varir mínar
áður en ég vissi af.
— Þú þarft ekki að segja mér
það, ástin mín. Ég veit hve þú
dansar dásamlega vel. Ertu búin
að gleyma þegar við vorum í kránni
hjá Nikulási. Ég fann hönd hans
við kinn mér. Ég sneri mér og
kyssti hrærð á handarbak hans og
þrýsti henni svo að vanga mér. Nú
var allt gott aftur — næstum þvi.
—i Þú gætir verið sonur hans!
j í sömu svifum varð Dóra að
] beita hemlunum svo snðgglega, að
j ég hentist fram að bakinu á fram-
í sætinu.
— Hvílíkur bjálfi, fnæsti Dóra.
í Skyldi hann halda, að þjóðvegur-
inn sé einkabraut hans?
Filippus ræskti sig.
— Ég er nú smeykur um, að þú
hafir ekið eins og þegar þú hleypur
á sprett, þar sem engar hindranir
eru. Og ég held, að ef eltthvað
hefði komið fyrir hefðirðu staðið
illa að vlgi fyrir rétti stúlka mín.
Hann hló við, eins og til þess
að draga úr þvx, að orðin mátti
sldlja svo, sem alvarlegt slys hefði
getað orðið.
— Þú skalt ekki ala neinar á-
hyggjur. Þetta var hann Frank
Ross og hann etur úr hendi mér.
Hann er meðal annarra orða opin-
ber ákærandi heima í héraði.
Frank Ross! Ég var búinn að
gleyma honum. Hann hafði verið
tryggur aðdáandi Dóru um langt
árabil og alltaf búizt við, að hún
mundi verða konan hans. Ég gat
ekki stjllt mig um að spyrja hvern-
ig væri milli þeirra. Ef eitthvað al-
varlegt væri nú milli þeirra gat
það breytt öllu.
— Þú hittir Frank 1 kvöld, sagði
hún, hann ætlar að líta inn: -
Ég hafði aldrei séð Frank, því
að við kynntumst honum ekki fyrr
en eftir að ég var orðin blind, en
mamma lýsti honum svo, að hann
væri hár og ljóshærður. Röddin
var þý^ og samúðarleg og hafði
róandi áhrif, en hann virtist ekki
eins, rólegur og öruggur, þegar
Dóra var nærri. Ekki var það nein-
um vafa bundið, að hann elskaði
hana.
—- Nú erum við bráðum komin,
Filippus, sagði Dóra. Húsið í Eikar-
lundi er ekki sérlega tilkomumikið,
en pabbi valdi það vegna þess, að
eignin var í hjarta Nýja Englands.
Ég reyndi að seiða fram minn-
ingar um Eikarlund, en þar var
unaðslega fagurt. — Þar gnæfðu
gömlu trén, sem staðurinn dró nafn
sitt af, — á með kristalskæru vatni
rann um landareignina, .og f fjarska
voru fjöllin fagurblá. Og vissulega
var fagurt að sjá hvítmáluð húsin
og grænar limgirðingarnar og
gömlu timburkirkjurnar í héraðinu.
Og svo var þessi dásamlega ró yf-
ir öllu. Og ég var ekki í neinum
vafa um aðdáunina í rödd Filippus-
ar, er hann virti fyrir sér lands-
lagið, og ég reyndi að láta ekki
bera á vonbrigðunum, og þess í
stað vera glöð í hjarta mínu eins
og hann, — njóta þess með hon-
um, sem hann sá. Ef við hefðum
bæði getað séð allt og talað um
■það, trén, ána, fjöllin, húsin og
kirkjurnar — eða hlegið saman að
krökkunum, sem hlutu að vera
hingað ’ og þangað að leika sér,
imti
„.IMÍRÍIÍ!:! í'*, íiil 'S' 1 iii li
rí iií!!!!!S «! li.ii
!, j| mIIÍÍ!«
—.....~~
lii ...
s
ÓZZ
Hve oft þarf ég að segja þér, að ég vil ekki hafa að þú sért ;
að veifa til ókunnugra — —!
eins og forðum daga, en ég gat að-
eins sagt:
— Velkominn heim, elskan mín!
Dóra stöðvaði bílinn og andar-
taki síðar faðmaði mamma mig að
sér. Og svo ríkti þögn, sem lagðist
á mig eins og mara. Ég vissi hvað
koma mundi. Og svo sagði mamma:
— Ég get varla trúað mínum eig-
in augum, — þú gætir verið sonur
hans, Filippus!
— Guði sé lof, að svo er ekki.
Þá væri ég bróðir Helenar. Þetta
hlýtur bara að vera einhver svipur.
— Einhver svipur, endurtók
mamma, en hún sagði ekki meira
um þetta í bili, aðeins:
— Gerðu svo vel að koma inn,
Filippus.
Ég vissi hvert þau mundu hafa
farið, — inn I lesstofuna hans
pabba, þar sem mynd af honum
hékk yfir arninum.
Þegar Filippus kom þaðan aftur
fann ég undir eins, að það hafði
komið ónotalega við hann að' sann-
færast um, aþ það yar ineira til
í þessu en hann haíði ætlað. Ég
fann þetta á.mér, þótt hann segði
ekki neitt, og nú mælti Dóra hátt,
ákveðin að vanda.
— Þarna gaztu sjálfur séð, Fil-
ippus. Er það ekki furðulegt.
— Jú, það fer ekki milli mála,
að útlitið er líkt, en þetta er ekkert
eins dæmi. Ég hef einu sinni hitt
tvífara, sem ég á í London.
Hann stóð við hlið mér og það
var mér til óumræðilegrar gleði, er
hann allt í einu tók utan um mig,
traustlega eins og hans var vandi,
og það hafði róandi áhrif á mig.
Dóra þóttist vera mikið að sýsla
og næstum ýtti mér inn í baðher-
bergið á fyrstu hæð, með þeim um-
mælum, að ég gæti snyrtað mig
til þar.
1 stofunni angaði allt af rósum,
T
A
R
Z
AKIF THENiTO A!77 TO THE
CONFUSIOKI, A SKONZEI7
GIANT FIZOFFEC7 FOWN
IN THEIK H\I175t!
Allir þátttakendur í leiðangrin þeir komust að því að Ivy hafði undrun þeirra og ótti minni, þeg stökk niður, mitt á meðal þeirra.
um voru skelfingu lostnir þegar horfið um nóttina. Og ekki varð ar risastór brúnleitur maður

’ J,_ HERCULE5 jk
m- 13 l'-
fcSa Vs

er við sátum að miðdegisverði og i
við röbbuðum saman að miðdegis- ;
verði loknum. Ég hafði þegar orðið
þess var, að engar breytingar höfðu '
verið gerðar þarna, húsgögflin Vöfu jj
á sínum stað, og ég gat farið ferða >
minna eins og áður. Stóru, djúpu ’j
hægindastólarnir voru á sínum;
stað í ná.nd við arininn og fyrir
framan hann lága kaffiborðið. í
gluggakistunum voru blómsturpott- :
arnir hennar mömrftu, og nokkrir J
smáhlutir úr keramik, sem Dóra 3
hafði búið til.
Var það únyndun ein hjá mér, 3
að Dóra hefði aldrei sýnt mér slíka
umhyggju sem nú? Og — var þaðj
í einhverjum ákveðnum tilgangi?;
Hún kom jafnvel með teppi og;
vafði um fætur mér. Og hún kom •
með kaffibolla til mín — alveg i
eins og ég væri gámalmenni eða
farlama manneskja, sem ekkertj
gæti hjálparlaust.
En ég var ung, fi'ísk óg glöð.
Og ég vildi vera eins og þau, geta
gert að gar^ii mínu sem þau, hleg-
ið með þeim — og ekki þannig.J
að þau töluðjj í'ibreyttum tón, í
hvert skipti, sem þau beindu orðuml
slnum til míp. Eða var það bara
rödd Dóru, sem breyttist? Og var;
umhyggja Filippusar eins eðlileg og;
í upphafi?
ÉRRA
a||aé
r4 N D HJFtfe 1N 5 AÐ / R
EFNALAUGIN björg
Sólvollogötu 74. Simi 13237
Bormohlíð 6. Simi 23337
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængum-
ar. Eigum dún og
. fiðurheld ver.
Dún og fiburhreinsun
Kirkjuteig 29. Sími 33301
eldSiýskojðisr
■ i’ >' >■•' t'i | \ ;H fl 'r'í*-‘I ■'! V <!' t' •>. (! * *
..Vt •-«•