Vísir - 21.03.1963, Side 15

VÍSIR . Fimmtudagur 21. marz 1963.
15

BEATRICE HERZ:
15
SYSTURNAR
Framhaldssaga
getað relcið henni jitan undir.
— Kœra Helena, þú gleymir, að
engin lcona getur tekið eiginmann
frá annarri konu, ef hann er ham-
ingjusamur í hjónabandi sínu. Slíkt
heppnast ekki, nema eitthvað sé að
í hjónabandinu. Ef ástin hefir
slokknað og allt er orðið grátt og
hversdagslegt og eins og á sama
•tandi um allt — eða kannski ef
eiginmaðurinp uppgötvar, að hann
hefir elcki fyrr vitað hvað er að
elska og vera elskaður, verður að
horfast í augu við þetta.
— Og þú vogar þér að halda
því fram, að þú gætir veitt Fil-
ippusi slílca ást, þú, sem aldrei hef-
ir hugsað um neinn nema sjálfa
þig. Það flögrar víst ekki að þér,
að ég hafi elskað hann og elski
hann heitara en þú? Og vita máttu,
að ég neita að sleppa honum £ þín-
ar hendur — vegna þess, að ég
veit, að ég get gefið honum meira
en þú.
Ég heyrði, að hún dró andann ótt
og títt. Hún var reið en reyndi að
stilla skap sitt:
— Talaðu ekki svona heimsku-
lega, Helena, það er tilgangslaust
og það veiztu vel. Þú getur rætt
um' þetta við hann, en auðvitað
neitar hann öllu — vegna þess að
hann kennir í brjóst um þig —
sama meðaumkvunin mundi vakna
I brjósti hans og þegar hann kvong
aðist þér.
.— Hve lítið þú veizt um okkur,
sagði ég angruð. Þú virtist eðal-
lyndari I morgun, Dóra, þegar
hann heyrði til. Við verðum að
spyrna móti — hennar vegna. Var
það ékki þannig, sem þú tókst til
orða? Vesalings Filippus, hann má
ekki fá að vita hvernig þú ert.
— Hann elskar mig eins og ég
er, sagði hún, en auðvitað neitar
hann öllu, ef þú spyrð hann —
segir, að þú ímyndir þér þetta, því
að þannig eru karlmennirnir, ragir,
þegar á hólminn er komið, hræddir
við rifrildi, hræddir við að særa,
draga því allt á langinn í von um
að allt fari vel að lokum.
Eftir að hún hafði látið þetta I
út úr sér, ríkti þögn. Og ég fann, |
að ég var ein. Hún var farin, hef-
ur fráleitt árætt að horfa á mig
lengur.
Ég sat þarna lengi ein, mér
fannst ég hafa beðið mikinn ósig-
ur og að ég gæti ekki hugsað
skýrt lengur.
„Þú ert hjálpar þurfi
elskan mín“.
Þegar kvöld var komið var ég
ekki enn komin að niðurstöðu um
hvað ég gæti gert. Tala við Filip-
pus og hlýða á afsakanir hans og
fullyrðingar? Nei, það gat ég ekki.
Þegja og engjast áfram sundur og
saman eins og sært dýr? Hverfa
að fullu?
Filippus tók allt í einu utan um
mig og ég heyrði, að honum veitt-
ist erfitt um mál, — eins og hann
væri að leita að orðum, án þess að
geta fundið þau, en loksins hálf-
stamaði hann:
Helena, ég held að þú ættir
að gangast undir læknisskoðun.
Það er eitthvað að. Hvíld á sjúkra
húsi við góða aðhlynningu myndi
áreiðanlega verða til mikilla bóta.
Mér flaug í hug, að þau hefðu
dottið niður á þetta til þess að
losna við mig.
— Til hvers sagði ég? Það er
ekki hægt að gera neitt fyrir aug-
un í mér. , •
— Ég var ekki að hugsa um
augun í þér, Helena. Ég var að
hugsa um hversu slæm þú ert á
taugum, — óskiljanlega framkomu
þína á stundum. Þú virðist búin
að fá tilhneigingu til þess að mis-
skilja ailt, ert þunglynd, —- lokar
þig inni í skel þinni að tilefnis-
lausu.
— Að tilefnislausu, — sagðirðu
tilefnislausu —
Ég þagnaði skyndilega, varð að
gæta þess, að ræða þetta ekki í
hugaræsing. Ég varð þess var að
hann virtist eins og í vafa.
— Ég vildi gjarnan hjálpa þér
vina mín, til þess að skyggnast
inn.í alla myrka króka hugarfylgsn
anna, og hleypa inn birtu.
Og ég minntist þess sem Dóra
hafði sagt, að karlmenn væru rag
ir.
Ég þagði.
— Hlustaðu nú á mig, Helena,
hélt hann áfram — maður má ekki
láta hugarkvíða myrkva allt fyrir
sér. Orsakir geta verið fyrir öllu,
en allt hefur sfna skýringu. Gæti
ekkí verið bending í sögunni um
kettlinginn ... ?
— Ég hafði aldrei sagt honum
frá kettlingnum mínum. Það hlaut
Dóra að hafa gert, — sagt honum
frá örvæntingu minni og hugar-
æsingu þegar hann var að drukkn
un kominn. Um hvað annað hafði
hún rætt við hann?
-— Mér þótti svo vænt um hann
— þú skilur ekkert — pabbi hafði
gefið mér hann.
— það er eins og ég segi, elsk-
an mín, allt hefir sína skýringu.
Þú þarft að lcomast yfir þunglyndis
köstin þín. Ég vildi fegin geta
hjálpað þér
Þunglyndisköst mín! Hvað skyldi
næst gerast? Voru þau að reyna
að gera mig taugaveiklaða, svo að
ég þyrfti stöðugs eftirlits með?
— Núna gætirðu bezt hjálpað
mér með því að lofa mér að sofa,
sagði ég hörkulega, til þess að
stappa í mig stálinu — ella hefði
ég farið að gráta.
— Eins og þú vilt.
.....Hann sneri sér út af í rúniinu
eins fjarri mér og hann gat.
Opni glugginn.
Þegar ég kom niður til morgun-
verðar daginn eftir var Filippus
farinn á bílnum niður í bæ. Mér
fannst heimili mitt sem stórt fang
elsi. Dóra var heldur ekki heima.
það gat svo sem vel verið að hún
hefði farið með honum. — Mér
fannst hver stund sem eilífð. Loks
var komið að miðdegisverðartíma
og þá skiluðu þau sér. Undir borð
um var fátt rætt. Filippus fór þeg
ar að miðdegisverði loknum til les
stofu sinnar, en Dóra fór út.
Hugur minn var í uppnámi og

QS8fe , . -
<saa
Þér ættuð nú að taka dálítið fyrir hálsinn, Jensen — — .
ég vissi ekki hvað ég ætti að gera,
en allar mínar hugsanir snerust
þó um það helzt, að í kvöld yrði
ég að ræða þessi mál við manninn
minn til þrautár. Ég gat ekki dreg-
ið þetta á langinn lengur. Þetta
hvíldi á mér eins og mara. Allt
hlaut að vera betra en þetta. Áður
en ég vissi af var ég á leið upp
stigann og studdi mig við handrið-
ið. Ég var orðin nokkurn veginn
örugg að fara ferða minna um
húsið. Á svefnherbergisdyrum mín
um var snerill úr messing, hinn
eini á efri hæðinni úr því efni.
Herbergið var til hægri, er upp
var komið. Aðrar dyr voru á gesta
herbergjum og loftherbergi. Ég
studdi höndum á vegginn, þreifaði
fyrir mér. Ég tók um snerilinn,
en fann að það var ekki snerillinn
á herberginu mínu. Hafði ég þá
farið fram hjá því? Loks snerti
hönd mín hinn svala messingsneril
og þó fannst mér hann einhvern
veginn öðru visi, er ég þrýsti hon
um niður.
Undir eins og ég var komin inn
í herbergið fann .ég, að ég var í
hætty stödd. Eitthvað var öðru
vísi. Mér var ógnun búin, af ein-
hverju, en ég gat ekki gért mér
grein fyrir hvað það var. Ég gekk
á gólfi, sem einhvern veginn var
allt öðru vísi að ganga á held-
ur en á svefnherbergisgólfinu
mínu. Jafnframt fann ég að þungt
loft var í herberginu, eins og títt
er í herbergjum, sem lengi hafa
verið lokuð — og samt fann ég
að einhversstaðar í þessu herbergi
var opinn gluggi. Ég gekk áfram,
eins og ósýnilegar hendur toguðu
í mig. Alit í einu brakaði í gólf-
planka undir fótum mér og hönd
mín snerti skilrúm. Ég var dauð-
hrædd. Mér leið eins og gripið
hefði verið um kverkar mér. Hvar
■P"*
■■
*SO!"SMP THE T0A5U
CHIEPTAIN C’EFIA.NTLy.
‘THERE 15 WO WHITE
WOV.AH HEg£." _
R
Z
A
N
"IGUESS WE'LL HAVE TO TKY SOME-
PLACE ELSEv" ZUKOFF SEGAN. "WOT
NECESSARILVv" KEPLIEP’ THE APE-MAN.
_ —... -....—--- ■ * *“ ‘ ^ ///
LVING!
TAKZAN SHKUGGEP.
"VERY WELL,
GREAT CHIEF,
WE WILL TAKE
OUK LEAVE."
'ItoSdtn
J:Ufl
C-MtO
iO-il-996g
Tarzan: „Ég held að Tombu höfð ert séð til Ivy Vines. En við skul uðu — ekkert sást til Ivy Vines. aftur þangað og tala við Tombu
inginn hafi logið að okkur, þegar um nú samt leita víðar, til vara“. Tarzan: „Hún hlýtur að vera í höfðingjann“.
að hann sagði að hann hefði ekk- Það var sama hve mikið þau leit- þorpinu. Ég er reiðubúinn að fara
var ég? I alit öðru herbergi en ég
hafði ætlað inn í, en á dyrum
þessa herbergis hafði verið mess-
ing snerill eins og á svefnherbergis
dyrunum mínum.
Hvers vegna?
Það var seinasta hugsun mín,
er ég hnaut og missti meðvitund
f fallinu.
Var það ég sem æpti? Var það
ég, sem rak upp þetta skerandi
vein, sem barst til mín eins og
gegnum þoku og úr fjarlægð. Allt
var óljóst fyrir mér og þó var eins
og ég væri að byrja að átta mig.
Ég vissi aðeins að ég hafði steypzt
fram og að ég lá á gólfi og að
mig sárkenndi til í höfðinu og
raunar öllum líkamanum. Vindur
næddi um hár mitt. Hvár lá ég —
úti eða inni. Ég gat ekki hugsað
lengur. Ég hneig aftur inn í sorta
meðvitundarleysisins.
Það sem gerðist næsta dag var
sem nokkrar mfnútur — þvf að
um mest allt sem gerðist vissi ég
ekkert fyrr en eftir á. Mér hafði
verið ekið meðvitundarlausri í
sjúkrahúsið. Filippus, Dpra, læknar i
og hjúkrunarkonur höfðu- ver®i á1
sveimi kringum rrrigl' Ég1: fékk
sprautur og blóðgjafir og svo voru
rannsóknir á rannsóknir ofan. Og
það var á þessu dægri, sem ég
meðvitundarlaus — eða réttara
sagt líkami minn — streittist við
að halda lífinu í fóstrinu, sem ég
bar undir brjósti, en það var von
laust, og þessi litli lífsneisti slokkn
aði. Mig grunaði hvað gerst hafði
—- grunaði það áður en læknirinn
kom inn og sagði mér sannleikann.
Hinir blindu eru næmir og þurfa
ekki alltaf augnanna með til þess
að geta skilið til fulls. Læknirinn
þurfti ekki nema nefna nafn mitt,
er ég vissi hvað koma myndi.
Hann var vinsamlegur, en þó vott
ur ásökunar f því sem hann sagði:
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængum-
ar. Eigum dún og
fiðurheld ver.
Dún og fiðurhreinsun
Kirkjuteig 29. Sími 33301
Snjóbomsur
Kuldaskór
m