Vísir - 25.03.1963, Síða 15

V í S IR . Mánudagur 25. marz 1963.
75
BEATRICE HERZ:
18
SYSTURNA
Framholdssaga
ingju reyndi að finna svar við.
Nú vildi ég hrekja burt alla skugga.
Framundan var bjart. Burt með
skuggana, burt með efann — allt
var í bezta lagi! Við mundum brátt
fara, ég og maðurinn minn. Ég
mundi aftur fara að njóta lífsins.
— Dóra, sagði ég lágt, þú veizt
ekki hvað þú gerir mig glaða. Ég
gæti ekki lifað án Filippusar. Það
hljómar víst ósköp hversdagslega
nú orðið, að taka þannig til orða,
en slík orð koma stundum frá
hjartanu, Dóra, og vissulega koma
þessi orð frá hjarta mínu. Skyldu
ekki allar konúr, sem elska heitt,
uppgötva, að ekkert skiftir um
neitt nema að vera hjá manninum
sem þær elska — hvað sem það
kostar? Það er þá, sem þær bæla
niður stolt sitt, neita að hlýða
á rödd kaldrar skynsemi; hætta að
vera eins og fólk er flest. Þær
elska og það er þeim allt.
— Helena, I hamingju bænum,
við skulum ekki fara að vera hátíð
legar, — eigum við ekki að fara
út í og kæla okkur...
Það var vottur ögrunar í rödd
Dóru, er hún sagði þetta, all hvass
lega. Ég sá dálítið eftir að hafa
mælt af jafnmikilli hreinskilni og
ég gerði, en mér fannst ég ekki
geta mælt öðru vísi, eins og ég
var skapi farin. Og hlíðin og dá-
lítið viðutan stóð ég upp.
Sandurinn var æ mýkri og rak
ari undir fótum mér. Og allt í
einu skvettist kaldur sjór framan
í mig og ég brosti af ánægju yfir
að finna svalan sjóinn, goluna
leika um hár mitt, og hlýja sól-
ina á nöktum öxlum mínum. Þetta
minnti mig á Paxos, nema að það
var hönd Dóru. sem nú leiddi mig
út móti bylgjum hafsins.
Mér hafði alltaf þótt gaman af
að synda, þótt ég yrði aldrei jafn
ingi Dóru, sem vann alla — strák
ana líka, I hverri keppni. Einu
sinni spurði ég hana hvers vegna
hún lofaði ekki einhverjum þeirra
að hafa betur stöku sinnum. Furða
lýsti sér í grænum augunum henn
ar:
— Hvers vegna? Vegna þess, að
ég get ekki sætt mig við að tapa.
Og nú kaílaði hún:
— Ég kalla til þín við og við.
Syntu á hljóðið, þá er öllu óhætt.
„Beint áfram, Helena“.
Og ég gerði sem hún bauð.
„Beint áfram, Helena“, „dálítið
hraðar" eða „flýttu þér dálítið" —
þannig kallaði hún og ég var glöð
og hamingjusöm af tilhugsuninni
um hamingjudagana, sem fram
undan voru. Og ég endurtók nafn
mannsins mfns hvað eftir annað
í huga mínum, nafn mannsins sem
ég elskaði, og hugsaði mér, að
hann synti mér við hlið. Og mér
fannst vera vottur ljósbliks fyrir
augum mér, ljósbliks, sem kom
og hvarf, — kom stundum eins
og í bylgjum — það var eitthvað
líkt þvf og þegar sjáandi mann-
eskja hefir lagt aftur augun og
lætur sólina skína í andlit sitt.
Og ég skemmti mér við þá tilhugs-
un, þótt barnaleg væri, að ég allt
í einu gæti séð hið víða, volduga
haf, sólglitrandi ströndina og hús
Filippusar uppi á bakkanum, í skjóli
gömlu, hávöxnu trjánna, hei, ekki
hús Filippusar, hús okkar, en það
sem mig langaði mest til af öllu
var að sjá andlit hans — þótt að-
eins væri andartak, halda því milli
handa minna, svo að ég gæti fest
í minni mér hvern drátt.
— Helena, ertu að sofna, kallaði
Dóra hvasslega og ég vaknaði upp
af hamingjudraumum mínum.
Mér fannst rödd hennar berast
til mín úr fjarlægð — næstum eins
og úr öðrum heimi. Hafði hún fjar-
lægzt mig svona mikið, eða kannski
straumur borið mig af leið, en það
voru straumastrengir, er utar dró,
— ég hafði heyrt, að Dóra hafði
verið vöruð við þeim, en hún
sagðist vera búin að átta sig á
þeim, og ekkert að óttast. Ég fann
allt í einu, að ég var komin í kald-
ari sjó. Og ég hafði á tilfinning-
unni, að sjórinn væri kyrrari. —
Hafði Dóra kannski öryggis vegna
beint mér inn á lygna, en alldjúpa
vík? Ég var ekkert þreytt. Mér
fannst ég geta synt áfram lengi,
lengi, án þess að verða þreytt. Ég
heyrði í eimpípu skips. Skyldi þetta
skip vera á leið inn eða út, hugsaði
ég. Bráðum yrðum við saman við
borðstokkinn og hlusta á öldugnauð
ið — og er við vorum komin yfir
hafið ætluðum við yfir Rússland og
alla leið til Egyptalands...
— Syntu beint áfram,^ Helena,
þú hefur synt í hring, kallaði Dóra
allt í einu.
Og nú fannst mér rödd hennar
hljóma enn fjær. Ég varð dálítið
smeyk. Hún virtist svo langt í
burtu — og hvers vegna hafði hún
ekki beðið eftir mér?
Sjórinn var svo undarlega kyrr
— og svo allt í einu var eins og
ég sogaðist með straum, sem ég
hafði engan mátt til að streitast
gegn — ég missti stjórn á líkama
mínum, — það var eins og ís-
kaldar krumlur toguðu mig niður í
djúpið, og ég rak upp skerandi
vein og kallaði á Dóru. Vit mín
fylltust af sjó og mig verkjaði í
höfuðið, og svo var eins.og níst-
ingskaldur straumur rykkti mér
enn lengra niður, og í örvæntingu
minni heitstrengdi ég að láta ekki
bugast, — eftir nokkur augnablik
yrði Dóra komin, — hún var frá-
bær sundkona, hún mundi bjarga
mér, ef ég aðeins þraukaði fáein
andartök, en ég fann að ég var að
missa meðvitund. Mér fannst eins
og höfuðið á mér ætlaði að springa,
en í þeim svifum fann ég að straum
urinn bar mig upp, og eftir andar-
tak vissi ég að mér hafði skotið J
upp á yfirborðið, því að ég fann
loft í vitum mér. Og kraftaverk
hafði gerzt, — hve mikið það var
varð mér þó ekki fyllilega ljóst,
fyrr en ef'tir á, — en ég sá — ég
sá eins og gegnum himnu himinn,
sem var á litinn sem ópall, og ég
sá hafið, strandlengiuna — og svo
var sem dauðinn sjálfur læsti hönd
um sínum um hjarta mitt, því að
ég sá Dóru:
Og hún synti örugglega og ró-
lega — til lands.
Sólin streymdi inn um opinn
glugga og ljósrákir lagði á blátt
gólfteppi, á hvítar rósir í austur-
indverskum vasa, og það voru eins
geislabrot í gullfiskaskál á borði
úti við vegginn, en á honum hékk
málverk, sem mun vera af frönsku
landslagi. Að eyrum mér barst tikk-
takk gullnu hilluklukkunnar og lét
vel í eyrum. Oti við gluggann var
ruggustóll með rósmuðu flaueli og
við hann fótskemill, eins fóðrað-
ur. Stóllinn var enn bældur, en á
dökku mahognyborði voru bækur
og stór öskubakki með reykjarpíp-
um í. Og á fallegu litlu snyrtiborði
við hinn gluggann voru nokkrar
flöskur og krukkur og gul ala-
bastskál, en allt þetta hafði ég far-
ið höndum um. Ég var þessu öllu
svo vel kunn. Ég vissi hversu nota-
leg tilfinning það var að stíga ber-
fætt á þykka og mjúka bláa gólf-
teppið. Oft hafði ég setið eða legið
og hlustað á slátt klukkunnar. —
Þarna hafði alltaf verið angan rósa
i loftinu. Oft hafði ég setið í hæg-
indastólnum, alklædd eða fáklædd,
og hvílt fæturna á skemlinum. Og
rósaanganin var blönduð ilmvatns-
angan — angan af sérstakri tegund
ilmvatns, sem mér hafði fyrst ver-
ið gefin á 16 ára afmæli mínu,
nokkru áður en slysið varð, og það
var sem þessi angan hefði fylgt
mér alla tíð síðan, og ég hafði
síðan aldrei viljað aðra ilmvatns-
PERMA, Garðsenda 21. slmi
33968 Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Dömur, hárgreiðsla við allra hæfi.
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætismeg
in. Sími 14662.
-------------------_____
Hárgreiðslustofan
HÁTÚNl 6, sími 15493.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU OG DÓDÓ,
Laugavegi 11, sími 24616.
Hárgreiðí. 'ustofan
SÓLE Y
Sólvallagötu 72,
Sími 14853.
Hárgreiðslustofan
PIROLA
Grettisgötu 31, sími 14787.
Hárgreiðslustofa
'ESTURBÆJAR
Grenimel 9, slmi 19218.
Hárgreiðslustofa
SVÖNU ÞÓRÐARDÓTTUR,
Freyjugötu 1, sfmi 15799.
Hðrgreiðslustola
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13, sími 14656.
Nuddstofa á sama stað.
T
A
R
Z
A
N
Diatr, by Unllrd Ffture Syndlc.ite, Inc!
"COME quic<ly!"takzan
SHOUTEP’. "SHE IS ALONE
ANF 7EFENSELESS—SHE
CASl'T LAST THE NlGHT1."
"THE EVIL WOMAN IS SONE,"
CONCLU7E7 TOM5U. "SHE WAS
TAK.EN TO THE 7EEP WOOPS
ANP ASANPONEP." |0-|6-l)992
"IRONIC, ISN'T IT?"APPEP THE APE-MANj
AS THE TKIO HUKRIE7'TOWARP THE
FOREST. "ZUKOFF'S KIPNAPPING HOAX
'. HAS TURNEP INTO A GRIA\ KEALITV!"
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængum-
ar. Eigum dún og
fiðurheld ver.
Dún og fiðurhreinsun
Kirkjuteig 29. Simi 33301
„Stúlkan sem olli okkur ógæf-
unni er farin“, hélt Tombu á-
fram. „Það var farið með hana
inn í skóginn og hún skilin þar
eftir“.
Tarzan: „Komið strax. Hún
er alein inni í skóginum, varn-
arlaus. Hún lifir ekki nóttina
af. Hræðilegt, að auglýsinga-
brella Zukoffs skuli hafa orðið
að bláköldum veruleika". Þeir
flýttu sér gegnum skóginn.
/
ESiKi.