Vísir - 30.03.1963, Blaðsíða 15

V1SIR . Laugardagur 30. marz 1963.
15
©
framhaldssaga
eftir Jane Blackmore
stjörnuskin
og skuggar
Sorrel horfði á Díönu, reyndi að
gera sér grein fyrir breytingunni,
sem orðin var á henni. Hún var
ávallt vel og snyrtilega klædd. 1
kvöld hafði hún búið sig sérlega
vel. Hún var í stuttum samkvæmis
kjól, úr skarlatsrauðu silki-jersey.
Og það var vitanlega alger óþarfi
af henni, að berast svo mjög á við
venjulegan fjölskyldumiðdag. En
það var ekki kjóllinn einn, sem
hafði þessi áhrif, né heldur að hún
hafði sett forkunnar fagra dem-
antsnælu í hið gljáfagra, dökka
hár sitt. Hún virtist f mikilli hug-
aræsingu — sem var að þvi kom-
in að ná hámarki. En vana-
lega var hún þögul og fremur
syfjuieg þegar setið var undir borð
um. I kvöld var það hún sem
stjórnaði samræðunum. Hún var
fyndin og skemmtileg. Sorrel hafði
aldrei séð hana slíka. Allt sem
komið hafði fyrir Díönu fyrr um
daginn var ósköp algengt, hún
hafði farið í hárgreiðslustofuna,
farið í búðir, kaffistofu — en hún
sagði frá öllu svo skemmtilega,
að allir hlustuðu með athygli.
Allt í einu þagnaði Diana —
rétt sem snöggvast. Hún tók aftur
til máls, lágt en með ákefð, og
fór að lýsa stofunni, sem hún fór
i, í þeim tilgangi að fá sér tesopa.
Það var þá þetta, hugsaði Sorr-
el. Diana hafði séð þau. Reiðin
sauð í Sorrel. Fyrst Rupert — svo
konan hans. Þetta hefði nánast
verið skoplegt, ef hún hefði ekki
fundist það sárt, að David Vane
var viðstaddur og vitni að því, sem
gerðist. Og hún uppgötvaði á þess-
ari stundu, að hún óskaði sér
þess innilega, að David Vane
heyrði aldrei neitt um hana, nema
það, sem gott var. Án nokkurrar
umhugsunar greip hún fram í frá-
sögn Díönu.
— Ég var þarna, sagði hún, í
Marigold-testofunni. Andartak var
sem hætti að ljóma af Díönu.
Sorrel hélt áfram, þrátt fyrir að-
vörun tilliti Ruperts.
— Ég sá yður ekki.
— En ég fór alls ekki inn í Mar-
gold-testofuna, — ég drakk te-
sopann minn í Deirdre-testofunni.
Hún hafði gripið til lyginnar.
Hvers vegna? Hvað vakti fyrir
Díönu? Hvað var í raun og veru
að gerast I þessu húsi?
Sorrel gat- ekki annað en litið
rétt sem snöggvast á Davíð sem
sat við annan borðsendann. Hann
horfði stöðugt athugunaraugum á
systur sína, og Sorrel gat virt hann
fyrir sér án þess hann tæki eftir
því. Henni fannst það furðlegt hve
svipmikill hann var, þegar honum
var mikið í hug. Hann var ekki
fríðleiksmaður, en..Hún fann allt
í einu, að blóðið var farið að
streyma örar í æðum, og í sömu
svifum hlaut hann að hafa fundið,
að hún horfði á hann, því að hann
snéri sér við allt í einu og leit á
hana.
Hún þurfti ekki að efast um það
að í tilliti hans var mikil aðdáun.
Og eitthvað meira, eitthvað miklu
meira, sem hafði þau áhrif, að
hjarta hennar fór að slá enn hrað-
ara. Hún varð að reyna að stilla
órólegt hjarta, sem nú barðist svo
ákaflega um í brjósti hennar.
Hún leit niður. Auk þeirra á-
hrifa, sem hún hafði orðið fyrir
og gerðu henni ljóst hversu djúp-
ar rætur þeirra tilfinninga, sem
hún bar í brjósti til þessa manns,
varð henni þungt í hug, vegna
þes að honum skyldi hafa tekizt
að brjóta skarð í þann múr, sem
hún taldi sig hafa hlaðið kringum
sig svo traustan, að hún gæti
verið sterk og óháð annarlegum
áhrifum, en á því þurfti hún mjög
að halda. Það vakti reiði í hug
hennar, ef hann ætlaði, að hann
gæti haft tilfinningar hennar að
Ieiksoppi, því að David Vane var
leynilega trúlofaður Lauru Delder-
field, ungri, stóreygðri og frísk-
legri stúlku, sem hafði nýlokið j
skólanámi, og nú var þarna í hópn- j
um — sat þarna starandi og auð- j
sjáanlega stórhrifin af þeirri beizku
hæðni, sem var í orðum Díönu, er
hún þjarmaði að hinum, sem sum
að minnsta kosti vissu ekki sitt
rjúkandi ráð.
Já, þetta var sannarlega furðu-
Iegur dagur. Hún þráði að geta
komizt til herbergis síns og notið
þar einveru og næðis. Hún leit
svo lítið bar á á armbandsúrið sitt.
Klukkuna vantaði fimm mínútur í
níu. Að klukkustundu liðinni átti
hún að hjálpa frú Vane að hátta
og þar næst gat hún verið ein.
Og svo þurfti hún að taka á-
kvörðun varðandi Rupert. í dag —
einmitt í dag — hafði hann opin-
berað hvað hann ætlaði sér.
Vikum saman hafði hún neitað
að játa með sjálfri sér við hvað
hann átti með ýmsu, sem hann lét
sér um munn fara — tilviljun,
að því er virtist. Nú þurfti
hún ekki að vera í vafa lengur
þetta hús hafði reynzt henni hæli,
þar sem hún hafði verið I næði og
örugg, og reynt að gleyma skelfí-
legum minningum. Og á þeim slóð-
um sem Anglefield var, var svo
fagurt og friðsællt.
Nú voru allt í einu hættur á
hverju leiti. Hún mundi nú verða
að fara þaðan, hugsaði hún — og
svo, að hún gæti ekki til þess
hugsað. Hún hafði svo mikla þörf
fyrir að vera þarna. Enn um sinn
að minnsta kosti. Hún var ekki
undir það búin, að hefja lífsbar-
áttuna á ný annars staðar .
En aldrei gæti hún fallizt á
það, sem Rupert hafði farið fram á.
Og bletturinn — litli bletturinn
í efsta þrepinu, litli, raki blettur-
inn í stigadreglinum, sem hafði
haft þau áhrif á Davið Vane, að
munnurinn' hans hertist saman og
að hann varð hörkulegur á svip-
inn og horfði á hana, eins og hann
vildi lesa hana niður £ kjölinn.
Það hafði verið horft á hana með
slíku augnaráði fyrr, köldu, níst-
andi, ásakandi augnaráði.
Hún kipptist við. Þau höfðu öll
staðið upp frá borðum, en hún
ein sat enn og það var sem allra
augu mændu á hana. Hún leit frá
einu til annars og skipti litum.
Vafalaust mundu þau líta á roðann
í kinnum hennar sem sektarroða.
Frú Vane horfði á hana óstyrk á
taugum. Laura flissaði, eins og
eitthvað skemmtilegt hefði gerzt
eða væri í þann veginn að gerast.
Rupert hnyklaði brúnir gremju-
lega. Díana var á svipinn, eins og
hún stæði með pálmann í höndun-
um. Og Davið — augnatiliiti hans
bar áhyggjum vitni.
Hún stóð upp og ýtti stólnum
aftur fyrir sig.
— Afsakið mig, sagði hún svo
rólega og kuldalega, að hún var
sjálf undrandi yfir því, þar sem
hún hafði ákafan hjartslátt og var
í rauninni óstyrk og kvfðin.
Sorrel gekk hratt kringum
borðið. Frammi við dyrnar tók hún
undir handlegg frú Vane, sem and-
artak þrýsti hönd hennar. Þetta
viðbragð gömlu frúarinnar yljaði
henni. Það var eins og klakaþung-
inn í fylgsnum hugans færi að
þiðna. Davið hafði ályktað skakkt 1
um margt, fanst henni, en ekki um J
það, að hún þurfti að vingast við j
fólk. Og nú fann hún f fyrsta
sinni, að henni þótti í raun og veru
vænt um gömlu konuna.
Hún hjálpaði henni til sætis
þarna nálægt dyrunum og fór svo
að gegna venjulegri skyldu, að
bera fram kaffið. Hin settust og
hún rétti þeim bollana.
Laura settist í sófann, þannig,
að Davíð gæti sezt við hlið henn-
ar, en hann lét sem hann tæki ekki
eftir því og valdi sér sæti nálægt
móður sinni. Díana settist ekki —
hún tók sér stöðu öðru megin við
arininn og hallaði baki að veggnum
en Rupert settist nálægt tengda-
móður sinni og brosti til hennar,
en hann lagði mikla stund á að
sýna henni tillitssemi og nærgætni
Hann fór að segja henni frá við-
SELUR a/^Qv
© PIB
CflPEMHAGEN
Hefur þú aldrei fengið þá tilfinningu hér, að það sé ein-
hver, sem fylgist með þér . . . ?
skiptum — frá fyrirtækjum, sem
honum hefði verið ráðlagt að festa
fé í.«
Sorrel hikaði dálítið, er hún var
búin aö hella í bollana. Hún sá, að
Laura var einmanaleg í stóra sóf-
anum, brosti til hennar og settist
hjá henni.
Þetta var sem á leiksviði. Allir
leikendurnir í því atriði, sem fram
átti að fara, höfðu safnast saman,
og biðu. En eftir hverju? Óróleiki
Sorrel óx með hverju andartak-
inu meðan hún sat þarna þögul og
horfði á þau. Mundi Davlð nú nota
tækifærið og fara að tala um blett-
inn i efsta þrepinu?
Loftið var sem hlaðið sprengju-
efnf, en það var ekki Davíð, sem
kveikti á eldspýtunni, heldur Díana
sem spurði rólega:
— Hvað varstu að fara í nótt,
Rupert?
Rupert stóð upp. Gamla frú
Vane kreppti saman hnefana svo
að hnúarnir hvítnuðu.
— Við hvað áttu?, spurði Rupert
Hann mælti hásri, kaldri röddu.
Davíð hallaði sér fram.
— Hafðirðu einhverju sérstöku
að sinna í nótt, Rupert?, spurði
hann.
— Hver er tilgangur ykkar með
þessum spurningum, sagði Rupert,
rétti úr sér og gekk út að gluggan-
um.
— Það var spurt ósköp blátt
áfram, Rupert, sagði Davíð, og það
ætti að vera létt að svara eins og
spurt var.
Laura flissaði, en enginn veitti
henni athygli.
— Á ég að segja þeim það,
Rupert?, sagði Diana hægtog ról-
ega, eins og hún nyti þess, að tala
T
A
R
Z
A
N
„Ég er Tarzan, konan er mín“.
'IAAATARZAN*
MIGHTy PIGHTEÍÍ--
THE WOMAN IS
Símar 18085 og 19615
VW ’62. Ford Prefect ’62
VW ’60. Keyrður 15 þús.,
Fíat 1100 ’59. Renault
Daulphin ’62. Opel Record ’62.
Má greiðast með fasteigna-
tryggðum bréfum. Opel Record
’60, 4ra dyra. Rússajeppi, 59.
Nýtt Egilshús. Euick ’52, kr. 35
þús. International sendibíll ’53,
kr. 60 þús. Citroen ’62, skipti á
Landrover eða Austin Gipsy.
Volvo 544 ’62, kr. 140 þús.
Landrover diesel ’62. Fiat 600
’60. Scoda Octavia ’61, keyrður
13 þús. km. VW ’61.
— Borgartíni 1 —
Sími 18085 og 19615.
SÆNGUR
Endumýjum gömiu sængum-
ar. Eigum dún og
fiðurheld ver.
Dún og fiðurhreinsun
Kirkjuteig 29. Sími 33301
Ódýrir
herrasokknr
's/.
'WO/'gkow lei?
GOLAT. "VOU TKV
TO TAKEHEZ—
I K.ILL!"
„Nei, urraði Golat. Ef þú reynir lögum frumskógarins hófu þeir nú baráttu um eignarréttinn ap-
að ná henni drep ég“. Samkvæmt inn og apamaðurinn.
Io le | lie Lö |