Vísir - 05.06.1963, Blaðsíða 15

VÍSIR . Miðvikudagur 5. júní 1963.
HBBBBHBHBEZa
15
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□ ERCOLE PATTI:
ÁSTARÆVINTÝR
í RÓMÁBO
kveikt hafði verið £ henni? Þessi
spurning kom allt í einu upp í
huga Marcello. Kannski Curtatoni
hefði lagzt með Önnu þrátt fyrir
allt og gleymt sígarettunni?
Hann beið hennar af nokkurri
óþolinmaeði, því að hann naut þess
alltaf að sjá hana fáklædda. Eink-
um hafði hann haft mikla ánægju
af að horfa á hana, er hún var að
tifa nær nakin um stofuna eða
var að klæða sig eða afklæða.
Margar voru þær orðnar slikar
stundirnar og oftast höfðu þau
komizt í skap til að njótast upp
á stundina, og nú þegar Anna kom
allt f einu út úr baðherberginu al-
klædd, olli það honum sárum von-
brigðum. Hún var í köflóttu pilsi
og blússu.
— Ég var að flýta mér og
greip þau um leið, mér fannst að
við ættum að fara að komast af
stað, sagði hún, þreif kápu og
smeygði sér f hana.
— Við skulum koma okkur af
stað, sagði hún svo óvenju hrað-
mælt.
Það var margt manna á ferli,
eins og ávallt er kvölda tekur, og
ekki minna í hliðargötunum, sem
þau lögðu leið sína um fyrst, og
nú var allur asi af Önnu. og hún
dró hann með sér að hverjum búð-
arglugganum af öðrum.
En svo greikkuðu þau sporið, er
komið var á Via della Croce, og
þau gengu hönd f hönd í birtu
neonljósanna yfir Iitlu veitinea-
stofunum og matstofunum, bar sem
steiktir voru á rist jafnharðan rétt
ir þeir, sem gestir báðu um, og
fram hjá uppljómuðum atuggum
nýlenduvöruverzlana' og kjötbúða
með dósum i hillum og pylsum
á slám. Marcello var aftur farið
að líða vel, hreifst af návist henn-
ar, af að finna hana þétt sér við
hlið, Og allt sem fyrir augun bar,
og það, sem í Ioftinu lá, hafði sín
áhrif, — en þrátt fyrir aukna and-
lega vellíðan var þó eftir eins og
sár broddur, er hann hugsaði um
Curtatoni, og komu hans, sem hann
leit á sem grófa íhlutun, er hafði
þegar haft truflandi áhrif á hið
dásamlega samlíf hans og Önnu.
V.
Nokkrir dagar voru liðnir og nú
stóð til, að flokkur kvikmyndaleik-
aranna, sem ^nna var í, færi til
Napoli, því að þar átti að starfa
að kvikmyndagerð um hríð. Sumir
leikaranna fóru í járnbrautarlest,
en sumir óku í bifreiðum. Anna
fékk að sitja í hjá Marcocci-kvik-
myndatökumanninum.
— Ég ætla að sitja í hjá hon-
um, sagði hún við Marcello. Það
er miklu þægilegra að ferðast þann
ig, ekki sízt með tilliti til flutn-
ingsins. Þú verður að lofa mér að
koma til Napoli og vera þar með
mér, í nokkra daga að minnsta
kosti.
Marcello hét því. Þau voru í
litla herberginu hennar og hún var
að búa sig til ferðnrinnar. Þegar
signora Conmaretti kom og sagði
beim, að Marcacci væri kominn,
fóru þau niður.
Hann stóð hjá bílnum stnuin.
Hann var í leðurjakka mnð r>ul-
Ieita derhúfu úr köflóttu klmði á
höfði, þannig að derið var n'ðri á
miðju enni, svo að hann hefði sem
bezt riot af því sem skyggni. Hann
var lítill og væskilslegur, og —
er höfðinu sleppti — minnti hann
á strák. klæddan fötum föður síns.
en röddin gaf allt annað til kvnna.
er hann opnaðj munn sinn og tenn-
urnar, nærri kolsvartar, komu f
liós,- því að. ,rödd hans, ;en á henni
var ekki barnslegur blær, bar hrana
skap og ágengrii vitni, og hin :róm-
verska kvikmyndavers-mállýzka lét
illa í eyrum Marcello, og er hann
virti fyrir sér andlit hans, dökk
gleraugun, svarta vfirskeggið og
þar fram eftir götunum, fannst hon
um hann minna sig á illmenni í
dvergs líki.
— Við skulum koma okkur af
stað, sagði Marcacci hranalega, það
er orðið framorðið, hann flýtti sér
að setjast undir stýrið, Anna sett-
ist fram í hjá honum, svo ræsti
hann bíiinn og ók af stað. Mar-
cello stóð á gangstéttinni og horfði
á eftir þeim og sá, að Anna brosti
til þessa félaga síns. Og er þau
óku fyrir hornið og hann sá and-
lit Marcello frá hlið fann hann til
vaxandi andúðar á honum.
Það flögraði ekki að Marcello, að
um annað og meirá væri að ræða
milli Önnu og Marcacci en venjuleg
tengsl starfsfélaga og kunningja —
maðurinn var ógeðslegri en svo, að
um nokkur ástatengsl gæti verið að
I ræða, en það fór í taugarnar á
honum, að hann skyldi tala við
Önnu í jafnákveðnum tón og hann
gerði og af jafn takmarkalausu
sjálfsöryggi. Marcello varð að játa
með sjálfum sér, að hann bar þær
tilfinningar í brjósti til Önnu, að
hann var farinn að finna til af-
brýðisemi, — Það var sem þau
hefðu verið orðin eitt — og nú
hefði hún verið slitin frá honum
færi nú sínar eigin götur. Það
var komið svo, að öll utanaðkom-
andi áhrif á samlíf þeirra höfðu
truflandi áhrif á hann.
Hann stóð stundarkorn þarna á
gangstétt Via Germanico, en brátt
lagði hann af stað í áttina til Via
Cola di Rienzo. Eins og ekki er
ðtítt i Rómaborg að áliðnum vetri,
var allt í einu komið vorlegt veð-
ur. Og sannast að segja hélzt betta
vorlega veður í tvo daga. Það var
ekki enn heitt af sólu, en geisla
hennar lagði skáhallt inn um glugg
ana á kaffibörunum og endurspegl-
uðust á gljáandi kaffivélunum.
Þetta var eins og þegar farið er aði^-
vora í apríl,
Marcello var farið að létta í skapi
og hann greikkaði sporið. Þegar
hann kom að Piazza del Popolo
gekk hann framhjá Dinzio-veggjum
að Corso dltalia. Hann hafði ekk-
ert ákveðið mark í huga, var hinn
ánægðasti með að fara þangað, sem
fæturnir báru hann. Sólin skein á
Belisario-veggi, en úr görðunum
þaðan barst að eyrum skrjáf í laufi.
Það var margt manna á ferli, menn
gengu þarna fram og aftur í for-
sælunni, meðal hinna fornu veggja.
har sem toppar villijurta gægðust
fram milli steinanna. Hann hélt á-
fram göngu sinni og kom að Piazza
Fiume og gekk um götur þar í
grennd ,eins og í leiðslu, og naut
bess hve loftið var hreint og hress-
andi.
Brottför Önnu haföi komið mjög
'nptalega við hann. Honn hlakkaði
óumræðilega til þe~s að hitta hana
aftur, en samtímis fann hann til á-
| nægiu yfir sætleika þeirrar einveru
: sem hann nú gat notið vegna fiar-
' "eru hennar. Þetta var ems og dá-
, -mnteg hvfld á göngu, áður en «tað
ið er uop af nýju. og áftur lagt
Inrid undir fót.
Hann var allt i ein". kominn inn
á stutta götu, sem lokaðist í hinn
endann, en bar þvert fvrir vnr gam-
alt íveruhús. Þarna var skugga-
legt en rólent. Fyrir utan verkstæði
þarna við götuna voru fiórir bílar
og tveir piitar að hreinsa þá og
fægja.
Einnig þarna var hreint loft og
þó engin hreyfing á því. Fyrir utan
hliðið á Torlonia-húsinu fyrir enda
götunnar hafði köttur sézt á miðri
götunni og mændi inn fyrir rimla-
girðinguna fyrir framan húsið, en
innan hennar sást á tvo eða þrjá
kattarhausa milli rimlanna, allir
hugsandi um sín vandamál, væl
heyrðist í skorsteinsuglu, fugl sett-
ist á annan hliðarstólpann, og nú
kom dálítill gustur svo að skrjáfaði
í þurru Iaufi trjánna.
Gamla húsið með litla garðinum
fyrir framan var með einhverjum
tómleikans blæ, eins og þar væri
allt mannlaust eða sofandi — og
kannske enn frekar svo, vegna ná-
grennisins með nútímabyggingum
sínum. Gegnum hliðið, sem nú virt-
ist aldrei vera opnað, gat að líta
gamlar götur, mosavaxnar beggja
vegna. I horni þar sem skugga bar
á var stafli af blautum viðarbútum,
hálffúnum, brátt gegnrotnuðum.
Veturinn fór furðu mildum hönd
um um þessa skuggalegu borgar-
kima, þar sem sólin náði ekki að
skína og engin blóm breiddu út
blöð sín, nema krýsanþemur á
stangli. í miðjum garðinum var
uppþornaður, mosagróinn gosbrunn
ur, á miðri grasflöt sem nú var
með þeim blæ sem allt fær, sem
eldist í vanrækt og óhirðu. Feitir,
dökkir spörvar flugu milli trjá-
greina eða hoppuðu til og frá á
þeim. En allt í einu náði síðsólin að
skína á lágmyndir hins sofandi
húss, að hálfu mosagrónar, og á
nakin trén í garðinum, vörpuðu
fölu gliti á framhlið hússins. smugu
inn um óhreinar rúðurnar, eins og
til þess að snerta fingri við því,
sem þar var fyrir, húsgögn, borð,
hillur með smámunum, inn í svefn-
herbergin, þar sem þögnin ríktl og
tómleikinn, sem annars staðar, og
inn í vistarverur þjónustufólksins
— ef það skyldi þá vera svo að
það hímdi þar meðan eigendurnir
voru víðs fjarri við betri skilyrði til
að njóta sömu sólar.
Er Marcello hafði staðið þarna
um stund niðursokkinn í hugleið-
ingar sínar, hljómaði notalega I eyr
um hans hlátur piltanna, sem
fægðu bílana.
Og svo hélt hann áfram göngu
sinni þar til hann kom að Viale
della Regina. Tvær stúlkur biðu
þar eftir strætisvagni. Það var farið
að verða svalara, enda var nú degi
mjög tekið að halla. Himinninn var
farinn að fá á sig kvöldroðablæ
handan við stórhýsi borgarinnar.
■1*7*
-- ' / TTTtf
-•*Wr
:sC3ng
^eggfss ting

'Ö«<$
im.
U\m

flAælum upp
Sefjum upp
5IMI 13743
L f N DARGOTU 2.5
BIFREIÐASALAN
Laugavegi 146. — Símar 11025 og 12640
BIFREIÐAEIGENDL'H:
Við 'iljum vekja athygli bíleigenda á, að við höfum
ávalii << upendur að nýjum og nýlegum FÖLKSBIF-
REIÐUM, og öilum gerðum og árgerðum af JEPPUM.
Látið KÖSl þvi skrá fyrir yður bifreiðina, og þér getið
treyst þvi t.ð hún selzt mjög fljótlega.
KAUPENDUR:
Nýir og ýtarlegir verðlistar liggja frammi með um
700 skráðum bifreiðum, við flestra hæfi og greiðslu-
getu - Það sannar yður bezt að RÖST er miðstöð bif-
reiðaviðskiptanna
- RÖST REYNIST BEZT —
RÖST S.F.
Laugavegi 146. — Símar 11025 og 12640
Réttur mér kvartsið eins hratt og ar svörtum flísunum uppíófreskj sem hefur tekið orð Tarzans bók- hrópar: Ég er tilbúinn fyrir
þú getur, og búðu þig svo undir urnar sem sjá engan mun á þeim, staflega, heldur fyrir eyrun og sprenginguna.
ófreskjusprengingu. Tarzan kast- og svörtum leðurblökunum. Ito,
Vinnuskyrtur
Vinnujukkur
Vinnubuxur
a