Vísir - 22.05.1964, Síða 3

■Sv**:

> “'W?l '
y - t'

i % í-'íí'^ /'."i
:'-;;X. ■ •• ;■:
J ' . 7
t< 'í'ív :
XX; ■;;;.;
V í Sfí R • Föstudagur 22. maí 1964.
HÁKARLI
TJFákarlinn lá þarna í grasinu
um morguninn.
„Auðun“ úr Hafnarfirði hafði
komið með hann um nóttina og
fengið hann f hetið, í endann
á því, brjóstið svokallað. Það
hafði gengið illa að koma hon-
um inn — hann var óvenju
stór — alit að því tíu metrar
á lengd.
„Þegar þeir fluttu hann hing-
að, var hann Iifandi“, sagði há-
karlsskerinn.
Hann stóð yfir fengnum í
klofháum sjóstígvélum, klæddur
duggarapeysu og brýndi sveðj-
una. Niðri í flæðarmáli Iogaði
f rusli. Hjallurinn kúrði hrá-
blautur á fjörukambinum eins
og mynd úr ferðabók um ísland
fyrr á öldum. Skrápurinn á
skepnunni gljáði elskulega, og
annað augað var opið — það
var blátt eins og djúp hafsins.
Skolturinn var ramlega lokað-
ur . . .
Rétt í þessu kemur maður að-
vífandi — hann var eins og
bjarndýr á vöxt, og leiddi snáða
sér við hlið.
„Hver lét þig fá hann þenn-
an, ljósið“, rumdi í honum eins
og óveðri.
„Ég dró þetta á færi í nótt“,
sagði hákarlsskerinn.
„Það þykir mér sennilegt —
ég man, að við fengum einu
sinni þrettán svona kóða á
Halamiðunum — þeir voru víst
eitthvað minni, en þeir eyði-
lögðu'1 alveg trossuna, helvítin
þau arna“, sagði halamiðakarl-
inn. Hann tvísté þarna við há-
karlsskrokkinn og beið eftir því,
að sjá blóð renna.
Hákarlsskerinn brýndi haus-
ingarsveðjuna og fór sér að
engu óðslega.
„Er hann margra kúgilda
virði þessi?“ spyr tíðindamaður.
„Þetta gæti orðið hvalreki“,
sagði hann og náði í gogg og
stakk á kaf f kvið dýrsins.
Gárar hlupu eftir skrápnum,
og nú gekk sveðjan djúpt inn.
„Látið ykkur ekki bregða,
þótt maður komi út úr hon-
um“.
„Það skyldi þó ekki vera
falleg stúlka með slegið hár“,
segir einn viðstaddra. — stgr.
Halamiðakarlinn og hákarlsskerinn opna ginið á „vininum".
. ................. • .■■■.v.■.•.■■■. ........... •
k
Hvað skyldi vera inni í skepnunni — katmski falleg stúlka með slegið hár?
/