Vísir - 13.10.1964, Blaðsíða 15

Vísir - 13.10.1964, Blaðsíða 15
V1SIR . Þriðjudagur 13. október 1964. 75 NICHOLAS MONSARRATT Brúðkaupsferðin SAKAMALASAGA Þegar ég sá tengdaföður minn fannst mér nú sannast að segja, að draumurinn væri búinn, en fjarri er þð, að ég vilji ekki viðurkenna að karl hafði sínar góðu hliðar. Hann hét James Forsyth, og var gamall, um áttrætt, skapgerðin sterk, og hann var miklu ráðandi í þorpinu. Og hann var auðugur, eins og allir tengdafeður ættu að vera. Og þegar hann var ungur var hann ein helzta stjaman f Suður-Afríku knattspyrnu sambandinu. Hann var seigur, mik ill fyrir sér og að kalla heyrnarlaus. En Helenu fannst hann aðdáanleg- ur. Þegar hann hafði faðmað hana að sér sneri hann sér að mér. Hann greip hönd mfna traustu taki og skók hana svo hressilega, að mér gat ekki dul'izt, að hann hafði enn krafta í kögglum. Og ég óskaði mér þess, að ég mætti búa yfir slíkum kröftum, þegar ég næði hans aldri. — Velkominn á heimili mitt, sagði hann þrumandi röddu. Og svo benti hann á Helenu — og svipurinn bar þess merki, að hann sá ekki sólina fyrir henni: — Gerðu hana mjög hamingju- sama . Ég fékk þegar, er við neyttum fyrstu máltfðar, forsmekk af þvf hve rausnarlega er á borð borið hjá efnafólki Suður Afríku. Fyrst var silungur, framborinn með af- bragðs jafningi, þar næst var borin inn gríðarstór steik, þá ost- réttur og svo biksvart kaffi á eftir. Tengdafaðir minn neytti ekki þess- ara rétta,—hann borðaði aðeins tvö linsoðin egg og drakk súrmjólk, en það var svo sem auðséð, að hann blóðöfundaði okkur af að geta neytt þess sem á borð var borið. Að máltíð lokinni fór Helena upp að taka upp úr töskunum, en ég settist úti á stóru ste'intröppunum og horfði út á Indlandshaf og sá stjörnurnar kvikna eina af annarri á dökkbláum himni. Og ég talaði við gamla James Forsyth, og mér leið sannast að segja prýðilega. Kannski var það ekk’i svo vitlaus hugmynd, að eyða hveitibrauðsdög unum hjá tengdapabba. Hve London með þoku sína og leiðinda stjórn- málaþras virtist vera fjarri. Að sumu leyti fannst mér eins og Helenu tengdapabbi nánast að- dáanlegur. Sumt féll jnér ekki. Það var nú þetta, að hann heyrði svo illa, að maður varð að æpa til þess að hann heyrði það, sem mað ur sagði, en svo var — ég komst fljótt að því — að það var eins og hann fengi heyrnina, ef eitthvað barst að eyrum hans, sem hann átti ekki að heyra. Þetta fyrsta kvöld lét ég að mestu nægja að UKKNOWN TO TAK7AK1, THE CÖNSF’IKA.TOKS’ rOWERFUL ELECTKONIC AONITOK HAS TAPE7 ALL MOMBUZZl'S - KAPIO COMMUKIICATIONS... AN7 HEAR7 HIS K6P0KT TO SENERAL YEATS. fciuOTT ÍsiXÍíO T A R 2 A N Án þess að Tarzan vissi hafa samsærismennirnir tekið upp á rcgulband allar útvarpssendingar V-Tcbiuczis og heyrt skýrslu hans hlusta og þrumurödd hans hljómaði nær hvert andartak. Hann talaði annars bara um daginn og veginn, þorpspólitík — hvernig aflaðist, veðrið. Hann eins og allir við Plettenburgvík virtist telja, að mér fannst, alit í himna lagi. Þessar voru sem sagt hugsanir mínar fyrsta kvöldið, er við sátum þarna — þar til að því kom að taka á sig náðir, þá var engu iíkara en að bliku væri að draga á loft yfir þessari paradís á jörðu sem víkin virtist vera. — Jæja, jæja, sagði James Forsyth, sem var mikill maður vexti og þrekinn. Hann reis á fætur, tók upp gríðarstórt gullúr, heljar mik- inn gamaldags hlunk. — Það er víst kominn tími til fyrir mig að fara í háttinn. Svo leit hann á mig, eins og við værum að skipuleggja samsæri í sameiningu: — Þið farið víst seint í háttinn, þið Helena, geri ég ráð fyrir. — Néi, sagði ég, ég fyrir mitt leyti vildi gjarnan fara að hátta. — Hún er góð stúlka, sagði Jam- es Forsyth. Það fyrirfinnast ekki aðrar betri. Hann gekk til dyra og kallaði: — Timothy. Timothy hlaut að hafa verið á næstu grösum, þvi að það var engu líkara en að hann hefði sprottið upp úr jörðinni. Hann lítill og grann ur, kolsvartur, klæddur hvítum þjónsbúningi, mjallahvítum, með glófa og í támjóum glansleðurskóm. Helena hafði annars sagt mér frá honum. Hann gat gert allt, sem gera þurfti — kynnt gesti, ekið bfl, gætt barna — og hafði verið í þjón- ustu föður hennar í 35 ár. — Húsbóndi, sagði Timothy. — Ertu búinn að læsa?, spurði James Forsyth hranalega. — Já, húsbóndi. Allt er f bezta lagi. — Þú hefir líka læst bílskúrnum? — Já, húsbóndi. — Alit þjónustufólkið heima? — Já, húsbóndi. — Settu slána fyrir eldhúsdyrnar. — Já húsbóndi. — Gott og vel. — Reimaðu frá mér skónum. Mér fannst einkennilegt, að læsa þurfti öllu, og hafði orð á því. James Forsyth lagði hönd að eyra, eins og hann heyrði ekki. — Hæ, hvað sagðirðu? — Þurfið þið að læsa öllu — á þessum friðsæla stað? — Ég hefi ekki hirt um að læsa, ekki heldur aðaldyrunum frá 1906, en ég geri það nú. Það hefir verið talsvert um rán og gripdeildir f þorp inu að undanförnu. Menn hafa verið , SERSO'S A\EK1 WILL EUKY \ MOMBUZZI'S ASENTS, HIKKÓ, K A WHILE WE HELP ZUP PIS/AANTLE > HIS RAPIO EQUIPMENT. ALL EVIPEHCE AGAINST US MUST SE HIPPEN BEFORE THE J 'lamdir til óbóta. Það hefir aldrei komið fyrir áður f Plettenburgvfk. — Og hverjir eru valdir að þessu? — Innfæddir menn, „skollies“. Hann notaði suður-afriska orðið um unga svarta vandræðamenn. — Það koma engir aðrir til greina Það er ekki lengra sfðan en í gærkvöldi að gömlum manni var greitt höfuðhögg. Hann liggur nú f sjúkrahúsi f Port Elisabeth með brotinn skalla. — Og ef hann deyr er það meira en líkamsmeið- ing — þá er það morð, sagði James Forsyth. Morgunn næsta dags rann upp heiður og fagur Það leit út fyrir yndislegt veður allan daginn og ekkert gat í rauninni verið fjær manni en að hugsa um rán og morð. Það er alltaf risið snemma úr rekkju í Suður-Afríku, og það er gott og hressandi að koma á fætur á morgnana á sumrin, loftið svo hreint og svalandi. Ég horfði út um gluggann. Sjórinn var ládauður og úr hundrað reykháfum þorpsins leið reykur béint í loft upp. Þegar ég fór á fætur var Helena enn í fasta svefni. Ég smeygði mér f slopp og gekk út á' svalirnar, og þar var þegar kominn tengdafaðir minn og lét fara vel um sig í hæg indastól, starði til fjalla og sötraði kaffi úr kollu, sem áreiðanlega hef ir tekið hálfpott. Hann benti á kaffikönnu á borði, en sagði ekkert, og ekki kom orð yfir hans varir næsta hálftímann. Sannasf-'að segja nutúm við báðir morgunblíðunnar og fegurðarinnar svo vel, að hvorugur var í skapi til viðræðna. Það var ekki fyrr en kaff ið var þrotið, að hann tók til máls: — Fallegur dagur . . . náunginn, sem ég minntist á f gær dó f sjúkra húsinu. Ég hlustaði á frétt um þetta í útvarpinu. Bíllinn er til reiðu. Þið ættuð að fara og sjá höfðann — Robberg. Og við Helena ókum þangað, en ekki fyrr en að tveimur stundum liðnum og allt var töfrandi í þessari ökuferð út á Robberg. — Mér var nú sagt að tanginn allur og höfðinn gengi undir nafninu Robberg, en hér var næstum um ey að ræða, er tengd var landi með mjórri spildu eða granda, svo sem ég áður hefi um getið. Tanginn mun vera alls 6—7 kílómetra langur. Klettabelti allbrött voru allt í kringum höfð- ann en efst uppi var sendin slétta og var þar meira landrými en mig hafði grunað. Þarna uxu villtar orkideur, eins og Helena hafði sagt mér, og slík gnægð af þeim, að það vakti furðu mfna, og þarna voru liljur og blómategundir, sem virtust spretta upp úr hverri glufu milli steina. Og það sem allra furðu Iegast var: Land þetta hafði ein- hvern tíma verið hulið sjó, þvf að ef grafið var niður f sandinn fund- ust skeljar og kuðungar. — Niður frá hafinu barst til okkar og lét vel í eyrum og góð angan í lofti. Og þarna var mergð af ,klettakanínum‘ eða „dassies", sem földu sig bak við steina eða f sprungum, tóku allt í einu undir sig sprett, og námu svo staðar og gláptu á okkur með speiTt eyru og uppglennt augu. Við gengum þarna og leiddumst og Helena sagði: — Er það ekki dásamlegt? — Töfrandi, sagði ég — eins og þú. Gullhamrana lét hún sem vind um eyrun þjóta og sagði: — Við verðum að fara út á sjó og veiða, á morgun eða hinn dag- inn, — eða bara hingað út á strönd ina, af einhverjum klettinum, en þú verður að gæta þess að detta ekki f sjóinn. — Ég er syndur. — Þú getur ekki synt f sjónum héma, sagði hún. Hún benti niður, þar sem sjórinn var allur í brimlöðri við klettana, — það er mikið um hákarl í sjón um hérna, vinur minn, hákarlar af öllum stærðum. Og þeirra meðal er tegund risahákarla sem þeir kalla Öskubusku — en sannast að segja líta þeir út eins og kafbátsskrokkar. Þeir hljóta að vega 2000 pund. ösku buska sést i björtu og syndir þá í yfirborði sjávar og hún vekur sann arlega beyg í brjósti. — Við skulum veiða eina á morg un. — Nú skulum við koma, hetjan mín, og skoða okkur um í þorpinu. | Mér fannst bæði fróðlegt og I skemmtilegt að skoða mig um í þorpinu, því hér var allt öðru vísi en það, sem ég hafði áður séð eða vanizt, og þarna var líka ákaf- lega fagurt, mikil ró yfir öllu, — að minnsta kosti á yfirborðinu. Þarna munu búa um 2000 manns, vafalaust rótgróið fólk, sem undi þar vel hag sínum, flestir sennilega litlum efnum búnir en komust sæmi lega af, og undu vel hag sfnum, og svo nokkrir tugir efnamanna eins og gengur. íbúarnir blakkir og hvít ir — og hinir sfðarnefndu í miklum minnihluta: Læknar, bankastarfs- menn, kaupsýslumenn og fleiri. Og mér var sagt, að ferðamannastraum ur væri jafn og stöðugur til þessa friðsæla staðar. Blökkufólkinu mátti skipta í tvo flokka, þá sem stunduðu sjóinn, unnu erfiðisvinnu f land, og slæptust á milli — og hið blakka þjónustufölk hvftu mann anna. ÍWntun ? ^renlsmlftja S> gúmmlst!mplager5 Elnholtl 2 - S!m! 30960 V.V.V.V.V.V.'.VAV.V.1. 5 DÚN- OG í FIÐURHREINSUN f Vatnsstíg 3. Sími 18740. \ SÆNGUR " REST-BEZT-koddar Endurnýjum gömlu .■ sængurnar, eigum V dún- og fiðurheld ver. 5 Seljum æðardúns- og gæsadúnssængur — og kodda af ýmsum Ij stærðum. *. .■.■.•.■.■/.v.v.v.v.v.v.v.v VARALITUR hinna vandlátu BÍLAR Til sölu: Willys jeppi ’55 f góðu standi. Garant sendibíll ’59, svampsæti fyrir 17 manns, með nýlegri Hanomag diesel- vél og gírkassa. Bflasala MATTHÍASAR, Höfðatúni 2. Símar 24540 —41 Neodon Munið Neodon-þéttiefnin. Þau eru margs konar ti) notkunar eftir kringumstæðum. Beton-Glasúr á góif, þök og veggi. Þolir mikið slit, frost og hita og ver steypu fyrir vatní og slaga og þvi að frostið sprengi pússninguna. Alla venjulega húsamálningu höfum við einnig og rúðugler. NlálnSagarvörursf Bergstaðustræti 19 . Simi 15166 Hattar - Húfur Nýkomið mjög mikið úrval af höttum og ýmis konar skinnhúfur. Nýj- asta tízka. HATTABÚÐIN HULD Blómabúbin til Yeats hershöfðingja. Menn taka f sundur útvarpstækin. All- Sergos munu grafa sendimenn an vitnisburð gégn okkur verður Mombuzzis, Nikko, segir Bulvo, að fela áður en fallhlífarliðið á meðan hjálpum við Zud að kemur. Taktu við Sergo, segir Bulvo, grafðu djúpa gröf svo að hundar fallhlífarliðsins þefi þá ekki uppi. Hrisateig 1 símar 38420 & 34174

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.