Vísir - 12.01.1965, Page 3

VlSIR . Þriðjudagur 12. ianúar 1965
3'
f dag birtir Myndsjáin stutta
sögu úr lífi blaðamannsins.
Það vildi svo til, að einn dag í
siðustu viku var ljósmyndari Vís-
is, sem allir lesendur kannast við,
Ingimundur Magnússon, á ferli
niðri við Reykjavíkurhöfn. Hann
ætlaði að nota góða veðrið til að
skyggnast í kringum sig við höfn-
ina, þessa slagæð Reykjavíkur,
sem verður svo oft fréttaupp-
spretta fyrir okkur, þegar við vilj-
um segja frá einhverju, sem er
að gerast í borginni.
Það var frekar dauft yfir höfn-
inni þennan dag, því að verkfall
sjómanna stendur yfir og bátarnir
liggja bundnir við bryggju, svo
ekki kemur bein úr sjó.
En þó eru gamlir sjómenn allt-
af á ferli niðri við höfn og nú
Saga úr blaðamennskunni
eru þeir t. d. víða að dytta að
bátum sínum. Og þarna var líka
verið að skipa út fiski i einn foss-
anna. Tók Ingimundur mynd af
fiskibílnum á bryggjunni og birt-
ist sú mynd hér, sýnir hún m. a.
hve varlega og vandlega er nú
farið með frysta fiskinn, kassarnir
vel yfirbreiddir sv.o að fiskurinn
þiðni ekki.
^ð þessu búnu gekk hann fram
á bátabryggjurnar og sá þá,
að verið var að vinna að iog-
skurði á nýja bátnum, Keflvíkingi,
en verið var að gera smálagfær-
ingar á honum. Datt honum i hug
að skreppa yfir í Keflvíking og
rabba við karlana um verkfallið
05 kyrrstöðuna, sem þvi fylgir.
Höfnin er nú svo full, að Kefl-
víkingur lá þriðji bátur frá
bryggju og þurfti ljósmyndarinn
fyrst að fara yfir bátinn Ásbjörn,
þá yfir bátinn Viðey og komst
þá út í Keflvíking Tók hann þá
aðra myndina, sem hér birtist.
Það er allgóð mynd af logsuðu-
manni, sýnir iðnaðarmanninn,
vandvirkan og fhugulan, þar sem
hann vinnur sitt verk.
Ingimundur sat nú þarna um
sinn og rabbaði við karlana. Síð-
an sneri hann aftur í land, en á
bakaleiðinni, þegar hann var að
klöngrast milli báta, skeði það
óhapp, að honum varð fótaskort-
ur á hálum klaka og ekki nóg
með það að hann félli kylliflatur
á þilfarið, heldur missti hann
myndavéiina og hún kastaðist —
hviss — upp í loftið og þurfti að
lenda beint á milli bátanna og
í sjóinn milli þeirra.
Jjegar Ingimundur kom til okk-
ar upp á ritstjórn sagði hann
sínar farir ekki sléttar, var hann
mæddur mjög yfir þessu atriði.
Bætti það ekki úr skák, að vél
þessi, eign blaðsins, var af vönd-
uðustu gerð, svokallaðri Canon 7,
en þær munu kosta yfir 12 þús-
und krónur. Er það ekki heldur
gott í rekstri eins blaðs, þar sem
gæta verður ýtrustu sparsemi, að
þurfa nú að leggja út fyrir óhöpp-
slíka upphæð. En vélin var f
fyrstu talin af.
Ljósmyndarinn vildi samt gera
sitt bezta til að firra blaðið sliku
tjóni og leitaði hann nú til Andra
Heiðberg, sem er gamall kunningi
og vinur blaðsins, um að hann
reyndi að finna hana. Andri var
þegar tilbúinn til þess, bjóst hann
kafarafötum sínum, renndi sér nið
ur kaðal og þar sá strax glytta
í vélina. Brá hann henni yfir háls-
inn og leit út eins og alvanur
kaf-ljósmyndari, þegar hann kom
upp eins og ein myndin sýnir.
þegar til kom var þannig hægt
að koma í veg fyrir allt ó-
happ. Ljósmyndavélinni var brugð
ið í rennandi vatn og hún látin
Iiggja þar í tvær klukkustundir.
Var saltið ekkert farið að tæra
hana og eftir viðgerð mun hún
verða jafngóð og áður og
skemmta ykkur, lesendur góðir,
með mörgum myndum. Þetta var
ekki Canon-myndavél fyrir ekki
neitt, en eins og allir vita, eru
Canon-myndavélamar japönsku
heimsfrægar.
En það merkilega við þetta allt
var, að þegar filman. sem legið
hafði í sjónum ,var tekin úr vél-
inni var framkölluð, þá komu
myndirnar sem teknar höfðu ver-
ið á hana, fram eins og ekkert
hefði ískorjzt.
Þannig var þetta saga fyrir ykk
ur, lesendur góðir, um. óhapp og
síðar happ í blaðamennsku, um
hjálpsemi kafara og gæði mynda-
vélar. Það gerist margt í blaða-
mennskunni.