Vísir - 16.01.1965, Qupperneq 9

V IS I R Laugardagur 16. janúar 1965
9
lét systur sinni eftir að ákveða
velja h'ésgögn í herbergi sitt,
allt í því efni. Sá var lika mun-
ur á þeim systrunum að Jac-
queline var miklu meira fyrir
að segja meiningu sína og oft
kom þessi hreinskilni hennar illa
við fólk. Hún hafði líka auðugra
ímyndunarafl, spann oft upp
heilar sögur. — Ekki er þess
minnzt að hana langaði til að
verða forsetafrú, en einhvern
tíma dreymdi hana um að verða
drottning hringleikahússins og
giftast Iinudansaranum.
*
Jacqueline á unglingsárunum í léttri hestkerru klædd í búning og með
jprú Janet móðir hennar hafði
mestan áhuga á hesta-
mennsku og dýraveiðum og Jac-
queline erfði bæðj þessi áhuga-
mál frá móður sinni. Þannig
ruddi hún sér eiginlega ekki nýj-
ar brautir að áhugaefnum tii og
sýnir það e. t. v. nokkuð ósjálf-
stæði. í augum móðurinnar voru
hestar fjölskyldunnar eins dýr-
mætir og skartgripir* hennar.
Þau áttu þrjá hesta sem kölluð-
ust Stepaside, Clearanfast og
Danseuse og voru nöfnin gefin
eftir gangi hestanna. Frú Janet
hafði sérstaka hæfileika til að
temja hestana og vinna tiltrú
þeirra og hlýðni.
Gamall garðyrkjumaður, sem
vann í garðinum við hús fjöl-
skyldunnar, minnist þess þegar
þær voru saman að huga að
hestunum, — hvernig móðirin
kenndi Jacqueline að fara rétt
með hestana og lyfti henni á
bak. Þegar Jacqueline var níu
ára varð hún sigurvegari í kapp-
reiðum í Southampton og ellefu
ára gömul varð hún landsmeist-
ari tvisvar sinnum í kappreið-
um ungra stúlkna. Eini maður-
inn, sem ékki var hrifin af þess-
ari hestamennsku Jacqueline.
var Jack afi hennar, sem hún
kallaði Grampy, en það er st.ytt-
að sem helzt einkenndi Jac-
queiine var öryggi og rósemi
og telja sumir að hún hafi öðl
azt þessa eiginleika í umgengni
sinni við hestana. þar sem hún
þurfti oft að stilla og fara vel
að fjörhestum. Þó kom þetta
jafnvel fyrr fram. Einu sinni
þegar Jacqueline var sex ára i
New York fór barnagæzlukona
með hana í hinn stóra skemmti-
garð New York, C-mtral Park.
En þar missti konan sjónar af
henni. Jacqueline var týnd. —
Gæzlukonan reikaði fram og aft
ur um stíga skemmtigarðsins og
hrópaði í örvæntingu: „Jacque-
iine! Jacqueline! hvar ertu?‘.‘ En
barnið fannst ekki.
Telpati tók þéssu sjálf mjös
rólega. þegar hún var búin að
reglur skólans. Það var alvarlegt
og námsmeyjarnar óttuðust það
mjög að vera kallaðar fyrir
skólastýruna, ungfrú Stringfell-
ow, til að taka við ávítum, en
þetta kom oft fyrir Jacqueline.
Einu sinni fór móðir hennar að
spyrja hana. hvað hefði gerzt
á slíkum ávftufundi og Jacque-
line svarað’i: „Það gerðist ekk-
ert, ungfrú Stringfellow sagðt
már að setjast fyrir framan
hana. Ég settist og hún tálaði.
En ég veit ekkert hvað hún
sagði, þvi að ég hlustaði ekki
á hana.“
En að lokum fann ungfrú
Stringfeþow út réttu aðferðina
við opna. vakandi en mótþróa-
gjarna' skapgerð telpunnar. Hún
fór að tala við hana um hesta:
sólhatt Suðurríkjastúlku. Hún var rík, óhamingjusöm og óþæg stúlka.
queline eru á lífi, allir komnir
á eftirlaun. Þeir fást heldur ekki
til að tala mikið um þennan
nemanda sinn og það eina sem
þeir segja er almennt og yfir-
borðskennt. Mary Eaton, sem
kennd’i listfræði, minnist telp-
unnar Jacqueline og segir að
hún hafi verið fjörug, óstýrilát
og óþæg. Önnur kennslukona,
Mary Platt, rifjar upp, þegar
Jacqueline tók þátt í skólaleik-
riti á skemmtun í skólanum.
*
.,J£g man,“ segir hún, „hvað
telpan var falleg, hvað hún
bar sig .ve.l á sviðinu. Næsta ár
kenndi ég henni teikningu. Hún
hafði hvorki neina sérstaka hæfi
leika né heldur að hana vantaði
þá Hún var ósköp venju
legur nemandi, en þó var
eitthvað sem vakti jafnan at-
hygli mína á henni og ég man
vel eftir benni.
Önnur kennslukona, sem sá
hana 20 árum síðar, var við-
stödd þegar Kennedy tók við
forsetaembættinu og Jacqueline
varð fremsta kona landsins, hef-
ur dregið álit sitt saman í þess-
um ummælum: „Hún var mjög
greind, mjög listræn, en það
var alltáf einhver lítill púki 1
henni.“
íoreUranna vörpufa skugga á hemskuúrin
ing á enska orðinu fyrir afi.
Hann varð þó að viðurkenna. að
hann varð bæði glaður oa hreyk
inn, þegar hún vann verðlauna-
bikarinn.
*
vo er að sjá sem frú Janet
hafi hins vegar ekkert ótt
ast að mein óhöpp gætu hent
telpuna á hestbaki, Einu sinm
féll Jacqueline af baki í hindr
unarhlaupi, þegar hestur hennar
var að stökkva yfir háa cim-
gerðish’indrun. Starfsmenn skeið
vallarins hlupu til og báru hana
út af vellinum og ætluðu að.
láta lækni líta á hana. En Jac-
queline streittist á móti. hún
hugsaði um það eitt að komast
aftur á bak hestinum og klöpp
uðu áhorfendur nú ákaft fvrir
þvf hve hugrökk hún var enn
eftir svo m’ikið fall. Þegar keppn
inni var lokið heyrðist til frú
Janet þar hún var að tala
við og ávíta dóttur sína. Hún
sagði: — Þú verður skilvrðis-
laust að halda þér i hnakknum.
Ef hestinum er illa stjómað ’
hindrunarhlaupinu getur hann
stórslasazt o-; drepizt í fallinu.
missa af gæzlukw j sinni, sneri
hún sér til lögregluþjóns og gaf
honurn upp símanúmerið heima
hjá sér. En hún sagðj ekki við
hann: „Ég er týnd“. heldur
„Gæzlukonan mín er búin að
tapa mér“ Lögregluþjónninn
hringdi heim til móður hennar.
Þegar frú Janet kom t’il að
sækja dóttur sína, tók Jacque-
line brosandi á móti henni og
hrópaði til hennar: „Halló.
mamma"., eins og ekkert hefði
ískoriztr.
j eitt ár var farið með hana
daglega á léikheirrfili fyrir
börn. en siðan hófst barnaskóla-
gangan. Var hún sett til náms
í einkaskóla ungfrú Chapin, sem
þótti sérstaklega góð kennslu-
stofnun.
Námið gekk vel fyrir Jacque-
line og fékk hún alltaf góðar
•únkun '.ir í námsgreinum eri
heaðunr ‘nkunnir hennar voru
ekki eins góðar. Hún var a-Ilt
annað en nuðsvein og bæg. og
kom oft fyrir að hún braut aga-
„Hvernig ættum við að fara með
hestana,“ spurði hún, „ef þeir
væru ..kki tamdir og tækju ekki
aga? Þá gætu þeir ekki tekið
þátt í hindrunarhlaupi og ekki
dregið vagna, eða heldurðu
bað?“
Þessi rök skildi Jacqueline.
Upp frá þessu fór hún að breyt-
ast og verða hlýðnarj og reglu-
samari. Og þar kom, er hún óx
upp, að hún viðurkenndi að hún
stæði í mikilli þakkarskuld við
ungfrú Stringfellow fyrir þau
hollu ihrif, sem hún hafð’i haft
á hana.
+
A ð öðru leyti er fátt hægt að
vita um dvöl Jaqueline í
barnaskólanum. Ungfrú String-
fellow er enn á Iífi, öldruð kona
á eftirlaunum. Hún býr í New
York en sé hún beðin um að
lýsa þessum nemanda sínum,
svarar hún: „Capin-skólinn er
lokaður einkaskóli og það kem-
ur engum við, hvað gerist inn-
an veggja hans.“
Nokkrir fleiri kennarar Jac-
Jacqueline var baídin Í eípa í skóla
Veiðitjörnin á landareign Bouvier-fjölskyldunnar i East Hampton.
Hér á bökkum tjarnarinnar fór Jaqueline í fyrstu útreiðarferðir
sinar.
■•msa