Vísir - 03.02.1965, Blaðsíða 4

V í S I R . Miðvikudagur 3. febrúar 1965.
UPPÞVOTT ALÖGUR
ALDREI HEFUR MÉR
LIÐIÐ BETUR
VIÐ UPPÞVOTTINN!
JA - ÞAÐ RENNUR AF
MANNI FITAN...
OG MAÐUR LOSNAR
VIÐ NUDDIÐ -
jBBdnð
DRUMMER
FER SERSTAKLEGA
VEL MEÐ HENDUR
YÐAR
EIH SPRAUT
ÞWER ALLA
DISKANA

1
ÞORSKNÓTIN
Framh. 9. síðu.
— Hvað hefur valdið því,
að þið skiptuð svo oft um
skip?
„Það er ekki annað en eðli-
leg og rökrétt þróun. Hún er
orðin svo ör, áð skipin, sem
við höfum fertgið og miðað
við heppilegustu stærð, þegar
gengið var frá smíðasamning
um, hafa eiginlega alltaf ver
ið á eftir tímánum, of lítil,
þegar þau komti. Þessi síðasti
bátur, til dæmis, hann upp-
fyllir ekki þær kröfur nú, sem
þróunin gerir til þeirra skipa,
sem stunda hér síldveiðar og
aðrar fiskiveiða'r hér við land;
einkum hefur hann ekki nóg^
lestarrými, en > hann var sá
fyrsti, sem hingað kom með
ísvél um borð1 og frystilest,
og þó að sú tækni sé nauðsyn
leg, dregur hún úr rýminu.
Og þó að hann væri búinn
öllum nýtízku tækjum, hrekk
ur það ekki heldur til nú, þeg
ar sækja verður síldina allt
að 250 - 70 mílur undan landi,
út fyrir landgrunnið. Þegar
svo langt er sótt, verður rad
arinn gagnslaus til staðsetn-
ingar. Vitanlega er hægt að
nota sextantinn þegar sér til
sólar, sem er stopullt þarna,
en það þykir seinvirk miðun-
araðferð nú orðið. Það eru
lóran viðtökutækin, sem mað
ur þarf að hafa, þá tekur
enga stund að átta sig á hvar
maður er ...“.
„Annað mál er svo það, að
þessir duttlungar í síldinni að
leggjast frá landi, hefur það
í för með sér, að þessi þróun
hefur orðið óeðlilega ör. Vit-
anlega er það mikill ávinn-
ingur, að fá sem stærst og
fullkomnust skip, en það kost
ar sitt að taka svo stór stökk
á skömmum tíma. Eins og
stendur er fjöldi báta dæmd-
ur úr leik, ef svo mætti segja,
sökum þess hve djúpt verður
að sækja, en margir af þeim
eru í rauninni beztu skip, sem
komið hefðu að gagni um ára
bil enn við óbreyttar aðstæð
ur. En nú þolir það ekki neina
bið að fá sér stærri skip í
þeirra stað. Og enn er eitt...
þessi framvinda er uggvæn-
leg, ef draga má af henni
þær ályktanir, að fiskistofn-
arnir séu að dragast saman.
Athugaðu það, að þó að þess-
ir nýtízku bátar, um tvö
hundruð lestir að stærð og
búnir fisksjám og stórvirk-
ustu veiðitækjum, komi með
mikið aflamagn á land, þá er
hlutfallið þar á milli og afl-
ans, sem fékkst á litlu bát-
ana, sem ekki gátu sótt nema
á nærmið og engin hjálpar-
tæki höfðu, ekki neitt svipað
því, sem rökrétt væri að ætl-
ast til. En maður hefur ekki
leyfi til að vera svartsýnn.
Ef til vill verður það ekki
nema víst tímabil, sem síldin
leggst frá landinu, en kemur
svo upp að aftur. Maður veit
þetta ekkert enn, því að heim
ildir okkar um göngur henn
ar hér við land ná svo
skammt aftur í tímarya. Og
þó að ekki sé heldur neinum
blöðum um það að fletta, að
annar fiskur sækir ekki líkt
því eins mikið á grunnmiðin
og áður, hvað sem því veld-
ur, þá hefur maður sögur af
aflaleysistímabilum áður fyrr,
svo að kannski er þar líka um
víst skeið að ræða. En komi
það á daginn, að þetta sé sök-
um samdráttar og rýrnunar í
fiskistofnunum, þá sjá allir
að það er ekki nema bráða-
birgðalausn að fá stöðugt
stærri skip og fullkomnari
tækjum búin til að halda afla
magninu í horfi ...“.
Holtavörðuheiði
Frh. af bls. 7.
eftir mætti og ekki mega tefja
við að bíða eftir fólki — sízt
kvenfólki sem ekkert kæmist
áfram. Hún yrði að leita sér
annarrar samfylgdar og betur
við hennar hæfi
n
Leið svo af nóttin og löngu
fyrir venjulega fótaferð var
Gunnar kominn á fætur, Þegar
hann kemur fram f bæjargöng-
in er borgfirzka stúlkan þar
ferðbúin. Ekki yrti póstur á
hana, heldur snarast f fússi út
úr bænum og langhendist allt
hvað af tekur í átt til heiðar-
innar. Segir ekki af för hans
fyrr en hann kemur að Hæðar-
steini, þar sem vatnaskil eru á
Holtavörðuheiði. Þá var hann
móður orðinn og settist niður
til að hvíla sig. En hann hafði
ekki lengí setið þegar borg-
firzka stúlkan gengur fram á
hann. Brá honum illa við og
tekur nú á rás suður af heið-
inni. Fór hann geyst, enda und-
an brekkunni að sækja. Hét
hann þvf að ganga þenna kven-
skrattá af sér og taldi sig hafa
gert það vel og rækilega þegar
hann var kominn niður í Hæðar
sporð. Var hann tekin að lýjast
eftir hlaupin og ákvað að taka
sér stutta hvíld. Enhannvarekki
fyrr seztur en sú borgfirzka
kemur til hans, yrðir á hann og
spyr hvort hann ætli sér ekki
að halda áfram ferðinni
Gunnar stendur enn á fætur
og nú fylgjast þau að góða
stund. Þó kemur að þvf að
stúlkan smágreikkar sporið og
herðir gönguna svo Gunnar
hefur ekki við Hinkraði hún við
og spurði hvort hún ætti að
bera fyrir hann pósttöskuna.
Ekki vildi Gunnar Iáta brjóta
stolt sitt svo gjörsamlega á bak
aftur að hann gætj þegið boð-
ið. Hitt varð hann að láta sér
Iynda að stúlkan gekk hann af
sér og hvarf honum sýnum.
Þegar Gunnar póstur kom Ioks
að fyrsta bænum sunnan heiðar.
var stúlkan í þann veginn að
kveðja heimilisfólkið. Hafði
hún komið inn og þegið góð-
gerðir en vildi °kki hafa lengri
viðdvöl, þvf hún átti enn langa
ferð fyrir höndum og ætlaði
heim til sfn um nóttina. Af
Gunnari var hins vegar svo
mjöfr dregið að hann treysti
sér ekki að halda áfram, heldur
baðst gistingar og þóttist ekk'
f verrí raun komizt hafa.