Vísir - 05.04.1965, Blaðsíða 11

VÍS5R . Mánudagur 5. apríl 1965.
77
CECIL ST. LAURENT:
SONUR
KARÓ-
LÍNU
Hún var í senn stolt og ör-
væntandi vegna þeirrar fyrirlitn-
ingar, sem hún las í svip hans.
Þetta kom ónotalega við Villa
Campo, sem sagði:
— Hún áræðir ef til vill ekki,
að tala eins og henni býr í
brjósti. Henni finnst kannski, að
hún hefur ekki afrekað nóg, til
þess að það réttlæti náðun . . .
— Jú, jú, var hrópað einum
munni, hún hefur reynzt hug-
djarfari en nokkur okkar.
Hún þurfti ekki að efast um
hvem hug þeir báru til hennar.
'-Iún reyndi að komast að nið-
urstöðu. Frá því Juan var tekinn
til fanga hugsaði hún að stað-
aldri um hann, en hún hafði
aldrei hvikað frá þeirri ákvörðun
sinni, að gera ekkert til þess að
koma í veg fyrir, að kveðinn
væri upp dauðadómur yfir hon-
um. Hann hafði svikið þau -
foreldra hennar og þær systum-
ar, vanheiðrað nafn ættarinnar,
sem hann bar, og landið, sem
hafði fóstrað hann. En nú fór
hún allt í einu að hugleiða hvort
orsakirnar væru aðrar og lægju
dýpra, — að hún vildi hefna
sín á honum vegna þess, að hann
hafði forsmáð ást hennar. Nei,
hún vildi ekki játa fyrir sjálfri
sér, að svona væri þessu varið.
Það, sem hún gat ekki fyrirgef-
ið honum, var, að hann hafði
gengið í lið með þeim, sem herj-
uðu á landið. Vegna styrjaldar-
innar gaus upp pest, en Dolores
tók hana er hún hjúkraði særð-
um og sjúkum og dó í klaustr-
inu, en er hún hugsaði um þetta
nánar, fannst henni þessi rök
hrynja sem spilaborg. Ekki var
það Juans sök, að Frakkar höfðu
né að Dolores var það f blóð
borið, að fórna sér fyrir aðra.
Hún starði á hinn unga mann,
T
A
R
Z
A
K
sem stóð þarna, í steikjandi sól-
arhita. Svitinn bogaði af honum,
en skæruliðar horfðu allir á
hana og biðu þess að hún tæki
til máls og tilkynnti ákvörðun
sína.
- Ég hvorki get eða vil lýsa
neinu yfir hér, sagði hún. Ég
sit ekki í dómarasæti. Ég er að
eins áhorfandi.
Engin svipbreyting var sjáan-
leg á andliti Juans. Skærulið-
arnir fóru að tala saman í hálf-
um hljóðum. Það var engum
vafa undirorpið, að þeir dáð-
ust að þessari systur, sem hugs-
aði - að þeir hugðu - um ekk-
ert nema föðurlandið.
Hún fyrirvarð sig, því að hún
vissi, að hún var ekki verð virð-
ingar þeirrar. Hún vildi hefna
sín. ,,Ég elskaði hann og ég vil
hegna honum af því, að hann
hratt mér frá sér og auðmýkti
mig - mig, sem var elzt okk-
ar, vön að skipa fyrir og krafð-
ist skilyrðislausrar hlýðni. Og
hans sök er það, að ég hata syst-
ur mína, sem hann tók fram yfir
mig, — systur mína, sem kom
heim svo vansæl, að hún lok-
aði sig inni í klaustri.
— Þið óluzt upp saman, sagði
hann. Þér hljótið að vita, hvort
hann er spænskur eða ekki.
— í öllum opinberum plögg-
um er hann skráður bróðir minn
- skráður Juan d’ARRANDA.
Og Arranda er spánskt nafn.
Þar sem ég er systir hans hef
ég ekki rétt til þess að bera
vitni.
Reiðin hafði soðið í Juan. Og
nú sauð upp úr. Eldrauður í
framan ávarpaði hann hana og
mælti á franska tungu:
— Nei, þú ert ekki systir mín,
Conchita. Og það varst þú sjálf,
sem sagðir mér það í Madrid,
útskýrðir nákvæmlega fyrir mér
í Madrid leyndarmálið, sem þú
hafðir lofað að varðveita ævin-
lega. Og þú gerðir það í þeim
tilgangi, að ég gleymdi hinum
bróðurlegu tilfinningum, sem ég
bar í brjósti til þín. Þær voru til
hindrunar áformum þínum. Ég
vildi ekki trúa þér, þótt þú
legðir fram sannanir. Var það ég
sem bjó til sögu um skip, sem
brotnaði í spón á strönd Spánar?
Það varst þú, sem lýstir þeim at-
burði fyrir mér. Og þegar ég
efaðist um sannleiksgildi hinnar
skáldsagnakenndu frásagnar
þinnar reyndir þú að vekja hjá
mér minningar frá fyrstu
bernsku minni. Þú sagðir, að
frönsk og ensk orð hefðu komið
yfir varir mér. Þú minntist á
nisti, sem var í festi um háls
mér. í þessu nisti var mynd af
ljóshærðri konu ...
Spurt var hvasslega:
— Hafið þér nistið?
Allir sneru sér við og horfðu
á enska liðsforingjann, klæddan
rauðum einkennisjakka. Það var
liðsforinginn, sem spurt hafði.
- Ég týndi því, er ég synti í
Ebro.
Skæruliðar ráku upp hlátur.
Og svo horfðu þeir allir aftur á
Conchitu. Hún herpti saman var-
imar. Munnsvipurinn var hörku
legur, augnatillitið nístandi...
— Föðurlandssvikarinn er að
reyna að gabba okkur, hrópaði
einhver. Hann lýgur, þessi mann
hundur. Hann er hræddur, lyg-
ari, svín!
Og nokkrir hrópuðu:
— Dæmið hann til lífláts.
Conchitu fannst sem hún
heyrði líflátsdóm kveðinn upp.
60
foringjann ganga til dómarans,
og á eftir liðsforingjanum fór
Angelo munkur, til þess að vera
túlkur.
— Enski liðsforinginn óskar
eftir að fá að bera vitni. Hann
telur sig hafa ástæðu til að
ætla, að hann hafi haft nokkur
afskipti af ákærða, þegar hann
var barn. Skjátlist honum ekki
er Juan d’Arranda fæddur á Eng
landi af frönskum foreldrum og
hefur þess vegna ekki svikið
Spán.
x— Sannanir, sannanir, æptu
skæruliðar.
— Að sjálfsögðu, sagði munk-
urinn. Liðsforinginn kom til
Spánar í gær og getur því ekki
hafa bruggað nein áform í fé-
lagi við ákærða. Hann hefur
ekki séð hann fyrr en nú og
því ekki við hann rætt. Hann
kveðst hafa málað myndina, sem
sett var í nistið og undir hana
tvö frönsk orð. Hann hefur nú
skrifað þessi tvö orð á miða,
sem ég nú rétti dómaranum.
Hann fer fram á, að ákærði
svari fyrirspurn um það, hvort
hann muni eftir þessum orðum.
Juan horfði á munkinn, því
næst á Collins og Villa Campo.
Svo mælti hann lágt eftir nokkra
umhugsun:
„Ma maman“ (mamma mín).
Dauðaþögn ríkti, — jafnvel
fuglarnir á greinunum voru þagn
aðir, enda steikjandi hiti.
— Lesið það, sem stendur á
miðanum, sagði Villa Campo við
dómarann.
- Það stendur „Ma maman“.
Conchita svipti allt í einu hett
unni af höfði sér og kastaði
þenni á jörðina og æpti:
— Það er satt, ég man það.
BING
Hettan loddi við sveittar kinnar
hennar. Nei, hún óskaði ekki
eftir dauða Juans. Ef hann yrði
þó ekki tekinn af lífi fyrr en í
birtingu næsta dags gæti hún
hjálpað honum. -- Hún gæti
komið að næturlagi og sagað
sundur grindurnar í klefanum,
sem hann var í, í kjallara kap-
ellunnar, — hún mundi saga þær
sundur, kippa í herðar hans og
draga hann upp, og svo mundi
hún hvísla í eyra hans, eins og
hún hafði svo oft gert, er hann
var drengur:
— Juanito, elsku Juanito
minn, hvernig færi fyrir þér ef
þú ættir ekki Conchitu að.
Hún hafði lagt aftur augun.
Nu opnaði hún þau og sá liðs-
Hef opnað nýja hárgreiðslustofu ,
á Frakkastíg 7 undir nafnlnu ,
Hárgreiðslustofan ARNA.
Sími 19779.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU og DÓDÓ
! Laugavegi 18 3. hæð (lyfta)
Simi 24616
Hárgreiðslustofan PERMA
Garðsenda 21, simi 33968.
Hárgreiðslustofa Ólafar
Björnsdóttur
HÁTÚNI 6, simi 15493.
Hárgreiðsiustofan
PIROL
Grettisgötu 31, simi 14787
Hárgreiðslustofa
VESTURBÆJAR
Grenimel 9, simi 19218.
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13, simi 14656
Nuddstofa á sama stað.
Dömuhárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN
Tjamargötu 11. Vonarstrætis-
megin simi 14662.
Hárgreiðslustofan DIS
Ásgarði 22, sfani 35C10.
'

WTH THE AEKIVAL OF TUPELO
WOMEW- A PKIWTIVE CEEEMOWV,
SELPOM WITNESSEIP BySTKANGERS..
THIS IS THE FIRST TIME l'VE SEEN A WHOLESALE
SWAPPING, BY AVJV TRI5E, OF COWS ANF’-HOSS
, FOR WIVES, MAJOR PUNN- SO X'JA CURIOUS TO
PISCOVER MOW IT'S POHE. THE BASTUPELO
-v-—«r*sa«s?MS!
WE A.GREE, FRIENIP MUMU! YOU SEH7 TUPELO- "N
COUWTRY 12 CO'AS, 20 HOGS FCR EACH 10 VVDMEH '
X HAYE BROUSHTyou! WETUPELOS WILLHAVE
LON'G, LON6 P£AC£ WITH YOU KIKIS/
Með komu Tupelokvenna hefst
frumstæð athöfn sem ókunnugir
hafa sjaldan verið áhorfendur að.
Þetta er i fyrsta sinn, sem ég
hef séð skipti á svona stórum hóp
kvenna og búpeningi Dunn for-
ingi, svo mér leikur hugur á að
sjá hvernig það er gert, segir
Tarzan. Pokinn, sem Tula höfð-
ingi Tupelomanna kom með virð-
ist hafa sérstakt mikilvægi. Við
samþykktum Mumu vinur, þú
sendir Tupelolandinu 12 kýr og
20 svín fyrir hverjar 10 konur,
sem ég hef fært þér. Við Tupelo-
menn munum halda lengi lengi
frið við ykkur Kikimenn. Svo skal
það vera nú skulum við koma sam
an Kikistríðsmönnum og Tupel-
konum.
Endumýjuin gömlu sængurn-
ar, eigum dún- og fiðurheld
ver, æðardúns- og gæsadúns-
sængur og kodda af ýmsum
stærðurr - PÓSTSENDUM.
Rest bezt koddar
Dún- og fiður-
hreinsun,
Vatnsstíg i Sími 18740
(örfá skrel trá Laugavegi)