Vísir - 14.05.1965, Blaðsíða 9

VISIR . Fö^tuda"-xr 3
9
Hæff aimsvífamestcs fram-
kvæmdnmann í Danmörku, sem
undirbýr nú sfórútgerð ú ÍRLANDI
unarstigi". Þegar hann fréttir
að Þór Guðjónsson veiðimála-
stjóri er með í okkar hópi, nær
hann óðara sambandi við hann
og sýnir honum eldisstöðvarnar.
Það er maður, sem hann vill tala
við — landi hans, blaðamaður-
inn getur beðið.
En nú vill svo til að Thomsen
pá Skagen á dóttur, — raunar á
hann tvær, en það er ekki nema
önnur þeirra þarna í fylgd með
honum og konu hans. Son á
hann líka, sem þarna er staddur
og einmitt þetta laugardags-
kvöld gerist það að ég kynnist
þessum bömum hans báðum.
Dóttirin heitir nafni, sem kem-
ur mér dálítið á óvart, Sólveig,
ég segi henni að það sé mjög
algengt nafn heima, en hún gef-
ur lítið út á það. Aftur á móti
ræðir hún margt um þjóðsögur
og þjóðlög, hún hefur stundað
nám í þeim fræðum við ýmsa há
skóla utan síns heimalands og
ferðast um meginland Evrópu
þvert og endilangt til að safna
þjóðlögum og þjóðsögnum og tal
ar öll helztu tungumál álfunnar
reiprennandi, önnur en rússn-
esku. Og nú hefur hún dvalizt
um langt skeið á Suður-írlandi
þeirra sömu erinda. Bróðir henn
ar leggur stund á lögfræ.i —
en við tveir reynumst ekki hafa
önnur sameiginleg áhugamál en
að þjarka um afhendingu hand-
ritanna, og þarf ekki að taka
fram hvorum megin hvor okkar
stóð í bví - áli. En nóg um bað
Við Sótveig áti-iim h'ns vegar
fleiri -íhuaaefni sameieinlee
Hún sagði mér marat í sambandi
við bióðtrú og b:óðsasnir barna
á suðT'«sturt't’ita tr|ar>-Is. og var
margt af tivi mik'll frððleikm
fyrir mia Na-stu dagana rædd
um við svo oft saman og fórum
í ferðalög um nágrennið, þar
sem hún kom mér í kynni við
sagnaþuli, sem hún þekkti, og
verða mér ógleymanlegir.
En þetta laugardagskvöld fyr-
ir páska leiddi hún mig að borði
foreldra sinna og kynnti mig fyr
ir þeim. Thomsen pá Skagen tók
mér hið bezta, og kona hans —
mjög glæsileg og gáfuð kona —
þó ekki síður. Ég er eiginl. hálf-
gerður íslendingur, sagði hún,
þegar hún hafði sagt mér af
dvöl þeirra hjóna og fjölskyld-
unnar suður í Perú' um tveggja
ára skeið, þar sem eiginmaður-
inn vasaðist í alls konar fram-
kvæmdum, en hún og börnin
stunduðu fornminjauppgröft
með sérfræðingum á því sviði og
fundu margt verðmætra muna,
sem nú prýða heimili þeirra á
Skagen. — Faðir minn, Levy,
keypti alltaf mikið af síld af ís
lendingum og íslenzkir síldar-'
spekúlantar og útgerðarmenn
voru daglegir gestir á heimili
foreldra minna þegar ég var að
alast upp, segir hún. Mér verða
margir þeirra ógleymanlegir.
Þetta voru hreinræktaðir garp-
ar, að hverju sem þeir gengu, og
ekki hvað sfzt, þegar þeir fóru
út að skemmta sér. Það var ekki
laust við að gerðar væru vissar
varúðarráðstafanir heima, þegar
sumra þeirra var von. A,gætis
menn, prýðismenn....
— Þér eruð áreiðanlega ekki i
ætt við neinn þeirra, segir Thom
sen pá Skagen og glottir við. Ég
hafði nefnilega hálfmóðgað hann
fyrir andartaki, er ég þáði
hvorki af honum viský né annað
af því taginu. Raunar hafði hann
hefnt sín þá á stundinni með
því að biðja þjóninn um að færa
mér „seven up“ ... veikari teg-
undina!
En þrátt fyrir það takast góð
kynni með okkur þama við borð
ið, sem lýkur á því, að ég heiti
þeim hjónum að heimsækja þau
á búgarði þeirra úti á Skagen
Framh ð bls. 5
i'jarn , eld sstöð íhomsen (Raínbovv Ltd.) við Vatervllie 4ætluð
framleiðsla i stöðinni verður 200—250 smálest r á ári.

ur ekki alltaf tíma til að tala við
hvern sem er, að minnsta kosti
ekki blaðamenn. Hann hefur tek
ið málaleitan Torben Jensen vel
boðið honum og konu hans að
sitja til borðs með sér og reynzt
þeim hinn altillegasti, en þetta
með viðtalið fyrir „Vestkysten"
hefur hann dregið á langinn.
Þegar svo Jensen fréttir, að Is-
lendingar séu komnir til Water
ville, búi meira að segja undir
sama þaki og þau hjónin og einn
starfsbróðir hans í þeim hópi
notar hann tækifærið til að
rabba við okkur og rifja upp
gamlar minningar úr íslands-
siglingum sínum — t.d. þegar
þeir á Botníu drógu svo óðan
þorsk inni á Akureyrarpolli, að
þeir voru að hugsa um að gera
farþegarýmið að saltstíum og
sigla með aflann til Bretlands.
Og þegar ég segi honum, að ég
hafi verið í Vestmannaeyjum um
alllangt skeið í eina tíð, lifnar
heldur en ekki yfir honum og
hann tekur að þylja upp nöfn á
gömlum kunningjum mínum þar
sumum löngu liðnum. Það var
ekki úr skák að Thomsen er
józkur líka.
ÞÚSUNDIR MINKA, TUGÞÚS-
UNDIR LAXA, REGNBOGASIL-
UNGUR í HUNDRUÐUM
ÞÚSUNDA.
Góðkunningi minn úr Eyjum,
nú almennt kallaður Einar „ríki“
sagði einu sinni við mig, að
menn efnuðust eftir því í hvað
háum upphæðum þeir hugsuðu.
„Þú hugsar í tíköllum, og mátt
þakka fyrir ef þú kemst sæmi-
lega af,“ sagði hann úti í Eyj-
um fyrir mörgum árum — og
spá hans hefur rætzt.
Thomsen er maður sem ekki
brennur sig á því að hugsa í
einingum og tugum. Ástæðan til
þess, að hann er staddur hér á
írlandi er meðál annars sú, að
hann hefur komið sér þar upp
eldisstöðvum fyrir lax og regn-
bogasilung, og auk þess minka-
búi, þar sem dýrin skipta þús-
undum. Hann hefur keypt stór-
ar jarðeignir og ár þarna í Kerry
í sambandi við þennan atvinnu-
rekstur sinn, sem enn er á „byrj Sólveig Thomsen.
Torben Jensen og kona hans.
hótelinu í Waterville á suðvest-
ur Irlandi, laugardaginn fyrir síð
ustu páska. Þangað hafði hann
verið sendur af ritstjórn blaðs-
ins, til að ná viðtali við ein-
hvern mesta framkvæmdamann
danskan núlifandi, margmilljón
era, sem á verksmiðjur og fyrir-
tæki allar götur suður í Peru,
jafnvel iðjuver hingað og þang-
að, sem hann þekkir einungis
af orðspori. I heimalandi sxnu
gengur hann undir nafninu
„Thomsen pá Skagan!“ — en sá
landshluti er eins konar skipa-
skagi þeirra í Danmörku, frægur
fyrir útgerð og fiskveiðar, þeir
eiga þar meira að segja úrvals
knattspyrnumenn, svo að samlík
ingin er harla nærtæk.
En „Thomsen pá Skagen" hef-
oft hörkurok og haugasjór við
Eyjarnar, þegar skip „Samein-
aða“ voru þar á ferðinni, en
alltaf skyldu Eyjaskeggjar brjót
ast út í þau og ná í farþega,
flutning og póst, það voru karl
ar í krapinu, segir Torben Jens-
an. Hann biður mig að skila
kærri kveðju sinni til þeirra,
svo og annarra hérlendis, sem
hann hafi komizt í kynni við og
muni sig, — og geri ég það
hér með.
En Thomsen pá Skagen ljær ,
honum ekki enn færis á sér, svo
hann á ekki annarra kosta völ
en bíða. Það er á stundum þol-
inmæðisverk að vera blaðamður
— en Torben Jensen er iózkur
og þráinn í blóð borinn og læt
ur sig ekki. Það bætir "itanlega
Thomsen „pá Skagen“.
'T'orben Jensen var um áratugi
loftskeytamaður á skip
um Sameinaða Gufuskipafélags-
ins, „Botníu“ og „íslandinu,“
sem eldri kynslóð Reykvíkinga
man enn — það var áður en
„Drottningin" tók að ösla ís-
landsála af sínum alkunna skör-
ungsskap. Og Torben man líka
vel eldri kynslóð Reykvíkinga,
að minnsta kosti þá fulltrúa
hennar, sem unnu á loftskeyta-
stöðinni og hann stóð í daglegu
sambandi við á siglingum sín-
um. Nú er hann kominn í land
heima hjá sér, nánar tiltekið í
Esbjerg og skrifar greinar og
viðtöl í dagblað þar, sem nefn-
ist „Vestkysten“, en þegar við
hittumst, var það í setustofunni
í „Buttlers Arms“, veiðimanna-