Vísir - 03.07.1965, Qupperneq 15

V1SIR . Laugardagur 3. júlí 1965.
15
RACHEL LINDSAY:
ÁSTIR Á
RIVERIUNNI
Þa8 var komið fram yfir mið-
naetti, þegar flugvélin lenti á flug-
vellinum I Ziirich. Flugvélin hafði
orðið að fljúga í hring yfir borg-
inni næstum klukkustund vegna
þoku. Lance var nærri frávita af
kvíða, en hann var neyddur til að
fara í gistihús og bíða til morguns.
Hann bað um að hann yrði vak-
inn klukkan átta og fór svo að
hátta.
Auðvitað var hann vaknaður
löngu áður en átti að vekja hann.
Hann var kominn á fætur fyrir
hálfátta og hafði hringt í sjúkra-
húsið þegar, en Salberg prófessor
hafði farið enn fyrr á fætur og
var kominn í skurðarstofuna.
Lance hefði aldrei trúað, að
leigubíll gæti verið jafnlengi á leið-
inni jafnstuttan veg, en loks snigl-
i.ðist hann út úr miðhluta borgar-
nnar, og nú var ekið upp í móti
'ð sjúkrahúsinu.
— Mér þykir leitt að verða að
segja yður, herra Hammond, sagði
hjúkrunarkonan í móttökuherberg-
inu, en hér er enginn sjúklingur,
sem heitir Rose Hammond.
— Lofið mér að tala við Sal-
berg prófessor, sagði Lance stutt-
lega.
— Prófessorinn er að fram-
kvæma skurðaðgerð, sagði hjúkr-
unarkonan vinsamlega.
Lance saup hveljur.
— Svona snemma...
— Hann byrjaði alltaf snemma.
Þetta getur tekið tvo tíma enn,
kannski lengur, en ef þér viljið
bíða, skal ég sjá um að þér fáið
kaffi.
Það var ekki um annað að ræða
en reyna að vera þolinmóður. Hann
gekk fram í biðstofuna, gekk þar
fram og aftur ,nam svo staðar við
gluggann. Allt var hulið fönn,
jafnvel tré og runnar í hvítum
skikkjum. Allt svo friðsamlegt...
og honum fannst einkennilegt til
þess að hugsa, að f stofu í þessari
byggingu var háð barátta upp á
líf og dauða ...
Það var komið fram yfir hádegi,
þegar Salberg prófessor kom inn.
— Herra Hammond, mér þykir
leitt að þér skylduð verða að hafa
svona mikið fyrir að ná tali af
mér. Ég vissi ekkert um þetta ...
— Það skiptir engu um það nú,
sagði Lance, þurr í kverkum og
áhyggjufullur á svip. Ég skil mæta
vel, að þér verðið að gera yðar
I ráðstafanir til þess að hafa vinnu-
frið.
— Kannski, en hjúkrunarkonan
hefði nú samt átt að gera mér að-
vart um komu yðar í gærkvöldi...
Lance fannst sem gripið væri ís-
kaldri hendi um hjarta hans.
— Það var varðandi konu mína,
ég veit að hér er enginn sjúkling-
ur skrásettur sem Rose Homm-
ond ...
— Konan yðar er hérna, herra
Hammond. Ég vissi bara ekki hvert
náfn hennar var. Hef þó séð
myndir af henni í blöðunum við
og við.
Hann horfði rólega á Lance.
— Konan yðar lét skrásetja sig
hér sem ungfrú Flowers.
Það var sem fargi væri létt af
Lance.
— Ég verð að fá að sjá hana
undir eins. Hvar er hún.
— Þér verðið að bíða, herra
Hammond. Konan getur ekki tekið
á móti heimsóknum enn.
— Hvað — hvað hafið þið gert
við hana? spurði Lance og sleikti
þurrar varirnar.
— Ég gerði aðgerð á konunni
yðar kl. 7 í morgun.
Lance hneig niður í stól. Sal-
berg prófessor lagði hönd á öxl
hans.
— Ég varaði konuna yðar við að
láta gera á sér aðgerð án sam-
þykkis yðar. En hún hvikaði ekki.
— Hvers vegna hringduð þér ekki
til mín?
— Af því ég vissi ekki nafn yð-
ar, herra Hammond. Það var sem
hann væri að tala við barn.
— Þá hefðuð þér ekki átt að gera
aðgerðina. Ef hún hefði ekki lifað
þétta af — hvernig hefðuð þér þá
farið að?
— Frú Hammond fékk mér bréf,
sem ég átti að afhenda yður, ef
illa færi... Gerið yður ljóst, að
þegar konan yðar kom til mín var
hún staðráðin I að láta mig gera
þessa aðgerð. Hún er ekkert barn:
Og þegar allt kemur til alls var
það hún — og bara hún, sem gat
ráðið úrslitum hvort ég gerði að-
gerðina eða ekki . . .
— Afsakið mig, herra prófess-
or, sagði Lance þunglega, ég hef
kannski engan rétt til að áfellast
yður.
— Á Englandi væri slik aðgerð
ekki gerð án vitundar fjölskyldunn
ar, ég veit það. Og ég vék frá
reglu — því að mér var ljóst, að
konan yðar taldi lífshamingju sína
og ykkar beggja undir því komna,
að þetta skref væri stigið.
— Og — og hvenær vitið þér — ?
— Við vitum ekkert fyrr en kon
an yðar er komin til meðvitundar.
- En —?
— Farið að ráði mínu. Farið aft-
ur í gistihúsið — þegar hún er
komin til meðvitundar skoða ég
hana — og sú skoðun leiðir í ljós
hvort hún lamast eða nær fullri
heilsu.
— Lamast... ?
Lance horfði á hann eins og í
leiðslu. Vissi hann hvað hann var
að segja ... Einhvern veginn komst
hann til gistihússins. Honum hafði
verið sagt að hann mætti koma
klukkan sjö... enn margra stunda
bið.
Hann hringdi til Alans og sagði
honum og Susan frá því, sem gerzt
hafði. Svo hringdi hann til herra
Tiverton, tengdaföður síns. Hon-
um brá heldur en ekki.
— Ég kem loftleiðis þegar, hvort
sem þér líkar betur eða verr, sagði
hann. Bíddu annars andartak,
Lance. Mamma þín vill tala við
þig.. .
Það var ekki fyrr en hann heyrði
rödd hennar, að honum fannst það
einkennileg tilviljuri, að hún skyldj
vera þarria . . .
— Við~ Desmond ætlum að gifta
okkur, sagði hún og honum fannst
rödd hennar vera hlý og innileg,
eins og hann mundi hana, þegar
hann var drengur.
— Við ætluðum að halda þvl
leyndu svolítið lengur, mér fannst
að við mættum til að segja þér
þetta.
— Það var indælt að heyra,
hálfstamaði hann og gat lítið sagt
meira, þó að hann sæi í hendi sér,
að þetta boðaði farsæla breytingu
í lífi móður hans og þeirra allra,
gat hann -ekki um annað hugsað
en Rose.
— Kirkjuklukkan sló sjö, er hann
var aftur kominn í móttökuher-
bergið.
Lance hafði ávallt talið öruggt,
að hann gæti tekið hverju sem að
höndum bæri með stillingu. Nú
var hann ekki lengur öruggur um
j það, hélt jafnvel, að hann myndi
bugast gersamlega ,ef það ætti fyr-
ir hann að koma að Rose yrði
lömuð alla ævina eða ef hann
missti hann. Og svo sat hann þama
og beið og honum fannst hann hafa
beðið fimm klukkustundir, þegar
Salberg prófessor kom, en raunar
hafði hann aðeins verið þarna fimm
j mínútur — allur eitt bros og rétti
! honum hendina.
j — Góðar fréttir — allt bendir
til að þetta hafi gengið eins og bezt
varð kosið, já, ég þori næstum að
fullyrða, að konan yðar fái fullan
bata, nú er það aðeins spurning
um hvlld og tima.
Lance sat grafkyrr. Hvert orð
hljómaði sem væri honum strokið
mjúkri hönd um vanga. Svo stóð
hann upp og rétti úr sér.
— Get ég fengið að sjá hana?
spurði hann hásri, titrandi röddu.
— Ég held það, sagði prófessor-
inn eins og dálítið hikandi. Hún
er vitanlega enn — hún hefur sof-
ið, og ef hún opnar augun, sígur
fljótt mók á hana aftur, en það
er allt saman eðlilegt. Jú, þér get-
ið lítið til hennar — smá stund.
Lance gekk á eftir Salberg pró-
fessor eftir löngum göngum og
fóru þeir svo I lyftu upp á þriðju
hæð. Loks námu þeir staðar við
sjúkrastofúdyr.
- Þér gætið þess ,að segja ekk-
ert, sem kemur henni í hugaræs-
ingu, sagði Salberg prófessor.
Lance kinkaði kolli, - kom engu
orði upp.
Hjúkrunarkona, sem sat hjá rúm
inu, stóð upp, er hann kom inn, og
vék til hliðar, svo að hann gæti
gengið að höfðalaginu á rúmi konu
sinnar. Það var rétt svo að Lance
j sæi hjúkrunarkonuna. Hann sá ekk-
ert nema Rose, sofandi, föl á vanga
og hann gekk á tánum til hennar
og kyssti bleikan vangann, sem að
honum vissi.
Rose opnaði augun og horfði á
hann.
- Lance, hvað ert þú að gera
hérna? spurði hún hvíslandi, veik-
um rómi.
— Ég hef verið að leita að þér
og loksins fann ég þig, sagði hann
og loksins fann ég þig. Og ég mun
alltaf finna þig, elskan mln, hvar
sém þú reynir að fela þig.
— Ég skil ekki .hvíslaði Rose.
Það er svo margt, sem þú skilur
ekki nú, Rose, og við skulum
ekki tala um það nú. Það eina
sem ég vil segja er þetta: Ég elska
ekki Susan, ég elska þig.
Hægt og hægt fylltust stóru,
gráu augun tárum.
— Rose, elskan mín gráttu ekki,
sagði hann áhyggjufullur.
— Það eru bara gleðitár, hvísl
aði hún, Lance það er búið að
gera á mér uppskurð ...
— Ég veit það — og allt gekk
vel.
Hann rétti úr sér.
— Reyndu nú að sofna aftur.
Mundu, að ég er hjá þér, verð
alltaf hjá þér.
Það leið eins og hægt andvarp
frá brjóst5 ^ennar og fagurt bros
lék um vaTir henni.
— Hjá mér, — alltaf? hvlslaði
hún.
Lance tók hönd hennar milli
handa sinna, horfði á konu sína,
horfði á augu hennar lykjast aftur,
svefninn síga á brár hennar.
Hann varð þess var, að hjúkrun
arkonan var kominn inn aftur.
K.NOW UKUKUS
PEACEFUL MEM|
FR.IENP’ TAKZAM. WE
REFUSEF THE SUNS
STRAMSERS WAMTEF
US TO USE ASAINST
HARMLESS SPI7ER-PE0PLE!
THEy PESERVEP THEIR FATE, FRIENP MtTlI
WE (AUST SO aUlCK.LV TO THEIRTKA7INS-
STATIOM ANP SEARCH IT. RU70LFO
AM7 HIS SUMIAEM' 717 NOT COME TO )
AFRICA TO SELL... PEACE! )------
' luIoTT
Hún leit bara sem snöggvast á
ungu konuna I rúminu. Svo fór
hún og lokaði hljóðlega á eftir
sér. Hún vissi, að sjúklingur henn
ar var I góðum höndum.
Endir
Þú veizt að Ururumennirnir
eru friðsamir Tarzan vinur. Við
neituðum byssunum sem ókunnu
mennimir vildu að við beittum
gegn hinni meinlausu Köngulóar
þjóð en þegar vondir menn miða
byssum sínum á okkur verðum
við pnðsamir menn reiðir. Þeir
áttu örlög sín skilið Miti vinur.
Við verðum að fara I flýti til
verzlunarstöðvar þcirrá og leita í
henni. Rudolf og lið hans kom
ekki til Afríku til þess að selja
frið.
VÍSIR
I flytur daglnga m. a.:
nýjustu fréttir í máli og
myndum
sérstakv efni fyrir unga
fólkit
íþróttafréttir
myndsjá
rabb um mannlífið, séð
f spegilbroti
bréf fr* lesendum
stjömuspá
myndasögur
framhaldssögu
þjóðmáiafréttir
og greinar
dagbók
VÍSIR
er ódýrasta dagblaðið
til fastra kaupenda.
— áskriftarsími I
Reykjavlk er:
116 6 1
ABCRANES
Afgreiðslu VISIS á Akranesi
annast Ingvar Gunnarsson,
sími 1753.
- Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur og þangað
ber að snúa sér, ef um
kvartanir er að ræða.
AKUREYRI
Afgreiðslu VISIS á Akureyri
annast Jóhann Egilsson,
sfmi 11840,
Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur, og þangað
ber at snúa sér, ef um
kvartnir er að ræða.

VÍSIR
ASKRIFENDAÞJONUStA
Áskriftar-
Kvartana-
síminn er
11661
virka daga kl. 9-20, nema
laugardaga kl. 9-13.