Vísir - 29.07.1965, Blaðsíða 15

Vísir - 29.07.1965, Blaðsíða 15
V í S IR . Fimmtudagur 29. júlí 1965. 15 ■Mmjtse’-jccn-gvaE.'m.r. :g JENNIFER AMES: Mannrán °g ástir SAGA FRÁ BERLÍN 20 Hún þvoði sér og snyrti og fór í bláan silkikjól. Með hverju and- artaki sem leið jókst kvíði hennar og óþolinmæði að komast til föð- ur sins, og skildi ekki hvers vegna dregið var á langinn að láta þau ná saman. En hver mínútan leið af annarri, hver stundarf jórðungur- inn af öðrum, heil klukkustund leið og svo hálf stund til viðbótar ,og var hún þá að því komin að fá móðursýkiskast. Loks var barið á dyrnar og inn kom smávaxin þema með mat á bakka. En henni varð óglatt af tilhugsuninni um mat, hún kom ekki einum bita niður. Þegar enn var liðin klukkustund var hún næstum örvita. Hún kippti í klukkustreng á veggnum og brátt kom brytinn. — Farið með mig til föður mlns, bað hún, verið svo vinsamlegur að fara með mig til föður míns þegar í stað. Ég veit, ag hann er veikur. Ég hef farið alla þessa leið til að hitta hann og nú get ég ekki beð- ■ ið lengur. — Ég skal bera fram óskir yð- ar, ungfrú, var allt sem hann sagði og hvarf svo á braut. Hún komst að þeirri niðurstöðu, að hún yrði að reyna að borða eitthvað, en maturinn var orðinn kaldur. Hún borðaði þó dálítið, neytti ávaxtar, og drakk moðvolgt kaffið. Svo fór hún að ganga fram og aftur um gólfið alveg eirðar- laus. — Loks var barið að dyrum. — Kom inn, hrópaði hún hvass lega. Það var Rudolpn Manheim, sem kom inn. Hann hafði farið úr ein- kennisbúningnum og klæðzt grá- • um buxum og hvítri skyrtu, sem var opin I hálsinn. - Mér hefur verið tjáð, að þér óskið eftir að tala við föður yðar, sagði hann. Því miður er faðir yðar ' eitthvað lakari I dag. Þess vegna gátuð þér ekki fengig að fara á fund hans þegar. En hann er eitt- hvað skárri núna og læknirinn tel- ■ ur óhætt, að þér fáið að heilsa upp á hann. Viljið þér koma með mér? Er þau gengu eftir göngunum sagði hann og mælti nú í vinsam- legri tón: — Þér skuluð vera við því bún- ar, að yður verði mikið um að sjá föður yðar. Hann hefur verið veikur síðan hann kom hingað — mikið veikur. Hún horfði á hann tortryggin. Ef hann hafði verið mikið veikur j frá þvl hann kom inn I Austur- Þýzkaland, hvernig hafði honum þá tekizt að flýja? Hafði hann þá' veikzt alvarlega eftir að hann var tekinn til fanga að lokinni mis- heppnaðri flóttatilraun? Við endann á göngunum komu þau að litlum jámdyrum. Rudolph þrýsti á hnapp og opnaði þá lítið op á hurðinni og Rudolph horfði inn um gatið. Svo opnuðust dyrn- ar hávaðalaust. — Þetta er bara öryggisráðstöf- un, ungfrú, sagði hann og brosti fremur óhugnanlegu brosi. Það hef- ur stundum verið erfitt að ná I vísindamennina okkar og okkur er illa við, að missa þá fljótt úr greipum: ■ -SiÖH lli 1911 Hún svaraði engu, en fylgdi hoh- um um auð göng — inn I nýju álmuna. Þau fóru fram hjá nokkr- um vörðum, sem heilsuðu að her- mannasið, er þeir sáu Rudolph. Það var greinilegt ,að hann var ekki venjulegur bílstjóri — hann hlaut að vera einn yfirmannanna hér. — í hvaða herbergi er Redfern prófessor nú? spurði hann einn vörðinn. — Númer 29 B. Rudolph sneri sér aftur að Lindu. — Komið með mér, ungfrú. Linda var mjög miður sín af taugaæsingi. Nú, þegar stundin var komin, var hún að því komin að bugast, því að hún óttaðist að . það yrði sér nm megn að sjá föður sinn sárþjáðan, ef til vill eftir illa meðferð. Hún hafði fengið for- smekk af því hvernig meðferð hann kynni að hafa hlotið af fram- komu Rudolphs að dæma gagnvart fólkinu á sveitabænum. Ekki mundi hafa verið komið vinsamleg- ar fram við föður hennar. Henni virtust tölustafirnir 29 og bókstafurinn B dansa fyrir augum sér, er þau komu að dyrunum. Rudolph var ekki að hafa neitt fyrir að berja að dyrunum. Hann bara opnaði þegar dyrnar og gekk inn. Kona í einkennisbúningi hjúkr- unarkonu stóð upp. — Hefur prófessorinn náð sér eftir seinasta kastið. sem hann fékk? Hún kinkaði kolli. — Prófessorinn er dálítið skárri, sagði hún. Lindá hlustaði ekki frekar á þau heldur læddist framhjá þeim og að rúmi föður slns. Hún gat ekki varizt að reka upp dálitið vein, er hún sá hvern'ig hann var útlits. Hann virtist samanskorpnari en áð ur — hörundið var öskugrátt, hár- ið samanklesst eins og hann hefði legið I svitabað'i. Hann hafði mókt, en rumskað er hann heyrði mannamál og opn að augun sem nú voru eins og hálfsokkin I augntóttirnar. Hann starði á dóttur sína lengi, Lngi og hvorugt kom upp orði. — Linda, Linda, stamaði hann loks veikri, hvlslandi röddu. Hún kraup á kné við rúm'ið. — Pabbi, ó pabbi. Hann lyfti grannri, magurri hönd og strauk hár hennar. — Vesalings telpan mín, hvfsl aði hann og nú hljómaði rödd hans e'ins og forðum daga. — Hvað ert þú að gera hér, — hjart að mitt, hvernig lentir þú I klón- um á þessum djöflum? Ég hélt að þú værir örugg I Vestur-Berlín? — Ég fór yfir mörkin til þess að reyna að finna þig. Og svo frétti ég að þú hefðir komizt und- an á flótta en verið tekinn aftur. — Einhver hefur logið þig fulla, barnið m'itt. Hvemig ætti ég að geta sloppið frá stað slíkum sem þessum — hafður í haldi bak við læstar járndyr, en allt I kringum mig hermenn á verði dag og nótt. Ég fæ ekki einu s'inni að fara einn á salernið. Hann hló kaldranalega, hásum Hún stundi þessu upp. Þetta var svo ótrúlegt að hún gat ekki áttað sig á því. Hafð'i þá sá, sem þrí- vegis hafði sent henni smálappa, sent henni falskar uppl.? Um sumt — ekki þó um það, að faðir hennar væri fangi I höll skammt frá Austur-Berlín. Rudolph og hjúkrunarkonan gengu út. Hún beygði sig niður og hvíslaði að föður sínum: — Við verðum að reyna að flýja frá þessum hræðilega stað, pabbi minn. Kaldhæðnislegt bros kom fram á var'ir hans. — En hvernig þá telpa mln? Ég hef ekki hugsað um annað síðan ég kom hingað. Hlustaðu n mig — Hann dró hana að sér svo að hann gat hvfslað I eyra henni: — Ég er ekki eins veikur og þe'ir halda að ég sé. Ég er bara svolítið lasinn, en reyni að láta það líta svo út sem ég sé mikið veikur — en, eins og þú sérð er mín gætt hverja stund. — Já, hvíslað'i hún á móti, ég verð víst að gera ráð fyrir að ég sé líka fangi héma, en ég gekk I gildruna vitandi vits, þvl að I seinustu orðsendingunni, sem ég fékk, var sagt að þú vær'ir veik- ur og þarfnaðist mín. — Kjáninn þinn, kjáninn þinn, sagði faðir hennar. En það var in dælt að sjá þig, hvern'ig svo sem allt veltist. — Ekkert getur komið fyrir mig pabbi, sagði hún og þrýsti hönd hans. — Þú ert ung og bjartsýn, Linda, en hvað hefurðu hugsað þér að gera? Mín er gætt hvert andartak sólarhringsins — og eins verður með þig. Og hver myndi geta hjálp- að okkur? — Ég veit það ekki, sagði hún, en hugsaði um David Holden. — Hafði honum tekizt að rekja slóð- ina til sveitabýlisins? Og ef hon- um hafði tekizt það, hvað gæti hann gert. Hún hugleiddi hve allt var rammg. þarna, umbúnaður um dyr og glugga — alveg eins og I hinu rammgerasta fangelsi. Rudolph kom inn ásamt hjúkr- unarkonunni. — Þið hafið væntanlega getað talað út, þér og faðir yðar? sagði hann. — Þér kunnið vafalaust að meta tillitssemi okkar, að draga okkur I hlé. Henni fannst bros hans gefa annað I skyn en orð hans. Hafði hann hlustað á það sem þau sögðu? Var einhver útbúnaður I herberginu, svo að hægt var að hlusta á allt sem sagt var? Skyldi hún aldrei fá tækifæri til þess að tala frjálslega og eðlilega við föð- ur sinn? Hún ákvað að styðja föður sinn I að blekkja þá, sem höfðu hann I haldi. — Þér verðið að sjá um, að duglegur læknir stundi föður minn. Ég fór með hann alla leið til Vest- ur-Berlínar vegna þess að hinn frægi sérfræðingur dr. Gunther ætl aði að gera uppskurð á honum. Ég óska þess, að leitað verði álits og ráða hans, því að hann er hinn einisem er sérfróður um sjúkdóm þarin,’ 'sem faðir minn þjáist' af, en hann er ákaflega óalgengur. Get ið þér ekki séð um, að hann komi hingað — ella deyr faðir minn? Og hvaða not gætuð þið haft af honum dauðum? Rudolph var hugsi á svip — eða lézt vera. Loks sagði hann: — Ég skal tala um það við yfir- hershöfðingjann. Og svo hófst gangan á ný gegn- um járndyr og göngin löngu. Hún snéri sér að Rudolph og sagði næst um I örvæntingu: — Verð ég að fara aftur inn I herbergi mitt? Veðrið er svo fag- urt og mig langar til þess að ganga um I skemmtigarðinum. Hann virtist hika. — Ég skal tala við yfirhers-! höfðingjann, sagði hann loks. — Kannski leyfir hann yður að ganga þar um smástund, en fyrst verðið þér að fara til herbergis yðar. 13. kapituli. Linda beið. Og henni fannst, að hún hefði beðið eilífðartíma er Rud olph kom. — Herra yfirhershöfðinginn hef- ur veitt leyfi til þess, að þér gang- ið undir gftirliti, ungfrú. BMifeawuwiMHKatr- Inni i verzlunarstöðinni. Ein- okkar en ekki þér Kozenku. Þag hefð rekið riiður eftir ánni með held Tarzan hér meðvitundar- hvernveginn ... hefur mér ver- ar foringinn sendi þig eftir Tarz hættulegum sönnunargögnum lausum meðan einn manna minna ið byrlað inn eitur Og fyrir utan. an vissi hann ekki að báturinn gegn okkur og vopnin okkar. Ég flýgur með þér niður eftir ánni Ég fæ fyrirskipanir frá foringja t'il þess að finna bátinn minn. AUGLÝSIHG í VÍSI eykur viðskipfin wÉrnnm KÓPAVOGUR Afgreiðslu VÍSIS í Kópa vogi annast frú Bima Karlsdóttir, sími 41168. Afgreiðslan skráir nýja kaupendur og þangað ber að snúa sér, ef um kvartanir er að ræða. HAFNARFJÖRÐUR Afgreiðslu VÍSIS í Hafnarfirði annast frú Guðrún Ásgeirsdóttir, simi 50641. Afgreiðslan skráir nýja kaupendur og þangað ber að snúa sér, ef um kvartanir er að ræða. KEFLAVÍK Afgreiðslu VÍSIS í Kefla vík annast Georg Orms- son, sími 1349. Afgreiðslan skráir nýja kaupendur og þangað ber að snúa sér, ef um kvartanir er að ræða.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.