Vísir - 11.10.1965, Blaðsíða 15

VÍSIR . Mánudagur 11. október 1965.
Sotl CANMOT HEUF’ ^
you AXEWl,
„ TAKZAN!.'..
, THE ryiNS OPTHE <
8UTU TKI5S...S0V0U
CALS.ELY ACCUSE ttE'.
JohíJ
CEiARro
„Mér þykir það leitt“, svaraði
ég og reyndi að setja upp viðe'g-
andi svip, „en ég er ekki íyllilega
með sjálfum mér. Clando i var
bezti vinur minn“
„Þér gerðuð það af ásetningi",
mælti Chipperfield með þunga. --
'Mann var yfirleitt mjög vingjarn-
’egur náungi, en það var hann ekki
■'essa stundina. „Þér viidrð sjá
'vernig okkur yrði við. Þér vilduð
’tomast að raun um það hvurt að
'ið værum eitthvað við þetta riðn-
„Þetta gerðist á milli klukkan
i'lefu og miðnættis’, sagði ég. „Þá
"Tuð þið mágar báðir á dansleik
’iérna í samkomuhúsinu, eins og
bið hafið verið á hverju föstudags-
’eqskvöldi undanfarin ár. Hvorki
þið né konur ykkar yfirgáfuð dans
salinn á þessum áðurnéfnda tima.
Það er aðalatriðið. Að dansi lokn
um hélduð þið heitn f Landróvom
um og komuð heim klukkan tutt
ugu mfnútur yfir tólf. Við vitum
óvefengjanlega að morðin voru
framin á tímabilinu milli kl. 11.15
og 11,45. Þér skuluð því hætta þess
um heimskulegu ásökunum, Chipp
erfield. Á ykkur getur því ekki
fallið minnsti grunur, enda sætuð
þið bá í fangaklefa, en ekki hér
við viskýdrykkju. Og fyrst ég minnt
ist á viský . “
„Fyrirgefið, herra Cavell. Þetta
var heimskulegt, en ég sagði ein-
ungis það, sem ég meinti“. Það var
auðséð á svip hans hve mjög hon
um létti. Hann reis úr sæti sínu og
skenkti viský í glasið hjð mér, en
það skvettist þó dálítið á gólfá-
breiðuna, því að hendur han.i titr
uðu. „En að hvaða leyti getúm við
orðið yður að liði, fyrst að ekki
hvílir neinn grunur á okkur?
„^ér ga+ið skvrt mér nákvann-
lega frá öllu sem við bar á meðan
þið voruð staddir þarna f álmunni“
sagði ég. „Ailt. Hvað þið hdfðust
að, hvað og hverja þið sáuð, hvað
dr. Baxter sagði við ykkur og þið
við hann, og gleymið ekki neinu . .
ekki minnsta atriði.“
Þeir tóku nú báðir að segja mér
frá því, sem ég bað og ég gaf
þeim nákvæmar gætur, en inrti
ekki um að leggja mér á minni frá-
sögn þeirra. í sömu svifum komu
þær systur inn í stofuna aftur,
kona Bryson enn hálfföl, reyndi
að brosa til mín eins og hún fyrir
yrði sig og bæði afsökunar, en
það var varla að ég veitti þvf at-
hygli, Þegar tækifæri bauðst, lauk
ég úr glasinu og reis á fætur.
Sagði eitthvað mér til afsökunar,
og Bryson mælti: „Mér þykir leitt
að við skulum ekki hafa orðið
yður að neinu liði, herra Cavell".
„Þið hafið veitt mikilvæga að-
stoð“, sagði ég. ,,Starf leynilög-
reglumannsins er að verulegu
leyti í því fólgið. að fá hluti sann
aða eða afsannaða. Þið hafið átt
ýkkar þátt f að afsanna meira en
ykkur getur til hugar komið sjálf-
um. Mér bykir fvrir þvi að hafa
valdið ykkur sh'kum óþægindum og
ég efast ekki um að þetta fái mikið
á ykkur, eins vel og þið þekkið til
starfsmanna í .Mordon. En með^l
annarra brða ' hvár 'jra börn
ykkar?“
„Sem betur fer, eru þau ekki
|heima,“ svaraði Chipperfeld. „Þau
I eru hjá ömmu sinni f Kent, dveljast
; þar alltaf smátíma á haustin eins
i og bér munið kannski".
„Bezti staðurinn fyrir þau eins
og stencur”. sagði égT baðst enn af
I sökunar á ónæðinu og kvaddi.
Það var orðið niðamyrkur úti
I fyrir. Ég settist inn í bflinn, ók
! út í gegnum hliðið og f áttina ?*
i Alfringham en nam staðar á hent-
j ugu útskot' begar ég hafði
! skammt e!”'* ^ap á hreyflinum
'og slökkti ljósin.
, Mig sárverkiaði í fótinn, og það
i tók mig nærri stundarfjórðung að
' ganga til baka heim á býlið, að
smáíbúðarhúsunum. Tjöld voru að
vísu dregin fyrir glugga á húsi
Bryson, en þó ekki betur en svo
að mér veittist auðvelt að sjá
inn í dagstofuna. Frú Bryson sat
þar á legubekk og grét sáran, eig-
inmaðurinn sat hjá henni og hélt
öðrum armi um axlir henni í hinni
hendinni hélt hann á viskýglasi, vel
hálffullu. Chipperfield hélt einnig
á glasi, hann starði inn í eldinn á
arninum, brúnaþungur og hugsi.
Kona hans sat gengt glugganum,
en ekki gat ég þó séð í andlit
henni, heldur aðeins ljóst hárið í
bjarma lampaljóssins, þar eð hún
laut höfði og virtist vera að athuga
eitthvað, sem hún hafði milli hand-
anna. Ekki gat ég séð greinilega
j hvað það var, enda þurfti ég þess
jekki. Þóttist vita það. Að því búnu
l hélt 9 ég sömu. leið til baka, og
þegar ég var setztur inn í bílinn
aftur voru enn tuttugu og fimm
mínútur til stefnu við lestina frá
j Lundúnum og Mary.
j Hjónaband okkar Mary hafði ein
1 ungis staðið f tvo mánuði. Hún var
mér allt í þessu lífi. Mönnum kann
að virðast slíkt heldur barnal. full-
yrðing þó hefði ekki neinum, sem
; þekkti hana, fundizt það. Hún var
j lág og grönn vexti, einkar fríð
sýnum, ljóshærð með skær augu
og sló á þau grænum bjarma. En
það var ekki það, sem gerði. Ekki
heldur óslökkvandi lífsgleði henn
ar; fögnuður hennar yfir því að
mega íifa iífinu og löngun til að
njóta hverrar stundar til hins ítr-
asta. Nei, það var eitthvað annað,
sem hvorki verður skilið né skýrt.
Kannski hefur það verið fölskva-
laus og ósjálfráð samúð hennar
með öllu lifandi, og þó einkum því,
sem hlotið hafði einhver skakka-
föll. Ég mátti gerzt vita. Og svó
var það skaphitinn og ofsinn, sem
gat gripið hana þegar því var að
skipta og gerði hana svo skemmti
lega langt frá því að vera alfull-
komna . . . eða talsmátinn þegar
hún komst í þann ham; þar var
ekki utan úr neinu klipið.
j Hún var eiginkona mín. Á stund
j um spurði ég sjálfan mig hvernig
j það mætti vera, að hún, sem valið
I gat úr glæsilegustu mönnum, sem
áttu sér vfsan auð og allan frama
í lífinu, skyldi líla við mér. Ég
fann eiginlega ekkert annað svar
við því, en þetta, sem ég minntist
á áðan — skakkaföllin. Ég hafði
ekki farið þeinlínis varhlyta af
þeim,'i'dg ibaír áðnnun!Vjþeálvutan á.
mér. Þýzkt, .skriðdrekabelti hafði
molað á mðr vinstri löppina þar
sem ég lá í forinni að Caen; þýzk
gassprengja brennt andlitið vinstra
megin, sem var raunar ekki nein
fegurðaropinberun fyrir, svo djúpu
sári að þar kom ekki nein fgræðsla
til greina; ,auk þess farið þannig
með vinstra augað, að ég gat
naumlega greint með því mun dags
og nætur. Jú, víst hafði ég orðið
fyrir skakkaföllum.
I.estin rartn inn á stöðina; Mary
steig út spölkorn frá, þar sem
ég stóð og á eftir henni kom mið-
aldra náungi með harðkúluhatt og
regnhlíf og bar tösku; dæmigerð
ímynd hins harðsvíraða kaupsýslu
manns, sem glottir ánægjulega þeg
ar hann sölzar til sín síðasta eyi
ekkjunnar, en það leyndi sér c-kki,
að Mary gat leitt hann eins og
hund í bandi. F.g hafði aldrei séð
þennan náunga, og ég var viss um
að þau höfðu eki kynnzt fvrr en
í lestinni. En Mary var þessum ó-
venjulegu hæfileikum gædd; hún
gat vafið harðvftugustu skapvörg-
um og ruddum um fingur sér fyrir
hafnarlaust.
i Hún kom hröðum, léttum skref-
um til móts við mig og kastaði
sér í faðm mér. Ég var þegar nokk
uð farinn að venjast því, að fólk
átti það til að stara á okkur stór
um augum, þegar hún heilsaði mér;
það var ekki neitt hálfkák fremur
en annað, sem hún hafðist að og
í þetta skipti hefði vel mátt halda,
að ég væri að koma heim úr
margra ára dvöl suður í Ástralíu
— enad höfðum við ekki sézt frá
j því snemma um morguninn. Ná-
unginn setti frá sér töskuna henn-
j ar, og heldur harkalega; bölvaði
j mér áreiðanlega í hljóði um leið og
! hann lyfti harðkúluhattinum og
| brosti til Mary og hélt á brott.
j Hann leit þó enn um öxl til að
’ senda henni enn blíðara bros; hraut
I im brautartein á hendur og hné
— og brosti enn um öxl til hennar
! þegar hann stóð upp aftur.
,,Þú verður að revna að stilla f
; hóf brosinu þínu til aðdáenda
! þinna“, varð mér að orði. „Annars
i getur farið svo. að við verðum
| alla okkar ævi að þræla fyrir pen
t ingum upp f skaðabótakröfurnar
j Og mér lízt þannig á þennan þræla
■ pískara, að hann álíti mig að
' minnsta kosti ekki nema réttan tll
i þess“.
„Þetta er allra skemmtilegasti
náungi". Hún virti mig fyrir sér
og brosið hvarf af andliti hennar.
„Þú ert sárþreyttur, Pierre Cavell.
Þú hefur þungar áhyggjur, og kval
ir í fætinum".
„Ásjóna Cavells er gríma, sem
1 enginn getur lyft’, svaraði ég.
| „Óræð gríma . . . blekkingargríma,
eins og það er kallað. Þú getur
spurt þá, sem komizt hafa í kast
við mig“.
„Og þú hefur drukkið viský?“
„Hinn langi aðskilnaður okkar
varð mér ofraun, skilurðu. En m^
höldum við rakleitt til gistihúss-
! ins“!
„Gott. Mér er kalt. Við skulum
flýta okkur".
Aksturinn þangað tók okkur
ekk:i noma . þrjiár mín n111r. Þetta vai
gjafinn tók sjálfur á móti okkur,
snöggklæddur og stóð bjórþefur af
honum. Hann leit luntalegá á mig,
varð allur að einu brosi, þegar
hann sá Mary og kallaði á tíu ára
dreng, sennilega son sinn, og bað
hann að vísa okkur til herbergis.
Það reyndist vera bjart og rúmgott
og að öllu leyti hið vistlegasta.
Þegar strákurinn var farinn,
ana um háls mér. „Hvernig líður
gekk Mary að mér og lagði arm
þér í fætinum, Pierre? Segðu mér
satt . . . “
„Ekki rétt vel“. Ég reyndi ekki
að skrökva að Mary, hvað mig
sjálfan snerti, hafði þegar kom-
izt að því, að ólfkt auðveldara
mundi að blekkja leygamæli. „En
það líður frá . . það líður frá . . ‘
,Seztu í hægindastólinn og láttu
svo fótinn hvíla héma á kollinum“
sagði hún „Og svo stígurðu ekki
meira í fótinn í kvöld, heyrirðu
það“.
„Ég er hræddur um að ég kom
izt ekki hjá því“
„Víst kemstu hjá því. Þú þarft
ekki endilega að gera alltaf allt
sjálfur. Það er nóg af mönnum “
auglýsing i
VISI
kemur v/ðo v/ð
VISIR
| auglýsingablað
almennings
auglýsingamóttaka
er sem hér segir:
smáauglýs-
i n g a r berist fyrir
kl. 18 daginn
áður en þær eiga að
birtast, nema í
mánudagsblöð fyrir
kl. 9.30 sama dag.
s tærri
auglýsingar
berist fyrir kl. 10
sama dag og þær
eiga að birtast.
AUGLYSINGA-
STOFA VISIS
INGÓLFSSTRÆTI 3
SIMI 1-16-60
VÍSIR
ASKRIFENDAÞJONUSTA
Áskriftar- . .
. simmn er
Kvartana-
116 61
virka daga kl 9- lö nema
laugardaga kl 9- 13
Þú ert vondur Tarzan Þú getur ekki kom
ið í veg fyrir að Butu ■r'ttflokkurinn deyi
svo að bú ákærir mig ranglega.
Ég ætla að ráðfæra mig við anda hinna
látnu ættmanna okkar til þess að ráða ör-
lög þín.
Þá orum við Komnir a ttaf ■ vitleysuna
Ég þarf ekkí að geta þrisvar til þess að vita
‘ivað skeður næst. Ég hei verið valinn sem
fórnardýr.
AUGLÝSING
1 V i S I
eykui ^sðskipfivi