Vísir - 25.03.1966, Blaðsíða 15

V1SIR . Föstudagur 25. marz 1966.
15
HARVEI FERGUSSON:
*
Don Pedro
— Saga úr Rio - Grande - dalnum —
talaði, dálítiö kuldalegan hlátur
hennar. Og því oftar og lengur,
sem hann horfði á hana, því meira
fannst honum til um hana sem ó-
venjulegrar konu og alls ekki mexi
kanskrar í útliti eða framkomu.
Vissulega gat hún ekki talist fög
ur kona að smekk mexikana,
sem vildu konur sínar feitlagnar,
mjúklyndar og blíðlegar og Lupe
var ekkert í þá áttina. Hún var
grönn, en sterkleg, hörð á svip
og það mótaði fyrir vöðvum á fag
urlega löguðum handleggjum
hennar, rödd hennar var hvöss og
hljómaði mjög ólíkt röddum mexi
kanskra kvenna, sem átti til að
bera vandlega þjálfaða mýkt, og
mál þeirra blíðlegu hjali líkast.
Hlátrar hennar voru snöggir, hvass
ir, — þeir minntu aldrei á hina
mjúku smáhlátra eða fliss ungu
Barreirostúlknanna, þegar þeim var
skemmt. Grönn var hún, en mjög
vel vaxin, og henni tókst jafnan
vel að klæða sig og snyrta smekk-
lega — frumlega og að eigin
smekk. Um þessar mundir var
klæðaburður mexikanskra kvenna í
Nýju Mexikó að breytast vegna
tízkuáhrifa frá borgunum austar í
Bandaríkjunum, því að byrjað var
að fá þaðan kjóla í nýjum stfl. All-
ar konur, sem höfðu efni á því,
klæddust samkvæmiskjólum, sem
voru í tízku í St. Louis, svo að
þegar Leo horfði á Lupe í sam-
kvæmum, var hún klædd dragsíð-
um kjólum, mjög flegrium og mjög
þröngum, sem sýndu vel líkams-
vöxtinn hið efra, fremur litil, en
stinn og hvelfd brjóstin, fagrar axl-
ir og arma, þunnt, brúnleitt hör-
undið en neðan mittis og mjaðma
var öll fegurð hulin.
En það kom fyrir ,að í fámenn-
an vinahóp kom hún klædd svipað
og mexikanskar konur höfðu
klæðzt kynslóð eftir kynslóð, í
rauðu pilsi, sem náði aðeins niður
að hné, í hvítri léreftsblússu, meö
silkisjal á herðum, sokkalaus og
með létta hælalausa skó á fótum,
en í þessu vék hún í rauninni frá
því sem góö siðvenja mátti teljast
í hennar stétt, þvf að þegar þetta
kom fyrir horfðu þeir á hana með !
undrun í augum, eiginmaöur henn|
ar og síra Orlando, og mátti glöggt
sjá, að þeim þótti nóg um, og eink-
um þegar hún gerði sér leik að
því að hreyfa sig þannig, að stutta
pilsið sviptist til, og svo hátt, aö
engu mátti muna, að ekki yrði
hneykslunarefni.
En Leo hreifst æ meira af henni
og var það skyldara þeirri hrifni,
er grípur menn er þeir sjá eitthvað
sem vekur aðdáun þeirra, frekar
én að hann hrifizt af persónuleika
hennar.
32.
Smekkur Leo Mendes var óskyld-
ur smekk karla á þessum slóöum,
að því er varöaði kvenlega fegurö,
honum fannst Lupe miklu fegurri
en jafnvel mexikönsku stúlkumar
í æskuhreinleika þeirra, feitar,
stóreygar og blíðlegar með sfn
mjúku og miklu brjóst, sem augu
allra karla mændu á, í samkvæm-
um og á dansleikjum. Hann var
ekki viss, — en hann reyndi að
'telja sér trú um, að Lupe væri að
vandlega yfirlögöu ráði, að reyna
að líta sem bezt út hans vegna, —
og að hún vissi hversu hann dáði
hana, honum fannst votta fyrir sam
úð — einhverjum tengslum, þeirra
milli, sem þau ein vissu um. Ekk-
ert orð hafði enn komið yfir varir
hvorugs þeirra, sem gaf neitt til
kynna um þetta, en sú tilhugsun
yljaöi honum, að hans vegna vildi
hún vera sem fegurst, og breiddi
þess vegna út blöð sín fyrir augum
hans, svo hann gæti séð — og hún
séð votta fyrir brosinu á vörum
hans, sem bar með sér, að hann
var henni þakklátur og kunni að
meta allt sem hún gerði til þess
aö laða hann að sér, vekja aðdáun-
ina f huga hans og halda henni.
Mánuðum saman gerði hún enga
tilraun til þess að daðra viö hann
og einnig fyrir það var hann henni
þakklátur, því hann vissi, að ef
eiginkona Dan Augustins Vierra
daðraði við hann, mundi það
trufla sálarró hans mjög og af-
ieiðingarnar gætu orðið honum við
skiptalega til hnekkis.
En það leið þó ekki langur
tími þar til dálítið gerðist sem
benti til, að hann gæti ekki alltaf
siglt í hægum byr og aðeins horft
á fegurðina, því að vindar eiga
það til að geta verið ýmissa átta
og ekki alltaf blíöir. Dag þennan
höfðu þeir setið og rætt viðskipti
Leo og Don Tobias og að viöræðu
fundinum loknum fóru þeir til
súkkulaðidrykkju á heimili Vierra.
Don Tobias og Don Augustin urðu
brátt niðursokknir í að ræða eitt
sitt mesta sameiginlega áhugamál,
hana-at og höfðu mikla ánægju af.
Leo skorti alla reynslu og þekk-
ingu til þess að ræða um þetta, sat
því góða stund og lagði við hlust-
imar, en fann mjög til þess hve
framandi hann í rauninni var þess
um mexikönsku heiöursmönnum,
sem fannst hin bezta skemmtun aö
ræða um blóðugt hana-at og hrist
ust af hlátri er á góma bar hana-
at, þar sem annar haninn hljóp
inn í áhorfendaskarann og eigand-
inn á eftir honum, svo æfur af
reiði, að þegar hann loks náði hon
um snéri hann hann úr hálsliðnum
Leo leit undan og þá vildi svo
til aö Don Lupe horfði beint í aug
un á honum. Hún sagði ekki neitt
en tillitið var langt og hann var
ekki í vafa um, að í því væri boð-
skapur, svo brosti hún dálítið og
lét augnalokin síga niður til hálfs
og fór að fitla við pilsfaldinn, á-
vallt öruggt tákn þess, að kona
vill leiða aö sér athygli karl-
mannsins. Og nú vissi þá Leo að
komið var á það stig að Dona Lupe
var að byrja að koma honum til
en auðvitað gæti aldrei orðið neitt
úr þessu nema saklaust daður,
fannst honum og það var ekki
vegna þess, að hann væri trúaður
á dyggðir mexikanskra kvenna,
eða sérstaklega á dyggðir Donu
Lupe, heldur vegna skilyrðanna,
sem þarna voru ekki fyrir hendi
í litlum einangruðum bæ og það
var því til allrar gæfu alveg ó-
hugsandi, að til nokkurs ástaræv-
intýris gæti komið þeirra á milli.
Hann var fyrir löngu fróöur orð
inn um siöferðisástand hinna efn-
uðu — enda alltaf orðrómur á
kreiki í Santa Fe um eitthvert
hneykslismáliö.
Öllum var kunnugt um bók Jos-
iah Greggs um Nýja Mexikó og
vagnalestirnar, heyrt frá henni
sagt eða lesið hana, en í henni var
staðfest sú skoðun allra gringóa
sem til Santa Fe komu, að með því
að ganga í hjónaband yrði breyt-
ing á þjóðfélagslegri stöðu karla
og kvenna, sem hjón urðu, en sú
breyting átti ekkert skylt við sið
ferði í einkalífi. Meö hjónabandinu
virtust ekki vera lagöar á menn
viðjar, nema að nafninu til. Og
verst af öllu var, að Mexikanarnir
höfðu ekki til aö bera snefil af
háttvíslegri en hræsnislegri fram-
komu manna af engilsaxneskum
þjóðum í þessum efnum.
Konurnar voru svo slóttugar
og uppfinningasamar í öllum sín-
um ástaleikjum að lengra varð
ekki komizt og enginn var að
„látast" — allir vissu, að hjóna-
bandið var ekki sú stofnun, sem
ein var um helgivé ástarinnar og
sú afstaða endurspeglaðist í hegð-
an manna. Hér um bil hver ein-
asti setuliðsmaður bandarískur i
Santa Fe fór því iðulega með
„orðabókina“ sína með sér í rúm
ið, en liðsforingjar áttu sín ævin-
týri með „heldri manna dætrum“
og voru tíðum undir áhrifum vímu
sem var blandin sigurstolti og
sjálfsánægju.
f>að þurfti því í rauninni ekki að
furða sig á því, aö Lupe beitti öll-
um sínum ástarinnar listbrögöum,
heföbundnum og í arf teknum til
þess að véla gest- sinn og í raun-
inni fylgdi hún þar „landssiönum"
en hér viö bættist, aö frúin var
aö sjálfsögðu úr þjálfun i fásinn-
inu og leiðindunum í Don Pedro.
Þetta var Leo ljóst og hann var
ekkert upp með sér, er hann hug-
leiddi að hann kynni að vera hinn
eini þama, sem hún gæti snúið sér
að. En það var nú svona, að hann
var eins konar innrásarmaöur I
þessu samfélagi hann haföi birzt
allt í einu á hennar vettvangi, þar
sem enginn karlmaður var, sem
hún gat verið þekkt fyrir að líta
við.
Hún vildi láta hann veröa fyrir
áhrifum kynþokka síns og valds
sem konu, og bjóst við árangri, og
hann tók £ sig, að koma til móts
við hana. Það mundi aö vísu veröa
nokkuð áhættusamt aö lenda í ást-
arævintýri með Donu Lupe, en það
gat reynzt enn hættulegra að reita
hana til reiði. Sannleikurinn var
sá, að hann vildi heldur fjandskap
eiginmanns hennar, Don Augustins
yfir höfði sér en reiði hennar og
fyrirlitningu — og það þótt Don
Augustin gengi um vopnaður, en
hún ekki. Skapgerð hennar var
sterkari en eiginmannsins.
Og Leo Mendes brosti þvi á
móti Donu Lupe, og reyndi að færa
henni þann gagn-boðskap meö til-
liti sínu, að það hefði örvaö hann
og glatt, að hún hafði gefið hon-
um undir fótinn — og vonaði, að
henni skildist þetta — og aö hann
T
A
R
Z
A
n
Kuza liðþjálfi, þú hefur yfirráð deildar-
innar meöan Tarzan og ég erum í Luanda.
Haföu þennan venjulega gang á málunum.
Já, herra Crisp foringi.
Á ég að vera hérna með vinum mínum
Tarzan? Já Ito. Ég síma til Mombuzzi að þú
sért meö mér.
Og þú Nkima og Tantor, verið með vin-
um ykkar viö hittumst aftur einn daginn.
gæti ekkert aðhafzt frekara.
Og nokkrir mánuðir liðu, án þess
nokkuð gerðist. Hann sá hana all-
oft — milli þeirra fór ekki boð-
skapur augnatillits á ný, og Leo
var farinn að halda, að allt hans
fyrra hugarslangur um þetta hefði
verið út í bláinn, og alrangt að
draga þær ályktanir sem hann
hafði gert af einu augnatilliti. Og
hvort tveggja var, að honum var
léttir að þessu og að hann kenndi
vonbrigða. Vissulega óskaði hann
YÍSIR
Auglýsinga-
móttuku
I
! TÚNGÖTU7
| «9
Lauguvegi 178
Sími 1-16-63
VÍSIR
VÍSIR
er
einu
síðdegisbluðið
kemur
út
alla
virka
daga
allan
ársins
hring
Áskriftnrsími
1-16-61