Vísir - 26.03.1966, Blaðsíða 15

Vísir - 26.03.1966, Blaðsíða 15
V IS i K . Laugaraagur 26. marz 196«, JE HARVEI FERGUSSON: Xr Don Pedro — Saga úr Rio - Grande - dalnum — ekki eftir erfiðleikum — manna sízt vildi hann bjóða þeim heim — og það örlaði áfram á stundum á þeirri von, að hún vildi stofna til nánari kynna við hann. Nú gerðist það, að hann var boð- inn á dansleik á heimili Don Tobí- asar, og þá sannfærðist hann um það í fyrstu, að þetta væri henni gleymt, eða hún teldi hann skorta hugrekki og riddaramennsku, eða fundið annan, er hún gæti töfrað. Það var honum í rauninni ný reynsla að taka þátt í þessum dans- leik, þótt hann væri búinn að fara á yfir hundrað dansleiki, þar sem almenningur kom, en þetta var hinn fyrsti á heimili yfirstéttarinnar, þar sem hann var gestur, því aö ekki var það neinn dansleikur, þótt dans að væri smástund í samkvæmum. Hin langa viðhafnarstofa í húsi Don Tobiusar var notuð fyrir dans- sal — flest húsgögn flutt burt, að- eins bekkir og stólar út við vegg- ina, og stofan var maí-blómum skreytt. Upphækkuðum palii hafði verið komið fyrir í öörum enda stofunnar og þar var þriggja manna hljómsveit, sú hin sama og lék á þorpsdansleikjunum, og lék þar öll gömlu lögin, en annars var þetta allt hátíðlegra og viöhafnarlegra en venjulegt fandango. Þarna voru dansaöir keöju- og hópdansar, svo vandasamir, að engu mátti skakka, og stjórnaði þeim ungur maður frá E1 Paso, svo ágætum stjórnhæfi- leikum gæddur, að hann leiddi dansendur sem hinn ágætasti hers- höfðingi menn sína í orrustu, og með hnyttni og kæti og snöggum fyrirskipunum hafði hann þau á- hrif, að glens og gaman var í stöö- ugu hámarki, og að hópdansi lokn- um klykkti hann út með fyrirskip- un um hraðan vals. Síðar steig gáfuð og fyndin ung kona upp á pallinn og lét einhver fyndniorð falla um hvert danspar, er það sveif meðfram pallinum, og urðu jafnvel stökur á munni. Nú er það til- tölulega auövelt að ríma á spönsku, en svo slyng var hún í listinni, að viö og við námu dansendur stað- ar á gólfinu, til þess að láta ánægju sína og hrifni í ljós með dynjandi lófataki. Og eins og gengur óx kætin og hrifningin þvi lengur sem leið á kvöldið og Leo furðaöi sig á þoli fólksins, — hvað það gat dans- að og skemmt sér og verið jafnkátt og óþreytt aö sjá, þótt hver stundin liði af annarri. Og nú eins og á farandsöludögunum fannst honum, að .hann væri orðinn „einn í hópn- um“, — ætti þar heima, — væri ekki neinn utanveltu besefi lengur og í þessum nýja þætti lífsferilsins 33. skemmti hann sér nú í fyrsta sinn af hjartans lyst og dansaöi hvern dansinn af öðrum og sveiflaði stúlk unum af engu minni lipurleik og krafti en þeir, sem ekki virtust hafa annað gert allt sitt líf en vefja armi um meyjarmitti. Þegar lanciers var dansaður var hann í sama flokki og Dona Lupe og eins og ræll var dansaður tókust þau létt í hendur, sem aörir dans- endur, en aldrei horfði hún beint í augu hans, og eftir á virtist hún forðast að gefa honum nokkurt tækifæri til þess að dansa við hana eina. Ef hann nálgaðist hana virt- ist hún alltaf svífa burt i fangi einhvers annars og hún leit aldrei til hans í dansinum með bros á vör. Honum varð þetta til dálítils ama. Hann hafði aldrei komizt lengra en að snerta hendur henn- ar í dansi, en hann hafði hlakkað til að mega taka utan um hana og dansa við hana, finna hana við barm sinn, en um þá reynslu mundi honum ávallt verða neitað. Þó hann óskaöi sér ekki neins meira en að mega rejma þetta leit út fyrir, að þetta myndi aldrei gerast, en þá starði hún allt í einu á hann fast, þar sem hún stóð hin- um megin á dansgólfinu. Hann fann aftur hið mikla áhrifavald hennar, hvernig hún með augnatil- liti og smáhreyfingum gat látið hann fá hugboð um þær óskir, sem konur halda leyndum, — hugrekki hennar ,að taka sér það frumkvæði sem álitið var, að ætti að vera karlmannsins en ekki konunnar. Hún hnykkti til höfðinu lítið eitt og brosti til hans fagurlega og svo breiðu brosi, að skein í mjallhvítar tennurnar, og boöskapurinn var greinilegur: Ó, þú ert þá þama, — komdu hingað til mín. Og hann gekk hratt yfir gólfið til hennar og hún sveif í faöm hans með þeirri mýkt hreyfinganna, sem jafnan auðkenndi hana, og bezt í dansi. Hún dansaði svo vel, að af bar — miklu betur en nokkur hinna allholdugu en þó léttstígu kvenna, sem hann hafði stýrt um dansgólf- ið, og honum fannst sannast að enginn samanburður kæmi til greina. Það var ávallt bil milli þeirra, er þau dönsuðu, svo að hon- um fannst, þótt hann héldi utan um hana, að hann væri að elta hana, án þess nokkum tíma að ná henni, án þess hann andartak hvað þá meira gæti fundiö hana svo ná- læga, að hún þrýstist aö honum. Einnig í dansinum skauzt hún und- an án þess að láta hremma sig, og honum fannst hún ögra sér með þessu án annars tilgangs en að njóta þess að koma róti á tilfinn- ingar hans, — en svo — allt í einu, rétt áður en hlé varð á hljóðfæra- slættinum, beygði hún sig fram og að honum svo þétt, að í þessari andartaks samtvinnun fór hlýr straumur frá henni um allan lík- ama hans og það var sem þau væru eitt. Hún hafði þó ekki gert annað en mexikanskar stúlkur oft geröu, einkum er dansaður var svo nefndur vöggu-vals, en hann vissi, að frá henni var um fyrirfram á- kveðna ögrun að ræða, sem hún lengi hafði hugleitt, og beðið fær- is að framkvæma í ákveðnum til- gangi. Það var, er andartakiö var liðið hjá, fannst honum, eins og að reka manni högg óvænt neðan belt- isstaðar. Dansinum var lokið, hann leiddi hana til sætis og hneigði sig fyrir henni, og furðaði sig á hve óstyrkur og kvíðinn hann var. Hann var nú alveg sannfærður um, að hún hafði mánuðum saman stefnt að því marki að vekja gimd hans, ákafa þrá eftir henni, hægt og slóttuglega, eins og hún hefði verið að skilmast við hann í þögulli sókn, og þetta verið seinasta sverðslag- ið sem færði henni sigurinn. Það var ekki um að villast, að þetta var áskorun. Þegar hann reið heim í svölum vindi undir morgun hugleiddi hann nánara hvaö fyrir Lupe kynni að vaka. Hann þóttist veröa var í þessu einhvers grimmlyndis, hat- urs á karlmönnum yfirleitt — eitt- hvað skylt því sem honum fannst hann hafa séð votta fyrir hjá mexikönskum konum, sem feður voru harðir við og eiginmenn litu á sem ambáttir — og voru án rétt- inda og frelsis, án lífsgæða, sem þær gátu ekki fengið að njóta nema með hnupli og ráni, en litið svo á af flestum, að svona hlyti þetta að vera, vegna þess að það væri vilji forlaganna, en undir niðri sár gremja yfir að svona var það. Ef til vill geröi hún sér ekki von um önnur sigurlaun en að verða þess valdandi að hann byggi við hugarstríð og óvissu. Ef þetta hefði gerzt í Santa Fe hefði verið ööru máli að gegna. Santa Fe var höfuðstaður, þótt smár væri og þar virtist unnt að njóta þó nokkurs frelsis. Hann var ekki í neinum vafa um, að Lupe mundi hafa notað sér frjálsræði í samfélaginu þar í löngum heim- sóknum þangað eftir að hún giftist Þar mundi hún hafa búið í húsi foreldra sinna með ýmsum frænd- konum ,en vel vissi hann hve hljálplegir ungir Mexikanar að háð- um kynjum gátu verið innbyröis þegar um ástarævintýri var að ræða. Jafnvel konur, sem voru fylgikonur yngri kvenna til þess að gæta velsæmis, gátu orðið banda menn. Og - hann hafði heyrt, a$ Lupe haföi átt miklum vinsældum að fagna meðal bandarískra liðs- foringja. Vafalaust kunnu þeir aö meta hve hvassyrt og hnyttin hún var ,en það geröu Mexikanar ekki og þeir gátu talað við hana á frönsku, því að hana höföu þeir lært £ liðsforingjaskólanum í West Point. Hann naut þess hve svalt var, er hann reið heimleiðis í morgun- sárið og ekkert varð til þess að rjúfa þögnina nema skvamp froska í pollum eða veikt ugluvæl í fjarska. Og brátt hugsaði hann um þetta allt af rólyndi. Hann var gæt- inn og hlédrægur að eðlisfari og það, sem honum bar að gera, var að fara varlega, hitta hana sem sjaldnast, en ef þau hittust aö bægja frá truflandi áhrifum augna tillits hennar. Þegar allt kom til alls þurfti hann ekki að sitja og stara á hana, er fundum þeirra bar saman, til þess að veita henni tækifæri á tækifæri ofan til þess að fara eins meö hann og hún hafði gert. Það vildi svo til, aö næstum mán uður leið, án þess að hann sæi hana, og þá aðeins stuttlega er hann leit inn á heimili hennar vegna tilmæla föður Orlando. En T A R Z A n Þarna er hún Tarzan, Luanda, samsær isborgin okkar, þar sem við vonumst til að grípa nokkra veiðiþjófa. Hérna sjáum við verzlunarmenn frá mörg um hlutum Afríku koma til þess að selja vörur sínar. Margir ólöglega, en flestir ekki. En sá felustaður Peter? Eins og heysáta og við leitum aö nálinni í henni. það fór á sömu leiö. Þeir sökktu sér niður í viðræður um áhugamál, eiginmaðurinn og klerkurinn, en hann sat gegnt henni eins og illa gerður hlutur og hún horfði á hann dularfullu og annarlegu augna- ráði. I' þetta skipti vottaði ekki fyrir brosi á vörum hennar. Hún horfði á hann af fyrirlitningu og honum fannst það næstum ógn- vekjandi er hún hnyklaði loðnar svartar augabrúnirnar og hann léit hið kalda blik í fögrum augum hennar. Hann fann til lítilsvirðingar Fermingargjöfin Gefið menntandi og þrosk- andi fermingargjöf: NYSTROM Upphleyptu landakortin og hnettimir leysa vandann við landa- fræðinámið. Kortln inn- römmuð með festingum. Fæst næstu bókabúð. Heildsölubirgðir: Árni Ólafsson & Co. Suðurlandsbraut 12. Sími 37960. *«=K háriö fitnar síöur meö Slanz- iarlBSllD »*9» nodihol i«d* frirur IMANTI K aukuiM* glans hárlagningar- vökva HttLDSÖLUBlRGDIR ÍSLENZK ECLENDAVERZLUNARfÉLAGIÐHF

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.