Vísir - 23.04.1966, Blaðsíða 15

V ! S IR . Laugardagur 23. april 1966.
Í5

HARVEI FERGUSSON:
Xr
Don Pedro
— Saga úr Rio - Grande - dalnum —
— Ég hafði biðla á hverjum
fingri, sagði hún, og þeir voru allir
eins, og vitanlega var ég aldrei ein
með þeim. Sumir lásu ljóð, sem þeir
höfðu ort til mín, og einn spilaði
á gítar og söng. Þegar mexikanskir
piltar tala við stúlkur segja þeir al-
drei neitt nema tóma vitleysu.
Einn hét Alfonso de la Guerra, og
allir ættingjamir í móðurætt vildu
að ég giftist honum. Hann var fríð
ur sýnum og ægilega hrokafullur.
Hann hélt, að hann væri dásamleg-
ur, og að allir héldu hann dásam-
legan. Og svo var það dag nokk-
um, að við vorum látin vera ein
í fimm mínútur, aö hann gekk til
mín og tók undir hökuna á mér og
ætlaði að kyssa mig, en þá rak ég
honum löðrung svo small í svo
hátt, að frænka mín heyrði það inn
í næsta herbergi. Hún kom hlaup-
andi og hann stóö þarna skömm-
ustulegur og blóðrjóður upp að
eyrum. Og svo dundu á mér
skammimar frá konum í ættinni
lengi á eftir.
Leo hló.
— Þú ert þá ekki heitbundin?
áræddi hann aö spyrja.
— Nei, og þau hamra öll á því
að bráðum verði ég of gömul og
ætti að vera þakklát að fá pilt eins
og Alfonso, sem ætti ríkan föður
en ég tók það í mig þá og frá því
hvika ég ekki, að giftast ekki Mexi
kana — en það sagði ég þeim ekki
því að ég veit vel, að þetta fólk
er allt eins, og ef ég hefði sagt
þeim þessa ákvöröun mína, hefðu
þau lokaö mig inni og farið sínu
fram. Ó, ég vildi aö ég væri am-
erísk. Ég kynntist fáeinum á dans-
leikjum, en ég sá amerískar konur
á götum úti og þær gengu frjáls-
lega án fylgdar, eða með karlmönn
um, sem þær þekktu. Þær gátu tal
að eins og þeim bjó í brjósti og
gert það, sem þær vildu, en mexi-
könsk stúlka af minni stétt getur
ekkert af þessu, ekki má hún koma
á torgið ein, og ekki tala viö nokk-
um karlmann fyrr en hún er trúlof-
uð. Það er alveg óþolandi, að ganga
alltaf í gæzlu, og mega ekki ganga
nokkur skref, og einkanlega, þegar
maður er óvanur þessu, og þar á
ofan að haga sér í öllu öðm eins
og aðrir telja rétt vera.
Hún þagnaði til þess að kasta
mæðinni og brosti til hans.
— Allt þetta get ég sagt þér,
sagði hún, — þér, en engum öðmm.
Og Leo sannfærðist þá um það,
að hún væri komin aftur til hans,
og hann vissi líka, að hún kom aft-
ur óheitbundin og ógift til þess að
njóta frjálsræðis og hamingju, eins
og þegar hún var bam, þeirrar
hamingju. sem var henni glötuð
meöal síns eigin fólks. Hann vissi,
að hún var komin til þess að biðja
hann um að bjarga sér og veita
sér skjól, eins og hann gerði þegar
hún var á froska- og skjaldböku-
veiðum, eða kom til hans gegnblaut
eftir að hafa átungið sér í fljót-
lygnuna og hann hafði þerrað hár
hennar og dregið þorn úr fæti
hennar. En hvað gat hann fyrir
hana gert, hvað gat hann sagt?
Hún leit um öxl fram i tóma búö-
ina og reis á fætur og gekk til dyr-
anna og hann stóð líka upp, því
að hann hélt, að hún væri að fara.
En hún lokaði dyrunum og hallaði
bak að þeim svo örugglega, að
kæmi einhver, myndi honum eða
henni inngöngu varnað.
Og svo var það alveg eins og
þegar hún fór, nema að nú var þaö
ekki bamung stúlka, sem hvergi
nærri hafði náð fullum líkams-
þroska sem hvíldi við barm hans
heldur ung kona reiðubúin og bíö-
andi ástar.
Þegar hann ætlaði að kyssa hana
sneri hún sér undan eins og hún
þættist ekki fús.
— Þú ert engu betri en þú varst
sagði hún — og ég er sama slæma
stúlkan, sem hleyp að heiman og
geri það, sem ég má ekki.
Bæði hlógu og urðu svo alvarleg
og reyndu að horfast í augu við
það, sem koma hlaut.
— Ég veit ekki hvenær ég get
komið til þín aftur, sagði hún. Ekk
ert er eins og það áður var..
Honum var þetta vel ljóst sem
að líkum lætur. Þau kynnu að geta
hitzt endrum og eins, stutta stund
hverju sinni, en það var allt og
sumt. En hvað gátu þau gert, hvort
um sig? j
Hann gæti heimsótt hana, sem
biðill, fylgt venjum og gætt þess
að fara ekki einn síns liðs, til þess
að virða mannorð hennar, en
fannst slíkt hjákátlegt, eftir öll
frjálsræðisárin, sem þau höfðu átt
saman. Og honum mundi ekki
veröa vel tekið sem biðli. Hann gat
sér í hug viöræðustund þar sem
hann ræddi við Magdalenu sem bið
ill hennar, að Lupe viðstaddri.
hann hristi höfuðið raunamæddur
á svip.
— Ég vildi, að ég gæti kvongazt
þér, sagði hann. Hann hafði ekki
ætlað sér að segja þetta og var
sannast að segja undrandi, er orð-
in voru komin yfir varir hans.
Hann hafði ætlað að segja, að sér
þætti leitt að geta ekki beðið henn
ar, því að það gæti augljóslega
ekki komið til greina, að hann
færi á fund hennar sem biðill. -
Magdalena leit ekki svo á og
hann hefði mátt vita það. Tæki
hún í sig að ná einhverju marki,
gat ekkert hindrað hana í að ná því.
— Og hvers vegna geturðu það
ekki? spurði hún. Hve ég þrái að
flytja frá þeim og koma hingaö
og lifa lífi mínu með þér.
— Það vildi ég líka, sagöi hann,
en fólk þitt mundi aldrei fallast
á það, né heldur faðir Orlando.
-— Það hlýtur að vera einhver
leiö ,sagöi hún ákveöin. Hún tal-
aði eins og sá sem ekki lætur hugg
ast. Nú verð ég að fara, því ann-
ars veröur fariö að leita að mér.
En ég kem aftur. Ég veit ekki hve-
nær ég kem.
Hún kyssti hann aftur, innilega,
ákveðin eins og kona kyssir þann1
mann, sem er hennar maður. Koss- i
inn sannfærði hann um það enn j
frekara, að honum var ekki hafn- j
að, að hann væri ekki yfirgefinn i
— og er hún hafði kysst hann
flýtti hún sér burt, leit um öxl um
leið og brosti til hans.
Leo settist aftur, fyllti pípu sína
og kveikti í og reykti sem ákafast.
Og hapn horfðist í augu við þaö,
að það sem í rauninni hafði gerzt
var, að hann hafði beðið Magda-
lenu og hún tekið honum. Um eitt
var hann hárviss, að hún átti hug
hans allan, að örlög hennar höfðu
samtvinnazt örlögum hans.
III
Það varð ekki hjá því komizt, að
hann færi með þetta vandamál
sitt á fund föður Orlando. Um langt
skeið hafði Leo vitað, að örlaga-
þræðir fólks í byggðarlaginu voru
að verulegu leyti í höndum þessa
manns. Hann vissi að allir leituðu
ráða hans við lausn vandamála
sinna, einkanlega þegar um hjúskap
arvandamál var að ræða og andlát.
En ekki hafði það flögrað að Leo,
að hann myndi verða að ganga á
fund klerks og ræða við hann um
sín vandamál vegna fyrirhugaðs
hjúskaparáforms. Um alllangt
skeið höfðu þessir tveir menn rætt
ýms vandamál byggðarlagsins og
annarra manna, af því að þau
komu til þeirra kasta sem tveggja
mestu áhrifamanna þess, en nú
kom Leo og leitaði aðstoðar hans
og var í hálfgerðum vandræðum
meö að útskýra fyrir honum, að
í rauninni hafði hann beðið Magda
lenu án þess að hafa ætlað sér
það.
Honum var léttir að því, er fað-
ir Orlando hvorki varð reiöur eða
hneykslaður og — það furðulega
var — létt undrandi. Ekkert virt-
ist koma þessum manni á óvart.
Hann hristi höfuðið hægt nokkr-
um sinnum fyllti pípu sína og
kveikti f.
— Heldurðu að það væri hyggi-
legt, að ráðast í þetta? spurði hann
Leo breiddi úr höndum sér
vandræðalegur á svip og sagði í
næstum bænarrómi:
— Vinur minn, reyndu að skilja
mig. Ég er í miklum vafa og þetta
er allt sársauka bundið. Ég elska
þessa stúlku meira en ég nokkurn
tíma hef elskað aðra rpanneskju
en ég er alls ekki viss um, að það
sé rétt af mér eöa hyggilegt af
mér að ganga að eiga hana. Hún
er 16 ára og ég er fertugur og
það eru ýmsir aðrir erfiöleikar. —
Ég el mínar efasemdir, en Magda-
lena virðist engar ala. Hún veit al-
veg hvaö hún vill og henni finnst
alltaf aö hún eigi að fá óskir sínar
uppfylltar. Hvernig get ég þá neit
að henni um þetta?
Faöir Orlando kinkaöi kolli há-
tíðlegur á svip.
— Þú veizt, að ef þú giftist
henni í kirkju, veröurðu aö taka
kaþólska trú, sagði hann, og ég
get ekki fariö fram á það við þig.
Ég þekki þig betur en svo. Þú
hefir öðlazt trú. Ég held, að þú
trúir ekki á neitt, nema lífið sjálft
Leo sat langa stund þögull og
hugsaði um þetta. Á hvað trúði
hann? Hann haföi aldrei spurt sjálf
an sig að þessu. Árum saman hafði
hann dvalizt innan um allt þetta
fólk, sem allt trúði í hjartans ein-
lægni á guð. Hann vissi, að í aug-
um þeirra var guð eins raunveru-
legur og faðir Orlando. Þeir liföu
í návist guðs. Þeir báðu Hann um
hjálp. Þeir syndguðu og báðu Hann
um fyrirgefningu. Og hann vissi,
að viðhorf Magdalenu var hið sama
og annarra. Hann haföi oft séð
hana signa sig — það kom eins og
ósjálfrátt — eins og vottur undir-
gefni við mátt trúar hennar. Hún
gat verið þrá, uppreisnargjöm, ögr-
andi, en hún var barn guös.
Sjóstakkarnir
ódýru fást enn, svo og flest önn-
ur regnklæði, regnkápur (köflótt-
ar) og föt handa börnum og ungl-
• ingum. Vinnuvettlingar og plast-
vettlingar o.fl. — Vopni h.f. Aðal-
stræti 16 (við hliðina á bílasölunni)
T
A
R
Z
A
N
Ég tók ekkS eftir því þegar við fórum inn,
að nafn dansmeyjarinnar er Serena, hún hlýt-
ur að eiga þennan stað.
Femtingar-
giofin i ear
Gefið menntandi og þrosk-
andi íermingargjöf:
NYSTROM
Upphleyptu landakortin og hnett-
imir leysa vandann viö landafræði-
námiö. — Kortin innrömmuö með
festingum. Fæst í næstu bókabúö.
Heildsölubirgðir:
Árni Ólafsson & Co.
Suðurlandsbraut 12. Simi 37960.
Þú þarft ekki að vera að réttlæta stúlkuna
fyrir mér Peter, það var eitthvað við hana,
sem greip mSg. Ha, ég hef nú aldrei heyrt
það sagt á þennan hátt áður.
Allt sem ég veit Tarzan er að við höfum
verið aö berja höfðinu við steininn frá því
er við komum hingað t51 Luanda. Og samt hef
ég það á tilfinningunni að ýmislegt muni
uppgötvast og það á næstunni.
Ia<
cjningin
betur
meö
wkeíf
Elanz-
larlesim
gfans
hárlagningar-
vökva
HmBSSLUIIRCDtk
ISLÉNZK ERLENDAVERZLUNARFÉLAGIÐHF
r*AMLIIDSLUR(TTINDI AMANTI HF