Vísir - 12.12.1966, Blaðsíða 11

V1SIR . Mánudagur 12. desember 1966.
23
tiflétt fótatak eöa hvísllágir hlátr-
ar? Hverjum gat Stanley Ford trú
að fyrir áhyggjum sínum, þegar
hann kom heim á kvöldin? Var
þetta ekki einmanalegt líf?
1 fyrsta lagi þá hafði Stanley
Ford ekki neinar áhyggjur.
Og einmanalegt...
Charles var rétt í þessu að taka
til handargagns gullna kvenskó
með trjónuhælum. Annar þeirra
lá á kaffiborðinu. Hinn á píanóinu.
Lágkúruhugsandi maður mundi
jafnvel hafa fullyrt, að þeim hefði
verið sparkaö af fótum í flýti og ó-
þolinmæöi.
Kannski hafði hin gullna, ber-
fætta þokkagyðja svifiö upp í sjö
unda himinn, þegar hún kvaddi
Stanley Ford. í bókstaflegum skiln
ingi.
Stanley Ford einmana?
Þú skalt ekki ímynda þér að þaö
fyrirfinnist margir piparsveinar á
aldur við Stanley Ford, sem eru
eins tággrannir og hann ,eins tekju
háir og hann, og eiga aðra eins í-
búð og hann — „hreiður" eins og
hann kallaði stundum þetta aöset-
ur sitt á Austurbakkanum.
Tölum ekki meira um þáö.
Þegar kom inn í eldhúsið, þar
sem allt var fágað og gljáandi, lagði
Charles samanbrotið dagblaðið á
morgunverðarbakkann, þar sem
áður var fyrir glas með nýkreist-
um appelsinusafa, kaffikanna og
skál undir sjálfan morgunverðinn.
Charles opnaði kæliskápinn, þar
sem hann náði í morgunverðinn —
græna töflu bláa töflu og tvílita
töflu gula og purpurarauða.
Græna taflan bjó yfir öllum
nauðsynlegum fjörefnum.
Bláa taflan haföi sérstöku hlut-
verki að gegna.
Sú tvílita var eins konar fjör-
efna-birgðageymsla.
En til samans komu þær í veg
fyrir að mitti neytendans gildnaði
um brot úr millimetra.
Charles tók því næst bakkann,
hélt enn á gullnu skónum undir
hendinni, og gekk irjn á barinn.
Þar setti hann frá sér bakkann og
virti fyrir sér glösin á hillunni.
Loks valdi hann eitt úr rööinni,
fágaði sklran kristalinn með þurrku
svo hvergi sá móðu á og setti það
inn í kælihóifið, hjá kampavínsflösk
unum.
Þetta var martiniglas herra
Fords.
Það hlyti að vera orðið tilhlýði-
lega kælt, þegar hann kæmi heim
um sjöleytiö.
Enn greip Charles bakkann og
hélt nú inn í búningsherbergið.
Þar gat aö líta alls konar hirzlur,
dragkistur, skápa, skógrindur,
bindahengi, beltahengi og erma-
hnappahylki. Allt innbyggt og frá-
bær smíði.
Og sérhver hirzla einkennd meö
viöeigandi merkingu.
Þama voru skúffur, merktar:
„Náttföt' — venjuleg“, Náttföt —
sumargerð", „Sokkar — silki",
„Sokkar — ull“, „Sokkar — baðm-
ull“, „Skyrtur — hvítar", „Skyrt-
ur — bláar“, „Skyrtur — röndótt-
ar“, „Skyrtur — samkvæmis".
Og svo framvegis.
Föit herra Fords, álitleg fjárfest-
ing út af fyrir sig, hengu að sjálf-
sögðu í röð og reglu inni í skápun-
um. Skónum var raöað í grindum-
ar af ýtrustu nákvæmni, spegilfág-
uöum eins og undir liðskönnun, og
bindunum var raðað í hengin eftir
lögun og lit. Jafnvel ermahnapparn-
ir voru flokkaöir í hylkin, þar sem
þeim var ætlaöur staður.
Og svo var þama allstór hirzla,
merkt „Týnt og fundiö".
Eins og gefur að skilja, var það
eina hirzlan, sem Charles opnaði
í þetta skiptið. Það var allundar-
legt að skoða í þá hirzlu — þar
gat að líta alls konar slæður, staka
skartgripi og staka nælonsokka og
aðrar spjarir, sem konur klæða sig
ekki úr hvar sem er. Hvernig í
ósköpunum vom þessir kvenlegu
leyndardómar komnir í þessa hirzlu
piparsveinsins?
Charles lét gullnu skóna detta
ofan í þessa hirzlu. Brosti eilítið,
þegar hann læsti „minjagripahirzl-
unni“ eins* og Ford komst að
orði á stundum.
Þvi næst lagði Charles leið sína
inn í baðherbergið og skrúfaði frá
steypibaðinu; blandaði nákvæmlega
heitu og köldu, svo að það næði
líkamshita, 37,2 stig, þannig vildi
herra Ford hafa steypibaðiö; ekki
•brot úr stigi undir eða yfir.
Þegar Charles hafði lagt fram
sápuna og rakvélina, tók hann bað-
slopp af snaga og gekk nú inn í
svefnherbergi herra Fords eftir að
hafa drepið lágt á dyr.
Þar var skuggsýnt inni, því aö
tjöld voru fyrir gluggum.
Charles nam staðar við rekkju
hins unga herra síns. Hann lyfti
baðsloppnum og brosti næstum því
ástúðlega.
„Herra Ford, klukkan er hálf-
ellefu".
Þa5 bezta verbur
öSýrast
JUpÍtUL

Helgi Sigurðsson
rrsmiður, Skólavörðustíg
Sírni 10111
3.
mBm
Lét volgt vatnið lauga af sér svefninn og nóttina ...
Herra Ford umlaði upp úr
svefninum. Charles hækkaði aðeins
röddina. „Herra Ford, yndislegur
morgun, glaðasólskin og klukkan
orðin hálfellefu.
Uml og stunur heyrðust og ör-
lítil hréyfing kom á sængurfatnað-
inn.
„Hálfellefu...“ Enn hækkaöi
Charles röddina.
Þá isettist herra Ford allt í einu
upp í rekkjunni, svipti af sér sæng-
urfötunum, opnaði svefnþmngin
augun lítið eitt en lokaði þeim
svo aftur. Opnaði þau á nýjan
leik og brölti fram úr.
Herra Ford var risinn úr rekkju.
Um leið og herra Ford brá morg
unblundi sínum, varð honum þaö
ævinlega fyrst fyrir að leita vé-
frétta hjá guði vogarskálanna.
Hann var enn ekki vaknaður til
fulls, og svo reikull á fótunum,
að Charles varð að styðja hann að
voginni,- og þar stóð hann svo og
neri stírumar úr augunum á með-
an Charles stillti vogina.
„Ah, nákvæmlega á strikinu,
herra minn“, mælti Charles og
varpaöi öndinni léttara.
„HUndrað og sextíu?" spurði
herra Ford.
„Hundrað og sextíu, upp á lóð“,
mælti Charl^s og brá sér inn í bað-
herbergið til að athuga hvort hiti
baðvatnsins hefði nokkuð breytzt.
,Ég skil ekki hvemig þér fariö að
þessu“.
Herra Ford tautaði eitthvaö.
bEaíraf
HFTER L00KIN6 1N ON ITO
AND THE OTHER SLEEPING
CHILDREN — TARZAN
HEADS FOR
HOME/...
...AS HE LENGTHENS
HIS STRIDE, A
SHADOW FALLS
IN BEHIND HIM...

Í&Lf
w
Cí'JM!
Eftir aö hafa litiö á sofandi bömin heldur
Tarzan beim á leið.
Þegar hann lengir skrefin fylgir skuggi á
eftir honum.
Þú, farðu til baka.
í RAFKERFIÐ
Startarar Bendixar, gólfskipt-
ingar fyrir ameríska bíli, há-
spennukefli, kertaþræðir, plat-
fnur kerti. , kveikjulok, rúðu-
þurrkur rúðuviftur, rúðu-
sprautur með og án mótors,
samlokur, samlokutengi, amp-
er- og olíumælar sambyggðir,
segulrofar í Chevrolet o. fL
Anker, kol og margt fleira.
Varahlutir og viðgerðir á raf-
kerfum bifreiða.
BlLARAF s.f.
Höfðavík við Sætún
Simi 24700.
S.I