Vísir - 03.05.1967, Blaðsíða 12

V í SIR . Miðvikudagur 3. maí 1967.
I AM KiOT TOO
OLPTO LEAD
r THEM AS I..
1F VOU LACK.
^ THE COIÍKAGE
TD KILL, THEN VOU
WILL NEVER LEAP
MAMHJ WARRIORS
PsgKI AGAIN / i—tó
KQVA
RO'REI NANGRUN
Einkdeyfi d
fljótvirkri
sjátflæsingu
KOVA Umboðið
SIGHVATUR EINARSSON&CO
SÍMI24133 SKIPHOLT 15
ðti og innihurðir
B.H.WEISTADSCo.
Skólagötu 63 IILhœð
Slmi 19133-Pósthólf 579
stjórna mörmum mínum“. En gamli höföing- hefur
inn hnítur sakir þess, hve hrumur hann er, hefur
og gerir með því aö engu þau orö, sem hann ingar'
látið sér um munn fara. „Farðu! Þú
orðið mér til nægilegrar niðurlæg-
KOVA er hægt a& leggja
beint í jörð
KOVA röreinangrun þol-
ir mesta frost, hitabreyt-
ingu og þrýsting KOVA
þolir 90°C stöðugan hita
Verð pr. metra:
3/8" kr. 25.00 T’kr.40.00
1/2” kr. 30.00 l!4”kr. 50.00
3/4" kr. 35.00 iy2"kr.55.00
K vikmyn dasaga
samin af Eénu O'Brren
eftir skáldsögu hennar
„The Lonely Girl"
Þau Anna og Denis skruppu í
heimsókn til einhverra nágranna,
þegar við höfðum drukkið teið, og
tóku bamið með sér, þótt Eugene
segði, að þaö gæti fengið lungna-
bólgu af kuldanum.
Mér fannst annarlegt að vera
ein með honum í húsinu. Hann
kveikti á tveim olfulömpum, dró
tjöld fyrir glugga á vinnustofunni
og sagði, að við skyldum hlýða
á tóniist.
Hljómplöturnar lágu,.L hlöðum á
gólfinu, veggimir vom þaktir bóka
hillum, og fyrir ofan éfstu hillum
ar var komið fyrir hjartarhornum.
Eugene sagði, að sá hefði verið
mikilvirkur dýrabani, sem átti setr-
ið næstur á undan honum, og sæi
þess enn merki... horn og hausar
á veggjum og sútaöir feldir á gólf-
um. Undarleg tónlist fyllti stof-
una, og hann gekk um gólf og sló
taktinn, en nam svo staðar og
spurði hvort mér félli þessi tón-
list ekki.
— Á hvað minnir hún þig?
spurði hann.
— Eugla, svaraði ég.
— Fugla? Hann virtist ekki skilja
hvað ég átti við, og þegar lagið var
leikið á enda, setti hann aðra
hljómplötu á, og kvaðst ætla að
vita, hvort sú tónlist minnti mig á
hiö sama.
— Fuglar enn, sagði hann, og
ég kinkaði kolli. Það var eins og
hann yrði fyrir einhverjum von-
brigðum, því aö hann iék ekki af
fleiri Mjómplötum það kvöldið.
— Við skulum koma upp og
setjast við arininn, sagði hann. En
ég tregaðist við, óttaðist aö hann
kynni að hafa í hyggju aö fá mig
með sér inn í svefnherbergið. Hann
kvaðst hafa látið kveikja eld í
aminum snemma dags, vegna þess
að hann hefði oröið var við raka-
blett á veggnum fyrir ofan arin-
hilluna.
— Ég vil heldur vera hérna,
sagði ég, þegar hann tók stjaka
með kerti í og lagði af stað. Ég
leit á skrifborðið hans, þegar hann
var horfinn upp stigann — dag-
blöð, sendibréf í flugumslögum,
litlir bréfpokar meö blómafræi,:
nokkriy eirnagíar í litlúm' glérbrúsa:
með ávaxtamáuksmiðá, öskubakk-
ar með einkennilegum myndum.
— Viltu koma upp með físibelg-
inn, kallaöi hann til mín.
Arineldurinn i svefnherberginu
var kulnaður út. Þetta var stórt
herbergi með mahóníhúsgögnum
og stórri, tvöfaldri rekkju. Ég tók
eftir svæflum, báðum megin í
rekkiunni.
— Á stundum sef ég hérna megin
stundum hinum megin í rúminu,
sagði hann, eins og hann læsi hugs
anir mínar. — Það er þó sú til-
breytingin.
— Bíddu, sagði hann og blés að
glæðunum, svo að biarmi lék um
myndina fyrir ofan arinhilluna —
nakin kona, sem lá á hlið og
sneri sér fram.
— Ég þarf að skreppa frá
andartak, sagði ég og reyndi aö
láta sem ekkert væri. Það gat
varla verið hollt hugarfari karl-
manns að allsnakin kona blasti við
honum úr rekkju hans öllum stund-
um. Það sló niður í reykháfinn og
reykjargusa stóð beint framan í j
hann og hann fékk ákaft hóstakast. j
— Viltu gera svo vel að opnal
gluggann, sagði hann og stóð á
öndinni. Glugginn var svo stífur
í falsinu, að ég varð að berja á
hann, en þá hrökk hann upp á
gátt, og vindsveipurinn slökkti ijós
ió á kertinu.
— Ég verð að fara heim .. klifkk
an er orðin svo margt, sagöi ég og
röddin titraði af geðshræringu og
ég þreifaöi fyrir mér út að dyrun-
um.
— Róleg vina mín, sagði hann
og hló við, — ég hef ekkert gert
þér enn. Ég greip um hurðarhún-
inn, en var orðin svo magnþrota,
að ég gat ekki hreyft hann. Þá
kveikti Eugene aftur á kertinu við
arineldinn og hélt því hátt.
— Þaö er ekki nein ástæða til
þess fyrir þig að titra svona
og skjálfa, sagði hann vingjam-
lega. — Þú hefur ekkert að óttast.
Ég fann að ég hafði hagað mér
heimskulega og fór að gráta.
— Svona nú, sagði hann og kom
til mfn og lét vel að mér. — Þú
mátt ekki vera slíkur kjáni. Hann
laut aö mér og kyssti mig á votan
munninn af meiri ástúö en hann
hafði nokkurn tíma kysst mig áður.
Við héldum niður aftur. Hann
hitaði te og þegar við höfðum drukk
ið það, sagðist hann skyldi aka mér
heim.
Oti fyrir var heiðríkt og stjömu
bjart og .talsvert frost, og glitrandi
hrím á grenitrjánum. Ég sneri mér
að honum og sagði, að mig lang-
aði alls ekki til að fara strax.
Þarna var svo fallegt um að litast
í frostinu og hríminu, og inni í
vinnustofunni logaði bjartur eldur
á ami. — Ég vildi helzt hvergi fara
strax, sagði ég, þegar hann hjálp-
aði mér í kápuna. En hann hafði
ekið bílnum upp að dyraþrepunum,
og hann sagði líka, að hann yrði
að aka hægt, vegna þess hve hált
væri á vegunum, svo það væri
öruggara að hafa tímann fyrir sér.
»
SJÖTTl KAFLI.
Eftir þetta fór ég með hönum
heim til hans flesta sunnudaga.
í eitt skipti var ég þar nætursakir.
Ég svaf í gestaherberginu. Allur
viður þar inni hafði veriö kvoðu-
gljáður fyrir skömmu. Allt var
annarlega þvalt viökomu.
Eignilega varð mér ekki svefn-
samt um nóttina. Ég lá lengst af
andvaka og hugsaði um hann. Ég
heyrði hann blístra lágt ööru hverju
og ganga um gólf niðri í vinnu-
stofu sinni fram undir klukkan
þrjú.
Hann hafði lánaö mér nokkur
tímarit með myndum. Þaö vom
undarlegar teikningar. af undar-
legu fólki í undarlegum stellingum
Ég botnaði að minnsta kosti ekkert
í þeim. Ég slökkti ekki ljósið, vegna
þess að Anna sagöi mér að kona
nokkur hefði dáið í herberginu
skömmu áður en Eugene keypti
setrið. Kona höfuðsmanns, var víst
hjartabiluð og tók inn mikið af
töflum og lyfjum.
í>að var ekki fyrr en undir morg-
uninn, að ég blundaði. En það varð
ekki lengi, því aö vekjaraklukkan j
hringdi um sjöleytið og ég varö að j
drífa mig á fætur, svo ég kæmist
til vinnu minnar í tæka tíð.
— Hvernig svafstu? spurði hann
þegar hann mætti mér í stiganum.
Hann gerði sér upp geispa og
lézt vera reikull á fótunum.
— Ekki sérlega vel...
— Heimskan einber, finnst þér
það ekki? Tvær mannverur, sín á
hvorri hæð, sem ekki geta fest
blundi? Næst þreyjum við andvöku
nóttina saman og höfum svæfil á
milli okkar í rekkjunni — hvað
segirðu um það? spurði hann og
leit á mig.
Ég leit undan Ég var alin upp í
þeirri skoöun, að óviöurkvæmilegt
væri að orðfæra það, sem konan
varð að láta sem henni væri á-
nægja að, einungis til að þóknast
eiginmanni sínum
Hann kom með ábreiðu og vafði
um fætur mér og hné í bílnum,
og te á hitabrúsa sem ég drakk
á leiðinni, þar sem ég hafði eklri
tíma til að fá mér árbít
Ég gisti líka næstu sunnudags-
nött, og svaf enn í gestaherberg-
inu Ég gat ekki hugsað til að sofa
f sama rúmi og hann, hann
kallaði það hégiljuskap, en ég var
raunverulega hrædd. Morguninn eft
ir vakti hann mig eldsnemma með
því að drepa á dyr gestaherbergis-
ins, og síöan gengum við um steóg
inn nokkra stund
Það koma fyrir þær stundir í
lífi manns, sem ógerlegt er að
gleyma. Þannig man ég þennan
morgun, man hvítt limið á ung-
björkinni í grárri skímunni, man
þegar sólin reis yfir fjallabrúnirn-
ar í roðadýr, eins og það væri fyrsti
dagur sköpunarinnar. Ég man,
hvemig allt varð skyndilega bjart,
hvernig sólin dreifði mistrinu og
döggin glitraði, hve grasið varð
grænt og lifandi.
„Ég ' vildi, að við gætum lifað
saman“, sagði hann qg lagöi arminn
um herðar mér.
„Getum við það?“
„Það virðist svo eðliiegt nú“,
sagði hann. „Svo sjálfsagt. En ég
hef aldrei verið gefinn fyrir ástar-
lot i aftursæti í bíl. Mér finnst það
óeðli“.
Slíkum atlotum kunni ég hins
vegar vel. En ég gat ekki sagt
honum það.
Ég gat þó ekki varizt lengur en
til jóla.
Hann bauð Böbu, Jóhönnu og
Gustav í kvöldverð á jóladag, svo
ég nyti mín betur, því að kunningj-
ar hans voru mér ógeðfelldir. Þetta
var yfirleitt útlent fólk, sem virtist
hafa mest gaman af að segja tvf-
ræðar og grófar skrýtlur, og ég
fann, að það staröi á mig eins og
hálfgert viðundur, sem haft væri
til sýningar fyrir þaö.
Þetta var dásamlegur kvöldverð-
ur; kertaljós á borðinu og gjafir
handa öllum viðstöddum. Jóhanna
var í essinu sínu; hún fékk að gjöf
spegil í gullinni umgerð tíl að
hengja á vegg heima hjá sér, fom-
an grip og fallegan, og þurrkað
arinbrenni að auki. Baba steig vals
viö Eugene eftir hljómplötutónlist;
það var nóg að drekka og allir í
hátíöarskapi.
„Ef þig skortrr hug til að drepa, þá munt
þú aídrei leiöa Mam'bumenn oftar í stríöi“,
„Ég er eteki orðinn of gamaffl til þess að
[iteí
Knútur Bruun hdl.
Lögmannsskrifstofo
Grettisgötu 8 II. h.
Sími 24940.