Vísir - 06.05.1967, Blaðsíða 12

12
VA
SPABie TÍMA
FVfllRHDFN
V í SIR . Laugardagur 6. maí 1967.
Loks tók hann inn svefntöflu og
saup á vatnsglasi á eftir. Lagðist
svo á hliö og bjóst til að fara að
sofa. /
— Fyrirgefðu mér, Eugene ... ég
elska þig, kjökraöi ég.
— Þetta er allt í lagi, vinan mín
sagði hann og lagði heitan lófann
á lend mér. Loksins var okkur þó
orðiö sæmilega heitt.
— Ég verð ekki hrædd í fyrra-
málið, sagði ég, enda þótt ég vissi
#ö ég yrði það.
—Ég veit það, sagði hann róandi.
— Þú ert þreytt, nú skulum við
fara að sofa og láta allar áhyggjur
lönd og leið.
Hann hélt í hönd mér, þegar ég
sofnaði örvingluð og sárreið sjálfri
mér.
Einhvem tíma undir morguninn
vaknaði ég við þaö, að ég varðist
honum enn. Skömmu á eftir fór
hann fram úr og klæddi sig. Ég
bað hann fyrirgefningar.
—Hættu einhvem tíma að biðj-
ast fyrirgefningar, sagði hann og
brá á sig axlaböndunum. — Þaö
er ekki nein ástæöa til þess fyrir
þig að biðjast fyrirgefningar. Þessi
framkoma þín er ekki annað en
eölilegt viðbragö. Hann settist áj
stól og fór f sokkana.
— Ætlarðu strax að fara á fætur?
spurði ég. I
— Já, ég fer oft á fætur tpidirj
morgun og geng eitthvað út mér
til hressingar, ef ég hef sofið illa ..
— Þetta er allt mér aö kenna.
— Minnstu ekki á það frátnar,
að eitthvaö sé þér að kenna í Sam-
bandi við þetta, mælti hann enn.
Ég varð því fegnust, aö það var enn
svo myrkt inni, aö ég gat ekki
greint svip hans, þegar hann sagði
þetta. Ég heföi ekki þorað að líta
í áttina til hans.
Hann fór út, og andaftaki síðar
heyrði ég fótatak hans á mölinni
úti fyrir húsinu.
Ég lá í rekkju hans og grét sáran
Ég hafði aldrei blygðazt mín eins á
ævi minni. Og ég þóttist þess full-
viss, aö nú væri öllu lokið okkar
á milli fyrir kjánaskap minn. Um.
át'taleytið 'tók að birta, og ég heyrði
að Anna var komin á stjá og skar-
aöi í eldinn niðri. Ég fór á fætur
og sárkveiö því aö líta framan í
hana, Denis og móður Eugene. Og!
mér fannst rauðbrúna peysan mín
sem ég hafði verið svo stolt af
kvöldið áöur, vera kauðaleg og fara
mér illa í morgunbirtunni. Helzt j
hefði ég viljað laumast út úr húsinu
og komast heim til Jóhönnu svo
enginn vissi og sæi til ferða minna
Mér varð litið í spegilinn. Ég var j
rauö af gráti og þrútin til augnanna ’
Allir mundu sjá það á mér, að þaö!
hefði gerzt, sem ekki gerðist.
Það var allt í einu farið að snjóa.;
Stórar, hvítar flygsur svifu hægt,
til jaröar, þar sem þær. þiönuðul
og urðu að vatni. Ég ’laumaðist.
inn í næsta herbergi og kom sæng- j
urfötunum í óreiðu, svo Anna gæti:
séð, að ég héfði sofið þar af nótt- j
ina. Það virtist heimskulegt at-1
hæfi að grípá iil slikra blekkinga,!
en Anna var effirtektarsöm, og þaö !
hefði ekki farið fram hjá henni, ,ef j
sængurfötin héfðu verið i röð og.
reglu. Undir legubekknum fanrx ég j
lítinn kassa með rifnum mynda-:
bókum og leikföngum. '!
— Þessa bók á Frances litla
Gaillard, stóð skrifað á kápu á bök
með dýramyndum. Ég var nærri
hnigin í öngvit. Hann hafði aldrei
minnzt á það við mig, að hann
ætti barn, en ég hefði átt að getk
mér þess til, hvers vegna hann lagði
slíkt ástríki við barn Önnu. Nú
fannst mér allt vonlausara en
nokkru sinni fyrr Ég virti fyrir
mér leikföngin og bækurnar og
grét. Hundslappadrífan úti fyrir,
rautt og grátþrútið andlit mitt, eld-
laus arininn, peysan — allt lagðist
á eitt við aö auka á blygðun mína,
og þarna sat ég og grét, þangað
til Anna drap á herbergisdyrnar
og tilkynnti að morgunverðurinn
væri á borð borinn.
Þegar ég kom niður i eldhúsið,
varaöist ég að líta framan í Eugene
Hann rétti mér tebolla og spuröi,
hvernig ég hefði sofið.
Ég sá, að Anna hafði ekki af
okkur augun.
— Prýðilega þakka þér fyrir.
Hann blimskakkaði á mig aug-
um, og ég þoröi ekki að líta upp.
Hann hló við.
— Það gleður mig aö heyra,
sagöi hann og benti mér á að fá
mér sæti við boröiö.
Móðir hans kom niður f eldhúsið
andartaki síðar og við snæddum
saman morgunverð. Hún kvartaði
sáran yfir þvf, að grauturinn væri
moðvolgur. Hún kvaðst ekki hafa
jafnmikla andstyggð á nokkrum
mat og moövolgum graut.
Hún bjó meö systur sinni í Dubl-
in og Eugene ók henni heim um
hádegiö. Ég hélt, að hann ætlaðist
til þess, að ég kæmi meö, en hann
bað mig að bíða, kvaðst þurfa að
ræða við mig. Ég varð því um kyrrt
— Viö sjáumst vonandi aftur
góða mín, sagöi móöir hans, þegar
hún var setzt inn í bílinn og kvaddi
mig. Hún bar þykkt sjal utan yfir
loðfeldinum og hafði hitapoka við
fætuma. Hún var í ’beZta skapi,'
því aö Eugene hafði gefiö henni
flösku af viskí, súkkulaði og kalkún
steik, vaföa inn í smjörpappír.
Henni þótti mikils um vert aö stjan
að væri viö sig, það var henni eins
konar endurgreiðsla fyrir öll árin,
sem hún hafði þrtelað sér út til
að koma syni sínum á legg. Hann
var henni alltaf eins og fjarlægur
og hún var oröhvöss við hann,
en henni líkaði vel, þegar hann
reyndi að gera henni allt tif geðs.
Ég gekk út í skóginn, þegar
þau voru farin. Það var hætt að
snjóa og komin hæg rigning. Ég
vissi ekki, hvort ég átti að þora
að sofa aðra nótt þarna á setrinu.
Reyndi aö ráöa það við mig, en
gat ekki tekiö ákvöröun. Ég hafði
aldrei á ævi minni þurft að taka
alvarlega ákvörðun. Öll föt höfðu
verið keypt handa mér, ég var
aldrei að því spurð, hvaöa mat ég
vildi, Baba ákvað, hvenær við fór-
um út og hVert. Ég gekk hring
eftir hring, það rigndi og ég andaði
aö mér angan trjánna.
Ég heyröi bílinn nálgast og sneri
heim áftur. Ég heyrði Eugene
blfstra lágt, þegar hann kom út
x skóginn að leita að mér, og um
leiö og ég sá hann, vissi ég aö ég
mundi sofa hjá honum næstu nótt
og sama sagan mundi endurtaka
sig.
—• Ég verö hjá þér í nótt, sagði
ég formálalaust og án þess að hann
spyrði. og ég sá, aö þaö gladdi
hann. Hann sagði, að ég heföi ber-
sýnilega hresstst viö að vera úti
* rigningunni Regnið ætti vel viö
mig, og ég ætti alltaf að búa í landi,
þar sem mikið rigndi, greiöa háriö
eins og ég gerði og ganga í dökkum
gúmstígvélum.
— Nú kvíöi ég ekki neinu, sagði
ég, þegar við gengum skógarbrekk-
una niður að setrinu. Við hlupum
við fót, hann kyaðst veröa að fá
te á stundinni, og nú fann ég
ekki lengur til þess aö ég væri
syfjuð og illa til reika. Viö komum
auga á Önnu, þar sem hún stóð
úti við eldhúsgluggann með sjón-
auka og fylgdist með ferðum okkar
— Hún á eftir aö brjóta þennan
sjónauka fyrir mér, sagöi hann,
en þegar við komum heim. hafði
hún stungið sjónaukanum aftur í
leðurhylkið og hengt á sinn stað
á snaga rétt fyrir innan dyrnar
á vinnustofunni. Þegar Eugene
færöi það í tal við hana. að hún
ætti að láta sjónaukann kyrran,
lézt hún ekki viö neitt kannast og
fullyrti, aö honum hlyti aö hafa
missýnzt.
ÁÖur en við settumst að hádegis-
vérði, fór ég meö honum upp í svefn
herbergi hans og snyrti á mér and-
litiö eins Vel og ég gat. Þegar ég
haföi dyftað mig, virtist ég eins
og roskin telpa í speglinum.
— Gamall maður og ung stúlka,
sagði hann og virti fyrir sér spegil
mynd okkar. Það stóð staukur með
andlitskremi á hillunni undir
speglinum, sem Laura hafði senni
lega skilið þar eftir. Hann bar það
undir mig, hvort hann þyrfti að
raká sig' eða' ékki.
— Ekki er ég kyssilegur sísvona,
sagði hann viö spegilmynd, okkar
og strauk skeggbroddana á vöngum
sér.
Ég hló.
— Eða er ég þaö? spurði hann.
Það var dásamlegt að kyssa hann,
og ég óskaði þess með sjálfri mér,
að öll ást væri í því einu fólgin,
að atlotin gengju aldrei lengra
Hann tók hárburstann minn og
tók aö bursta á mér hárið, hægt og
ástúðlega, en þó ákveöiö. Eftir
litla stund vakti það með mér annar
lega sælukennd, og hann hlýtur aö
hafa séð það-á mér, því að hann
brosti við mér í speglinum.
— Ég hef helzt til stóra höku,
en þú helzt til' litla, sagði hann.
— Við mundum eignast falleg börn.
Hann hló og bjóst auösjáanlega
við því að ég færi líka að hlæja.
En ég gat þaö ekki. Ég var mjög
viðkvæm fyrir vissum hlutum, t.d.
börnum. Smábörn vöktu með mér
skelfingu. Og allt í einu mundi ég
eftir leikfangakassanum, sem ég
hafði fundið inni í svefnherberginu
fyrír stundu.
— Það eru leikföng í kassa und-
KOVA Umboðið
SIGHVATUR EINARSSON&CQ
SÍMI24133 SKIPHOLT 15
Kvikmyndasaga
samin af Ednu O'Brien
eftir skáldsögu hennar
,Jhe Lonely Girl"
ir legubekknum inni í herberginu,
varö mér aö oröi
— Ég veit þaö, sagði hann. —
Ég á barn. .
— Ó, einmitt...
— Við eigum dóttur, sagði hann.
— Hún er oröin þriggja ára. Mér
fannst rödd hans Jbreyta um hreim,
en var þó ekki viss um það. Ég
fann til annarlega sárrar afbrýöi-
semi.
— Saknarðu hennar?
— Ég sakrt- hennar mjög. Það
líður varla sú stund, að ég sakni
hennar ekki og hugsi til hennar.
Þegar maður hefur eignazt bam,
þráir maöur aö mega hafa það hjá
sér, sjá það vaxa og dafna ...
Hann hélt áfram aö bursta á mér
háriö. En það vakti ekki með mér
sömu sælukennd og áöur.
ðmrusRÉTm
á virkum dögum
oghátiöum
Á matseðli vikunnar:
STEIKT LIFUR
BÆJMABJÚGU
KINDAKJÖT
MUTASMÁSTEIK
LIFRARKÆFA
Á hverri dós er tillaga
um framreiðslu
KJÖTIÐNAÐARSTOÐ
RÖREINANGRUN
Einkaleyfi á
fljótvirkri
sjálflæsingu
„Tarzan, kæri vinur! Ég sé að þú hefur
komið með vin með þér“. „Þaraa sérðu,
Ngura. Þessi maður ber aðeins kærleik til
náungans í brjósti sér“. Og Tarzan skýrir
KOVA er hægt að leggja
beint í jörð
KOVA röreinangrun þol-
ir mesta frost, hitabreyt-
ingu og þrýsting KOVA
þolir90°Cstöðugan hita |
Verð pr. metra:
3/8" kr. 25.00 T”kr.40.00Í
1/2" kr. 30.00 V/4" kr.50.0« í
3/4" kr. 35.00 iy2”kr. 55.01'
^mmm^m^mmmmammmmt^mi^^mmmmmmmmmmm'ld
RAUÐARARSTÍC 31 SÍMI 22022
„Við skulum halda til föður Jósefs. Hann
verður glaður yfir að sjá okkur“. „Ertu viss
um jþað. Ég er Mambumaður og við komum
eldd sem bezt fram við hann“.
TARZAN/ isee
YOO BRING A
FRIfrKID /
SEE, NGBRA/
TUIS MAN
HAS OKII.Y
COMPASSION
IKI HIS K
{ HEART/ )
Tarzan explains the plight a
HIS FRIEND..'.
--—---------------------------r~-----
I AM SURE THIS IS \ IE I KNOW THE
ONLY A TEMPORARY ) WAVS OF THE
EX/LE, AAY SON... Á LORD. AND THE
LOVE OF A FATHER,
YOtl WILL SOON BE
AMONG YOUR
AGAIK! /
prestinum frá þvi, sem gerðist í þorpji Mambu
manna. „Ég er viss um að þetta muni brátt
Iagast úngiýijttt*; Þú munt brátt verða með-
al manna þínná aftúr. Það mun Guð sjá um“.
T
A
R
Z
A
N
ARE YOU SURE?/._
AFTER ALL, I AM
A AiAMBU—WE DID
HIM BOWLY HARM/
WE WILL GOTD THE
MISSIOKI OF
FATHER JÖSEPH_.
HEWILL BE J
HAPPY TD YJÍ
HELP YOU !