Vísir - 06.02.1968, Qupperneq 12

VIS IR . Þriðjudagur 6. febrúar 1968.
~ÉDGAR RlCE BURROUGHS
I CAW'T MEAR ABOVE
TME FALLS. 6ÉTTH —
BUT THEÝ PDN'T
SEEM TD BE LAVING
OUT THg WELCONt .
MAT.'... - —^
IF YOU'RE WILLING
TD TKY, WE COULD
CHAtiCE THE CAVE
FROM WHICH THE <
MDNSTER CAME.V
WE CAN'T
GOUP...
LOOK./...
OH, TAR2AN, HOW
PO WE GET OUT -
OF TWS PLACE?' J
SPAOm TÍÍM
ÞVOIÐ OG BÖNIÐ
-BILINN YÐAR
SJALPIR.
'BUIUSIGJUI
HAUOARÁRSTlG 31 SlMl' j

KVIKKWDASAGA EFTIR
A-B- SOTHRIE 3r-
„Ég get skilið ótta þinn við að
' verða þunguð. En þaö getur ekki
verið óttinn við það eingöngu ..
„Nei“, svaraði hún hikandi.
„Þarna hlýtur líka eins konar
þrákelkni að koma til. Að vilja
ekki láta undan fýsn sinni...“
„Nei, það er ekki það“.
„Hefurðu þá ekki neina hugmynd
um hvað það er?“
„Nei. Einungis aö það er einhver
þröskuldur í vegi. Að ég finn að
mér er það ógerlegt".
„Alltaf?"
„Kannski ekki alltaf...“
„Finnurðu aldrei til ástríðu?"
Hann fann að líkami hennar varð
stjarfur í rekkjunni, að spurningin
hafði hneykslað hana. Hann var að
því kominn að taka sér í munn
gömlu ásakanimar, en stilltj sig,
minnstist þess hvað orðið hafði til
þess að hann f elldi Indiánann forð-
um, og stillti sig. Minntist þess að
hann var ekki þess megnugur að
breyta þessari annarlegu afstöðu
konu sinnar til kynferöismála. Sú af
staöa var engu að síður kvalræði
fyrir hann. „Við skulum biða“,
sagði hann. „Kannski getur þetta
lagazt....“ og hann sneri sér frá
henni í rekkjunni.
„Ég vildi óska að ég gæti látið
að vilja þínum Curt...“
„Ég hef fariö skakkt að“, sagði
hann og visssi samstundis að þaö
var satt. „Ég hef orðið þess valdur
að það er orðin þér áráttuhugsun að
ég krefjist þessa af þér. Ef ég
byrja aftur á upphafinu, gæti þetta |
breytzt".
„Hvernig þá, Curt?“
„Ef til vill tækist mér að láta I
þig finna að ég þarfnast þín. Ekki
eingöngu líkamlega, ekki heldur ein
göngu andlega, heldur'hvorttveggja.
Og ég mundi ekki krefjast neins.
Ég mundi einungis reyna að gera
bér skiljanlega þörf .rnína, aö
þú gætir hjálpað mér, og ég gæti
ekki að því gert að ég þarfnast
hjálpar þinnar. Þaö er þetta að
minnsta kosti, sem ég á við. Góða
nótt, Amandart.'
Hún lá grafkyrr langa hríð, en þá
vafði hún hann örmum, hikaridi og
næstum feimnislega, og bað hann
að snúa sér áð sér.
Svo heimskur hafði hann þó ekki
vérið að telja sér trú um, að þar
með væri öllum erfiðl. í sámbúð
þeirra Iokiö. Til þess var inngróin
afstaða þeirra hvors-um sig allt of
ólík. En þetta var skref í rétta átt
og þó meira en skref. Þau voru far
in að reyna að laga sig hvort eftir
öðru, taka tillit hvort til annars.
Og hann fann það nú, að hann unnit
konu' sinrii heilshugar.
Og svo þúrfti þetta áð koma fyrir.
Þannig var það alltaf í þessum
heimi. Þaö sariireemdist ekki því'
skipulagi, sem réði lífi og örlögum,
að hamingjan væri varanlég.
Hann sneri aftur heim á leið.
Of löng fjarvera gat krafizt skýr-
inga, aldrei að vita nema Amanda
vekti eftir honum. Hann vissi aö
það var dulinn ótti, sem réði til-
finningum hans, þó ekki óttinn við
hneisuna, hann gaf fjandann í þess
háttar. Ekki óttinn við Amöndu
ekki beinlínis hana sjálfa, heldur
við að missa hana. Og þó óttaðist
hann ekki að hún yfirgæfi hann,
heldur að hún hætti að unna honum
og það var jafnvel sárara en að
missa hana. Hann hafði ekki vitað
það fyrr en nú að undanförnu hvað
hún var honum mikils virði.
Og svo varö hann sér þess allt i
einu meövitandi, þar sem hann
gekk þungum skrefum heim á leið
í tunglskininu, að allar áhyggjur
hans snerust eingöngu um sjálfan
hann. Ekki Mercy. Hún var bam
að aldri, þunguð og einmana og
hann haföi einungis áhyggjur af 'því,
hvaða afleiðingar það kynni aö hafa
fyrir hann. Þannig var mannskepn-
an gerð — stöðugt sjálfri sér næst
— hann líka, en óhugnanleg stað-
reynd var það> ,engu að síður. Og
iðrunin, bænirriásr um fyrirgefningu
— hvað var það tannað en umhyggja
fyrir sjálfum sé;r? Mundi hann iðr-
ast breytni sinmar, ef ekki væri
fyrir afleiðingatinar?
Hann reyndi iaS svara spprning-
unni hreinskilnisilega, en gat ekki
svaraö henni. Og hann hugsaði sem
svo, að hann mundi einskis iörast,
ef Mercy hefði ekki haft neitt mein
af kynnum þeirra, annað en það,
að hún glataði mssydómi sínum, ef
unnt var að kalla- það mein, ef hún
hefði ekki orðið Iþunguð, ætti ekki
í vændum neina* fyrirlitningu eöa
smán, ekki nesnar sorgir. Hann
hefði þá ekki einu.sinni iðrazt þess
að hafa verið kontu sinni ótrúr, því
að þar hafði hannt gilda afsökun.
Einungis þetta — var guð til eöa
ekki? Hafði maðurinn skyldur að
rækja gagnvart meðbræðrum sínum
og systrum? Hann sá stúlkuna enn
fyrir hugskobssjónum sínum
granna og veikbyggða en þö hug-
rakka og vondjarfa, þar sem hún
stóð á rústum tíffishamingju sinnar
Og vissi hverju hann mundi svara.
„Guð minn góðor", tautaði hann
og herti gönguna, eims og hann gerði
sér vonir um að ■ geta flúið sfnar
eigin hugsanir.
„Ég var nærri sofnuð", sagði Am-
anda, þegar hann <kom inn í tjald-
ið.
„Veðrið er svo dááiamlegt", sagöi
hann og tók af sér Iskóna.
Það var ekki heldnr nema eftir
öðru, hugsaði hann,, að hún skyldi
bíða hans einm.itt íí-.nótt, Sá sem
réði örlögum manna. 'hlaut aö brösa
í kampinn þegar honum var litið
niður á tjaldbúðirnar.
Hann lá andvaka lengi eftir að
Amanda var sofnuð, -hlustaði á nið
árinnar og spangól villihundanna.
Hann spurði sjálfan sigjhvort Mercy
McBee, fimmtán eða sextán ára
stúlkan, mundi lika liggja andvaka.
Hvort índiáninn mundi vera glaður
og ánægður á reiki urn hinar himn
esku veiöilendur andains mikla.
Éitt var hann ekki i ivafa um. Alla
ævi rnundi hann lítaíá sjálfan sig
sem sekan mann.
Tuttúgasti og þriðji kafli.
„Þig fáið aö vita Iwað það er“,
sagði hinn aldni f jallagarpur að Hall
virki. Greenwood hét hann, Caleb
Greenwood, og Evans fannst hann
ekki ólíkur mosavöxnum stein-
drangi, þar sem hann sat flötum
beinum á jörðinni, stórskorinn og
sviphrjúfur. „Þið fáið að vita hvað
það ér.-Hef ég ekki Iög að mæla,
höfuðsmaður?"
Þeir voru staddir þarna i virkis-
garðinum átta eða tíu leiðangurs-
menn, úti fyrir skrifstofu Grants
höfuðsmanns. Sátu þar allir flötum
beinum í forsælunni, nema Grant
höfuðsmaður, hann var sá eini sem
stóð og frá sjónarmiði hinna, sem
sátu, virtist hann jafnvel enn stærri
og föngulegri en hann í rauninni
var. Hann var brezkur frá hvirfli
tíl ilja. „Hudsonflóa-félagið hefur
aldrei reynt að senda vagnalest þá
leið,“ sagði hann og strauk grátt
yfirvaraskeggið.
„Hvers vegna ekki?“ spurði Gro-
ham.
Grant höfuösmaöur yppti öxlum, á
þann hátt að það skildist betur en
orð.
Evans gat ekki fyllilega gert sér
ljóst hvort honum féll ekki maður-
inn fyrst og fremst fyrir þaö, að
hann var brezkur. Hann hafði tekið
leiðangursmönnum vel, mun bet-
ur en búast mátti við af brezkum
embættismanni. Þeir höfðu fengið
keypt það, sem þá vanhagaði um,
og þðtt öruggt mætti telja, að höf-
uðsmaðurinn heföi ekki beinlínis
skaðazt á þeim viöskiptum, varð
hann ekki sakaður um að selja við
hærra verði en sanngjamt gat kall-
azt. En hvað sem því leið, þá var
hann fyrst og fremst brezkur em-
bættismaður og hafði því ekki neina
ástæðu til að vera því hlynntur að
bandarískir þegnar fæm til land-
náms í Orégon og settust þar að.
Því bar aö taka því með nokkurri
varúð, sem hann sagði um Ieiðina
framundan, til Oregon.
Einhverjir ykkar komast eflaust
alla leið“ sagði Greenwood gamli
„Kannski með vágnana, kannski
ekki. En þéjm verður hhð áreiðan-
lega minnisstætt ferðalag, þið meg-
ið bera mig fyrir því.“
RYBVðSN á BIFREIÐINA
Þér veljið efníii, vönduð vinna.
Gufuþvottur á nwtor kostar kr. 250.00
Gufuþvottut, alboicnþvottur.undirvagn kr. 600.00
Ryðvörn undirvagn og botn. Dinetrol kr. 900.00
Ryðvöm undirvagn og botn, Tectyl kr. 900.00
Ryðvöm undirvagn og botn Encis fluid kr. 600.00
Ryðvöm undirvagn og botn Olíukvoðun kr. 450.00
Alryðvöm, TectyÍKUtan og innan kr 3500.00
Ryðvamarstöð'nr Spitalastig 6
FUÖT OG GÖÐ MÖNUSTA.
ÓDÝR OC GÓÐ ÞJÓNUSTA
ÞVOTTAÞJÖNIJSTA
BIFREIÐAEIGENDA
I REYKJAVÍK
SÍMI; 56529
„Hvernig getum við komizt héðan,
Tarzan?“ - „Við getum það ekki, líttu
upp á brúnina.“
„Ég heyri að vísu ekki til þeirra í gegn
um fossniðinn, en ég hef grun um að þeir
séu nú ekki að fagna okkur, Beth.“
„Ef þú ert tilbúin að reyna, þá getum
við ieitað inn í hellinn, þaðan sem ófreskj
ar»;kom.“ - „Ég fylgi þér hvert sem er,
Tffirzan.“
txB4
Eldhúsið, sem allar
húsmœður dreymir um
Hagkvœmni, stítfegurð
og viinduð vinna á öllu
-ipiiirrrx
AÍJó ■*»

ItAUQAVEQI 133 «In]I117B5

0