Vísir - 28.05.1968, Blaðsíða 12

VISIR . Þríðjudagur 28. maí 1968.
CAROL GAJNE:
('IU../Æ
... <l<i (/(//[
u (Ip
íli dj tiAu
Við hittumst við morgunverðinn
og gerðum áætlanir fyrir daginn.
— Ég hef ekki fariö með þér
til Granada ennþá. Við skulum
fara og borða hádegisverð þar,
sagði hann.
Ég sagðist vera til £ það. Eftir
dálitla stund komu Marcia og Carl
os og settust hjá okkur. Carlos
var fálátur, en mér fannst það
ekki nema eðlilegt. En nú gat hann
ekki verið hræddur um konuna
sína fyrir Peter lengur, fannst mér.
Það var auðséð að það var ég, sem
Peter var að draga sig eftir. Auðséð
af hvemig hann leit á mig. Hann
gat ekki leynt ást sinni, hugsaði
ég með mér og var sæl.
Við vorum í þann veginn að
fara inn í bílinn þegar annar bill
kom og stanzaði bak við okkur.
Tveir menn komu út og ég þekkti
að þetta voru sömu mennirnir,
sem komið höfðu til að spyrja eftir
Rocha prófessor. Þeir komu beint
til okkar og staðnæmdust sinn
hvorum megin við Peter.
— Senor Cobbold?
— Já.
— Mig hefur lengi langað til að
hitta yður. Það. var sá eldri sem
hafði orð fyrir þeim. — Ég veit
að þér eruð vínkaupmaður en
það var ekki viðvíkjandi þvi, sem
ég þarf að tala við yður.
Ég settist inn í bll Peters og
beiö. Það var eitthvað skuggalegt
við þessa náunga. Ég gægðist út
og fannst þeir minna mig á bófa
í þriðja flokks glæpakvikmynd.
— Viö komum hingað fyrir
tveim dögum, en þér voruð ekki
viðstaddur þá, senor, sagði sá
eldri.
Nú var kominn á Peter þessi á-
reynslusvipur, sem ég hafði Séð
stundum áður. — Einmitt það?
— Við komum til þess að sækja
Rocha prófessor. En okkur var
sagt að hann væri ekki hérna í j
gistihúsinu.
Nú mundi ég að ég hafði ekki
séð Rocha prófessor síðan um
nóttina, þegar hann stakk hausn-
um út um gættina hjá sér til að
heyra hvað á gengi. Ég reyndi að
heyra hverju Peter svaraði, en
hann talaði svo lágt að ég heyrði
aðeins orð og orð á stangli. En
mér skildist hann neita að hann
þekkti nokkuð til Rocha prófessors.
Og það vissí-ég. að ,var lygi. .
Ég sá að Peter yppjti öxlum.
Hann sneri ser frá þeim bg’ætVafí
að ganga að bílnum, en mennirnir
tóku í handlegginn á honum. Ég
fékk hjartslátt. Hvað mundi gerast
næst? Peter hafði reynzt auðvelt
að ráða við Carlos, en þarna voru
tveir á móti einum. En ég hugsaði
ÝMISLEGT ÝMISLEGT
rökum að okkur hvers konai rnúrbroi
og sprengivinnu I húsgrunnum og ræs
um. Leigjum út loftpressur og víbra
sleöa Vélaierga Steindórs Sighvats
sonar Alfabrekku við Suðurlands
braut, siml J0435.
GÍSLl
JÖNSSON
Akurgerði 31
Slmi 35199
Fjölhæf jarðvinnsluvél, annast
ióðastandsetningar, grel hús-
grunna holræsi o. fi
Tt KUR ALLS KONAR KL/FÐNINGAR
FLJÓT OG VÖNDUÐ VINNA
IJRVAL AF ÁKLÆÐiJM
IAUGAVEG 02 - SIMl 10825 HEIMASlMI 8363«
iU
ÖLSTRUN
i i
með mér að ef áflog yröu, væru
margir nærstaddir þarna, sem
mundu hjálpa Peter.
Mér létti þegar ég sá aö hann
þurfti ekki hjálpar við. Er hann
hafði talað við mennina nokkrar
mínútur, sneru þeir aftur að bíln-
um sínum og Peter settist inn við
hliðina á mér. Hann leit á mig um
um leið og hann ræsti bílinn: —
Ég geri ráð fyrir að þú hafir heyrt
hvað um var að ræða?
— Ég heyrði ekkert í samhengi.
— Það hefur þér þótt leiðinlegt.
— Já, víst var það. Ég hikaði
augnablik. — Ertu vínkaupmaður?
— Já, svona á yfirborðinu —
eins og ég hef sagt þér áður.
Ég kinkaði kolli. — En hvað
ertu i raun og veru?
— Ég er bófi, elskan mín, en þú
mátt engum segja það. Hann brosti
ánægjulega. — Geturðu hugsað
þér að giftast bófa?
— Ég verð að hugsa mig um
áður en ég svara því.
Ég óskaði að hann vildi vera
hreinskilinn við mig. Ef ég átti að
giftast honum átti ég kröfu á að
fá að vita hvað hann hefði fyrir
stafni.
— Ég spyr í alvöru, Peter. —
Hvað ertu? spurði ég dálítiö gröm.
— Ég var að segja þér það, góða
min.
Eftir dálitla stund sagði hann:
— Það væri gaman að vita hvað
þú heldur að ég sé? Hann leit á
mig útundan sér. — Það liggur við
að ég sjái hvernig heilinn í þér
starfar núna.
— Ja, — þú gætir verið einka-
spæjari ...
— Dugleg stúlka, Joyce!
— Ertu það þá?
Hann sleppti annarri hendinni af
stýrinu og tók um höndina á mér.
íif þú segir það ...
r^Ég andvarpaði. Var hann að játa
þetta? Það var auðheyrt að ég gat
ekki komizt lengra en þetta. Ef
hann var einkaspæjari, sem prófess-
orinn haföi leigt til að vernda sig
gegn fjölskyldu sinni, sem mundi
vera að sælast eftir peningunum
hans, hafði ég hitt naglann beint
á hausinn.
— Þú skalt muna það sem
ég hef sagt. Þú átt aðeins að hugsa
um að skemmta þér.
Ég einsetti mér að fara að því
ráði.
— Hve langt er héðan til Gran-
ada? spurði ég þegar við ókum
gegnum Malaga.
— Svo sem tveggja tíma leið.
Þetta var yndisleg ökuferð. Veg-
urinn smáhækkaði upp að Nevada-
tindunum. Þar sem hann lá hæst
fórum við út úr bilnum til þess
að skoða útsýnið. Malaga lá nú
langt fyrir neðan okkur og í fjarska
bogadregin ströndin og hafið.
Þetta var töfrandi fagurt.
Hann stakk hendinni á mér und-
ir handiegginn á sér. — Ertu glöð,
Joyce?
— Já.
— Ég líka.
Hann kyssti mig laust á munn-
inn. — Hefuröu afráðið að giftast
mér?
— Nei.
— Jú, vist hefurðu það.
Ég horfði í augun á honum. —
Ég er ekki viss um að mér líki, að
þú skulir vera svona viss um mig.
Hann kyssti mig aftur. — Elskan
mín, í rauninni er ég ekki viss um
þig. Svo vitlaus er ég ekki. Það
er bara ...
Hann þagnaöi þvi að nú rann
annar bill krappa beygjuna og ég
elti hanr- með augunum um leið og
hann fór hjá. —
— Þetta hljóta að vera kunn-
ingjarnir okkar frá Torremolinos,
sagði hann.
Ég hafði aðeins séð mönnunum
bregða fyrir, svo að ég gat ekki
um þetta sagt. En ég fann til ó-
vissu, sem gerði sem gerði mér ó-
rótt.
FALLEG TILHUGSUN.
— Heldurðu að þeir séu að eita
okkur? spurði ég kviðandi.
— Ef svo er skil ég ekki hvers
vegna þeir gera það, svaraði Peter.
— Þeir halda kannski að við
séum á leið til prófessorsins.
Hann leit á mig með aðdáun.
— Heyrðu, ég held að ég verði
að ráða þig í stöðu hjá firmanu
minu. Við þurfum alltaf á skarp-
skyggnu og gáfuðu fólki að halda.
Hefur þér nokkum tíma dottið
í hug að verða leynilögregluspæj-
ari?
— Nei. Ég hef gert mig ánægða
með ritarastöðuna hingað til, en
það væri kannski gaman að breyta
til.
— Hugsaðu málið, og ef þú vilt
reyna, skal ég gefa þér meðmæli.
— Þakka þér fyrir. Er þetta
þannig staða, að ég gæti haldið
henni ef ég tæki upp á að giftast
þér?
— Já, ef til vill .En ef ég giftist
þér, skalt þú fá að eiga náðuga
daga. Það er að segja: Þú færð nóg
að gera, að hugsa um heimilið
og börnin.
Bömin! Ég kipptist við. Ég gat
séð þau í anda — mörg böm, sem
öll voru lík Peter. Ég hallaði höfð-
inu að öxlinni á honum.
— Það er falleg tilhugsun, muldr-
aði ég.
Hann strauk hárið á mér. — Ef
það er falleg tilhugsun, — hvers
vegna viltu þá ekki trúlofast mér
strax?
Ég reyndi að hrista af mér
allan vafa og var að því komin
að segja „já“. En allt í einu kom
varkámin aftur. — Ekki núna,
Peter, sagði ég einbeitt. — Ég
vil vera viss um þetta fyrst ...
— Ég var alveg viss, undir eins [
og ég sá þig fyrst.
— Varstu það?
— Hvers vegna ertu svona efins
og hikandi?
Það var rétt komið að mér að
segja honum ástæðuna. Mig langaði
til að sýna honum fulla einlægni
og hreinskilni. En svo kom kviðinn.
Hvað gæti hlotizt af að segja hon-
um hvernig var? Ég færði mig frá
honum og leit á klukkuna. — Það
er bezt að halda áfram, ef við eig-
um að boröa „ádegisverði í Gran-
ada.
tiwiMUiBiwmi iii wrrri iiseit;

LEIKFIM!
J AZZ-BALLETT
Frí DANSKIN
Búningar
Sokkabtmtr
Netboxu.r
Dansbekl
Macg#r Rtír
•jk* Attar stœsðir

Frá
Æfcngasfcór
Svarsfc fateftfHvbiMr
Táskór
BaítewQsfcBr
Koniimar tvær bera Tarzan, sem er „Hvaða tflé?
meðvitundarlaus eftir fallið niður björgin. því niður án*“.
Ó, við getum flotið á
„Heyrirðu - villimennirnir og apam-
ir eru komnir aftur.
ÚTIHURÐIR
SVALAHURÐR
BfLSKÚRSHtffiÐIR

HURDAIDJAN SF.
AUÐBREKKU 32 KÓPAV.
SÍMi 41425
Nýju bílaþiónustan
Lækkið viögerðarkostnaðinn
með þvi aö vinna siálfir að
viðgerð bifreiðarinnar. — Fag-
menn veita aðstoð ef óskað er.
Rúmgóð hiisakynni, aðstaða tfl
þvotta.
Nýjn bílaþjónustnn
Hafnarbrattt 17.
Sími 42530.
Opið frá kl. 9—28.