Vísir - 15.08.1968, Blaðsíða 12

Vísir - 15.08.1968, Blaðsíða 12
72 V í SIR . Fimmtudagur 15. ágúst 1968. HOWARD RIGSBY: Að Nornarifi ■i ■ ■i Hún hafði þegar gert sér ljóst, þegar hann stóð upp frá slaghörp- unni og gekk til móts við hana, að hann sá hve illa henni leið. Nú leit hún upp og mætti augnaráði hans. „Er það bersýnilegt enn?“ spurði hún. Hann hristi höfuðið. „Ekki svo mjög áberandi". „Þegar ég kom inn ... það var að vissu leyti fyrir áhrif af tónverkinu sem þér voruö að leika. Það hefur alltaf verið mér mjög hugstætt". Hún drakk niður f hálft glasið. „Það hefur einhverja sérstaka merkingu fyrir yður?“ Hún kinkaði kolli. „Þá leik ég það ekki aftur...“ Aftur? Enn þetta — það var eins og hann teldi það afráðið, að hún - yrði um kyrrt og heyrði hvað ■ hann léki. „Ég vona“. sagði hún, „að mig langi einhvern tíma til að heyra það aftur". Hún drakk i botn ' „Eruð þér hér í orlofi?“ spurði hún. Honum varö litið fram í dymar. „Ekki beinlínis", svaraði hann. ,,Ég ' er að vinna að vissu viðfangsefni". Hún sá að hann kinkaði kolli til einhvers, og þegar hún leit upp sá hún að rauðskeggjaöur maður, klæddur jakka úr grófum baðm ullardúk, gekk fram hjá borði , þeirra og að barnum og heilsaði hr. Bean. „Eiga Bean-hjónin krána?" spurði • hún. Hann bauð henni sígarettu. „Já“ svaraöi hann og kveikti í hjá henni og sér. „Kráin hefur gengið í arf • í marga ættliði. Og Oliver Bean hafði auk þess komizt yfir svo mik inn auð, að hann munaði ekkert um ,að tapa á rekstri hennar það sem eftir var ævinnar. Þau hjónin búa á rishæðinni, en hún sést sjaldan á 'ferli niðri nú orðið. Oliver segir 'að hún máli dag og nótt“. Hún virti hann fyrir sér á með ■an hann lauk '.r glasinu, einmana maður, hugsaöi hún, haföi brotið .heilann um margt og ef til vill á stundum komizt að þeim niðurstöð ■um, sem hann gat ekki skýrt neinum frá. Þótt hann sæti þarna, ræddi við hana og svaraði spurning um hennar, var hann um leið ein- hvers staðar víðs fjarri. Hún veitti því líka athygli ,að honum veitti ekki af að láta snyrta hár sitt, og að hann leit út fyrir að vera maöur sem yfirleitt mundi ekki láta slíkt Undir höfuð leggjast. Og þegar hann leit til hennar, veitti hún því enn athygli, hvað dökk og djúp aug un bjuggu yfir miklum varma. „Má bjóða yður aftur í glasið?“ spurði hann. Hún kinkaði kolli og Christian benti þjóni á hvítum jakka aö koma að borði þeirra. — „Parker“, mælti hann við þjóninn, „má ég kynna ungfrú Robbins?" Parker þessi var ungur maður, sköllóttur, þunnur í vöngum með fölblá augu, dulin ákefð í svipnum. Hann bauð ungfrú Robbins hæ- versklega velkomna, þekkti hana bersýnilega. Það var eins og hann vildi láta í það skína, að enda þótt hann sýndi henni fyllstu kurteisi væri hann hvorki uppnæmur fyrir fegurð hennar né frægð. „Aftur í glösin, Parker, geriö svo vel“. Það gat aö lita stórar eirstungu myndir af skipum á siglingu hvar- vetna á veggjum, en á borðum var komið fyrir skipslömpum, kopar- slegnum sem vörpuðu daufum bjarma upp á við, á höku, vanga og andlit gestanna, sem að öðru leyti voru í hálfrökkri og myrkri, fölv- ar vofugrímur, sem virtust ekki á- fastar neinum líkama, þegar hún renndi augunum yfir sallnn. Ekki langt frá stóð skákborð, yfir því grúfðu tvö andlit, bæöi með gler- augu í dökkri umgerð og svo fast störöu þau á skákborðiö, að ein- beitni þeirra eins og óf gagnsæjan hjúp að þeim og aðskildi þau öllu umhverfi. Það var aðeins ef ein- hvert hinna andlitanna mælti ó- venjuíega hátt, að örlitlum lífs- merkjum brá fyrir innan undir hjúpnum, að andlitin hnykluðu brúnir sem snöggvast, eins og ó- sjálfrátt. „Mér finnst aö við eigum aö fagna vorinu ... efna til hátíöar- halds". Þetta var mælt djúpri, virðulegri rödd og það var aldurhnigin og viröuleg kona viö borð næst barn um sem talaði. Hún var klædd kvöldskikkju, í bjarmanum af lamp anum glóði á perlufesti, marglagða um háls og gráblátt hárið stóö sem hrokkiö reifi um höfuðið. Gegnt henni sat stúlka með ljóst, sítt hár og brugðið um það hvítum borða, og þótt hún væri áreiðan- lega hálfþrítug, hafði borðinn, sápu þvegið andlitið og svartur kjóllinn þau áhrif, að maður gat haldið að hún væri námsmey úr gamaldags heimavistarskóla. Þaö var eins og hún sæi hvorki né heyrði gömlu konuna, starði hnýsnum gagnrýn- isaugum út í rökkrið og Laura fann þeim beint að sér. Það auganráð kannaðist hún allt of vel við. „Hvað finnst yöur, Oliver?" spurði gamla konan hr. Bean. „Vet urinn er liðinn... vorið, árstíð allra vætta og guöa, tekiö við. Pan, Bakkus .. „Það væri vel til fundið, Des- demona“, svaraði hr. Bean. „Þér komið fram í gervi skógar- guðsins Pan“, mælti gamla kon- an. „Ég klæðist gervi Aþenu, vizku gyðjunnar. Þú, Winifred ...“ hún sneri máli sínu að Ijóshærðu stúlk unni, „þú tekur strax við undir- búningnum. Þú semur skrá yfir alla guði, vætti og dísir, telpa mín. Gríska guði — ekki þá rómversku. Þú gerir uppdrætti og tillögur að tjöldum, búningum og semur lis^ta yfir hátíöarréttina. Ég skipulegg skemmtiatriðin. Að sjálfsögöu verð ( ur allt að fara fram undir berum . himni...“ „Ef veður leyfir", mælti hr. Bean og hristi kokkteilinn. | „Ég væri fús að koma fram i gervi Poseidons, sjávarguðsins, her togaynja", sagði rauðskeggjaði maðurinn, sem sat við barinn. — Laura veitti því athygli, að enda þótt hann sneri sér að gömlu kon- unni, sem hr Bean hafði kallað Desdemonu, og beindi orðum sínum til hennar horfði hann í átt til dyra, til stúlkunnar sem komiö hafði inn rétt í þessu og stóð í skugganum rétt fyrir innan þrösk- uldinn. „Auðvitað, hr. Kahler", svaraði gamla konan. „Það skil ég ... þessi skutulbyssa yðar og svarti köfun- arbúningurinn. Þér eruð Kjálfkjör- inn Poseidon". Parker færði þeim drykkinn, og þegar hann gekk aftur frá borð inu kom stúlkan, sem staðið hafði í skugganum úti við dyrnar aö borði þeirra og laut að Christian. „Ég er sjálfkjörin Cassandra“, mælti hún, „og spái yður mikilli ógæfu, St. Laurent, ef það skyldi henda yöur að bregöa loforði við mig öðru sinni....“ Christian reis úr sæti sínu. „Ung- frú Robbins, má kynna Gail Kerr Bregða loforði við yður ...“ mælti hann hikandi, „Má, ég sækja glas handa yður?“ „Einn tvöfaldan, ef þér viljið gera svo vel“. * Christian gekk yfir að barnum en stúlkan dró stól að borðinu og fJkk sér sæti. Gail Kerr hugsaði Laura, var sennilega tveim árum eldri en hún sjálf — tuttugu og sex eða sjö ára. Hún gat ekki tal- izt falleg þótt þar væri mjótt á munum .En það varð ekki hjá því komizt að veita henni athygli.. hörundið dökkbrúnt af sól, mikið og svart hárið brugðið í hnakka- hnút, augun stór og ljósgræn undir enni, sem virtist hærra og hvelfd ara fyrir það hvé hárið var greitt strítt aftur. Hún var klædd jakka og pilsi úr mjúku vaðmálsefni, bar mikla silfurhringi í eyrum, og 1 bjarmanum frá lampanum tók and- litið á sig austurlenzkt svipform. Laura hafði fundið rannsakandi augnaráð hennar hvíla á sér, meðan hún stóð f skugganum úti við dym a og nú þegar Gail Kerr dró sígarettupakkann uþp úr handtösk- unni sinni, varð hún þess aftur vör og aö þessu sinni var augnatillitið langt frá því vingjarnlegt. Og um leið gerði Laura sér gréin fyrir því, að þessi stúlka kannaðist hvorki við nafn hennar né andlit. „Þetta hefur veriö sannkallaður ólánsdagur", mælti Gail Kerr og bár kveikjaralogann að sígarett- unni. Fingurnir voru sterklegir, neglumar klipptar við góm. Laura kinkaði kolli, svipaöist um fann aö áhrif kokkteilsins voru far- in að segja til sín. Þar er ég yöur sammála hugsaöi hún og enn einu sinni fann hún hvernig sárs aukinn og einmanakenndin leituöu taka. Augu hennar staðnæmdust við Christian, sem beiö afgreiðslu við barinn, en Gail Kerr tók1 að rekja raunir dagsins. Greinílegur brezkur hreimur var á máli hennar. „Ég er með feálfnaða ritgerð“, sagði hún, „sjávarlíffræði' skiljið þér. Þess vegna dvelst ég. hérna. Jæja, það "'-:ptir ekki máli heldur er það ritvélin mín. Hún bil aði fyrir nokkrum dögum, þegar verst gegndi, og ég fór meö hana inn í Skeljavík til viögeröar. Bann- settur svikahrappurinn á verkstæð- inu sór og sárt við lagði, að við- geröinni skyldi lokiö í dag. í morg un sagðist Christian ætla að skreppa á fiskiveiðar fyrir hádegiö að þvi loknu skyldi hann aka mér til Skeljavíkur. Ég beiö og beið og aldrei kom hann. Ég sá að bíllinn hans stóð úti fyrir húsinu, þar sem hann býr, en þegar ég knúði dyra, heyrðist einungis tómlegt bergmál inni fyrir. Ég fór því ein til bæj- arins.“ Christian kom aftur að borðinu og Parker, þjónninn, í fyigd með. honúm með glas á bakka. „Halló", sagði Parker við Gail. „Ég hef sakn að yðar í dag“. Hann setti glasið á' borðið fyrk framan hana.. Svissnesk úr. Vestnr jþý^fcar og franskar klnkkur. Allt vclþckkt metii. Þórður Kristófersson úrsm. Sala og viðgerða|jjóm«sta Hrfeatcig li (Hornið viS Snnfflítngaveg.) Sfmi 83616 . P&ttíIT SSB - Bejíjarik. Þú hefur, eins og guð óvina okkar, eng- an feid. Vertu með okkur í orustu móti þeim, annars kostar færðu ekki að sjá félaga þinn ú Ufi & ný. Allt í Iagi, Waz-Don, að þú haldir loforð þitt. sjáðu svo um, Hai, O Es Rat, bardagahópur Ho dona svarar áskorun okkar um orustu. OGREIDDIR l REIKNINGAR LATIÐ OKKUR INNHEIMTA. Doð sparar vður t'imo og ájbægindi INNHEIMT USKRIFST OFAN Tjarnargötu 10 — 111 hæð — Vonarstrætismegin — Simi 13175 (3lmur)

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.