Vísir - 31.10.1968, Side 3

VlSIR . Flmmtudagur 31. október 1968.
Jjað er mannmargt við götu-
vitana og ys á strætunum
síðdegis. Fólk er aö hraða
sér heim í hlýjuna fyrir kvöld- Vestur í bæ hlupu krakkar með hund í bandi yfir götu. Seppi virðist, eins og aðrir, ekkert sérlega hrifinn af því að vera að
kulið. Húsmæður gefa sér naum hoppa þetta úti í haustnepjunni.
j Hauststemmnjng í bænum
ast tima til þess að líta í búð-
arglugga, heldur sveipa að sér
skjólflíkum og hraða sér að
kaupa í kvöldmatinn. Skrifstofu
stúlkur trítla sárfættar af
kuldanum eftir gangstéttarhell-
unum áleiðis i strætisvagninn,
sjúga upp í nefið og lagfæra
flausturslega á sér hárið, sem
vill fara aflaga í golunni. Kaup-
sýslumenn og kontóristar stika
þungbúnir á svip út úr bönkum
og skrifstofum, hugsandi um
skattana sína og efnahags-
ástandið. Krakkar flangsast lít-
ið eitt í Miðbænum á leið heim
úr skólanum, eirðarlaus og
kuldaleg.
Haustnepjan setur hvarvetna
svolítinn þunglyndisblæ á bæ-
inn, brosið frá í sumar er dottið
af andlitunum. Menn kinka rétt
lauslega kolli, þegar þeir mæta
kunningjunum og segja kannski
„mikið helv... er hann kald-
ur“ og hraða sér sína leið ...
Svo er líka allt ótryggara með
síldina og menn tala um geng-
isfellingu og atvinnuleysi.
Nístandi frostgolan feykir
þúsundum fölnaðra laufa eftir
götunum, um stíga og húsa-
sund. Haustlitimir, öll þessi feg-
urð í fölnuðum stráum og blöð-
um veldur alltaf dálitlum trega,
gerir skáldin angurvær og fólk-
ið „deprímerað".
Kannski er líka öllum fjand-
ans sama, þótt hann blási. Þá
er bara að grafa upp lopapeys-
una og dúða sig, ellegar taka
lífinu með ró í rökkrinu, líta í
bækur og blöð, horfa á sjón-
varp. Hver veit nema menn
geri þá eítthvað þarfara heima
hjá sér, heldur en með öllum
landshomaflækingnum og Spán
arreisunum I sumar.
Svo eiga menn altént von I
dálítilli huggun með vetrinum.
Þá byrja saumaklúbbamir og
spilakvöldin, leikhúsin komast
í fullan gang og bíóin sýna al-
mennilegar myndir. Fólk fer að
sinna hugðarefnum sínum í tóm
stundunum í skammdeginu.
Gáfumennimir setjast niður og
hugsa — semja langar greinar
í blöðin og skipta sér af menn-
ingunni.
Svo tekur brátt allt lauf af
trjánum, nætumar veröa lengri
og lengri, hann snjóar, söknuð-
urinn hverfur, allt verður eins
og það á að vera. — — Svo
fara menn aftur að hlakka til
vorsins — kannski þeir sakni
þá vetrarins um leið.
SKóiastúlkur burðuðust gegnum bæinn með töskurnar sínar, kuldalegar og svolítið kvíðnar á Uppi í Þingholtum stóð þessi litla stúlka og horfði á lauf-
§ svipinn, kannski voru þær að hugsa um Iexíurnar sínar.
blöðin fjúka af trjánum og safnast i hrúgu á gangstéttinni.

/