Vísir - 11.11.1968, Blaðsíða 4

ÖSKUBUSKA DÆGURLAGÁNNA
— Twiggy sá hano og sagði Paul
Við tedrykkju með mömmu á
Piccadilly.
Fyrír taspum sex mánuðum
lék hin átján ára gamla Mary
Hopkin á gítar og söng þjóð-
söngva frá Wals i góðgerða-
klúbbum verkamanna og námu-
manna og fyrir drengina í heima-
bæ hennar, Pontardawe. Nú er
hún á góðri leið með að verða
ein skærasta söngstjarna verald-
ar.
Férsta hljómplatahennar, „Those
were the days“, sem hljómplötu-
fyrirtæki Pítianna gaf út, stökk
úr 23. sæti vinsældalistans á
Bretlandseyjum upp í 1. sæti á
fjórum vikum. Táningar sækja að
henni hvar sem hún er á ferð
og biðja hana um eiginhandará-
ritun. Gamalmenni meðal aðdá-
enda hennar senda henni blóm
og einn þeirra sagði um hana, að
hún væri það yndislegasta, sem
Bretland ætti.
Hún lætur sér samt fátt
finnast um þetta umstang allt
og spvr ósköp blátt áfram: „Mað
ur getur þó varla komið sér vel
við alla eða er það?‘‘ Hún virðist
geta það.
. Saga hennar er ævintýri líkust.
Hún man eftir því, að hún söng
fyrst opinberlega 4 ára gömul.
„Ég hef alltaf elskað söng.
Mamma leikur á píanó og við tök
um öll lagiö heima, þegar svo
ber undir. Þetta er ósköp algengt
í Wales.“
Fyrir tveimur árum byrjaði hún
að læra af sjálfri sér á gítar. Hún
iék í kirkjunni og í skólanum, en
tók síðan að koma fram í klúbb-
um með hljómsveit nokkurra
pilta úr Pontardawe. Hljómsveit-
in leystist þó fljótlega upp, en
maður nokkur í þorpinu, sem iifði
á umboðsmennsku fyrir skemmti-
krafta, hélt henni viö efnið.
Hann kom henni að í þætti i
brezka sjónvarpinu, sem nefndur
er „Tækifærið bera að dyrum“
(Opportuniy knocks). Hún kom
fram í fyrstu útsendingunni 4.
maí, daginn eftir að hún varð 18
ára. Twiggy -sá hana og sagði
Paul McCartney af henni, en
hann var aö svipast um eftir
söngvurum vegna útgáfufyrirtæk-
is Bítlanna.
„Daginn eftir fékk ég sím-
skeyti, sem í stóð: „Hringdu í
Peter Brown hjá Apple hljóm-
plötuútgáfunni!“ „Ég hringdi og
spurði eftir manninum. Þegar ég
fékk samband spurði ég: „Er
þetta Peter Brown?“ Röddin
spurði á móti: „Er þetta Mary
Hopkin?"
Hann sagöi aldrei, hver hann
væri, en seinna komst ég að raun
um, að það hafði verið Paul.
Hann spurði mig, hvort ég hefði
áhuga á því að gera samning um
útgáfu hljómplötu og ég svaraði,
að það væri undir ýmsu komið.

Mary og systir hennar, Carole, haga sér enn eins og sveitastúlk-
ur, sem koma í fyrsta sinn til stórborgarinnar.
Hann spurði, hvort ég gæti kom-
ið til London, en ég sagðist ekki
geta komiö í þessari viku (vegna
þess að ég var að bíöa eftir úr-
slitunum í „Tækifærið ber að dyf
um“) en kannski í næstu viku.
Ég sagði mömmu frá þessu og
eins hinu, að mér hefði fundizt
röddin lík rödd Pauí McCartneys.
Fimm mínútum síðar hringdi
síminn aftur og sama röddin
spurði: „Geturðú komiö á morg-
un?“ Þegar ég svaraði neitandi,
var spurt: „Hvers vegna ekki?
Farðu og spurðu mömmu þína.“
Svo talaði hann við mömmu og
sagði henni, hver hann væri. Aldr
eí á ævinni hef ég verið jafn
æst og þá.
Ég hef alltaf verið mikill að-
dáandi Bítlanna. í skólanum var
ég farin að tala um þá, áður en
nokkur hafði heyrt á þá minnzt.
Daginn eftir sendi Paul bíl eft-
ir okkur og þegar við komum á
skrifstofuna hans spurði hann:
„Hafið þið fengið nokkuð að
borða? Við skulum skreppa héma
út á hornið og fá okkur eitthvað
í svanginn." Hann er svo elsku-
legur og blátt áfrarn."
Þannig hófst ævintýri Mary
Hopkin.
Systir hennar, sem er 22 ára,
kemur fram sem umboösmaður
hennar.
Ursulu bregður fyrir á ný
Mary og Paul í upptökusal bítlafyrirtækisins.
Það hefur lítið borið á Ursulu
Andress að undanförnu og engu
líkara en hún hafi horfið í skugga
nýrra kynbomba, eins og Raquel
Welch og Sharon Tate. Henni
brá þó fyrir í sviðsljósinu fyrir
stuttu, þegar hún kom til Holly-
wood með vini sínum, franska
sjarmömum, Jean-Paul Bel-
mondo.Þauvoru viöstödd frumsýn
ingu mvndarinnar, Funny Girl,
músikmyndar, er beðið hefur ver-
ið eftir með eftirvæntingu. Koma
þeirra vakti mikla athygli, þvf
þau hafa töluvert verið orðuð
saman og nokkrir fullyröa, að þau
séu leynilega gift.
Eyðileggingarstarfsemi
Undarleg er sú árátta mann-
anna bama að þurfa sýknt og
heilagt að vera að eyðileggja
hluti. Þvi miöur er það svo aö
mest af eyðileggingarstarfsem-
inni er unniö af fólki, sem ætti
að vera komið á það þroska-
stig að þaö ætti að geta hugsað
sjálfstætt og vitað nokkurn
veginn / um afleiðingar gerða
sinna.
Roskin kona hringdi til mín á
blaöið núna i haust. Hún vildi
'segja mér sögur af þeirri eyði-
leggingarstarfsemi, sem hún og
aðrir hafa orðið að þola uppi
við Rauðavatn, þar sem margir
eldri Reykvfkingar eiga sér
litla og látlausa sumarbústaði.
Það varð að ráöi að ég fór upp
eftir og skoðaði verksummerk-
in, sem sannarlega voru ekki
falleg víða.
Það virðist hafa orðið einhver
hátizka hér f velferðarríkinu að
eignast jeppabíl, — og sportið
við slíka bíla er einmitt það
að þurfa ekki að aka alfaraleiöir
og raunar mun það heldur „ó-
þau gróa nokkru sinni. Reynt
hefur verið að girða þarna upp
frá, það er gert af litlu fé og
kröftum, en girðingin er jafn-
óðum klippt niður eða tröðkuö
niður af einhverjum „nærgætn-
um“ mönnum, sem þarna eiga
leið um.
sundurklipptar plöntur og trjá-
gróður.
Um þessar mundir er mikiö
ritað og rætt um geðheilbrigði
manna, enda ærin ástæða til,
svo geigvænlegur sjúkdómur
sem bar er á ferðinni. En ganga
ekki einmitt hættulegir vargar
KJALLARAGREININ
ffnt“ að nota vegakerfið meira
en þörf er á. Lág hlíð
vlð sumarbústað konumtar
sýndi greinilega hvernig hiól
jeppanna höfðu sett sár í lands-
lagið, sár sem gróa seint, ef
Þannig er einnig umgengnin
um matjurta-' og blómagarða,
þvi að þegar girðingamarqpnast
kemst sauðkindin í feitt, og
mátti siá að þarna höfðu sauðir
setzt að veizlu, um það vitnuðu
lausir í þjóðfélaginu, menn sem
alltaf þurfa að eyðileggja eitt-
hvað þar sem þeir koma við?
Þurfa þessir einstaklingar ekki
nánari athugunar við? Vart
geta þeir verið með réttu ráði?
Ég hef séð fullorðinn mann, —
ekki undir áhrifum áfengis —
sem náði ekki sambandi í al-
menningssíma, meðan hann var
á Lækiartorgi. Hann sleit niöur
símann með öllu, svona til að
undirstrika vonbrigði sin. Ég
sá i sumar hvernig menn spilla
gróðursælum reitum á fegurstu
stöðum okkar með því að
hleypa „þarfasta þjóninum“,
bílnum, yfir hvað sem fyrir er,
aöeins til að geta ekið að lítilli
sólbaðslaut.
Ég held að anzi rnargir í þjóð
félagi okkar geri séi ekki grein
fyrir bessari veiki, sem þeir
ganga með. Liklega þurfa þeir
ekki að gangast undir rannsókn
lækna, þeir burfa aðeins að rann
saka hug sinn sjálfir, áður en
þeir fremia óhæfuverkin.
Jón Birgir Pétursson.—
i