Alþýðublaðið - 23.03.1966, Blaðsíða 13

sæjáSHP
O- —: Síml 50184.
Fyrir kóng og
föóurland.
(For King and Country)
Ensk verðlauna kvikmynd, ein
áhrifmesta kvikmynd sem sýnd
hefur verið.
Dirk Bogarde
Tom Courtenay
Leikstjóri: Joseph Losey, sá
sami er gerði ,,'þjónkm“ sem
sýnd var í Iíópavogsbíói fyrir
nokkru.
Sýnd kl. 7 og 9.
Bönnuð bömum.
— Hálf tiu. Ég var búin aS
taka til á alla morgunbakkana
áður en ég fór inn til drengs-
ins.
— Eruð þér sannfærðar um
að þetta sé rétt?
— Já.
— Þakka yður fyrir frú Fer-
ari, það var ekk» annað
Það ríkti augnabliks þögn
i stofunni þegar dyrnar höfðu
lokazt að baki hennar. Lögreglu
foringinn leit hvasst 'á Patrieiu.
— Hvað segið þér nú ungfrú
Masters? Álítið þér ekki að yð
ur hafi skjátlazt hvað tímanum
leið?
— Nei mér hefur skjátlazt
en ekki í þvi hvað tímanum
leið og heldur ekki viðvikjandi
bílnum sem sneri við. Mér hef-
ur skjátlazt að þetta hefði eitt
hvert samband við ránið.
— Það litur út fyrir það,
sagði lögregluforinginn stuttur
í spuna. — Takk fyrir ungfrú
Masters.
18
KvöidmáEtíÖar-
gestirnir
Ný mynd eftir Ingmar Bergmaa.
Sýnd kl. 7 og 9.
John Webley fór út með Pat.
— Hann trúði mér ekki,
saeði hún um leið og dyrnar
höfðu lokazt að baki þeirra.
— Hann áleit að ég væri að
segja þetta til að mér yrði
veitt athygli eða það sem verra
er — af því að ég ætti ein-
hvern þátt i þessu hræðilega
máli.
—i- Verið nú róleg, sagði
John Wébley, — munið að
það er skylda hans að gruna
alla. Hann verður að ganga
úr skugga lím, hver hér á Kót
elinu rændi drengnum.
Patricia sá að Stephen kom
gangandi yfir gólfið en hann
hafði ekki lengur nein áhrif á
hana. Hún leit á John Webley:
— Trúið þér mér?
Hann leit inn 1 augu henn-
ar ekki vingjarnlega heldur
rannsakandi og alvarlega — Já,
sagði hann, — ég trúi yður.
Og það sem meira er ég neita
að trúa því að það sé í engu
sambandi við afbrotið. Hvað seg
ið þér um að við reyndum sið
ar að komast að einhverju við
víkjandi þessum leyndardóms-
fulla bil?
— Hvað getum við gert?
Hverju gætum við komizt að?
— Einhverju. Maður veit það
aldrei.
— Gott og vel, ég samþykki,
sagði Patrieia.
— Halló Pat! Stephen var
kominn til þeirra. — Sælir
Webley, hefur eitthvað frétzt?
— Því miður ekkert.
— Ég verð að fara og opna
kaffistofuna, sagði Patrieia.
— Nei, bíddu, ég þarf að tala
við þig, flýtti Stephen sér að
segja. Eftir að hann hafði got
ið augun á Webley bætti hann
lágt við: — Þú verður að
hjálpa mér.
— Seinna Steve, ég verð að
opna núna. Við sjáumst á eft-
ir.
Hún hraðaði sér yfir ganginn
undrandi yfir sjálfri sér. Það
skipti minna máli fyrir hana
núna að aðstoða Steve heldur
en að sjá svo um að afgreiðsl
an á kaffistofunni gengi snurðu
laust. Þannig hefði ég ekki hugs
að á férðinni eða bara fyrir viku
síðan sagði hún undrandi við
sjálfa sig.
Hún gekk föstum skréfttm
fram hjá nr. 049 en f þvf bjó
einhleyþ kona sem hafði verið
á skíðum þegar Pat var rotuð.
Hún barðist við löngunina að
hlaupa hratt þar framhjá. Samt
sem áður hristust hendur henn
ar þegar hún opnaði dyrnar
að kaffistofunni, og þegar hún
'hafði lokað að baki sér varð
hún að styðja sig um stund
■við dyrnar.
En sá dagur! Hun var dauð
þreytt þegar hún kveikti á raf
magnstækjunum og opnaði skáp
ana til að sækja bolla þannig
að allt yrði tilbúið áður en
fyrstu kaffigestirnir kæmu. Það
komu sjálfsagt margir því þeg
ar annað eihs og þetta skeði
héldu gestimir sig meira heima
fyrir en ella.
Það reyndist líka rétt Kaffi
stofan fylltist hratt og það
eina sem talað var um við borð
ið var barnsránið.
Vindurinn sem hafði sungið
í stlálvörunum við skíðalyftuna
allan daginn þagnaði skyndilega.
En í stað þess að það yrði létt
ir gerði það andrúmsloftið enn
þvingaðra eins og fjallið sjálft
héldi niðri í sér andanum og
biði. Allir biðu þess að barns
ræningjarnir létu til sín heyra
— að lögreglan gerði eitthvað
í málinu — eftir barnsrödd.
Meg kom með kveðju frá hr.
Frame það gladdi hana að Pat
skyldi treysta sér til að hafa
kaffistofuna opna. Hún mátti
endilega ekki ofreyna sig og
loka þegar henni fyndist hún
ekki geta meira. — Hvenær er
venjulega lokað hérna? spurði
Pat. — Klukkan fimm, sagði
Meg. — Það er opnað seinna
um kvöldið en þá sér karlmað-
ur um kaffið.
— Ég get verið hér til kl.
fimm, sagði Pat. — Það er ekki
langt þangað til. Ert bú líka
til klukkan fimm?
— Já. Við skulum hittast á
herberginu okkar. Þú skalt bara
læsa og skilja peningana eftir
hérna inni.
Pat horfði á eftir henni. Það
var ótrúlegt að þær skyldi að-
eins hafa þekkzt síðan í morg
un — og John Webley! Hún
'hristi höfuðið. Atburðir — góð-
>r eða vondir tengdu fólk traust
ari böndum.
19.
Hún var þakklát vfir að
þessi erfiði dagur skyldi loks
á enda þegar hún lokaði og
gefck yfir að húsinu þar sem
herbergi hennar var. Hún ætl-
aði að taka upp úr töskunum
og fara í bað. Um leið og hún
væri búin að borða ætlaði hún
að fara að sofa. Meg var ekki
komin enn og Pat fór að láta
fotin niður ~í tómu skúffurnar
sem hún hafði. En um leið
og hún væri búin að borða ætl
aði hún að fara að sofa. Meg
var ekki komin enn og Pat
fór að láta fötin niður i tómu
skúffurnar sem hún hafði. Én,
um leið sýndist henni að ein
hver hefði leitað í tösfcunum
hennar. Hún hafði að visu rótað
í þeim sjálf þegar hún var að
finna sér föt að fara í en
henni fannst hún samt efcki
hafa skilið við þær svona
Ilún flýtti sér að taka efstu
fötin úr töskunni og stóð eins
og strirðnuð og starði Fyrir
framan hana lá peningakassinn
sem hafði verið rænt frá henni.
Pat starði á hann eins og væri
hann eiturslanga sem lægi milli
undirfatanna 'hennar. Einhver
hafði fyrst rotað hana til að
stela kassanum og svo gert
sér það ómak að brjótast hing
að inn til að fela hann milli
fata hennar.
Hver gat liafa gert það? Meg?
Nei. En hver annar gat hafa
komizt hingað inn? Hinar stúlk
urnar sem bjuggu í húsinu
höfðú aðeins lykil að útidyrun
um. En aðallykillinn að hótel
inu passaði lika í dyrnar þar.
Kveljandi hræðsla herpti háls
hennar saman. Eitt vissi hún,
það var einhver hérna á hótel-
inu sem vildi stimpla hana
sem þjóf. Hún var nýbyrjuð
hér og enginn gat gefið henni
meðmæli. Meg gat kómið á
hverri stundu. Hvað skyldi hún
halda þegar Pat segði: — Sjáðu
hvað ég fann í töskunrii minni.
Peningakassann!
P'at var gripin af öfsahræðshi
og hún henti fötunum yfir
iitla kassann skellti lofcihu á
töskunni í lás og settlst ofaft
á hana. Þetta er alltaf að
versna, hugsaði hún örvænt-
ingarfull. Nú veit ég að hann
er þarna. Hvernig ætti ég að
útskýra það ef einhver fyndi
hann áður en ég hef sagt frá
honum? Ég verð að fara strax
til hr. Frame og segja honum
allt af létta. En skyldi hann trúa
mér? hann hafði verið viðstadd
ur þegar lögregluforinginn efað
ist svo bersýnilega um orð henn
ar.
T rúl©f unarhringar
Fljót afgreiðsla
Sendum gegn póstkröfn.
Guðm. Þorsteinsson
gullsmiður
Bankastræti 12.
SMURSTðÐIN
Sætúni 4 — Sími 16-2-27
Bflllnn er smurSur fljótt og vel.
SeUom allar telnindir af smurolíu
ALÞYÐUBLAÐIÐ - 23. marz 1966