Alþýðublaðið - 15.05.1966, Qupperneq 16

þetta er sonur yðar*..
Það var ekki ónýtt að sjá
slökkviliðið í gær þeg-ar það
'fór með sírenublæstri og há-
vaða að nýju slökkvistöðiimi,
rfitt eins og kviknað væri í
'hénni.
’Jafnrétti kynjanna-puh- alltaf
íþurfa karlinennirnir að ráða.
*Keriingin spældi karlinn svaka
•legra í morgun þegar hón var
v«V reyna að draga hann upp
*ír bólinu. — Þér ætlar víst
< dsScert að ganga betur að
«g’anga betur að komast á lapp
^trnar núna en í nótt þegar þú
•komst heim.

í GÆR lesum vér þá stórfrétt í
Morgunblaðinu, að stórhýsi og
jafnvel heil íbúðarhverfi hafi ris-
ið þar, sem áður var ekkert nema
auðn og grjót. í opnu eru okkur
sýnd undrin svart á hvítu með
flennistórum myndum af okkar
ágætu höfuðborg fyrr og nú: —
nokkrir kumbaldar á annarri mynd
inni og húsasamstæður málaðar
með götum allt í kring á hinni.
O sei, sei jú, mundi Hagalín hafa
sagt, áður en hann flutti á höfuð-
bólið, ekki vantar á, að sköpunar-
verkið sé þar nærri fullkomnað.
En að slepptum öllum smáatrið-
um, þá eru myndirnar fyrirtak.
Og livað hefur svo gerzt? Hús
hafa risið upp, blettirnir hafa ver-
ið girtir og götur liafa verið lagð-
ar. Og til að kóróna allt saman, þá
hefur fólk flutt inn í húsin og
lagt bílunum sínum fyrir framan
þau. Og svo spyrjum við í okkar
venjulega bjánaskap: Hvaðan
kemur allt þetta fólk? Á Geir
allan þennan mannskap? Hvar
hefur Geir grafið upp allt þetta
fólk og af hverju er hann
að byggja fyrir það hús?
Ósköp hlýtur þetta annars að vera
góður maður, hann Geir, að
byggja öll þessi hús fyrir fólkið,
mála þau utan og leggja götur í
allar áttir. Eða er það ekki puukt-
urinn í Morgunblaðsopnunni? Ef
svo er ekki, þá sjáum við ekki
annað en að myndimar séu tómt
Plat, í þeim skilningi, að öll þessi
hús séu verk þeirra ÁFRAM-
manna. (Þetta er bölvað orð, þetta
Áfram. Okkur finnst miklu þjálla
að hafa bara FRAM, því að þá
gætum við kallað flokkinn
FRAMMARA. En þá mundu hinir
sönnu Framarar rísa upp öfug-
ir og gera víti úr öllu saman).
Kannski hefur þetta fólk byggt
húsin sjálft og fengið blettunum
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO-
SLÖKKVILIÐSMARS
(Með sínu lagi),
Áfram, keyr, í einnl röð
upp í nýja slökkvistöð!
Herlegur er minn hjálmur
og húfa.
Úfa-úfa!
Endurnar verða að eignast nú
einhverja nýja feður.
Heyrið fuglakórinn sem oss kveður!
Við keyrum burt með lúðraþyt og söng.
Og þo að okkur þáetti biðin löng,
þegjum við úm það núna.
Áfram, keyr!
Við gerum allt fyrlr Geir!
T' Galvaskir, piltarí
Samtaka nú!
Ba-bú, ba-bú!
>000000000000000000000000000ocxxx
úthlutað undir þau samkvæmt upp
dráttum og teikningum, sem Geir
bjó til handa fólkinu og seldi því
fyrir nokkra fiska og smjörklíp?
Ojá, ætli ekki það. Ætli liann
Geir blessaður hafi ekki fengið
aura fyrir skipulagið, sem nú er
orði'ð að húsum með görðum í
kring og götum í allar áttir? En
Mogginn undrast og segir í lotn-
ing fyrir sköpunarverkinu: „Heil
hverfi hafa risið upp þar sem áður
voru berir melar eða tún.” Og
heldur síðan áfram með rökfræð-
ina: „Hefði myndin verið tekin
fyrir nokkrum árum, væri vart
nokkurt liús að sjá í hverfinu.
Við erum svoleiðis aldcilis stein
hissa, að okkur skuli aldrei hafa
dottið þetta í hug fyrr, að við
veröum ekki búnir að jafna okkur
á þessari spælingu fyrr en eftir
Sjómannadag.
Út frá þessum stórmerkjum í
þróunarsögunni fer að renna upp
fyrir okkur ljós. Myndirnar
streyma að hvaðan æva úr skúma
skotum minninganna. Einu sinni
fór höfundur til dæmis austur
undir Eyjafjöll og sá þar iðagræna
velli í skjóli fyrir norðanáttinni.
Lömb léku á þúfu og kálfar
skvettu upp rössum í sólskininu.
Nokkrum árum sfðar fór hann aust
ur aftur. Og viti menn: Stór steinn
hafði oltið ofan úr liðónýtu mó-
berginu og staðnæmst rétt utan
við bæinn, þar sem aldrei hafðí
verið steinn áður, ekkert nema
gras og gróin tún. Og auðvitað
varð hann aldeilis krossbit. Og
hver man ekki eftir honum Surti.
Er ekki sá erkiþrjótur búinn að
uppselja heilu meginlandi þar
sem áður var bara hafið blátt og
þorskar léku við löngu og keilu?
Osei, sei, jú. Og svo eru sum
börn, sem voru ung fyrir nokkruni
árum, allt í einu orðin fullorðið
fólk, sem ekur barnavögnum niður
að tjörn á sunnudögum og gefur
öndum og gæsum, sem svamla í
kringum hitaveituopið hans Geirs.
Jú, þetta er skrítinn heimur og
alltaf í sköpun. En sumum verður
á mismæli og enn aðrir kunna
ekki rétt vel að nota vissa þætti
málsinS og þá fer rökfræðin úr
skorðúm. Þannig var það meS
kerllngu eina í þorpi úti á landi,
sem kom með strákinn sinn til
innritunar í skóla í fyrsta sinn.-
Kennarinn spurði að vanda: Er
þetta Sonur yðar? — Og kerling
svarar að bragði: — Já, þetta er
sonur yðar ....