Alþýðublaðið - 24.06.1966, Qupperneq 13

Sigurgeir Sigurjóusson
Málaflutningsskrifstofa
ÓSinsgötu 4 — Síml 11043.
Bjorn Sveinbjörnsson
hæstaréttarlöcrmaður
Löfffræðiskrifstofa.
Sambandshúsinu 3. næ8.
Símar: 12343 og 23338.
Dönsk litkvikmynd eftir hmni unj
töluðu skáldsögu hins djarfa höf
undar Soya.
Aðalhlutverk:
Ghita Nörhy
Ole Söltoft.
Bönnuð innan 16 ár*..
Sýnd kl. 7 og 9
í bandi. Þeir voru stórir af hund
um að vera og með óstjórnlega
torgmædd augu og kinnar þeirra
löfðu líkt og húðsepar á kalk
ún. — Ertu til foringi, spurði
lögregluþjónninn.
— Jamm, sagði Schuster. —
Við eru búnir að eyða nægileg
um tíma til einskis Þetta er
Stewart lögregluþjónn lögreglu
stjóri. Hann hefur æft hundana.
Stewart þetta er Ed Masters lög
reglustióri. Þetta er hans mál.
— Mastérs kinkaði kolli til
Stewart. — Fór Carter úr bíln
um hér? spurði hann svo.
— Jamm urraði Schuster. —
Hunt fór með mig hingað Það
fvoru nokkur hjólför en þau
sýndu ekkert. Svo er hægt að
siá hvar Wi,nt datt á rassinn og
þar eru fétspor eftir Carter.
— Ég vona að þú gerir ekki
ráð fvrír aliitof miklu lögreghx
stiórí. savði Stewart. — Þetta
eru góðir hundar. Ég veit ekki
um rmina aði’a beti’i en fó’k
b'Vt stiindum við kraftaverki.
Eftir Vnií aem mér skilst fór
þecsi Partpr jnri í bílinn sinn og
ók hóðon niður að skóginnm
fyrir framan fenin. Ef sá skóg
ur er eitthvað líkur öðrum skóg
um S bpscum slóðum þá eru a.
m. k. hnhflfað leiðir sem hann
kann að hafa farið. Hundarnir
geta ekki elt bíl. Stundum ef
viridó++in >r rétt Og það er raki
í lófti heta þeir elt bíl vegna
þess að beir finna lyktina af
manninum '■em er í bílnum en
nú er hf Tivirrt.
Masters kinkaði kolli — Ég
hef unnið með blóðhundum fvrr
sagði hánn. Hann fór f baksætið
á hilnum sínum og sótti þangað
gam+a mtkið notaða skó. — Þess
ir hlióta að duga, sagði hann.
— Carter á há. Þegar Scliuster
varð .ímdmndi á svipinn sagði
Masters útskýrandi: — Ég
hringdi t.il hreppstjórans í hérað
inu bar -pm Carter býr um leið
og ég só fram á að líklegt væri
að við Hiirftum að leita í feni
unnm Tfonn náði £ skóna og sendi
mér hó me« langferðavagninum.
Þeir komu fvrir hálftíma.
— É<i uat ekki beðið um neitt
betra. sagði Stewart hrifinn. —
Ef við við finnum hvar hann fór
úr bílnum þá finna hundarnir
hann. Það sver ég.
— Það er ekki líklegt núna
þegar farið er að rökkva, sagði
Masters. Mennirnir ætla að leita
um fenin frá fjórum áttum. Ef
hann hefur ekki falið bílinn þeim
mun betur finnum við hann —
og þá verður hringt til þín frá
lögreglustöðinni. Á meðan skaltu
fara með hundana áustur á við
í þeirri von að þeir finni ein
hvern lyktarvott frá þeiri’i hlið
fenjanna.
Tunglið var komið á himininn
þegar Masters, Schuster, Stew
art og hundarnir komu að út
. jaðri fenjanna. Hundarnir voni
órólegir, ókyrrir. Þeir vissu að
þeir voru ekki að gera það sem
þeir höfðu verið æfðir til að gera.
Þó það væri ólíklegt að þeir
hefðu farið frarn hjá bifreið Cart
ers í myrkrlnu og ekki séð hana
fóru mennii’nir inn í fenin sjálf
á fr-afba Stiflers <Jg fimmtán
manna hóps sem hafði farið á
undan þeim. StMler og (hans
menn voru ekki léngra en eitt
hundrað metra á undan þeim
en þeir voru þegar horfnir í kjarr
ið nema hvað éinstöku sinnum
sást tóregða fyrir ljósglampa frá
vasáljósum. Þeir heyrðu varla
hljóð frá þeim. Það var engu
líkara en fénin vildu ekki komu
þeirra og lyktust um mennina
um leið og þeir komu í þau.
Masters sem var að reyna að
fara varlega hrasaði samt nið
ur í einn af þeim þúsundum
polla sem voru um öll fenin eins
og æðar txm mannslíkama. Eft
ir það hætti hann áð revna að
halda sér þuri-um og einbeitti
sér að því að veria andlit sitt
fyrir hárbeiltu grasinu.
Eftir að hundarnir voru hún
ir að vera klukkutíma í fenjun
um var þeim farið að líða illa.
— Það tekur mig hálfan dag að
hreinsa þá lögreglustjöri, sagði
Stewart. — Þeir geta ekki einu
sinni fundið lyktarvott hérna.
Masters hikaði ögn. — Já það
er víst satt, sagði hann svo.
— Farðu með þá út og láttu þá
hvíla sig. Við finnum bílinn í
dögun og þá getum við fundið
hann.
Schuster var orðinn þreyttur
og Masters vissi það en hann
vissi líka að lögregluforinginn
myndi fyrr láta skera úr sér
tunguna en v5ðurkenna að það
væri erfiðara fvrir hann en ]ög
reglust.iórann. Víð ‘kulum allir
koma okkur héðan, bætti Mast
ei’s við. — Ef mennirnh’ sem
eru hérna finna liann ekki get
um við bað ekki hundlausir.
Þegar Masters var aftur kom
inn á grasið bað hann hóp götu
lögi-eglumanna að hafa nætur-
vakt á vegunum sem voru ná
lægt fenjunum og hringdi til
Jake Bowen og skipaði honum
að ’kalla mennina irin aftur jafn
óðum og þeir ‘hefðu samband við
hann. Einn hópxirinn var þegar
kominn út úr fenjunúm og búinn
að kveikjá eld til að hita sér
kaffi. Masters fékk sér bolla og
varðist spurningunum sem þeir
lögðu fyrir hann. Honum kom
til hugar aS éf til vill hefði hánn
verið plataður til að halda að
Cartér hefði farið tij fénjanna
eða að Carter hefði gabbað Hunt
tii að álíta það. Svo þekkti Cart
er lika fenin. Hann bjó hjá Oc
onee og þar voru líka fen. Þeg
ar hann var á flótta undan lög
unum vissi hann að þessi þekk
irig hans gaf honúm forskot. Jú
•hann hafði haldið til fenjanria.
Honum kom tilhugar meðan
hann ók heimleiðis að hann efað
ist ögn um sekt Carters. Það var
auðvelt að útskýra burtvist
mannsins frá heimili sinu. Líka
blóðið á vasaklútnum sem kon
an hans hafði afhent lögreglu
stjóranum. Menn sem vinna við
vinnuvélar, með lifandi dýr og
gaddavír eru alltaf með einhver
sár. En Carter hafði sannað sekt
sína með því að flýja.
Af hverju hefði hann flúiS
Hunt ef ekki vegna þess að hann
var sekur um glæpinn, er hann
var ákærður fyrir?
Masters baðaði af sér fenja
leirinn £ hreina haðherberginu
hennar Mörthu Lafferty, síðán
fór hann í slopp og inniskó og
fór til eldhússins til að fá sér
mjólkurglas. Meðan hann vár áð
drekka mjólkina kom honum ann
að til hugar: Af hverju í ósköp
unum hafði Joachim Carter tek
ið kjólihn — gula kjólinn — af
dáuðum líkama dóttur sinnar?
Masters hug-aði fram og áftúr
um spurninguna en hann fann
hvergi svarið. Hann hætti að
hugsa um þetta og fór inn til
sín til að reyna að sofna. Klxxkk
an var orðin ellefu og hann ætl
aði að fara til fenjanna í dög
un. Sumir mannanna yrðu hættir
þá en hann vissi að vönu menn
irnir ýrðu þar og léituðu. Hann
þurfti að sofa en úm íleiðúg hann
lagðist niðxxr og fór að hugsa
um1 Carter vissi hann að hann
myndi eiga erfitt með svefn
þesSa nótt.
12. kafli.
Hún stéig út úr rauðum vöi-u
bí] þegar vegamót voru að Clay
Citý; ung stúlka á tvítugs aldri,
svo lítil áð hún þurfti að hoppa
niður of nallinum. Um leið og
lxún stökk hélt hún dauðahaldi
utan urn töskuna sína meðan
hún veífaði með hinni héndinni
til ek5Isins.
Áeætis náungi hugsaði hún.
Alla leiðina frá Kaliforniu hafðl
liann hipgið og saet héxini brárid
ara. Hann kevnti handa henni
hamhorgara og kaggi í Jónasarbæ
og bó færi að rökkva hafði hann
ekki revnt, að sofa hiá henoi.
Alveg hangað til hann kom að
vegamöturmm og bá hafði harin
sagt: — Hér fer ég { vestur vín
an, bnrna ér veitingastáffur ef
þig vántar slíkan.
Hana hafði ekki vantáð neitt
slfkt og hún'hafði cagt. horiiim það
óg bar með vár málið 'útrætt.
Ekkért vesen. Éngin læti ög erig
irin sem hreifaði eftir brjóstum
hennar begar hað að vera Sgæt
ur var ekki til neiss. Eiginlega
hafði hún aldrei ekið méð vöru
bílstióra enn sem ekki hafði
reynzt ágætisnáungi. Eigirdega
liefði henni staðið S sama já
jafnvel hefði hún verið fegin
að halda áfram með honum en
það var hægt að fá vinnu í Clay
Citi. Það vissu þær allar. Florida
var staðurinn en þangað kom
maður ekki peningalaus. Hún
ætlaði að stóppa i nokkra daga í
- Clav Cltv og fá Sér þar inni.
Safsa hundrað dölum og fara
með það sem h'ön ætti nú þeg
Sautfán
Sytten)
lats 1
Sind s
laif
nymaiK
lena
nyman
franK
sundström
-en film af
lars göriing
vilgotsjbman
í
Hin mikið umtalaða mynd eftir
Vilgot Sjöman.
Stranglega bönnuð Innán 16 ára.
Sýnd kL 7 og 9
ALÞÝÐUBLADIÐ - 24. júní 1966