Alþýðublaðið - 04.09.1966, Blaðsíða 16

Hjónabönd og grín
Ekki hefur yfirvaldinu enn þá
'tekizt að loka fyrir sjónvarpið
lijá þeim í Vestmannaeyjum þrátt
fyrir hoð og bönn, og virðast Vest
<-aa«naéymgar ætla að græða .á
þessu öllu saman. Þeii- geta enn
þá horft á sínar kúrekamyndir og
fá að auki ókeypis skemmtun í
fásinninu. Málaferlin eru hafin
•og auðvitað lokuðu þeir öllum
verzlunum staðarins og fjölmenntu
og hugðu gott til glóðarinnar. En
efckert gerðist. Þetta virðist vera
eitt af þeim málum, sem ekkert
getui’ gerzt í, þótt allir hafi góð
ian vilja til þess að leysa á annan
livorn veginn og koma því út úr
h'eiminum.
Ekki eru þó öll mál óleysanleg
á íslandi sem betur fer. Eins og
við ræddum um hér á baksíðunni
íyrir skemmstu var komið á fót
hjónabandsmiðlun í Hafnarfirði og
varð fyrirtækið náttúrlega auglýst
«neð pompi og pragt. En almenn
ingur misskildi þetta hrapallega
>íélt að þau hjónabönd sem skrif
rtofan ætlaði að stofna til væru
•eintómt grín, eins og kannski öll
önnur hjónabönd. Það var eng
inn friður fyrir utan hús hjóna
♦♦andsmiðlunarinnar hvorki á nóttu
né degi. Á endanum varð lögregl
an að skerast í leikinn, því að í
húar hverfisins gátu ekki sofið á
tlóbtunni fyrir „kúnnum“ stofnun
•ajrihnar. Málinu kvað hafa lyktað á
því, að forráðamenn stofnunarinn
•ar neyddust til að auglýsa að hið
nýstofnaða fyrirtæki væri liér með
lagt niður —vegna of mikillar
aðsóknar.
Prestar landsins mættu gjarn-
an leggja út af þessu litla atviki
Það gæti kannski leitt í Ijós, hvert
viðhorf íslendinga er á hjóna
bandi og siðferði á þessum síð
ustu og verstu sjónvarpsdögum.
<g\ | o o o (S)5 o o o
zzu 1 ' 1 i;i

— Og hvað kunnið þér
fleira en að skrifa á rit
vél. . . .

'KÚ FARA þeir senn að sjónvarpa
Úr bílasmiðjunni og öll þjóðin bíð
ur í ofvæni eftir þeim ósköpum
f*eir, sem voru svo gamaldags í
sér að hugsa um stolt og heiður
•Og vildu ekki þiggja stórgjafir án
þess að leggja eitthvað af mörk
um í staðinn og hafa þess vegna
ekki enn þá fengið sér sjónvarps
•apparat til þess að horfa á ókeyp
is sjónvarp — eru farnir að tví
stíga, taka upp veskið, setjast við
eldhúsborðið og reikna og reikna
ííú kemur nefnilega að því, að all
ir sannir íslendingar verða að
kaupa sér tæki, og frúin er náttúr
tega þegar farin að ympra á þessu
og hugsa um heppilegan stað í stof
uoni. Það getur verið talsvert
ötórt fyrirtæki hjá láglaunamanni
að kaupa sér imbakassa á tuttugu
þtisund og borga afnotagjald upp
á þúsundir að auki, — en allt
hlessast þetta, lofað veri afborg
unarkerfið og víxlafarganið.
Kallinn var svaka spakur og
bræt í gær, talaði eins og ryk
fallin alfræðiorðabók. Hann
sagði: Það eina, sem reynslan
kennir okkur, er að reynslan
kenni okkur ekki neitt, — Þá
gall við í kellingunni: — Nei,
að minnsta kosti
Imbinn . , .
Ætti það að' vera öflug hvatn
ing til þess að SOFNUÐ verði
Alþýðubandalagsfélög alls stað'
ar þar sem þau eru ekki starf
andi. . . .
Frjáls þjóð'.
Hvers á heiðarleg og sið-
prúð einhleyp kona eins og
ég að gjalda. Ég ætlaði aS
bregffa mér í bíó og las bíótil
kynningarnar: Kærasti aff láni
Ástir um víð'a veröld, Hjóna
band á ítalskan máta og Mjúk
er meyjarhúff. . ja, sveíattan. .

Það skal ég fúslega viður-
kenna sem góður og gcgn veg
farandi aff ekki eru all'lr fót
gangandi menn englar, — en
ef umferðin heldur áfram að'
aukast og versna eins og hún
hefur gert undanfarin ár — þá
verður þess ekki langt aff bíffa
aff þeir verffi það. . . .
i