Alþýðublaðið - 02.11.1966, Blaðsíða 13

I—Æ~~' r-TZZT ftími S(
Síml 50184^
IVIamie
Spennandi Alfred Hitohcock lit-
mynd.
Aðalhlutverk:
Sean Connery
Fippi Hedren.
ÍSLENZKUR TEXTI.
Sýnd kl. 9.
Bönnuð börnum.
"beyond
++»?
’ eventyrlig
spœndende
FARVEFILM
med WKvsriuivi
TBLYWW
í fótspor Zorros-
Sýnd kl 7.
Bönnuð börnum.
Allra síðasta sinn.
•i. 50245»
Sumarnóttin
brosir
SMIL
INGMAR ....
PRISBEL0NNEOE MESfERVfi.RK
en eftor/SK /<OM€o/e
MCD
EVA
dahlbeck
UNNAR
U LLA
JAC0BSS0N
harriet
andersson
M A R G| T
CAR10UIST
larl Kulle
Sýnd kl. 6.45 og 9.
Blöndun a r tæki
Rennilokar
Slöngukranar
Tengikranai
Ofnakranai
Koparpípur og
Fittings
Burstafell
BrerfTinRavöruverzluB
Kéttarholtsveei 4
Silnl 3 88 40
Framhaidssaga effír Caro! Strange
ÞÁ ER Bl
FYRSTI KAFLI.
HÚN SAT í vorsólinni og
beið eftir manni, sem hún hafði
aldrei séð.
Venjulega var mikil umferð í
götunni frá Kensington til Nott
ing Hill og nú, þegar klukkan var
sex, var ekki iengur hægt að
heyra bíl nálgast hvað þá fóta-
tak manns, fyrir hávaðanum.
Samt sem áður sat Candy
grafkyrr og beið eftir hljóði, sem
hún vissi, að hún myndi ekki
Iieyra.
Grænt gluggatjald með hvítu
blómamunstri hékk fyrir glugg-
anum og slaufan á gítarnum,
sem Candy hafði keypt af pen-
ingalausum vini sínum, hékk
slappt niður. Kremlitar rósir
stóðu í blárri skál á borðinu.
Synd að blóm stóðu ekki að
eilífu.
En ekkert varði eilíflega og ef
til vill var þar að finna ástæð-
una f.vrir að liún elskaði blóm
svo mjög. Gleðin yfir lilutunum
var oft blandin sársauka yfir
fallvaltleik hlutanna; allir fagrir
hlutir hurfu líka hamingja,
hlátur og ást. Það var ekki að
undra þótt menn segðu, að synir
guðanna dæju ungir.
Stundum var unnt að trúa og
vera fullkomlega hamingjusam-
ur, treysta því, að í þetta skipti
myndi hamingjan vara — þó
vissi maður alltaf innst inni að
það var rangt.
Sérstaklega ástin, liugsaði hún
og það fór hrollur um hana.
Ósjálfrátt fór Candy að hugsa
um Eric — og kvöldið, sem hann
hafði kvatt hana með kossi.
Ó, Eric, ég sagði þér, að ég
væri alltof hamingjusöm, að ég
óttaðist að þetta stæði ekki
lengi — lirædd okkar vegna. En
þú hlóst aðeins og sagðir:
— Stundum öðlast maður
hamingjuna, það gerum við.
Candy heyrði að mennirnir í
verzluninni fyrir neðan settu
lilerana fyrir gluggana.
Hinum megin götunnar voru
appelsínulitaðar sólhlífar yfir
grænum dúkum til að lokka fólk
til að setjast út á gangstétt-
ina og njóta hins sjaldgæfa
enska sólskins.
Það sat lika fólk þar og drakk
kaffi, ef til vill úr sömu boll-
unum og þau Eric þöfðu drukk-
ið úr svo oft. Eric, Eric, ....
Alltaf þetta nafn, þrátt fyrir
tilraunir hennar til að gleyma.
— Allt í lagi, sagði hún við
sjálfa sig, hugsaðu þá um hann.
Haltu áfram að hugsa um hann.
Þú neyðist til að kveljast yfir
endurminningunum. Þú neyðist
til að tala um hann, þegar þessi
maður, þessi ókunni maður, kem-
ur. Reyndu að venja þig við
tilhugsunina.
Það voru margir mánuðir síð-
an bréfið kom frá stjúpföður
Erics í Suður-Afríku, þar sem
hann sagði henni, að Eric væri
hox'finn. Bara horfinn og það á
okkar dögum og nú, þegar svo
mörg tæki voru til aðstoðar
leitarmönnum. Eric Garrett var
hoi'finn.
Hann fór til að heimsækja
mann þann í Cape Town, sem
móðir hans ’hafði gifzt fáum ár
um áður og ákvað að fara úr
lestinni í Bulawayo og aka í bif-
reið á fákvörðunarstað. Hann
kom aldrei til Cape Town.
Bifreiðin fannst í klessu á
einmanalegum vegi, í henni voru
töskurnar lians tvær og eina
útskýringin var sú, að hann hefði
lent í árekstri og farizt. Bíl-
stjórinn á hinum bílnum hlaut
að hafa hent líkinu í ána, sem
rann fyrir neðan veginn.
Candy leit á ljósmyndina af
Eric, sem hún hafði sjálf tekið
á ljósmyndastofu sinni í Dover-
Street. Ljóst hár hans og bros-
andi, reglulegt andlit, mynd af
aðlaðandi og rólegum manni.
En þeir, sem sáu dýpra en
yfirborðið, sáu þar undirferli
og svik, sem ekki voru í sam-
ræmi við bros hans.
Varir hans voru þykkar og
augun glettnisleg eins og hann
væri að hugsa um fyndni, sem
hann einn vissi og vildi engum
segja — og fólk, sem ekki
þekkti hann, leit á hann sem
óvenjulega aðlaðandi og lagleg-
an ungan mann.
Ein önnur mynd var í her-
berginu og var það verðlauna-
mynd sú, sem hafði gefið Can-
dy Rue í aðra hönd bæði há
verðlaun og núverandi stöðu
hennar. Á myndinni var kona,
hún var ekki fögur, en hún var
sterk og alvarleg. Andlit henn-
ar var hrukkótt og hárið úfið
en í svip hennar bjó mannþekk-
ing og kvöl.
Þetta var fagurt andlit, —
andlit píslarvotts. Candy hafði
skilið möguleikana um leið og
hún sá konuna standa við girð-
inguna umhverfis akurinn með-
an hún beið inanns síns og hest-
anna.
Candy hafði fengið hundrað
pund í verðlaun fyi'ir myndina
og hún hafði greitt bóndakon-
unni ríkulega fyrir að vera fyrir
mynd og útskýra .fyrir henni að
myndin hefði verið hennar
stóra tækifæri Konan hafði að
eins brosað Mona Lísu brosi.
Candy sat og horfði á mynd-
ina um leið og hún hugsaði um
að þetta væri hönd örlaganna,
sem hafði aðstoðað hana við að
taka mynd af þessu himneska
andliti og fá rétta skugga í
myndina.
Því Candy hafði vitað harla
lítið urn tækni í þá daga, —
ótrúlega lítið miðað við það sem
hún hafði lært á þriggja ára
vinnu í stofu Daniels Hagens í
Mayfair.
Hún reis á fætur og rétti fram
höndina til að draga frá glugg-
anum, en um leið titruðu lukku-
gripirnir á armbandi hennar og
hún leit á þá.
Þetta voru sjö munir og af
allskyns gerðum — turkis, onyx
mánasteinn og tópas. Útskor-
inn einhyrningur með stöfunum
A- og C, hjálmur með lárviðai’-
laufum umhverfis og aðrir sér-
kennilegir og sjaldgæfir munir,
sem Eric hafði gefið henni.
Skyldi vera auðveldara fvrir
hana að nota ekki armbandið?
Nei, það væri ekki. Það var svo
margt, sem minnti hana á Eric
að alltaf yrði eitthvað til að
valda henni sársauka.
Maðurinn, sem hún beið eftir
var orðinn of seinn. Hún óskaði
þess að hann væri kominn og
farinw, svo hún gæti hugsað í
friði.
Hún mátti ekki einangra sig
svona. Hún var a’ðeins tuttugu
og fjögurra ára. En hún var
ekki heldur að einangra sig. Hún
hafði ánægju af starfi sínu og
að hitta vini sína og hún vildi
umfram allt vera önnum kafin
alla daga. Hún þráði fólk, fjör
og líf, en það var þessi ókunni
maður, sem hafði neytt hana til
að hugsa um Eric svo fortíðin
hvíldi aftur þungt á henni.
Um leið kom hann.
Hún heyrði hringinguna og
gekk niður til að opna.
— Gott kvöld, sagði ungur
maður með dökkt hár. — Eruð
þér ungfrú Rue?
Hún kinkaði kolli. — Og þér
eruð Saxon?
—: Roger Saxon.
— Gjörið svo vel að koma
inn fyrir.
Þau gengu upp í dagstofu
hennar og settust og nú sagði
maðurinn:
— Það er víst bezt að ég segi
yður eitthvað um mig. Ég hitti
Eric fyrst á Ítalíu fyrir fáeinum
árum. Við lentum í smá erfið-
leikum þar út af jarðskjálfta og
einmitt í þannig tilfellum teng-
ist maður vináttuböndum. Ég
meiddist í fæti og gat ekkert
unnið smátíma, en Eric fór aftur
til Englands. Það liðu tvö ár
þangað til ég hitti hann aftur
í klúbb í London.
— Hann sagði mér það, sagði"
hún óþolininóð.
Hún hafði heyrt hann tala um
liluti, sem hún vissi fyrir og nú
leit hún'ásakandi á liann.
— Þér sögðust þurfa að tala
við mig? Hvað vilduð þér tala
um?
— Eric.
Hún yppti öxlum.
— Getið þér ekki skilið, að
maður vill gjarnan gleyma því,
sem maður verður að gleyma?
— Þér gleymið aldrei, ef þér
haldið áfram að haga yður svo!
Hún rétti úr sér.
— Hvað vitið þér um það?
— Þér viljið ekki tala unx
hann. Þér viljið ekki heyra það
sem ég hef að segja, sagði mað-
urinn.
— Því skyldi ég vilja það?
— Þér hafið gert Erie að
ímynd alls góðs í hjarta yðar,
og dæmið alla menn eftir því.
Eftir hugsjón, sem enginn getur
jafnazt á við.
Candy starði á hann.
— Hvernig vitið þér það?
— Það er hægt að lesa það
xxr svip yðar og framkomu. En
síðast þegar við Eric hittumst
sagði hann mér frá yður — og
sýndi mér myndir af yður —
og því ákvað ég að tala við
yður. Ég efaðist á leiðinni hing-
að en nxi er ég feginn að ég
kom. Ég þarf að tala við yður
um Eric.
— Ég vil ekki heyi-a neitt um
fortíðina. Ég óska að gleyma
og byrja lífið á nýjan leik.
1 — Nema hvað, sagði Saxon,
8ð þér viljið ekki elska framar.
^ — Hvaða rétt hafið þér til að
koma hingað og segja þetta við
mig?
— Ég ætla samt að hætta ,á
það, ungfrú Rue, og þegar þér
hafið hlustað á það, sem ég hef
að segja, munuð þér skilja að
ég varð að gera það. Þér verð-
ið sjálfsagt bæði reið og afar
hneyksluð, en ég held að síðar
eigið þér eftir að þakka mér
fyrir að ég sagði yður sannleik-
ann.
Hún kreppti hendurnar í
skauti sér, en allur líkaminn
stirðnaði upp meðan hún í-eyndi
að búa sig undir áfallið sem
hlaut að koma.
— Hvaða sannleik viljið þér
segja mér?
Læknirinn ungi leit á hana
og sagði: — Eric er lifandi — og
hann er kvæntur!
Varir hennar bæi'ðust, en
ekkert hljóð heyrðist. Áfallið var
svo mikið að hana svimaði.
Loks tók Roger Saxon til máls
og leit ekki á hana.
— Eins og þér vissuð var
hann á leið til stjúpa síns í Suð-
ur-Afríku. Hann var í Bulawayo
í viku í heimsókn hjá vini sín-
um og þar kynntist hann stúlku.
Hún var xxng og fögur og mun
viljasterkari en hann. Eric varð
ástfanginn af henni og liún fór
méð honum til Cape Town. —
Þegar bíllinn valt, sá Ei'ic sér
færi á að losa sig við allar skyld-
ur. Já, mér finnst það leitt, uíigf
frú Rue, en það er engu að síður
satt. Hann lét líta út fyrir að
hann liefði farizt í slysinu q|
síðan giftu þau sig í Durban.
2. nóvember 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ